ต้นจามจุรีต้นนี้อยู่มาหลายร้อยหลายพันปี มันหยั่งรากลึกจนแทบจะเป็นส่วนหนึ่งกับภูเขาทั้งลูก จึงเป็นการยากที่จะหักโค่นในทันทีหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ กัดฟันเร่งพลังในร่างออกมา แขนเหยียดตึงเผยให้เห็นกล้ามเนื้อภายในเรียวแขนบอบบาง ไม่ได้ขึ้นนูนแบบนักกล้ามมืออาชีพ แค่ดูลีนคล้ายคนออกกำลังกายเป็นนิจ ใบหน้าสวยแดงก่ำตั้งแต่ลำคอไปถึงใบหูฟากโจเซฟก็คอยสนับสนุนอยู่ด้านหลัง ป้องกันไม่ให้หญิงสาวถูกลอบทำร้าย แม้ส่วนมากเฉินเฟิงกับนิโคลัสจะคอยสกัดไว้ก่อน แต่เขาก็ไม่ประมาทเปรี๊ยะ…เพียงเสี้ยววินาทีเนื้อไม้ก็ส่งเสียงแตกหักเพียงบางเบา วินาทีนั้นเลือดในกายของหญิงสาวก็ยิ่งสูบฉีด รีดเค้นพลังทุกหยาดหยดที่ซุกซ่อนตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายออกมาให้มากกว่านี้…มากกว่านี้อีก!!“อ๊าาาา!!!!” ฝ่ามือดาริณีจมเข้าไปในเนื้อไม้ เส้นเลือดหลังฝ่ามือขึ้นนูนแสดงให้เห็นว่าหญิงสาวใช้ออกแรงไปมากเพียงใดสุดแรงแล้ว... นี่คือสุดแรงที่เธอมีทั้งหมดแล้ว!เปรี๊ยะ!คราวนี้เสียงไม้ลั่นได้ยินชัดทุกคน แม้ไม่มีพลังพิเศษโจเซฟก็ยังได้ยินเต็มสองหู“อ๊าาาาาาาา!!!”“กี๊ซซซซ!!” เสียงดาริณีประสานกับเสียงต้นไม้ปิศาจ มันไม่ยินยอมหักโค่นทั้งอ
“ท่านแม่ขอรับ พวกเรากำลังจะไปที่ไหนกันหรือ” เด็กหนุ่มในวัย 14 หนาวเอ่ยถามมารดา วันนี้อยู่ ๆ แม่ของเขาก็ลุกขึ้นมาทำอาหารมื้อใหญ่ที่มีทั้งเนื้อและไก่ที่เขาชอบ ทั้งที่เวลานี้ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล อาหารการกินล้วนต้องประหยัด ไข่ฟองหนึ่งแทบจะต้องนำมาต้มแล้วแบ่งเป็น 4 ส่วนแล้วกินกับข้าวคลุกเกลือเพื่อให้เพียงพอต่อทุกคน“ไปสักการะท่านเจ้าป่าเจ้าเขา” หญิงวัยกลางคนใบหน้าซูบตอบมองใบหน้าลูกชายที่ถึงวัยต้องแต่งงานมีครอบครัว แต่เพราะครอบครัวมีที่ดินน้อย ทำให้จนป่านนี้ก็ยังหาใครมาแต่งเป็นเมียของมันไม่ได้สักที ฝ่ามือหยาบกร้านกระชับข้อแขนของเด็กหนุ่มไว้แน่น “แม่จะพาเจ้าไปขอพร”“ท่านแม่” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มขาดห้วง ขาที่กำลังก้าวตามแรงจูงของผู้ให้กำเนิดหยุดชะงัก ใบหน้าที่มีส่วนคล้ายคลึงกับหญิงวัยกลางคนตรงหน้าก้มต่ำ “ท่านเจ้าป่าเจ้าเขาต้องการข้าหรือ” เด็กหนุ่มเอ่ยถาม น้ำเสียงสั่นระริก รู้ดีว่าหากเดินขึ้นเขาต่อไป...ตนจะไม่มีวันได้กลับลงมาอีกเลย“อืม ท่านหมอผีเอ่ยถามแล้ว ท่านบอกว่าต้องเป็นเจ้า” อันที่จริงที่ประชุมหมู่บ้านแจ้งเพียงว่าที่ฝนไม่ตกครั้งนี้เป็นเพราะท่านไม่พึงใจต่อเลือดสัตว์ ท่านต้องการเครื่องเ
นอกจากท่านหมอผีแล้วมีใครบ้างเคยรับรู้ว่าเครื่องเซ่นสังเวยที่ผ่านมาได้ไปทำหน้าที่รับใช้ท่านเจ้าป่าเจ้าเขาจริงหรือไม่ รับใช้แล้วเป็นอย่างไร บางปีต้องเซ่นถึง 2 ครั้งกว่าฝนจะตกลงมาสาเหตุนั้นเป็นเพราะอะไรในใจมีคำถามแต่ไม่มีใครคิดพูดออกมา เด็กหนุ่มวัย 14 หนาวคนนี้ก็เช่นกันคิดเพียงว่าเป็นประเพณีปฏิบัติที่สืบทอดกันมาช้านานเด็กหนุ่มหยิบน่องไก่ย่างขึ้นมากัดคำโต จากนั้นก็หยิบอาหารทุกจานมากิน ถึงจะได้กินมาจากที่บ้านแล้ว แต่เนื้อมากมายที่ไม่เคยเห็นมาก่อนก็พอทำให้ความเจ็บปวดไร้ที่มานี้หายไปได้บ้าง“กินอิ่มแล้วก็ดื่มนี่เข้าไป” หมอผียื่นถ้วยสำริดบรรจุน้ำสีเขียวข้น เรื่องนี้เด็กหนุ่มก็พอได้ยินมาบ้างว่าก่อนจะรับใช้ท่านเจ้าป่าเจ้าเขา ต้องดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ปรุงโดยหมอผีเสียก่อน“อึก” เด็กหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน รสชาติของมันทั้งขมและฝาด ทำเอาอาหารที่กินเข้าไปก่อนหน้าเกือบตีกลับออกมา“ถอดเสื้อผ้าออกแล้วไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าท่านเจ้าป่าเจ้าเขา อีกไม่นานมึงจะได้พบกันท่านแล้ว” เด็กหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย ถอดเครื่องแต่งกายออกจนหมด สองมือประสานไว้แนบอกหมอผีเองก็ไม่ได้ว่าง หลังจากเห็นทุกอย่างถูกจัดเตรียมเรี
“อยากเห็นจังเลย” หญิงสาวเคยออกทำภารกิจมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยเจอการกลายพันธุ์ในต้นไม้ที่มีทิศทางเลวร้ายเลยสักครั้ง ไม่รู้ว่าจะเหมือนกับภาพยนตร์แฟนตาซีที่เคยได้ดูไหมดาริณีจึงเริ่มเล่าให้ฟังตั้งแต่ตอนที่เธอกับโจเซฟตามขึ้นไป เป็นจังหวะเดียวกับตอนที่ต้นจามจุรีกำลังสลัดใบ ภาพความสวยงามนั้นตรึงร่างเธอจนเกือบลืมหายใจแต่ต่อมาก็ต้องเกร็งตัวมองการต่อสู้ของสองหนุ่มจนไม่สามารถละสายตาได้ เธอรู้ว่าทั้งสองคนคงรู้ตัวแล้วว่าเธอกับโจเซฟอยู่ห่างออกไป หากต้องการกำลังสนับสนุนก็พร้อมเข้าไปเสมอเคยคิดว่าซอมบี้นั้นน่ากลัว ยิ่งมีจำนวนเยอะก็ยิ่งยากจะรับมือ แต่เมื่อได้พบเจอกับต้นไม้กลายพันธุ์ทำเอาต้องมาเรียงลำดับความน่ากลัวกันใหม่เฉินเฟิงกับนิโคลัสตามลงมาเป็นกลุ่มสุดท้าย พ่วงมาด้วยพลายวารีและพลายมงคล“ขอบคุณมากเลยนะครับ” เจ้ากระต่ายโค้งตัวขอบคุณ ก่อนหน้านี้เขาไม่มีความมั่นใจเลยสักนิดว่าการเผาป่าจะสามารถส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากคนในกลุ่มได้ คิดว่าคงต้องหาทางจัดการกันเองแล้ว“เรื่องเล็กน้อยน่า” หงส์บอกปัด ถ้าเป็นเธอตกอยู่ในอันตราย ทุกคนก็พร้อมให้ความช่วยเหลือเหมือนกัน “เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว”“ใช่ หงส์พูด
“ไม่ครับ” สำหรับพวกเขาทั้งสามคน พี่ตุ่นเปรียบเสมือนอาจารย์คนสำคัญ ทั้งการออกกำลังกาย ศิลปะป้องกันตัว ล้วนได้รับการสอนสั่งจากพี่ชายหูสุนัขทั้งหมด แม้จะเพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์กับอาจารย์ก็ดีมาก“มนุษย์ทุก ๆ คนล้วนมีสิ่งที่กลัว มีสิ่งที่ทำได้และทำไม่ได้” หงส์เริ่มสอนโดยพูดให้กว้างไม่เจาะจงไปเพียงเรื่องเดียว หวังให้พวกเขานำไปประยุกต์ใช้กับตนเองในอนาคต เวลานี้ไม่มีโรงเรียน พวกเขาต้องหัดเรียนรู้ด้วยตัวเองและอาจจะต้องโตก่อนวัยอันควร จึงต้องฟังให้มากและดูให้มากเข้าไว้ โตไปจะได้เอาชีวิตรอดในโลกที่โหดร้ายนี้ได้“เพราะอย่างนั้นพวกเราถึงต้องช่วยกันใช่ไหมละคะ เพื่อเติมเต็มในส่วนที่ยังขาด” เด็กหญิงพลอยใสตอบอย่างฉะฉาน หลังได้รับพลังพิเศษมา ความรู้ความเข้าใจของเธอก็เติบโตแบบก้าวกระโดด“นั่นก็ใช่จ้ะ เพราะเราเป็นสัตว์สังคม เราอยู่รวมกันเป็นกลุ่มแต่เมื่อมาจากครอบครัวที่แตกต่างกันอุปนิสัยใจคอย่อมไม่เหมือนกัน ทำให้ต้องมีคำว่ามารยาทเข้ามาควบคุมเพื่อไม่ให้ไปรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของคนอื่น อย่ามองว่าสิ่งที่เราทำไม่ได้เป็นปมด้อย และอย่ามองว่าคนที่ทำอะไรไม่ได้นั้นเป็นคนอ่อนแอ เพราะเ
หลังจากตุ่นโวยวายเรื่องพลายมงคลเป็นวิญญาณไม่ใช่ช้างที่ยังมีลมหายใจ ทั้งเขาและนิโคลัสจึงต้องนั่งอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นทั้่งหมดให้กับสมาชิกในทีมฟังอย่างละเอียดอีกครั้งทั้งกลุ่มกินนอนอยู่ที่ตีนภูเขาอยู่ 3 วัน 3 คืนเพื่อรอให้ไฟที่ไหม้บนภูเขามอดดับสนิท ระหว่างนั้นก็ได้หงส์กับพิมพาคอยสร้างกำแพงโคลนป้องกันอยู่เสมอ ทำให้ไม่เกิดเหตุการณ์ไฟลุกลามไปไกลจากนั้นก็ขึ้นไปเอาอัฐิหรือก็คืออดีตโครงกระดูกในหลุมรากของต้นจามจุรียักษ์กลับลงมาด้วย ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองไหมแต่เขาคิดว่าบุคคลที่อยู่ในหลุมเหล่านี้คงไม่ปรารถนาที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปส่วนพลายมงคลน่าเสียดายที่ตอนแรกก็ตามพวกเราออกจากปางช้างมาแต่โดยดี แต่พอผ่านไปสักพัก ร่างวิญญาณของช้างเชือกใหญ่กลับเริ่มเลือนรางลง สร้างความตระหนกให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก และยิ่งปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปมากเท่าไรก็ยิ่งซีดจางลงไปอีกหรือว่า!‘รีบกลับรถไปที่ปางช้างเดี๋ยวนี้!’ หงส์ตะโกนโจเซฟหมุนพวงมาลัยรถอย่างเร็ว แม้น้ำมันจะเหลือน้อยนิดก็ช่าง รีบเหยียบคันเร่งขึ้นภูเขาไปอย่างรวดเร็ว‘ร่างกายชัดขึ้นมาแล้ว’ ถึงจะกลัว แต่ชายหนุ่มใบหูสุนัขก็กลืนน้ำลายลงคอก่อนรายงานไปตามจริง‘หรือจ
“มังคุดมากินข้าวเช้าเร็ว” ครูเมตตาเดินยกถาดอาหารสำหรับสัตว์กลายพันธุ์ตัวใหญ่อย่างเจ้าแร็กคูนยักษ์พ่อหนุ่มเฉินเฟิงปลูกพืชผักไว้ให้มากมายพร้อมสอนวิธีดูแล ทุกเช้าเธอจะเห็นมังคุดเดินมาที่ถังเก็บน้ำ รองน้ำไว้จนเต็มอุ้งมือ แล้วค่อย ๆ เดินนำน้ำในมือนั้นไปรดแปลงผักของตัวเอง น่ารักน่าเอ็นดูมากโชคดีที่หลายวันก่อนวิทย์ไปดักจับไก่ธรรมดามาได้ เป็นตัวเมีย 3 ตัวและตัวผู้ 4 ตัว ไข่ที่ไก่ออกในช่วงแรกจะไม่ถูกนำมาปรุงเป็นอาหารเพราะต้องเพิ่มประชากรไก่เสียก่อน อีกอย่างไก่พวกนี้ก็ไม่ใช่ไก่ไข่ ดังนั้นจำนวนการออกไข่ของมันจึงน้อยมาก ถ้าอยากกินไข่เยอะ ๆ ก็ต้องมีไก่ให้เยอะกว่าเมตตาสร้างที่อบไข่แบบง่าย ๆ ตอนนี้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามีไฟฟ้าใช้แล้ว แม้จะต้องให้ผู้ใช้พลังลมที่อยู่ในกลุ่มของวิทย์คอยหมุนกังหันลมทุกวัน แต่ทุกคนก็พอใจกับผลลัพธ์นี้มากอย่างน้อยตอนกลางคืนก็สามารถเปิดพัดลมนอนได้แล้ว อากาศประเทศ T ไม่ใช่แค่ตอนกลางวันเท่านั้นที่ร้อน กลางคืนก็ไม่ต่างกันทั้งที่นอนอยู่บนเตียง แต่เช้ามาอาจเปียกจนนึกว่าลุกไปอาบน้ำมาด้วยซ้ำหญิงชราฟักลูกเจี๊ยบออกมาได้จำนวนหนึ่งก็ยอมนำไข่ล็อตถัดไปออกมาทำอาหารให้เด็ก ๆ กิน แ
“คิดว่าจะไปที่ค่ายเมืองหลวง หาของมาเติมบ้านสักหน่อย คุณยายอยากได้อะไรบ้างไหมครับ” เผื่อว่าจะสามารถชดใช้ให้กับความเสียหายที่เขาก่อขึ้นมาได้บ้าง“โอ๊ย ยายจะไปอยากได้อะไร เมื่อก่อนไม่มีน้ำไม่มีไฟก็อยู่มาได้แค่นี้น่ะ จิ๊บ ๆ” หญิงชราบีบนิ้วชี้กับนิ้วโป้งเข้าหากัน สมัยเธอเด็ก ๆ ไม่มีกระทั่งรถยนต์อำนวยความสะดวกด้วยซ้ำ จะไปไหนทีก็ต้องเดินกันข้ามวันยิ่งถ้าต้องเข้าไปขายของในเมืองก็ต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 เดินตัดทุ่งไปเรื่อย ๆ เกือบ 20 กิโลเมตรได้“คุณยายไม่มีแต่กิ่งมี”“มาอีกแล้ว” หงส์เบะปาก เดินแยกไปขึ้นรถโดยไม่สนใจว่ากิ่งแก้วจะพูดอะไร ยังไงก็คงไม่พ้นหาเรื่องชอบธรรมให้ตนเองด้วยตรรกะแปลก ๆ ให้ความคิดของตัวเองถูกต้องที่สุดอีก“ผมว่าผมก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายในหมู่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอครับ” โจเซฟกอดอกถาม“พวกเราอยากเข้าไปในเมือง” กิ่งแก้วแสร้งทำเป็นไม่ฟังคำพูดของโจเซฟ แต่หันไปพูดความต้องการของตัวเองกับเฉินเฟิงแทน อย่างไรก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ตอนนี้เธอถูกลูกชายเมินอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว กรไม่กลับบ้านเลยเอาแต่ขลุกตัวอยู่กับกลุ่มอาสาปกป้องกำแพง เธอมาตามให้กลับบ้านก็หลบหน้าหลบตาความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีจึงผลัก
“ฮึบ” ทีโอผลักพัดลมใบมีดสีส้มอมแดง ยามที่มันหมุนคว้างอยู่กลางอากาศก็มีเปลวไฟลุกโหมขึ้นมาต้นเห็ดไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ต่างโดนตัดเฉือนพร้อมกับเผาทำลายไปในคราวเดียวกัน เส้นทางด้านหน้าและด้านหลังที่เคยถูกปิดล้อมต่างก็กลายเป็นทะเลเพลิงขนาดย่อมในพริบตาเดียว“รีบไปกันเลยครับ” หากยังมีพลังเพียงขั้นแรกท่าไม้ตายนี้คงไม่มีทางสำเร็จ การใช้พลังในรูปแบบนี้ต้องใช้ทั้งสมาธิและพลังงานพอสมควร หลังจากเคลียร์ทางเดินได้ บนใบหน้าของทีโอจึงปรากฏเหงื่อไหลซึมออกมาหมดพลังไปเกือบครึ่ง!ถ้าไม่ใช่ว่าต้องใส่หน้ากากกันแก๊สตลอดเวลา เขาคงหยิบคริสตัลซอมบี้สีใสมากินเพิ่มพลังว่ากันตามจริง เห็ดพวกนี้ไม่ได้น่ากลัวเลยหากมีการเตรียมพร้อมที่ดีพอ ที่น่ากลัวกว่ากลับเป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวยให้ใช้พลังอย่างเต็มที่ ลองเปลี่ยนเป็นสัตว์กลายพันธุ์หรือต้นจามจุรียักษ์ครั้งก่อนไม่แน่ว่าผลลัพธ์อาจไม่เป็นเช่นนี้“ถึงแล้ว!!” เฉินเฟิงดีใจมาก ในที่สุดก็มาถึงชั้นหนึ่งเสียที ไม่ต้องสูดดมควันอีกต่อไปแล้วแซ่ก ๆ ๆ“กัดไม่ปล่อยเลยนะ” เฉินเฟิงกัดฟัน ตอนนี้ทางเดินด้านหลังเต็มไปด้วยสปอร์เห็ดจำนวนมหาศาล เห็ดบางต้นยอมตายเพื่อที่จะผลิตสปอร์ให้ได้
ดังนั้นการเดินทางกลับขึ้นไปยังชั้นบนจึงมีเฉินเฟิงเดินนำ คอยกรุยทางและปรับอากาศให้ ลำดับต่อมาจึงเป็นทีโอ และนิโคลัสปิดท้าย ซึ่งทีโอที่สภาพร่างกายไม่ค่อยดีนักพยายามเดินตามคุณเชฟกระต่ายให้ทัน กลัวว่าถ้าคลาดกันแล้วอาจจะโดนภาพลวงตาเล่นงานอีกรอบยอมรับว่าในเวลาที่เหงา เขามักย้อนคิดไปถึงวันที่ปกติสุขดี ทำไมตอนนั้นเขาไม่ทำดีกับหมอนั่นให้มากหน่อยนะ เอาแต่เฮฮาปาร์ตี้ไปเรื่อยจนอีกคนคิดว่าเขาเป็นพวกคาสโนว่าทั้งที่ไม่ใช่เลยสักนิดคนที่เขาชอบคือเลวี่...รูมเมตขี้บ่นที่บ่นได้ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบถึงจะแค่แอบชอบก็เถอะ…แต่เขาก็ให้ใจกับเลวี่ไปมากจริง ๆ การที่ต้องเห็นอีกคนโดนซอมบี้กัดต่อหน้าต่อตาโดยที่ตัวเองไม่สามารถเอื้อมมือไปคว้าไว้ได้ทันเป็นเรื่องที่ปวดใจเขามากที่สุดหลังจากกลุ่มทหารพามาถึงค่ายพันธมิตร เขาพร่ำโทษตัวเองที่ยังมีชีวิตรอด เพราะเขาทำอีกคนหลุดมือก่อนเฮลิคอปเตอร์ช่วยเหลือจะมาถึงเป็นเพราะเขา… เพราะเขาทั้งนั้น!แม้แต่พ่อแม่ก็ช่วยไว้ไม่ได้…ทีโออยากปลิดชีวิตตนเอง แต่พลังพิเศษดันตื่นขึ้นมา เขาจึงกลายเป็นบุคลากรที่สำคัญยิ่งต่อการอยู่รอดของมนุษยชาติ ตัวเขาที่ไม่มีสิ่งใดให้ยึดเหนี่ยวอีกจึงตกล
เอ๊ะทำไมมันร้อน…“โอ้โห ไข้สูงเท่าไรวะเนี่ยมือกูจะพองแล้ว” เลวี่ผละออกไปมือขาวสะบัดไปมาในอากาศนั่นสิ…ทำไมมันร้อนแบบนี้ ร้อนมาก ๆ ด้วย ร้อน…“ร้อน!!!”เฮือก!ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก ดวงตาเบิกกว้างมองซ้ายมองขวาอย่างงุนงง รอบด้านถูกปิดกั้นจนมองไม่เห็นสภาพแวดล้อมภายนอก คล้ายว่าตนเองกำลังอยู่ในกล่องเหล็กกล่องเหล็ก!จริงด้วย!! ก่อนหน้านี้เขาถูกฝุ่นละอองอะไรก็ไม่รู้โจมตีเข้ามา ในช่วงเวลาที่ใกล้จะหมดสติเขาใช้ลูกเหล็กที่พกติดตัวปิดผนึกฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ไว้ก่อน จากนั้นก็สร้างใบมีดเหล็กขึ้นมาพัดพวกมันให้ออกไป แต่ยิ่งพัดมันก็ยิ่งหมุนวนเข้ามาใกล้ทุกที สุดท้ายจึงสร้างกล่องเหล็กครอบคลุมตัวเองแล้วก็หมดสติ…“อึก” ทีโอเบ้หน้า อากาศที่มีใกล้จะหมดเต็มทน แถมแผ่นหลังที่พิงกับกล่องเหล็กอยู่ก็เริ่มร้อนลวกผิว ชายหนุ่มจำต้องปลดกำแพงเหล็กด้านหลังออก ไม่อย่างนั้นได้กลายเป็นไก่อบฟางในอีกไม่นานแน่ทันทีที่กำแพงด้านหลังถูกเปิดออก เป็นจังหวะเดียวกับที่นิโคลัสเผากองเห็ดเกือบหมดแล้ว เฉินเฟิงที่ได้ยินเสียงกุกกักจากในนั้นมาสักพักก็ไม่รอช้า รีบคว้าตัวทีโอให้มาอยู่ฝั่งเดียวกับตนพร้อมกับตรวจเช็กว่าอีกฝ่ายได้สวมหน้ากากกันแก๊ส
“ไม่ใช่หรอก” นิโคลัสส่ายหน้า “ดูตรงนี้สิ” พลางชี้ให้เห็นตรงทางเดินมีกล่องเหล็กอีกหนึ่งกล่องถูกวางตั้งอยู่ ดูจากลักษณะภายนอกแล้วคล้ายคลึงกับกล่องเหล็กที่เฉินเฟิงเคยขอให้ทีโอทำในตอนที่นำเนื้อวัวลงไปแช่ในน้ำตก“งั้นนี่ก็เป็น…” ทีโองั้นเหรอเฉินเฟิงมองกองเห็ดที่เกาะอยู่บนอะไรสักอย่างจนมีขนาดใหญ่ มันขวางทางเดินไว้เหมือนภูเขาขนาดย่อมจนไม่สามารถผ่านไปได้ ในสมองพลันนึกถึงสิ่งที่ตุ่นและหงส์พบเจอถ้าหากว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้คือทีโอ…“จะเผาแล้วนะ” นิโคลัสให้สัญญาณ เฉินเฟิงจึงนำต้นลิ้นมังกรจุ่มลงไปในกระติกน้ำ แล้วเร่งให้มันดูดควันพิษเหล่านี้ออกไป ต้องขอบคุณเจ้าตัวแสบที่หยิบสิ่งนี้มาให้ ไม่อย่างนั้นหน้ากากกันแก๊สคงกรองฝุ่นควันไม่ไหวนิโคลัสเผาภูเขาเห็ดตรงหน้าอย่างระมัดระวัง พอไหม้ไปได้ระยะหนึ่ง บางส่วนที่อยู่ใต้กองเห็ดก็เผยออกมาให้เห็น“เหล็ก!” นั่นก็หมายความว่า!!พรึบ!นิโคลัสเร่งไฟให้รุนแรงขึ้น เห็ดที่เคยไหม้อย่างช้า ๆ ก็พลันอันตรธานหายไปในเวลาไม่นาน...“โอ…” เสียงอะไร“ทีโอ…” ใครกำลังเรียกเขา“ทีโอ!!”เฮือกดวงตาคมเบิกกว้างก่อนยันตัวมองซ้ายมองขวาที่นี่มัน…“ตื่นสักทีนะไอ้บ้า” ชาย
“ขอพาเจ้าพวกนี้ไปที่ค่ายก่อนนะ” โจเซฟให้เฉินเฟิงช่วยกันวางร่างของหงส์และตุ่นลงกระบะหลังรถ “ถ้าเจอทีโอก็รีบพากลับไปที่ค่ายต่อได้เลย” ชายหนุ่มว่าพลางกระโดดขึ้นฝั่งคนขับสตาร์ตรถได้ก็ขับออกไปทันทีชายหนุ่มต้องแข่งกับเวลา จากที่นี่ถึงค่ายพันธมิตรมีระยะห่างประมาณ 10 กิโลเมตร ถ้าขับเร็ว ๆ จะทำเวลาอยู่ที่ 15 นาที ต้องรีบพาสองคนนี้ไปส่งให้ถึงมือหมอให้เร็วที่สุด ถึงนิโคลัสจะเป็นหมอ แต่อีกฝ่ายกำลังติดพันอยู่ในชั้นใต้ดิน เขาที่เป็นหัวหน้าไม่ควรรออยู่เฉย ๆอีกทั้งที่ค่ายก็มีเครื่องมือแพทย์และยาปฏิชีวนะที่น่าจะช่วยชีวิตทั้งสองคนได้ถ้ามีซอมบี้ขวางทางพ่อจะชนไม่เลี้ยงเลย!!เฉินเฟิงเห็นโจเซฟขับรถออกไปก็พาตนเองกลับเข้าไปในอาคารเพื่อช่วยนิโคลัสตามหาทีโอต่อ ไม่รู้อีกฝ่ายเป็นตายร้ายดีอย่างไรมังคุดเห็นมนุษย์สองคนกลับออกมามีสภาพไม่สู้ดีนักก็ร้องเสียงแหลม พยายามจะเข้าประตูตามเจ้านายไปด้วย ข้างในนั้นมีอะไรทำไมทุกคนถึงออกมามีสภาพเป็นแบบนั้นไปได้งี้ด (มังคุดจะไปด้วย)แค่คิดว่าเจ้านายของมันจะกลายเป็นอย่างสองคนนั้นหากเข้าไปอีก เจ้าตัวยักษ์ก็ใจไม่ดีเอาเสียเลย รีบเดินไปรั้งชายเสื้อของเฉินเฟิงไว้แน่น“ไปไม่ได้ มัง
“เป็นแบบนี้แล้ว… พวกนั้นคงอยู่ที่นี่แน่” โจเซฟฟันธง ความคิดของพืชและสัตว์บางครั้งก็เรียบง่าย สิ่งที่พวกมันอยากปกป้องหวงแหนจะได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ประหนึ่งราชินีผึ้งที่อาศัยอยู่ในรังท่ามกลางบริวารอีกหลายพันตัว“ไปกันเถอะ” นิโคลัสเรียกลูกไฟออกมาเผาเห็ดยักษ์ตรงหน้า แต่เมื่อเผาหมดไปต้นหนึ่ง ก็มีต้นอื่นงอกขึ้นมาแทนที่ทันที“...” เฉินเฟิงหรี่ตามอง“อาเฟิง” นิโคลัสคิดจะลองเผามันอีกครั้งเป็นต้องชะงัก เมื่อคนรักแตะบ่าขอให้เขาหลบไป“พอดีเห็นว่ามันเป็นพืชน่ะครับ” เลยอยากลองดูว่าใครจะควบคุมใครได้กันแน่ คราวต้นจามจุรีเฉินเฟิงเองก็มีความคิดนี้อยู่ในหัว แต่เพราะถูกโจมตีจนแทบจะไม่มีจังหวะให้พักหายใจ เรื่องลองใช้พลังควบคุมอะไรนั่นลืมไปได้เลย แค่หลบหลีกและโจมตีกลับก็เต็มกลืนแล้วแต่เห็ดที่อยู่นิ่ง ๆ นี่ก็น่าทดสอบดูไม่ใช่หรือ?พลังการควบคุมของเขากับเห็ดพวกนี้ใครจะเหนือกว่ากัน!ถ้าทำสำเร็จจะได้ไม่ต้องทนสูดดมควันไฟด้วย… จะหายใจไม่ออกแล้ว!“ถ้าไม่ไหวต้องรีบถอนตัวกลับมานะ” นิโคลัสไม่มั่นใจในเรื่องนี้เท่าไร พลังของเขาคือการควบคุมเปลวไฟที่ไม่มีความนึกคิด แต่เจ้ากระต่ายกลับแตกต่างออกไป ต้นไม้เองก็เป็นสิ
“เห็ดบางชนิดแค่สูดดมสปอร์เข้าไปก็เป็นอันตรายแล้วครับ” นิโคลัสอธิบาย ดีที่เขาให้ทุกคนสวมใส่หน้ากากกันแก๊สก่อน ฝ่ามือหนาถอดถุงมือออกข้างหนึ่ง ลูกบอลไฟขนาดเท่าไข่ไก่หลายลูกหมุนวนอยู่บนฝ่ามือของชายหนุ่ม แสงไฟเต้นระริกในความมืด ดูคล้ายมัจจุราชกำลังเริงระบำถ้ามองไม่ผิดเฉินเฟิงเหมือนเห็นหมวกเห็ดกำลังสั่น ไม่รู้ว่าตาฝาดหรือเป็นเพราะแสงสะท้อนจากลูกบอลไฟของคนรัก“ฮึบ” นิโคลัสปาลูกบอลไฟใส่ผนังและพื้น เผาทำลายทางเดินเห็ดจนมอดไหม้เป็นจุณ ชายหนุ่มควบคุมไฟไม่ให้มันรุนแรงจนกลายเป็นย่างสดคนไปจนหมด เดินนำไปเรื่อย ๆ จนมาถึงห้องที่มีการติดตั้งซูเปอร์คอมพิวเตอร์“ตรงนั้นมีเครื่องคอมพ์วางไว้ด้วยครับ” ตรงมุมหนึ่งของทางเดินมีเครื่องคอมพิวเตอร์พร้อมสายถูกถอดมาวางไว้บนทางเดินที่มีเห็ดขึ้นเต็มไปหมด“น่าจะเป็นสามคนนั้นแหละที่ถอดมาวางไว้”‘แล้วหายไปไหนกันนะ’ โจเซฟขมวดคิ้วคิดหนัก“ทีโอบอกว่านอกจากที่นี่่จะมีห้องใต้ดินตามแปลนที่เราได้มา แถมน่าจะมีห้องเซิร์ฟเวอร์ที่อยู่ลึกลงไปอีก เป็นไปได้ไหมว่าสามคนนั้นจะอยู่ที่นั่น” นิโคลัสนึกถึงการประชุมก่อนปฏิบัติภารกิจเมื่อเช้า“เป็นไปได้สูงทีเดียว” นิโคลัส“ใช่ทางนั้นหรือเปล่
“มีเสียงจากด้านบน” ใบหูสี่เหลี่ยมกระดุกกระดิกสองสามครั้ง“ในที่สุดพวกนั้นก็จัดการกับสัตว์ประหลาดด้านนอกได้แล้วสินะ” หงส์โล่งใจ อย่างน้อยก็คงไม่มีใครเป็นอะไร“ถ้าตะโกนออกไปตอนนี้พวกนั้นจะได้ยินหรือเปล่านะ” ตุ่นเอ่ยน้ำเสียงอ่อนแรง สติของเขาเหลือไม่มาก ในสภาพที่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากพูด การขอความช่วยเหลือจึงเป็นความหวังเดียวที่พวกเขาจะรอดออกไปได้ แต่ถ้าพวกเขาสองคนอยู่ชั้นใต้ดินก็ลำบากแล้ว ถึงจะหูดีแต่ชั้นใต้ดินของที่นี่ก็ลึกไม่ใช่เล่นน่ากลัวว่าเสียงอาจจะส่งไปไม่ถึง …“เงียบเกินไปหรือเปล่าครับ” เฉินเฟิงเอียงหูฟัง เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยสักนิด“อาจอยู่ชั้นใต้ดินกันละมั้ง” โจเซฟคาดเดา เขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่ศึกษาแปลนอาคารนี้อย่างทะลุปรุโปร่ง“งั้นลองลงไปสำรวจกันเลยไหมครับ” ไหน ๆ ก็ไม่ได้ยินเสียงจากด้านบนนี่นา “มีกลิ่นอับชื้นในอากาศด้วย” เจ้ากระต่ายสูดดมทำจมูกยุกยิก“หรือหงส์จะใช้พลัง?” หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างคาดเดางี้ด“มังคุด รออยู่ด้านนอกสิ” เฉินเฟิงดันจมูกของเจ้าตัวโตออกจากบานประตูประตูที่นี่ก็บานใหญ่นะ… ทว่าพุงมังคุดใหญ่กว่า“คอยระวังอย่าให้พวกมันบุกเข้าไปในตึกไง” คนเป็นเจ้านายปลอ
“ใช่ครับ ถ้าเป็นเจ้าสิ่งนั้นอาจจะทำให้คริสตัลระดับ 2 เกิดปฏิกิริยาก็เป็นได้” พวกเขาลองใช้ของใกล้ตัวหลากหลายชนิดที่พอหาได้มาทำการทดลองแล้ว ส่วนเห็ดที่พูดถึงยังไม่เคยลองสักครั้ง“อาจจะได้และอาจจะไม่ได้” ถึงปากจะบอกแบบนั้น แต่สิงหารู้ดีว่าในระหว่างการทดลอง เขาได้แอบผสมสปอร์เห็ดพิษหลากหลายชนิดเข้าด้วยกัน แต่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างดีก็ดันมาเกิดเรื่องที่ทำให้ทดลองต่อไม่ได้ไม่รู้ว่าเห็ดที่เขาผสมไว้ในตอนนั้นจะเป็นยังไงบ้างจะเติบโตขึ้นหรือว่าตายไปแล้วเพราะไม่มีใครให้สารอาหารอีกกันนะ…คำตอบของสิงหานั้นคงมีแต่สองคู่รักสุนัขกวางที่รู้ ถ้าถามว่าเห็ดที่สิงหาเพาะเลี้ยงนั้นเป็นอย่างไร… ทั้งคู่คงตะโกนเสียงดังกลับไปว่า‘ก็เป็นแบบนี้ไง!!’ก่อนหน้านี้ตุ่นและหงส์อยู่บริเวณทางเข้าก่อนลงไปชั้นใต้ดิน พอทีโอตัวปลอมหันคอกลับมา 180 องศา หญิงสาวก็รีบใช้พลังดันมันออกไปด้วยแรงดันน้ำ หวังจะให้มันปลิวออกไปพ้นตัวก่อนสามีอย่างตุ่นจะเป็นลมเพราะคิดว่าเป็นผีจริง ๆ แต่ใครจะไปคิดว่าการพ่นน้ำออกไปจะเป็นการทำให้พวกมันตื่นตัวกลายเป็นละอองแล้วตรงเข้ามาดูดซึมน้ำไปใช้ในการเติบโตอย่างรวดเร็ว ทางเดินที่เคยเปิดโล่งก็กลายเป็นถ้ำเห็