All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 111 - Chapter 120

มื้ออาหารกลางวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า เมื่อทุกคนได้ลิ้มรสชาติต้มจับฉ่ายแสนอร่อยก็ไม่มีใครกล้าตักกินอย่างรวดเร็วเพราะความหิวโหยเลยไม่ว่าจะเป็นหัวไชเท้าอ่อนนุ่มที่ถูกต้มจนเปื่อยกำลังดี เวลาตักเข้าปากแทบละลายหายไปในทันที ความหวานจากน้ำซุปผักแทรกซึมอยู่ทุกอณูจนแทบอยากจะเคี้ยวแล้วกลืนลิ้นลงไปพร้อมกันกี่เดือนแล้วนะที่ไม่ได้กินอาหารอร่อยขนาดนี้ แม้ในชามไม่มีเนื้อสักชิ้นแต่กระเพาะก็รู้สึกว่าได้รับการเติมเต็ม อีกทั้งยังมีมันจี่เนื้อเนียนละเอียดชิ้นใหญ่ พวกเขาได้รับมันถึงคนละ 2 ชิ้น แม้ผิวสัมผัสด้านนอกจะให้ความรู้สึกแปลกเพราะไม่เคยกินมันฝรั่งย่าง แต่พอกัดเข้าไปถึงเนื้อด้านในนั้นแทบไม่ต่างจากมันบดในร้านสเต๊กชื่อดังที่เคยกินเลยสักนิด“อร่อยมาก” ทุกคนต่างร้องเป็นเสียงเดียวกัน“อร่อยก็กินให้หมดนะครับ” เฉินเฟิงแสร้งดุเพราะเขาเพิ่งคิดได้ว่าหงส์ตักให้พวกเขาเยอะเกินไปหรือเปล่า ถึงจะพอดีกับจำนวนคน แต่ถ้าหากพวกเขากินไม่หมดก็คงน่าเสียดายหากต้องทิ้ง“แทบจะเลียจานแล้วครับ” ต่างจากกลุ่มเด็ก วิทย์และเพื่อนตักกินคำใหญ่ทำให้ทั้งมันจี่และต้มจับฉ่ายหมดภายในเวลาไม่นาน“ในครัวเหลือเสบียงเยอะไหม” โจเซฟกระซิบถามเจ้า

จนกว่าจะมีความช่วยเหลืออย่างเป็นทางการ พวกเขาต้องมีอาหารตุนอยู่ในบ้านให้มากที่สุด ต้องมียาสามัญติดตัวไว้ด้วยเผื่อเจ็บไข้ ต้องมีอุปกรณ์ร้องขอความช่วยเหลือ ต้องชาร์จแบตโทรศัพท์เผื่อติดต่อกับส่วนให้ความช่วยเหลือได้ ฯลฯดังนั้นในเมืองใหญ่วันแรกจึงเต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมานอกบ้านเพื่อหยิบฉวยสิ่งของจากร้านสะดวกซื้อหรือห้างสรรพสินค้าชั้นนำขนาดใหญ่แต่คนธรรมดาที่ไม่เคยจับดาบถือปืน เมื่อถึงคราวต้องสังหารสิ่งมีชีวิตที่ไร้สติปัญญาแต่มีรูปลักษณ์ไม่ต่างจากตน ใครเล่าจะกล้าลงมือ บางคนฆ่าได้แต่ก็เป็นลมล้มหมดสติตรงนั้น กลายเป็นอาหารซอมบี้ตัวถัดไปในเวลาต่อมา และบางคนก็คล้ายจะเสียสติไปหลังจากเห็นคนรักหรือเพื่อนถูกพวกมันสังหารไปต่อหน้าต่อตาความโกลาหลขนาดใหญ่นี้ส่งผลให้มีผู้ติดเชื้อมากขึ้นเรื่อย ๆ คนที่เหลืออยู่จึงลงความเห็นว่าควรออกไปนอกเมืองจะปลอดภัยกว่า แต่นั่นกลับกลายเป็นการส่งต่อเชื้อให้กับจังหวัดข้างเคียงในเวลาต่อมาแม้จะมีการจัดตั้งค่ายพันธมิตรขึ้นอย่างเป็นทางการ แต่ก็กินพื้นที่เพียงรอบทำเนียบรัฐบาลและกองทัพบกของทหารประจำการอยู่ในเมืองหลวงเท่านั้น หลายแห่งในเมืองยังคงเต็มไปด้วยซอมบี้เดินเพ่นพ่านไปมา

“ชู่ว!” นิโคลัสยกนิ้วชี้ทาบริมฝีปาก ตอนแรกเขายังได้ยินเสียงบางอย่างค่อย ๆ ย่างกรายข้ามา แต่เมื่อพวกเขาเริ่มพูดคุยกัน เสียงนั้นก็เงียบหายไปความวังเวงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันพลอยทำให้กลุ่มของวิทย์เกิดความวิตกกังวลตามไปด้วย“พวกคุณค่อย ๆ ถอยกลับไปที่ประตู” นิโคลัสออกคำสั่งเสียงเบาลูกทีมของวิทย์คนที่อยู่หลังสุดพยายามถอยฝีเท้าให้เบาที่สุด สายตาก็กวาดมองไปด้านหน้า เมื่อเห็นว่าข้างหน้าตนยังคงเป็นเพื่อนพ้องที่มาด้วยกันและมีทหารรับจ้างอย่างนิโคลัสคอยป้องกันไว้ก็คิดว่าตนต้องรีบออกไปจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด...แกรก แกรก“!!!”เสียงที่กลับมาอย่างกะทันหันทำให้ทั้งกลุ่มยิ่งระแวดระวังตัวมากกว่าเดิม เฉินเฟิงพยายามอย่างมากที่จะฟังว่าเสียงนั้นมาจากที่ไหน แต่เพราะโชว์รูมรถแห่งนี้มีกำแพงเป็นกระจกรอบทิศ และพื้นเองก็ถูกปูด้วยหินอ่อน ทำให้เสียงที่เกิดขึ้นนั้นสะท้อนกันไปมา ยากจะแยกว่าสิ่งที่เขากำลังได้ยินนั้นแท้จริงแล้วอยู่ตรงไหนกันแน่“ทะ... ทุกคน” ชายคนที่อยู่ด้านหลังสุดส่งเสียงออกมา แต่เสียงนั้นสั่นเครือจนนิโคลัสต้องเหลียวหลังหันกลับไปมอง“!!!” นัยน์คมดุสว่างวาบ เมื่อในที่สุดเขาก็หาต้นตอของเสียงที่ได้

กร๊าซซซ!!ใยที่ถูกพ่นออกมาสาดกระจายและมีบางส่วนที่ถูกตัวของมันเอง เป็นผลให้มันดิ้นพรวดพราดเพราะความเจ็บปวด“คุณนิค!” เฉินเฟิงมองภาพแมงมุมยักษ์ดิ้นพรวดพราดด้วยความรู้สึกแปลกแปร่งนี่มันชักจะคล้ายกับภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ที่มนุษย์ถูกอสุรกาย 8 ขาจากนอกโลกบุกเข้าไปทุกที เว้นแค่ว่าปล้องแหลมคมของเจ้าแมงมุมไม่ได้เสียบทะลุศีรษะเข้ามาดูดสมองเขา ไม่อย่างนั้นเขาคงขอปาดคอตัวเองตายดีกว่า“อืม” นิโคลัสเองก็รู้สึกว่าเรื่องราวนับจากนี้คงไม่ง่ายอีกต่อไป ชายหนุ่มกระชับมีดในมือแล้วตัดคอมันขาดในคราวเดียวกรร… กรร… กรรเสียงร้องของมันค่อย ๆ ขาดห้วงพร้อมกับพลังชีวิตที่หมดลงทั้งคุณผู้ช่วยเชฟและคุณหมอต่างก็ระแวดระวังรอบด้านก่อนครู่หนึ่ง เมื่อไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวผิดแผกอีกก็พลอยโล่งใจ ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดสภาพ“มะ... มันตายแล้ว ใช่ไหมครับ” วิทย์มองไปทางแมงมุมยักษ์อย่างหวาด ๆ“เมื่อกี้กระสุนนายสินะ ขอบใจมาก” นิโคลัสหันไปผงกศีรษะขอบคุณ ถ้าไม่ได้กระสุนบีบีกันที่วิทย์ยิงมาละก็ ป่านนี้เขาอาจจะยังสู้กับมันอยู่ก็เป็นได้“แหะ ๆ ครับ ของผมเอง” ชายหนวดโค้งยกมือเกาศีรษะแก้เขิน ส่วนมืออีกข้างก็พาดปืนบีบีกันรูปท

นิโคลัสได้ยินเสียงเฉินเฟิงสั่งการวิทย์ ในใจลอบยินดีที่อีกฝ่ายสามารถตัดสินใจได้รวดเร็ว อีกทั้งยังหาทางรอดให้กับทุกคนได้ อีกนิดเดียวรถจะขับมาถึงเขาแล้ว ถ้ากระโดดขึ้นรถไปก็จะสามารถหนีพ้นจากกองทัพแมงมุมขนาดย่อมนี้ได้แต่ว่า!บรื้น!ทั้งที่รถขับผ่านไปแล้ว เฉินเฟิงเองก็เตรียมรอรับร่างของคุณหมีจากท้ายกระบะ แต่อีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบ พร้อมกับใช้พลังไฟที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน มันถูกพ่นออกมาเป็นเส้นตรงราวกับปืนพ่นไฟกี๊ซซซ!!เสียงลูกแมงมุมร้องอย่างโหยหวน ยิ่งตัวด้านหน้าตายมากเท่าไร ตัวด้านหลังก็ยิ่งคืบคลานเร็วขึ้น หมายจะจัดการกับชายหนุ่มให้ได้“อึก” นิโคลัสกัดฟัน อาการวิงเวียนเริ่มจู่โจมเข้ามาในสมองอีกนิดเดียว…แมงมุมตัวสุดท้ายที่พยายามตะเกียกตะกายออกมาถูกพลังไฟที่มีความร้อนสูงยิ่งกว่าในกองเพลิงบดขยี้จนกลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตาหมดแล้ว เท่านี้ก็… ไม่ต้อง…“คุณนิค!” เฉินเฟิงสั่งให้วิทย์เบรกรถจนตัวโก่ง จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปรับคุณหมอหมีที่หมดสติกลางอากาศทิ้งตัวลงนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น“คุณนิค ๆ” เจ้ากระต่ายร้อนรน สองมือพยุงชายหนุ่มขึ้นมา พยายามตบเรียกสติแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยเกิดอ