Lahat ng Kabanata ng วันสิ้นโลกของผม: Kabanata 101 - Kabanata 110

“ปลิงทะเลแห้งครับ”“ปลิง…” สวนทางกับท่าทางเริงร่าของเจ้ากระต่าย นิโคลัสค่อย ๆ เลื่อนสายตาไปมองกล่องที่เขาเลือกเปิด ในนั้นยังมีปลิงทะเลแห้งถูกบรรจุอีกเป็นจำนวนมากเจ้าสิ่งนี้... กินได้จริงดิ?เฉินเฟิงมองสีหน้าปุเลี่ยนของคุณหมอแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ไม่แปลกที่คนต่างชาติจะไม่สันทัดอาหารหน้าตาแปลก ๆ แบบนี้ แต่อย่าดูถูกเห็นว่าหน้าตามันประหลาดเชียว ราคาถูกสุดของเจ้าสิ่งนี้มากกว่าอาหารทะเลทั่วไปเสียอีก ยิ่งถ้าเป็นปลิงทะเลที่มีระดับหน่อยอาจจะมีราคาค่าตัวหลักหมื่น ส่วนในกล่องพวกนี้ก็อยู่ในระดับปานกลางที่คนทั่วไปสามารถหยิบจับได้“ไว้จะทำให้กินนะครับ” วัตถุดิบเยอะขนาดนี้ก็ต้องลองให้อีกคนได้ลิ้มรสชาติอาหารบ้านเกิดของพ่อเขาสักหน่อย“เปิดได้ไหม” โจเซฟเดินมาดู“อาหารแห้งครับ เป็นอาหารแห้งของประเทศ C”“พอดีเลย” หัวหน้ากลุ่มทหารยิ้ม กำลังคิดอยู่เลยว่าต้องไปหาอาหารที่ไหนได้บ้าง“ครับ?” พอดี... พอดีอะไร“จะเข้าไปในค่ายได้ต้องมีการจ่ายค่าผ่านทาง ส่วนใหญ่ก็จะรับพวกอาหารและของใช้ที่ทางค่ายเห็นว่ามีประโยชน์ต่อส่วนรวม”“เอ๊ะ เก็บอาหารจากคนที่ออกไปข้างนอกเนี่ยนะครับ” ออกไปเสี่ยงแล้วยังต้องจ่ายด้วยเหรอ“เพ

“อย่าเพิ่งของขึ้น เดี๋ยวลงไปดูลาดเลาให้ก่อน” โจเซฟเห็นลูกทีมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยากจะออกกำลังกายหลังตื่นนอกก็รีบห้าม กำลังคนพวกมันมากกว่า และบางคนก็เป็นมนุษย์กลายพันธุ์ ทั้งยังไม่รู้ว่ามีพลังพิเศษซุกซ่อนไว้หรือเปล่า “อยู่เฝ้ารถ ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็ขับรถหนีไปเลย”“ก็รู้อยู่ว่าหงส์ขับไม่เป็น” หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปด ไม่เชิงว่าขับไม่เป็นเสียทีเดียว แต่เธอเคยขับแค่สองครั้งตอนตุ่นสอนเท่านั้น และทั้งสองครั้งก็ทำกันชนหน้าบุบจนต้องเข้าศูนย์ ตั้งแต่นั้นมาสามีจึงไม่เคยให้เธอแตะต้องพวงมาลัยรถอีกเลย“เดี๋ยวผมลงไปด้วย” นิโคลัสบิดคอ ไล่ความเมื่อยขบ“ไหวเหรอ” เพิ่งใช้พลังจนหลับไปแท้ ๆ“ดีกว่าปล่อยให้คุณไปคนเดียวแล้วกัน” 10 รุม 1 นั่นออกจะมากเกินไป“ก็ได้ ๆ” โจเซฟยกมือยอมแพ้ ล้มเลิกความคิดจะออกไปฉายเดี่ยวเพื่อไล่เหน็บที่กินก้นเขาไปครึ่งซีก มีคนช่วยจะได้เสร็จเร็วปัง ๆแต่เหมือนคนด้านนอกจะร้อนใจ รอต่อไปไม่ไหว จากแค่เคาะก็เปลี่ยนเป็นทุบอย่างแรง เสียงนั้นดังมากจนทำให้เจ้ากระต่ายเริ่มขมวดคิ้วใกล้ตื่นเต็มที“ลงไปคุยกันก่อนเถอะ” นานกว่านี้เดี๋ยวเฉินเฟิงตื่น“โอเค คุยก่อนนะ” มุมปากหยักกดลึกเมื่อได้ยินเสียงคุณหม

“แค่นี้ก็ไม่มีความสามารถ” ชายหนุ่มแค่นเสียง“...” ชายหนุ่มและหญิงสาว 10 กว่าคนเม้มปาก ใช่... พวกเขาไม่มีความสามารถจริง ๆ“เฮ้อ” หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างถอนหายใจเสียงดัง หันไปมองทางนิโคลัสพลางอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง“สรุปก็คือคนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มวัยรุ่นในละแวกนี้ มารวมกลุ่มกัน แล้วไปอาศัยอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า?”“ใช่”“แล้วที่นั่นมีเด็กจริงหรือเปล่า” คุณหมอหมีถามกลับ“...” เออว่ะ“พวกเราควรไปเห็นกับตาก่อน” แค่ที่ให้ผักของเฉินเฟิงนั่นก็เกินพอแล้ว ถ้าไปถึงแล้วไม่มีเด็กสักคน ไม่ใช่ว่าพวกเขาถูกหลอกเหรอ?“อะแฮ่ม” โจเซฟเบือนหน้าออกจากสายตาตำหนิของแพทย์ในทีม ที่ประมาทไม่ยอมตรวจสอบให้ดีเสียก่อน หันไปตีหน้าขรึมใส่กลุ่มโจรอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้นนำทางพวกเราไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่พวกนายว่า แล้วเราจะตัดสินใจอีกทีว่าจะให้ความช่วยเหลือหรือเปล่า”“!!!” เห็นสีหน้าตื่นตกใจของหลายคน โจเซฟก็ใจแป้วไปแล้วว่าตนนั้นคงถูกต้มเป็นที่เรียบร้อย“ทำไม! หรือว่าพวกแกโกหก”“ปละ เปล่าครับ! พวกเราไม่ได้โกหกนะ” คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรีบปฏิเสธเสียงดัง “พวกเราแค่… ไม่คิดว่าคุณจะยอมช่วยเด็ก ๆ” ชายคนหนึ่งที่

“เรื่องนั้นมันก็… เอ่อ นานแล้ว คือ… เลิกพูดถึงจะดีกว่าไหม” โจเซฟเหงื่อตก ไม่คิดว่าคุณแม่จะยังจำเงามืดในวัยเด็กของเขาได้“แค่แม่เห็นหน้าเรา เรื่องเก่า ๆ ก็ย้อนกลับมาให้เห็นทุกที” หญิงชรายิ้มเอ็นดู เด็กคนนี้ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ถ้าถูกพูดเรื่องน่าอายให้ฟังก็จะพูดตะกุกตะกัก เป็นนิสัยติดตัวที่แก้ไม่หาย“หัวหน้ากลัวหนอนเหรอคะ” หงส์แกล้งถามด้วยสาตายล้อเลียนและไม่ลืมแปลประโยคของครูเมตตาให้เพื่อนร่วมทีมอย่างนิโคลัสได้รับรู้ด้วย“ก็นั่นมันตอนเด็ก!” โจเซฟแย้งเสียงแข็ง “ตอนนี้ไม่กลัวแล้วเถอะ!”ครูเมตตายิ้มดีใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้คนตรงหน้ามีเพื่อนที่ไว้ใจได้คอยให้ความช่วยเหลือ ว่ากันตามจริงเธอจำเด็กแสบประจำบ้านได้แทบทุกคน เพราะเป็นกลุ่มเด็กที่เธอต้องคอยวิ่งไล่กวดมาอบรมสั่งสอน เด็กบางคนถึงกับเรียกเธอลับหลังว่าแม่ยักษ์ด้วยซ้ำ และก็จะได้เด็กชายโจเซฟตีเสียน่วมให้ถอนคำพูด ส่วนเธอก็ต้องมาทำโทษโจเซฟอีกต่อหนึ่งเพราะเพื่อนมาฟ้องว่าโดนอีกฝ่ายรังแกส่วนเด็กที่ว่าลับหลัง เธอไม่ได้ทำโทษเพราะเห็นว่าที่เด็กพูดแบบนั้นก็เพราะว่าเธอทำให้เขาเจ็บ ดังนั้นเธอจึงทำหน้าเศร้าพลางบอกว่าการที่เขาพูดแบบนั้นทำให้เธอเสียใจมาก

ก่อนหน้าที่นิโคลัสจะมา เฉินเฟิงได้สำรวจด้านหลังห้องครัวมาแล้ว มีแปลงผักที่คุณแม่เมตตาและเด็ก ๆ ได้ลงมือขุดปลูกอยู่พอสมควร จึงคิดจะใช้ประโยชน์จากดินเหล่านี้ปลูกผักตระกูลหัวที่เหลืออยู่แล้วนำมาทำอาหารเจ้ากระต่ายนำหัวผักที่ถูกหั่นไปก่อนหน้านี้ฝังไว้ในดิน ปักเรียงไปทีละหัวจนครบ จากนั้นก็ใช้พลังเร่งให้มันเติบโต ผลผลิตที่ได้จากพลังนั้นทั้งอวบและใหญ่ หัวเดียวกินได้เกือบ 5 คนทำซ้ำไปซ้ำมาจนในที่สุดก็ได้หัวไชเท้ากับแครอทอย่างละ 10 หัว และมันฝรั่งอีกเกือบ 30 หัว“ใช้พลังเยอะเกินไปแล้ว” นิโคลัสเห็นเจ้ากระต่ายเดินโซเซเข้ามาในครัวก็รีบประคองให้มานั่งตรงเก้าอี้ก่อน ละสายตาไปแป๊บเดียวก็ทำอะไรเกินตัวอยู่เรื่อย“เพลินไปหน่อยน่ะครับ” เฉินเฟิงไม่ได้แก้ตัว แต่เขาแค่คิดว่าถ้าปลูกน้อยกว่านี้จะทำให้ไม่พอต่อกระเพาะของคนหมู่มาก ในเมื่อจะทำก็ต้องอิ่มหมีพีมันกันไปเลย เพราะสำหรับเชฟอย่างพวกเขาแล้ว ถ้าลูกค้าออกจากร้านไปแบบท้องหิวนั่นถือว่าทำให้ร้านเสียหน้า“นั่งพักไปก่อน จะให้ผมช่วยอะไรไหม” เห็นกองผักที่อีกฝ่ายหิ้วมานั้นมีจำนวนมากกว่าที่เขาคิดไว้“คงต้องล้างน้ำแล้วก็ปอกเปลือกก่อนครับ”“นั่งพักไปก่อน เดี๋ยวผมทำเอ