อาหารกระป๋องเองก็ไม่ได้ถูกกินไปเยอะนัก ทั้งที่เขาบอกไปแล้วแท้ ๆ ว่าสามารถหยิบกินได้เลย เกรงใจกันไปได้ เขาเองก็ได้รับความช่วยเหลือจากทีมของโจเซฟมากเหมือนกัน“มาอยู่ที่นี่เอง” นิโคลัสเดินลงบันไดที่ถูกวางเป็นชั้น“พี่หงส์เก็บของเสื้อผ้าเสร็จแล้วเหรอครับ” เจ้ากระต่ายเห็นคุณหมอหมีลงมายังห้องถนอมอาหารก็นึกว่าจะมาตามตนเองไปเตรียมลงจากเขา“ยังหรอก” ชายหนุ่มส่ายหน้า “ผมแค่เห็นว่าคุณหายไป ก็เลยคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่”“อ๋อ มีโอกาสเข้าเมืองทั้งทีก็เลยอยากดูว่ายังขาดเหลืออะไรบ้างน่ะครับ” เครื่องปรุงบางชนิดเขาสามารถหยิบจับจากครัวในบ้านได้ แต่ก็มีขวดที่ใกล้หมดอายุแล้วเช่นกันหรือเขาต้องเร่งโตพืชเพื่อหมักเครื่องปรุงเอง?“อยากกินอาหารประเทศ C เขาบอกว่าเผ็ดใช่ไหม” นิโคลัสชวนคุย เห็นหูกระต่ายกระดุกกระดิกเพราะคุยเรื่องที่สนใจแล้วเพลินตา อยากจะยืดช่วงเวลานี้ให้นานขึ้นอีกสักนิดก็ยังดี“แล้วแต่พื้นที่ครับ แต่อาหารประเทศ C แบบเผ็ดร้อนนั้นถูกปากชาวต่างชาติมากกว่า” ภัตตาคารที่เขาเคยทำอาหารอยู่ก็เลือกเมนูอาหารจากหลายมณฑลมาใส่ไว้ให้ลูกค้าได้เลือกทาน บางคนไม่กินเผ็ดก็จะเลือกเมนูทางภาคเหนือหรือภาคใต้ ใครชอบกินรสจัด
“ผมกลัวว่าพี่เขาจะขึ้นเขามาเองแล้วเจอซอมบี้หรือสัตว์กลายพันธุ์ระหว่างทางต่างหากล่ะครับ”“งั้นไว้พี่ค่อยลงเขาพาน้องพลอยไปหาสัปดาห์ละวันก็แล้วกัน” เพราะไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดการฝึกเมื่อไหร่ ดีไม่ดีเฉินเฟิงกลับมาจากเมืองหลวงก็ใช่ว่าพวกเขาจะฝึกจบ“แบบนั้นก็ดีครับ” เจ้ากระต่ายพูดคุยอีกเล็กน้อยก็เดินลงเขาไปพร้อมกับนิโคลัสและหงส์ ระหว่างทางเขาก็ยังคงถูกต้นไทรร้อยปีดึงดูด“มีอะไร” นิโคลัสเห็นอีกฝ่ายนิ่งงันไปจึงเอ่ยปากถาม“ผมคิดว่าต้นไทรต้นนี้ต้องมีอะไรบางอย่าง” ครั้งแรกไม่เอะใจ แต่ครั้งที่สองค่อยเริ่มแน่ชัด เวลาที่ยืนอยู่ใต้ร่มเงาของมัน จิตใจที่เคยว้าวุ่นก็จะสงบลง“รู้สึกเหมือนได้รับการเติมเต็ม” แพทย์ทหารเองก็เริ่มเข้าใจว่าอะไรบางอย่างที่เฉินเฟิงพูดนั้นเป็นอย่างไร“เนอะ” เจ้ากระต่ายเงยหน้ามองกิ่งก้านของต้นไทรยักษ์ รากอากาศลู่ตามลม เป็นบรรยากาศที่ชวนให้อยากจะนั่งพิงลำต้นแล้วหลับสักงีบ“คงมีการกลายพันธุ์” ที่ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย“ผมเคยมานั่งเล่นสมัยที่ยังไม่มีซอมบี้” เฉินเฟิงนึกย้อนไปถึงตนเองสมัยที่อยากมีบ้านหลังเล็ก ๆ บนภูเขาเหมือนพวกอินฟลูเอนเซอร์ต่างประเทศที่ชอบใช้ชีวิตอยู่ในป่าโดยการสร้างบ้านหรื
เฉินเฟิงมองออกไปด้านนอกอย่างสนใจ ตั้งแต่วันสิ้นโลกมาเยือน เขายังไม่เคยเห็นสภาพด้านนอกหมู่บ้านเลยสักครั้ง ถ้าเป็นช่วงปกติถึงจะเป็นชายขอบจังหวัดก็มักจะมีรถยนต์สวนกันไปมาสักคันสองคัน แต่ในเวลานี้กลับไม่มีเลย แถมยังมีรถที่คว่ำอยู่ข้างทางให้เห็นประปรายเจอซอมบี้เดินโซซัดโซเซอยู่ข้างถนน พอมันได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวก็จะเดินตามราวกับไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย พอเสียงห่างไปไกลก็เดินไปยังทิศทางอื่นไม่ต่างจากหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมบ้านเรือนริมทางไร้ผู้อยู่อาศัยต่างก็รกครึ้มไปด้วยต้นไม้ที่กำลังรุกคืบเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็วหรือนี่จะเป็นการเอาคืนของธรรมชาติ เพราะแต่เดิมโรคระบาดที่แพร่กระจายอยู่ก่อนหน้านี้ก็มีแหล่งข่าวหลายแห่งออกมาสันนิษฐานว่ามาจากสัตว์ที่อาศัยอยู่ในถ้ำ ไม่นานก็แพร่กระจายมาสู่คนจากการนำมันมาปรุงอาหาร แต่บางแหล่งข่าวก็บอกว่าหลุดออกมาจากห้องวิจัยของมนุษย์เอง หลังจากนั้นก็เป็นมหกรรมโบ้ยกันไปมาของประเทศมหาอำนาจที่อยากจะโยนความผิดนี้ให้พ้นตัวเฉินเฟิงไม่ได้ตามข่าวนี้มากนัก แค่พยายามประคองตัวเองไม่ให้ตกงานก็เต็มกลืน แต่สุดท้ายก็ไม่รอดตกงานอยู่ดี…เส้นทางสายนอกส่วนใหญ่มีไว้สำหรับรถบร
“ปลิงทะเลแห้งครับ”“ปลิง…” สวนทางกับท่าทางเริงร่าของเจ้ากระต่าย นิโคลัสค่อย ๆ เลื่อนสายตาไปมองกล่องที่เขาเลือกเปิด ในนั้นยังมีปลิงทะเลแห้งถูกบรรจุอีกเป็นจำนวนมากเจ้าสิ่งนี้... กินได้จริงดิ?เฉินเฟิงมองสีหน้าปุเลี่ยนของคุณหมอแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ไม่แปลกที่คนต่างชาติจะไม่สันทัดอาหารหน้าตาแปลก ๆ แบบนี้ แต่อย่าดูถูกเห็นว่าหน้าตามันประหลาดเชียว ราคาถูกสุดของเจ้าสิ่งนี้มากกว่าอาหารทะเลทั่วไปเสียอีก ยิ่งถ้าเป็นปลิงทะเลที่มีระดับหน่อยอาจจะมีราคาค่าตัวหลักหมื่น ส่วนในกล่องพวกนี้ก็อยู่ในระดับปานกลางที่คนทั่วไปสามารถหยิบจับได้“ไว้จะทำให้กินนะครับ” วัตถุดิบเยอะขนาดนี้ก็ต้องลองให้อีกคนได้ลิ้มรสชาติอาหารบ้านเกิดของพ่อเขาสักหน่อย“เปิดได้ไหม” โจเซฟเดินมาดู“อาหารแห้งครับ เป็นอาหารแห้งของประเทศ C”“พอดีเลย” หัวหน้ากลุ่มทหารยิ้ม กำลังคิดอยู่เลยว่าต้องไปหาอาหารที่ไหนได้บ้าง“ครับ?” พอดี... พอดีอะไร“จะเข้าไปในค่ายได้ต้องมีการจ่ายค่าผ่านทาง ส่วนใหญ่ก็จะรับพวกอาหารและของใช้ที่ทางค่ายเห็นว่ามีประโยชน์ต่อส่วนรวม”“เอ๊ะ เก็บอาหารจากคนที่ออกไปข้างนอกเนี่ยนะครับ” ออกไปเสี่ยงแล้วยังต้องจ่ายด้วยเหรอ“เพ
“...” เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเฉินเฟิงและหงส์ในทันทีเจ้ากระต่ายมองท่าทีเย็นชาของหญิงสาว แสร้งหรี่ตาจับผิด“หลอกผมไม่ได้นะครับ” ใช่แน่ ต้องแกล้งเขาแน่ ๆ รู้ทันหรอกน่า…“...” หงส์กดยิ้มมุมปากไม่พูดอะไร ใบหน้าสวยดูลึกลับยากจะตีความนัยถึงที่มาของรอยยิ้ม…ไม่จริงใช่ไหมเพราะถ้าใช่… ทีมนี้ไม่ควรเป็นทหารรับจ้างแล้วพวกเขาควรไปเป็นนักแสดงมากกว่า!“อะ หยอกเล่น” หงส์ยิ้มหัวเราะ เห็นคุณผู้ช่วยเชฟทำสีหน้าเหมือนกำลังกินของขมก็ทำใจแกล้งต่อไม่ลง ถ้าหูไม่ถูกเก็บไว้ใต้ฮู้ดเธออาจได้เห็นมันลู่ไปด้านหลังเพราะหวาดระแวงก็เป็นได้อืม… ไว้หาโอกาสแกล้งอีกดีกว่า~...กลับมาที่กลุ่มโจรนอกรถ คงต้องย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน“ตื่นแล้วเหรอ” โจเซฟขับรถเลยจุดที่พวกเขาซ่อนรถบรรทุกมาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว คนที่ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกกลับเป็นคุณหมอหมีผู้ใช้พลังไฟจนเหน็ดเหนื่อย“อืม” นิโคลัสสติยังไม่กลับมาดีนัก เขาตื่นมาเพราะรู้สึกหนักที่ไหล่ อีกทั้งกลิ่นที่กระทบจมูกก็เป็นกลิ่นที่เขาชอบมาก ๆกลิ่นป่าเขา…ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีคนนอนซบไหล่อยู่“อีกนิดหน้าจะบานเท่าจานแล้ว” โจเซฟล้อ“หมายความว่ายังไง” แต่ดันลืมไปว่ามุกแบบนี้คน
“อย่าเพิ่งของขึ้น เดี๋ยวลงไปดูลาดเลาให้ก่อน” โจเซฟเห็นลูกทีมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยากจะออกกำลังกายหลังตื่นนอกก็รีบห้าม กำลังคนพวกมันมากกว่า และบางคนก็เป็นมนุษย์กลายพันธุ์ ทั้งยังไม่รู้ว่ามีพลังพิเศษซุกซ่อนไว้หรือเปล่า “อยู่เฝ้ารถ ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็ขับรถหนีไปเลย”“ก็รู้อยู่ว่าหงส์ขับไม่เป็น” หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปด ไม่เชิงว่าขับไม่เป็นเสียทีเดียว แต่เธอเคยขับแค่สองครั้งตอนตุ่นสอนเท่านั้น และทั้งสองครั้งก็ทำกันชนหน้าบุบจนต้องเข้าศูนย์ ตั้งแต่นั้นมาสามีจึงไม่เคยให้เธอแตะต้องพวงมาลัยรถอีกเลย“เดี๋ยวผมลงไปด้วย” นิโคลัสบิดคอ ไล่ความเมื่อยขบ“ไหวเหรอ” เพิ่งใช้พลังจนหลับไปแท้ ๆ“ดีกว่าปล่อยให้คุณไปคนเดียวแล้วกัน” 10 รุม 1 นั่นออกจะมากเกินไป“ก็ได้ ๆ” โจเซฟยกมือยอมแพ้ ล้มเลิกความคิดจะออกไปฉายเดี่ยวเพื่อไล่เหน็บที่กินก้นเขาไปครึ่งซีก มีคนช่วยจะได้เสร็จเร็วปัง ๆแต่เหมือนคนด้านนอกจะร้อนใจ รอต่อไปไม่ไหว จากแค่เคาะก็เปลี่ยนเป็นทุบอย่างแรง เสียงนั้นดังมากจนทำให้เจ้ากระต่ายเริ่มขมวดคิ้วใกล้ตื่นเต็มที“ลงไปคุยกันก่อนเถอะ” นานกว่านี้เดี๋ยวเฉินเฟิงตื่น“โอเค คุยก่อนนะ” มุมปากหยักกดลึกเมื่อได้ยินเสียงคุณหม
นิโคลัสนิ่งฟังเสียงรอบด้านครู่หนึ่ง ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใด ๆ เพิ่มเติมจึงมั่นใจว่าจะไม่มีการตลบหลังในระยะที่เขารับรู้ อีกอย่างหงส์เองก็ไม่ได้ออกมาเตือนด้วย คงมีแค่โจรสมัครเล่นพวกนี้เท่านั้น“ริอ่านเป็นโจรก็ต้องรับผลให้ได้” โจเซฟยืนกอดอกเปิดปากเทศนา“ครับ ๆ ขอโทษครับ พวกผมจะไม่ทำอีกแล้ว” หัวหน้าโจรที่มีสภาพสะบักสะบอมกว่าคนอื่นก้มหัวขอโทษ “ถ้าจะฆ่าก็ทำแค่ผมคนเดียวได้ไหมครับ เด็ก ๆ พวกนี้ผมเป็นคนโน้มน้าวให้เขาทำไม่ดีเอง” เห็นการต่อสู้เท่านี้ก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายถ้าไม่ใช่ทหารก็ต้องเป็นตำรวจดีไม่ดีในตัวอาจมีอาวุธที่ร้ายแรงกว่าปืนบีบีกันที่เขาพกอยู่ก็เป็นได้ ขืนดึงดันจะเล่นให้ถึงชีวิต คนที่สูญเสียหนักคงไม่พ้นพวกมันเอง“ขอโทษครับ เป็นเพราะแถวนี้อาหารถูกเอาไปหมดแล้ว พวกเรายังมีพี่น้องคนอื่นอีกเลยต้องออกมาดักปล้นเพื่อนำไปให้พวกเขา” ชายคนหนึ่งละล่ำละลักสารภาพ“คนอื่น?”“เป็นเด็ก ๆ จากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าครับ” เห็นว่ากลุ่มคนตรงหน้าให้ความสนใจ ชายคนที่พูดรีบอธิบายเพิ่มทันที“เหวอ!!” โจรมือสมัครเล่นสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกโจเซฟตรงมาที่ตนพร้อมกับจับไหล่แน่น“ที่ไหน! สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นอยู่ท
“แค่นี้ก็ไม่มีความสามารถ” ชายหนุ่มแค่นเสียง“...” ชายหนุ่มและหญิงสาว 10 กว่าคนเม้มปาก ใช่... พวกเขาไม่มีความสามารถจริง ๆ“เฮ้อ” หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างถอนหายใจเสียงดัง หันไปมองทางนิโคลัสพลางอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง“สรุปก็คือคนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มวัยรุ่นในละแวกนี้ มารวมกลุ่มกัน แล้วไปอาศัยอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า?”“ใช่”“แล้วที่นั่นมีเด็กจริงหรือเปล่า” คุณหมอหมีถามกลับ“...” เออว่ะ“พวกเราควรไปเห็นกับตาก่อน” แค่ที่ให้ผักของเฉินเฟิงนั่นก็เกินพอแล้ว ถ้าไปถึงแล้วไม่มีเด็กสักคน ไม่ใช่ว่าพวกเขาถูกหลอกเหรอ?“อะแฮ่ม” โจเซฟเบือนหน้าออกจากสายตาตำหนิของแพทย์ในทีม ที่ประมาทไม่ยอมตรวจสอบให้ดีเสียก่อน หันไปตีหน้าขรึมใส่กลุ่มโจรอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้นนำทางพวกเราไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่พวกนายว่า แล้วเราจะตัดสินใจอีกทีว่าจะให้ความช่วยเหลือหรือเปล่า”“!!!” เห็นสีหน้าตื่นตกใจของหลายคน โจเซฟก็ใจแป้วไปแล้วว่าตนนั้นคงถูกต้มเป็นที่เรียบร้อย“ทำไม! หรือว่าพวกแกโกหก”“ปละ เปล่าครับ! พวกเราไม่ได้โกหกนะ” คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรีบปฏิเสธเสียงดัง “พวกเราแค่… ไม่คิดว่าคุณจะยอมช่วยเด็ก ๆ” ชายคนหนึ่งที่
ต้นจามจุรีต้นนี้อยู่มาหลายร้อยหลายพันปี มันหยั่งรากลึกจนแทบจะเป็นส่วนหนึ่งกับภูเขาทั้งลูก จึงเป็นการยากที่จะหักโค่นในทันทีหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ กัดฟันเร่งพลังในร่างออกมา แขนเหยียดตึงเผยให้เห็นกล้ามเนื้อภายในเรียวแขนบอบบาง ไม่ได้ขึ้นนูนแบบนักกล้ามมืออาชีพ แค่ดูลีนคล้ายคนออกกำลังกายเป็นนิจ ใบหน้าสวยแดงก่ำตั้งแต่ลำคอไปถึงใบหูฟากโจเซฟก็คอยสนับสนุนอยู่ด้านหลัง ป้องกันไม่ให้หญิงสาวถูกลอบทำร้าย แม้ส่วนมากเฉินเฟิงกับนิโคลัสจะคอยสกัดไว้ก่อน แต่เขาก็ไม่ประมาทเปรี๊ยะ…เพียงเสี้ยววินาทีเนื้อไม้ก็ส่งเสียงแตกหักเพียงบางเบา วินาทีนั้นเลือดในกายของหญิงสาวก็ยิ่งสูบฉีด รีดเค้นพลังทุกหยาดหยดที่ซุกซ่อนตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายออกมาให้มากกว่านี้…มากกว่านี้อีก!!“อ๊าาาา!!!!” ฝ่ามือดาริณีจมเข้าไปในเนื้อไม้ เส้นเลือดหลังฝ่ามือขึ้นนูนแสดงให้เห็นว่าหญิงสาวใช้ออกแรงไปมากเพียงใดสุดแรงแล้ว... นี่คือสุดแรงที่เธอมีทั้งหมดแล้ว!เปรี๊ยะ!คราวนี้เสียงไม้ลั่นได้ยินชัดทุกคน แม้ไม่มีพลังพิเศษโจเซฟก็ยังได้ยินเต็มสองหู“อ๊าาาาาาาา!!!”“กี๊ซซซซ!!” เสียงดาริณีประสานกับเสียงต้นไม้ปิศาจ มันไม่ยินยอมหักโค่นทั้งอ
ต้นจามจุรีหรือต้นก้ามปู ถือเป็นต้นไม้ยืนต้นที่อยู่ในวงศ์เดียวกับพืชตระกูลถั่ว ใบของมันจึงมีธาตุไนโตรเจนที่สูงกว่าใบไม้ชนิดอื่น สามารถช่วยเพิ่มธาตุอาหารที่มีประโยชน์ในดินได้ ชาวบ้านบางคนในหมู่บ้านก็ใช้ใบจามจุรีนำไปผสมคลุกเคล้ากับดินหรือแกลบเพื่อนำไปเป็นส่วนผสมหลักในการเพาะปลูกต้นกล้า ก่อนจะนำพวกมันไปลงแปลงต่อไปลืมไปได้ยังไงกัน!เขาลืมเรื่องสำคัญอย่างนี้ไปได้ยังไงกัน!ตูม!“รับทราบ!” นิโคลัสวิ่งฝ่าเข้าไปในคลื่นรากไม้ ใช้พลังทำลายรากที่อยู่ใกล้ตัวให้มากที่สุด หากสร้างความเสียหายให้มันได้มากเท่าไร การซ่อมแซมตัวมันเองก็ต้องใช้สารอาหารมากเท่านั้น มาดูกันว่าใบที่มันสลัดหลุดจนหมดจะเพียงพอให้มันใช้ได้ตลอดรอดฝั่ง หรือจะเป็นตัวเขาที่หมดแรงก่อนต้นจามจุรียามไร้ใบนั้นดูน่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่มันยังคงมีใบปกคลุมเสียอีก เมื่อใดที่มันสะบัดกิ่งสีน้ำตาลเข้มสวนทางลม ยิ่งเสริมให้ดูเหมือนหลุดออกมาจากกราฟิกซีจีขั้นสูงในภาพยนตร์แฟนตาซีคราวนี้เฉินเฟิงเองก็ไม่ได้รอซัพพอร์ตอยู่รอบนอกอีก เขากระชับมีดในมือ คอยหาโอกาสตัดกิ่งใกล้ตัวโดยหวังว่าจะสามารถลดจำนวนกิ่งที่เป็นอันตรายให้กับคนรักที่อยู่ใกล้ต้นจามจุรีมากที่สุด
ต้นจามจุรีส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด หากเป็นกิ่งเล็กกิ่งน้อยมันคงแค่รู้สึกโกรธ แต่กิ่งที่ถูกทำลายไปนั้นอยู่กับมันมาเนิ่นนาน การสูญเสียไปก็ไม่ต่างจากเสียอวัยวะสำคัญ มันเร่งดูดสารอาหารในดินหวังจะซ่อมแซมและงอกกิ่งก้านนั้นขึ้นมาใหม่!!!กิ่งไม่งอก!เพราะอะไรกัน!!นิโคลัสไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ เจ้าต้นไม้ปิศาจถึงนิ่งไป เขาจึงใช้โอกาสนี้สาดลูกไฟใส่ไม่ยั้ง ไม่ใช่แค่ด้านหน้า แต่วิ่งวนล้อมเป็นวงกลมให้มันติดไฟทุกทิศทาง!พอสังเกตดี ๆ ใบที่เคยเขียวชอุ่มเองก็เริ่มแห้งกรอบ ติดไฟง่ายกว่าเดิมอีกต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ๆ แต่จะอะไรก็ช่างนี่เป็นโอกาสที่ดี!เฉินเฟิงมองภาพต้นจามจุรีลุกเป็นไฟ ในสมองราวกับได้ยินเสียงกรีดร้องไม่ยินยอม คล้ายไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งตัวเขาเป็นผู้ใช้พลังพฤกษาย่อมพอรู้ว่ามันกำลังคับข้องใจในเรื่องใดตั้งแต่เริ่มเปิดฉากต่อสู้ เจ้ากระต่ายก็ปลูกต้นลิ้นมังกรยักษ์ไว้มากมาย มองผิวเผินอาจจะทำไปเพื่อฟอกอากาศให้พวกเขาสองคนยังสามารถต่อสู้ได้ท่ามกลางฝุ่นควัน นั่นคือจุดประสงค์หลัก…ส่วนจุดประสงค์แอบแฝงแย่งสารอาหารในดินกับต้นจามจุรียังไงล่ะ!! …กิ่งของมันไม่งอก!พลังงานขอ
ตูม!ไม่รอให้ทั้งสองคนปรึกษากัน ต้นจามจุรียักษ์ก็ฟาดกิ่งลงมาบริเวณที่พวกเขายืนอยู่พอดีเฉินเฟิงกระโดดหลบออกไปอยู่วงนอก เขาหยิบต้นลิ้นมังกรขึ้นมาปลูกทันที แม้ดินแถวนี้จะไม่อุดมสมบูรณ์นัก แต่ก็ต้องปลูกให้เยอะเข้าไว้ เพราะนอกจากจะช่วยฟอกอากาศแล้ว ยังเป็นการช่วยคุณหมีสู้อีกทางหนึ่งเช่นกัน แค่อาจจะยังไม่เห็นผลในตอนนี้และคิดว่าในไม่ช้าต้นไม้ปิศาจเองก็ต้องรู้ว่าเขาได้วางกับดักบางอย่างลงไปแล้ว... หึหึฟากนิโคลัสก็ไม่ปล่อยให้มันเพ่งเล็งคนรัก ยินดีรับบทตัวแท็งก์สร้างลูกบอลไฟในมือจำนวนหนึ่ง ครึ่งหนึ่งปาใส่ลำต้น และอีกครึ่งปาใส่กิ่งก้านสาขา น่าเสียดายที่เป็นใบไม้สดทำให้ติดไฟยากไปสักหน่อยซึ่งบริเวณลำต้นนั้นก็เข้าถึงยากเช่นกัน เมื่อใดก็ตามที่ชายหนุ่มจงใจโจมตีใส่กลางต้นก็มักจะมีรากโผล่ขึ้นมาจากดิน คอยปัดป้องการโจมตีนั้นเสมอ ทำให้ต้องเบี่ยงไปโจมตีกิ่งก้านด้านบนแทนทั้งเจ้ากระต่ายและคุณหมีต่างก็พยายามทำหน้าที่ของตนเองอย่างสุดความสามารถ แต่ต้นไม้ยักษ์ใหญ่เองก็ตระหนักดีว่านี่คือศัตรูที่ยากจะต่อกร มันเองก็ทุ่มสุดตัวเช่นกันกิ่งก้านกวัดแกว่งฉวัดเฉวียน แพทย์ทหารหนุ่มต้องกระโดดโยกหลบเป็นพัลวัน หรือแม้แต่เ
ปางช้างพนาไพรแห่งนี้เคยมีข่าวใหญ่โตถึงขั้นพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกสำนักอยู่ครั้งหนึ่ง เป็นข่าวที่ทำเอาตำรวจและกรมป่าไม้ถึงกับกุมขมับ… นั่นก็คือข่าวนักท่องเที่ยวหายตัวไปอย่างลึกลับ หลังแอบลักลอบขึ้นไปบนภูเขาด้านหลังปางช้างโดยไม่ได้รับอนุญาตเพื่อนสนิทที่ไปเที่ยวด้วยกันให้ข้อมูลว่า เพื่อนของพวกเขาหายไปตอนแรกก็คิดว่าคงไปเที่ยวเล่นที่ไหน เพราะปกติเจ้าตัวก็ไปไหนไม่ค่อยบอกใคร จนกระทั่งถึงวันที่ต้องออกจากรีสอร์ตเพื่อนคนดังกล่าวก็ไม่ปรากฏตัว จึงไปแจ้งที่ตึกสำนักงานเพื่อขอดูกล้องวงจรปิดว่าเพื่อนของตนได้ไปที่ไหนอีกหรือไม่ และภาพสุดท้ายก็คือภาพที่ชายหนุ่มคนหนึ่งทำลับ ๆ ล่อ ๆ เดินไปยังภูเขาด้านหลังด้วยตัวคนเดียวหลังผ่านไป 2 วันแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับลงมา จึงลงความเห็นว่าอาจจะหลงป่า หรือไม่ก็บาดเจ็บจนไม่สามารถกลับลงมาด้วยตัวเองได้ทางปางช้างจึงเร่งประสานงานกับเจ้าหน้าที่ตำรวจและเจ้าหน้าที่จากกรมป่าไม้ให้เร่งติดตามหาชายหนุ่มคนดังกล่าว แต่ผ่านไปหลายวันก็ไม่พบวี่แวว กำลังคนที่มีเองก็จำกัด จึงขอความช่วยเหลือจากชาวบ้านที่มีความสามารถในการเดินป่ามาช่วยหาอีกแรงหมู่บ้านในละแวกนั้นล้วนเป็นคนที่คุ้นชินกับ
โจเซฟนิ่งคิด“แผนที่วางไว้ก่อนหน้านี้คืออะไร” ก่อนจะเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นแทน“ระเบิดภูเขา เผาป่าให้เหี้ยน”“โอเค เข้าใจแล้ว” คนเป็นหัวหน้าพยักหน้าเห็นด้วย เขาได้ฟังสถานการณ์คร่าว ๆ จากเฉินเฟิงมาบ้างแล้ว ดังนั้นสิ่งที่เป็นปัญหาใหญ่เลยก็คือต้นไม้ปิศาจ และร่างจริงของมันก็อยู่ห่างจากที่นี่ไม่ถึง 7 กิโลเมตรในเมื่อเป็นต้นไม้ก็ต้องกำจัดด้วยไฟถึงจะไม่เหลือซาก และการระเบิดภูเขาเองก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่จะมั่นใจได้ว่ารากไม้ที่อยู่ในดินจะไม่สามารถฟื้นคืนชีวิตได้อีกแผนนี้นับว่าไม่เลวเลย“คุณพิม หงส์ แล้วก็ตุ่นลงไปสร้างแนวดินที่ตีนภูเขา ป้องกันไม่ให้ไฟลุกลามไปไกล เป็นไปได้ก็สร้างรอบภูเขาลูกนี้ไปเลย”“ที่โรงเลี้ยงช้างมีรถบรรทุกคันเล็กจอดอยู่ครับ ผมลองสตาร์ตดูแล้วสามารถใช้ได้ แต่ก่อนหน้านั้นช่วยรอให้พวกผมสามารถดึงความสนใจของมันได้ก่อน อย่าเพิ่งออกจากบาเรียนะครับ” กว่าจะสร้างแนวกันไฟได้คงต้องวิ่งวนรอบภูเขากันล่ะ“โอเค” สองสามีภรรยารับคำสั่งอย่างแข็งขัน พาพิมพาไปยังรถบรรทุกคันเล็กทันที “อาเฟิงยังมีต้นลิ้นมังกรอยู่ไหม พวกเราเองก็จำเป็นต้องใช้ เดี๋ยวจะโดนรมควันตายกันหมด” ต้นไม้ปิศาจอยู่นอกบาเรีย ตอนนี้ท
พลายวารีก็รู้ความ ไม่ดื้อไม่ซน นั่งเอาก้นแช่น้ำ ใช้งวงสาดน้ำมาที่เขาอย่างสนุกสนานพอเริ่มร้อนก็ราดน้ำให้ตัวเองสักทีเกือบหนึ่งชั่วโมงกำแพงไฟก็ถูกจุดติดครบทุกแห่ง จากที่มองด้วยสายตาคร่าว ๆ บาเรียของที่นี่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 5-10 กิโลเมตรเลยทีเดียวส่วนสาเหตุที่เจ้ากระต่ายไม่ได้อยู่ข้าง ๆ คนรักเป็นเพราะกำลังใช้พลังของตนเองเร่งให้ต้นลิ้นมังกร[1]เติบโต เขาเห็นมันถูกเถาวัลย์พันจนแทบดูไม่ออกอยู่ที่อาคารสำนักงานของปางช้างแห่งนี้ คาดว่าคงถูกนำมาปลูกเป็นไม้ประดับ เฉินเฟิงจำได้ว่าหลายบ้านนิยมปลูกไม้ชนิดนี้มากเพราะมีสรรพคุณช่วยฟอกอากาศ บางคนจึงนำไปปลูกไว้ในห้องนอนเพื่อให้มีพื้นที่สีเขียวในห้องและได้รับอากาศบริสุทธิ์เขาจึงคิดว่าหากนำมันมาเร่งโตและเพิ่มความสามารถในการฟอกอากาศของมันให้มากขึ้นอีก จะสามารถกำจัดควันไฟปริมาณมหาศาลนี้ได้หรือไม่... โชคดีที่ทำได้เฉินเฟิงจึงไม่รอช้าถอนต้นลิ้นมังกรที่พบเห็นทุกต้นออกมาเร่งให้มันโตจนสูงใหญ่ยิ่งกว่าพลายมงคล กลายเป็นเครื่องกรองอากาศขนาดยักษ์ ทำให้ภายในบาเรียยังคงมีอากาศหายใจแม้ว่าด้านนอกจะเต็มไปด้วยไฟและฝุ่นควันทางด้านต้นไม้ปิศาจก็ใช่ว่าจะยอมแพ้โดยง่าย ร
“!!!!”“ข้างหน้าเป็นกำแพงไฟ!” ตุ่นคว้าคนรักเข้ามากอดแนบอก ส่วนมืออีกข้างก็เตรียมพร้อมอยู่ที่ประตูรถเตรียมเปิดกระโดดทุกเมื่อหากเกิดเหตุไม่คาดฝัน[มาเลย! ฝ่ากำแพงไฟมาเลย!!] เสียงในสมองเร่งเร้า“เป็นไงเป็นกันวะ!” โจเซฟเหยียบคันเร่งจนมิด คนที่อยู่ในตู้คอนเทนเนอร์อย่างดาริณีและพิมพาเองก็กอดกันแน่น แม้จะไม่ได้เห็นเหตุการณ์แต่ก็พอเดาได้ว่าคงเกิดเรื่องบางอย่างตึง!!รถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งชนกำแพงรากไม้ที่เริ่มเปราะบางจากการถูกเผาไหม้มาเป็นเวลาหลายชั่วโมง ทำให้หน้ารถไม่ได้รับความเสียหายมากนัก พอพ้นจากแนวไฟก็ได้พบกับรีสอร์ตร้างที่มีช้างเชือกหนึ่งยืนต้อนรับอยู่“...” หงส์หรี่ตามองภาพตรงหน้าอย่างยากจะเชื่อ“...” ไม่ใช่แค่หงส์ที่ตกใจ ทั้งโจเซฟและตุ่นต่างก็มองภาพไฟกำลังลุกโหม ผิวเนื้อยังคงสัมผัสได้ถึงไอร้อนระอุแต่ทั้งที่เป็นแบบนั้น บริเวณรีสอร์ตกลับไม่มีไฟไหม้เลยสักนิด!แม้แต่สะเก็ดไฟก็ไม่มี ควันไฟเองก็มีปริมาณน้อยกว่าด้านนอกอย่างเห็นได้ชัด“มากันจริง ๆ ด้วย” พลายมงคลมองกลุ่มผู้มาเยือน เฉินเฟิงบอกว่าจะเรียกกำลังสนับสนุนที่อยู่ห่างออกไป 10 กิโลเมตร ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะเห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือและมาจริ
ปกติการลงเขาในเวลากลางวันจะใช้เวลาประมาณ 4-5 ชั่วโมงเพราะต้องเดินลัดเลาะ อ้อมตรงนั้นหลบตรงนี้ไปตลอดทาง แต่ด้วยความเร่งรีบตุ่นจะเป็นคนวิ่งนำหน้าไปก่อนเป็นเส้นตรงเพื่อตรวจสอบเส้นทาง ส่วนดาริณีจะรับหน้าที่วิ่งเป็นแนวหน้า หากเจอสิ่งกีดขวางที่ไม่จำเป็นต้องวกอ้อมอย่างหินก้อนใหญ่หรือพุ่มไม้ก็จะใช้กำลังหักร้างถางพงด้วยตนเองเพื่อทำเวลาให้เร็วที่สุด และไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาทั้งหมดจะมาถึงตีนเขาโดยใช้เวลาไปแค่ 3 ชั่วโมงกว่า ๆ เท่านั้น เก็บเป็นสถิติใหม่ได้เลยแม้จะลงมาถึงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็เล่นเอาเหนื่อยหอบไปตาม ๆ กัน พิมพาแทบเป็นลมล้มทั้งยืน ถ้าไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้เธอไปฝึกร่วมกับเด็ก ๆ คงหมดแรงตั้งแต่ครึ่งทาง หงส์รีบมาช่วยประคองไปที่รถบรรทุกคอนเทนเนอร์อาหารแห้งที่ยังจอดทิ้งไว้นอกหมู่บ้าน เนื่องจากเฉินเฟิงกับนิโคลัสขับรถของคุณยายไป พาหนะที่พวกเขาพอจะหยิบใช้ได้โดยไม่ต้องขอคนอื่นก็มีแต่รถคันนี้ภายในหมู่บ้านเองก็มีชาวบ้านเริ่มออกมามุงดูบ้างแล้ว แต่เพราะไม่รู้สถานการณ์จึงทำได้เพียงแค่ดู ไม่สามารถโทรแจ้งหน่วยงานไหนได้เลย อีกทั้งมองจากระยะสายตาก็รู้แล้วว่าไกลจากที่นี่พอสมควร เดินทางตอนกลางคืนมีแต่เสี่