Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 91 - Bab 100

เมื่อกลับมาถึงบ้านโจเซฟและทีโอก็ต้องพบกับความโกลาหล บ้านที่เคยสงบกลับมีเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจและเสียงร้องโอดโอยของเด็ก ๆ เล็ดลอดออกมาเกิดอะไรขึ้น!!โจเซฟมองหน้าทีโอก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปด้านใน หรือว่า… จะมีซอมบี้บุกเข้ามาในบ้าน!ปัง!หัวหน้าทหารรีบผลักประตูบ้านเข้าไปอย่างแรง แต่ภาพแรกที่พวกเขาเห็นคือดาริณีนั่งมองลูกชายที่ถูกพิมพาตีด้วยก้านมะยมในขณะที่ดวงตาแดงเรื่อและมีน้ำหยดลงมาอย่างต่อเนื่อง ส่วนพิมพาผู้ลงมือคือผู้ที่ปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาราวกับว่าก้านมะยมในมือนั้นคือของร้อนที่ไม่ควรแตะต้อง“พี่พิมกับพี่ดากำลังลงโทษเด็ก ๆ ที่ขโมยของของคนอื่นครับ” เฉินเฟิงอธิบาย เขาเป็นคนยื่นกิ่งมะยมให้หญิงสาวเองด้วยซ้ำ แน่นอนว่าลงทุนเร่งโตต้นมะยมหลังบ้านให้สูงใหญ่ เด็ดกิ่งมาลิดใบแล้วส่งให้เองกับมือ ส่วนดาริณีไม่กล้าลงมือด้วยตนเองเพราะกลัวจะทำให้ลูกกระดูกหักจากแรงของตน“แล้วทำไม…”“หัวอกคนเป็นแม่น่ะ” นิโคลัสที่เคยเรียนเกี่ยวกับจิตวิทยาแม่และเด็กมาพูดเสริม “ถึงจะทำโทษเด็กให้เจ็บเพื่อให้พวกเขาหลาบจำ แต่คนที่เจ็บเป็นคนต่อมาก็คือผู้ที่ลงมือ” ยิ่งดาริณีไม่ได้ลงมือเองเพราะกลัวยั้งพลังไม่ได้ยิ่งชอกช้ำการที่ต้

“จนกว่าพวกเขาจะโตและสู้กับซอมบี้ได้ครับ” โจเซฟพูดประโยคสุดท้ายจบก็กลั้นหายใจรอฟังคำตอบ“ขอปฏิเสธค่ะ” พิมพาตอบโดยไม่ต้องคิด เธอไม่อยากให้ลูกสาวออกไปสู้กับพวกสัตว์ประหลาดนั่นอยู่แล้ว ใครจะรับผิดชอบหากลูกของเธอพลาดพลั้งกลายเป็นพวกมัน เธอเหลือลูกสาวเพียงคนเดียวเป็นครอบครัวสุดท้ายที่ทำให้เธอยังมีกำลังใจในการมีชีวิต ถ้าต้องสูญเสียไปอีกครั้ง…เธอก็ไม่ขออยู่เช่นกัน“ไม่รู้ว่าน้องดลจะมีพลังไหม แต่ดาก็ขอฝากให้คุณตุ่นช่วยดูแลแกด้วยนะคะ อย่างน้อยก็สอนพวกการต่อสู้ก็ยังดี” ต่างจากดาริณี หญิงสาวกลับค้อมศีรษะไปด้านหน้ายอมรับข้อเสนอ “ส่วนน้องปอนด์ ดาอยากให้แกตัดสินใจเองค่ะ ถึงตอนนี้ดาจะเป็นผู้ปกครองของเขาแล้ว แต่ก็อยากให้เขาเลือกเองว่าจะสู้อยู่แนวหน้าหรืออยากสนับสนุนอยู่ข้างหลัง”“น้องดา” พิมพามองหญิงสาวร่วมหมู่บ้านดวงตาเบิกกว้าง เท่าที่อีกฝ่ายเคยเล่าให้ฟัง น้องสาวคนนี้เจอเรื่องโหดร้ายมามาก ทำไมยังอยากจะที่จะเผชิญหน้ากับซอมบี้อีก ถึงเราไม่ทำก็ต้องมีคนที่พร้อมจะสู้อยู่แล้ว เป็นคนอ่อนแอคอยสนับสนุนพวกเขาอยู่ในรั้วก็ได้“เพราะดาไม่รู้ว่าจะอยู่ปกป้องลูกได้ถึงเมื่อไหร่ สักวันเขาก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง จะเ

“...” ชาวบ้านหลายคนเริ่มนิ่งเงียบ หลายวันที่ผ่านมาพวกเขาอยู่ในรั้วไม้สูงใหญ่ ทำมาหาอาหารกันอย่างปลอดภัย ใครอยากกินผักก็ปลูกพืช อยากกินปลาก็ไปยกยอ ทุกอย่างดูราบรื่นเสมือนว่าไม่เคยพบเจอเรื่องโหดร้ายมาก่อน พอทุกคนได้ยินดังนั้นต่างก็ก้าวถอยห่างจากกิ่งแก้วมากขึ้น“ฉันไม่ไป” มีใครคนหนึ่งพูด เสียงไม่ดังไม่เบานั้นกลับส่งไปถึงทุกคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้น“ฉันก็ไม่ไป”“แต่เข้าเมืองอาจปลอดภัยกว่า”“อยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว”“ใช่ ๆ บ้านของเราอยู่ที่นี่ ให้ออกไปอยู่ในเมืองแล้วจะทำอะไร”“ซอมบี้มาก็แค่ช่วยกันสู้”“#^%*^) (^#...”เสียงเริ่มแตกออก มีทั้งคนที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยกับการย้ายถิ่นฐานกิ่งแก้วหน้าเสียเมื่อเห็นว่ามีผู้ร่วมอุดมการณ์น้อยกว่าที่คิด ในตอนที่ตั้งใจจะพูดโน้มน้าวอีกกลับโดนลูกชายลากดึงออกมาจากหน้ารถของกลุ่มทหารรับจ้าง“เอะอะอะไรกัน” คุณยายร้านขายของชำให้กุญแจรถกับกลุ่มของเฉินเฟิงเสร็จก็กลับไปพักผ่อนในบ้าน หัวยังไม่ทันถึงหมอนกลับได้ยินเสียงโวยวายดังลอดเข้ามาพอออกมาดูก็เห็นชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังยืนล้อมรถของลูกชายเธออยู่“คุณยาย” ชาวบ้านที่มุงอยู่แหวกทางให้คุณยายได้เดินเข้ามา“หืม มีอะไร

อาหารกระป๋องเองก็ไม่ได้ถูกกินไปเยอะนัก ทั้งที่เขาบอกไปแล้วแท้ ๆ ว่าสามารถหยิบกินได้เลย เกรงใจกันไปได้ เขาเองก็ได้รับความช่วยเหลือจากทีมของโจเซฟมากเหมือนกัน“มาอยู่ที่นี่เอง” นิโคลัสเดินลงบันไดที่ถูกวางเป็นชั้น“พี่หงส์เก็บของเสื้อผ้าเสร็จแล้วเหรอครับ” เจ้ากระต่ายเห็นคุณหมอหมีลงมายังห้องถนอมอาหารก็นึกว่าจะมาตามตนเองไปเตรียมลงจากเขา“ยังหรอก” ชายหนุ่มส่ายหน้า “ผมแค่เห็นว่าคุณหายไป ก็เลยคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่”“อ๋อ มีโอกาสเข้าเมืองทั้งทีก็เลยอยากดูว่ายังขาดเหลืออะไรบ้างน่ะครับ” เครื่องปรุงบางชนิดเขาสามารถหยิบจับจากครัวในบ้านได้ แต่ก็มีขวดที่ใกล้หมดอายุแล้วเช่นกันหรือเขาต้องเร่งโตพืชเพื่อหมักเครื่องปรุงเอง?“อยากกินอาหารประเทศ C เขาบอกว่าเผ็ดใช่ไหม” นิโคลัสชวนคุย เห็นหูกระต่ายกระดุกกระดิกเพราะคุยเรื่องที่สนใจแล้วเพลินตา อยากจะยืดช่วงเวลานี้ให้นานขึ้นอีกสักนิดก็ยังดี“แล้วแต่พื้นที่ครับ แต่อาหารประเทศ C แบบเผ็ดร้อนนั้นถูกปากชาวต่างชาติมากกว่า” ภัตตาคารที่เขาเคยทำอาหารอยู่ก็เลือกเมนูอาหารจากหลายมณฑลมาใส่ไว้ให้ลูกค้าได้เลือกทาน บางคนไม่กินเผ็ดก็จะเลือกเมนูทางภาคเหนือหรือภาคใต้ ใครชอบกินรสจัด

เฉินเฟิงมองออกไปด้านนอกอย่างสนใจ ตั้งแต่วันสิ้นโลกมาเยือน เขายังไม่เคยเห็นสภาพด้านนอกหมู่บ้านเลยสักครั้ง ถ้าเป็นช่วงปกติถึงจะเป็นชายขอบจังหวัดก็มักจะมีรถยนต์สวนกันไปมาสักคันสองคัน แต่ในเวลานี้กลับไม่มีเลย แถมยังมีรถที่คว่ำอยู่ข้างทางให้เห็นประปรายเจอซอมบี้เดินโซซัดโซเซอยู่ข้างถนน พอมันได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวก็จะเดินตามราวกับไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย พอเสียงห่างไปไกลก็เดินไปยังทิศทางอื่นไม่ต่างจากหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมบ้านเรือนริมทางไร้ผู้อยู่อาศัยต่างก็รกครึ้มไปด้วยต้นไม้ที่กำลังรุกคืบเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็วหรือนี่จะเป็นการเอาคืนของธรรมชาติ เพราะแต่เดิมโรคระบาดที่แพร่กระจายอยู่ก่อนหน้านี้ก็มีแหล่งข่าวหลายแห่งออกมาสันนิษฐานว่ามาจากสัตว์ที่อาศัยอยู่ในถ้ำ ไม่นานก็แพร่กระจายมาสู่คนจากการนำมันมาปรุงอาหาร แต่บางแหล่งข่าวก็บอกว่าหลุดออกมาจากห้องวิจัยของมนุษย์เอง หลังจากนั้นก็เป็นมหกรรมโบ้ยกันไปมาของประเทศมหาอำนาจที่อยากจะโยนความผิดนี้ให้พ้นตัวเฉินเฟิงไม่ได้ตามข่าวนี้มากนัก แค่พยายามประคองตัวเองไม่ให้ตกงานก็เต็มกลืน แต่สุดท้ายก็ไม่รอดตกงานอยู่ดี…เส้นทางสายนอกส่วนใหญ่มีไว้สำหรับรถบร