All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 131 - Chapter 140

ก่อนหน้านี้เพราะตกใจกับขนาดตัวของมันทำให้ไม่ได้สังเกตรายละเอียดเพราะความมืด มาตอนนี้พอลองมองดูดี ๆ แล้วก็ไม่ได้น่ากลัวมากขนาดนั้น เหมือนแมวอ้วนโดนตัดไข่ตัวหนึ่ง“ช่างเถอะครับ ในเมื่อไม่ยอมก็เผาเลยดีกว่า” เฉินเฟิงปรายตามองอย่างเย็นชา ในเมื่อคุยด้วยสันติไม่ได้ก็เอาเนื้อของมันมาทำเป็นอาหารเลยดีกว่าตัวขนาดนี้น่าจะทำได้หลายเมนู แต่อาจต้องเอาเนื้อสดไปแช่ขิงขูดสักหน่อยจะได้กลบกลิ่นคาว ดูทรงแล้วเนื้อน่าจะกลิ่นแรงพอตัว ทำเนื้อตากแห้งไว้กินตอนออกไปสำรวจด้านนอกก็ไม่เลว จากนั้นก็แบ่งส่วนหนึ่งไว้ให้ครูเมตตาด้วย เด็ก ๆ จะได้โปรตีนจากเนื้อสัตว์บ้างงั้น... ฆ่าเลยดีกว่างี้ดดด~ท่าทีแข็งกร้าวไม่ยอมคนอันตรธานหายไปแทบจะทันเมื่อเจอสายตาเย็นชาสีแดงของเจ้ากระต่าย หลังคอรู้สึกขนลุกขนพอง ทั้งที่มันมีขนาดตัวใหญ่และขนหนานุ่ม ภายใต้สายตาคู่นั้นเหมือนกับว่าเห็นมันตัวเปล่าเปลือยล่อนจ้อนพร้อมจะแล่เนื้อเถือหนังออกอย่างง่ายดาย“เราจะมัวเสียเวลาอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว” เจ้ากระต่ายมองไปทางที่กลุ่มของวิทย์วิ่งฝ่าความมืดไป เขารู้สึกเป็นห่วงอีกฝ่ายพอสมควร“เล่นไปกันหมดแบบนั้นแล้วคนที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจะทำยังไงล่ะ” น

“พี่ดำ! ไม่ตายก็จริงแต่เจ็บเอาเรื่องเลยว่ะพี่” หนึ่งในลูกน้องแนวหน้าวิ่งกลับมารายงาน เขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่ได้กลายพันธุ์หรือมีพลังพิเศษทำให้ผิวบางกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัว เมื่อกี้โดนเปลือกตาไปนัดหนึ่งเขาเลยรีบวิ่งกลับมาเกือบตาบอดเลยนะเว้ย!ด้านคนที่มีพลังพิเศษเองก็พยายามตอบโต้กลับไป แต่เพราะมีแบริเออร์ที่วิทย์ยกขึ้นมาปิดถนนเป็นเกราะกำบัง พลังเพียงน้อยนิดไม่อาจทำให้มันสะดุ้งสะเทือนได้มากนัก คนหนึ่งปาลูกบอลน้ำ ส่วนอีกคนก็ปาเหล็กทั้งแผ่นหึ ทำได้แค่ระคายผิวเท่านั้นแหละส่วนคนที่กลายพันธุ์ก็ใช้แรงกายที่เพิ่มมากขึ้นหยิบก้อนหินขว้างปาใส่เป็นกองสนับสนุน คนธรรมดาจึงต้องร่นถอยมาอยู่แนวหลัง คิดไปในทางเดียวกันว่าพวกมันคงไม่มีกระสุนเยอะมากนัก รออีกสักพักค่อยจัดการก็ยังไม่สายแต่ผ่านไปเกือบ 5 นาทีกระสุนพลาสติกกลม ๆ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหมดลงเสียทีจนคนเป็นหัวหน้าอย่างดำขมวดคิ้วแน่น“ไปตามไอ้ยอดมา!” ดำสั่งเสียงเหี้ยม“ได้ครับ!” คนได้รับคำสั่งรีบวิ่งไปยังรถกระบะคันสุดท้าย ในนั้นมีชายคนหนึ่งกำลังปรับเบาะเอนนอนใช้หมวกปีกกว้างบดบังใบหน้าอยู่ลูกน้องที่ได้รับหน้าที่ให้มาตามกลั้นใจกลืนน้ำลายก่อนหนึ่งอึกเรีย

“ไอ้วิทย์!” ดำกัดฟันกรอด พวกมันยิ่งมีทรัพยากรไม่เพียงพออยู่ การจะเอารถออกมาถึง 3 คันได้ก็ต้องถ่ายน้ำมันจากเครื่องสำรองไฟมาตั้งเท่าไร แค่นี้เขาก็นับได้ว่าเสียหายไปเยอะแล้ว ถ้าหากไม่ได้น้ำมันชดเชยกลับไป ตำแหน่งหัวหน้าของเขาต้องสั่นคลอนแน่!“อยากจะมาก็มา อยากจะไปแล้วคิดว่ากูจะยอมให้มึงไปง่าย ๆ หรือไง” วิทย์เลิกคิ้วท้าทาย ในมือถือหนังสติ๊ก ต้นเหตุของการระเบิดครั้งใหญ่ในค่ำคืนนี้พวกมันมีไพ่ตาย… แล้วคิดว่าพวกเขาจะไม่มีบ้างงั้นเหรอ?“มึง-ทำ-อะไร!” ดำกำหมัดแน่น มันต้องพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกแล้วเฮือกเล่าไม่ให้ตนวู่วาม ห้ามเต้นไปตามเกมเด็ดขาด เพราะอีกฝ่ายยังมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่หนุนอยู่ยอดเองก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม แม้ตัวมันจะหนังหนา แต่เห็นเจ้าแร็กคูนแยกเขี้ยวขู่ก็ชักไม่แน่ใจว่าฟันของสัตว์ตัวใหญ่นั่นอาจจะบดเขาขาดครึ่งตัวได้ง่าย ๆ“กู-ไม่-บอก” วิทย์เก็บหนังสติ๊กใส่กระเป๋าคาดเอว นี่เป็นไพ่ในมือที่เขามีอยู่ ตั้งแต่มันบุกและถอยไปในครั้งนั้น ชายหนวดโค้งคิดอยู่แล้วว่ามันต้องวกกลับมา จึงเกณฑ์คนออกไปรื้อหาของในละแวกนี้อย่างหนักจนได้เตรียมแบริเออร์ ตะปูเรือใบ ลวดเส้นเล็ก กระสุนบีบีกันเป็นลัง

“แฮ่ก ๆ แม่งเอ๊ย! ไม่น่าบ้าจี้ตามไอ้ดำมาเลย!” ยอดวิ่งหนีไปตามตรอกซอกซอยหวังว่าจะสลัดเจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์ให้หลุด แต่เมื่อแหงนหน้ามองไปด้านบน เขาก็จะเห็นมันกำลังไต่หลังคาตามเขาอยู่เสมอ“สัส! ฉลาดนักนะมึง!” ชายหน้าบากสบถอย่างหัวเสีย อีกไม่กี่เมตรเขาก็จะพ้นจากเมืองเล็กเมืองนี้แล้วยอดตัดสินใจหลบเข้าไปในบ้านร้างหลังหนึ่ง ขอเพียงเขาอยู่ในบ้านมันก็ไม่สามารถเข้ามาได้ แถมซอมบี้ด้านนอกเองก็เข้ามาไม่ได้เหมือนกัน…แฮร่!“!!!”กึง!ผู้บุกรุกบ้านถึงกับผงะรีบก้มตัวลงจนได้ยินเสียงฟันกระทบกันจากด้านหลังเชี่ย! ยังมีเจ้าของบ้านอยู่อีกเหรอวะ! ไหนว่าพวกมันเคลียร์ซอมบี้ในเมืองไปแล้วไง!ด้านนอกก็สัตว์ประหลาดวิวัฒนาการตัวใหญ่ ในบ้านก็ยังมีซอมบี้ อย่าบอกนะว่าบ้านหลายหลังที่ตั้งอยู่นี่มีซอมบี้เหมือนกันหมดสิ่งที่ยอดคาดเดานั้นถูกต้อง กลุ่มของวิทย์ไม่เพียงแต่ล้อมรั้วป้องกันไม่ให้ซอมบี้เข้ามาในเมือง แต่ในบ้านที่ร้างผู้คนเหล่านั้นก็ยังคงมีซอมบี้อาศัยอยู่ด้วยเช่นกัน ป้องกันไว้เผื่อกรณีผู้บุกรุกหลบหนีเข้าไปในบ้านแล้วพวกเขาตามหาตัวไม่เจอไพ่ตายเยอะนักนะ!ยอดฆ่าซอมบี้ในบ้านตายภายในเวลาไม่ถึงนาที อย่างไรเขาก็เป็นผู้ม

“ก็ดีครับ ปล่อยไว้นานกว่านี้อาจมีคนเจอรถพวกนั้นก่อน” นิโคลัสเห็นด้วย ของแบบนี้ใครเร็วกว่าได้เปรียบ จะมัวแต่คิดว่ามันจะจอดอยู่แบบนั้นตลอดไปไม่ได้“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ใครพร้อมก็มารอกันที่หน้าประตูตอน 10 โมงเช้าเลยนะครับ” เฉินเฟิงพูดต่อ “ว่าแต่จัดการเรื่องลวดที่ถูกทำลายหรือยังครับ” เขาไม่ได้ไปดูเลยเพราะมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการทำอาหารและปลอบเด็ก ๆ เพราะเมื่อไหร่ที่มีกลิ่นหอมโชยออกไป เจ้าแร็กคูนก็มักจะมาป้วนเปี้ยนใกล้ ๆ เสมอ เป็นผลให้เด็กร้องไห้ตกใจกลัวอยู่บ่อยครั้ง“เรียบร้อยแล้วครับ ต้องขอขอบคุณพวกคุณมากจริง ๆ ที่ทำให้ผมจัดการกับไอ้ดำได้เสียที ส่วนเรื่องวันพรุ่งนี้ เดี๋ยวผมจะรีบเรียกทุกคนมาประชุมกันว่าใครจะไป”…หมดเรื่องวุ่นภายในเจ้ากระต่ายก็ชวนคุณหมอหมีไปดูว่าเจ้าแร็กคูนเป็นยังไงบ้าง ถูกเขาดุไปสองสามครั้ง ป่านนี้ไม่รู้ว่าไปนอนงอนอยู่ที่ไหน“พูดถึงเรื่องกลับหมู่บ้าน” นิโคลัสเอ่ยขึ้นระหว่างเดินกันอยู่สองคน “คุณคิดว่าพวกเขาจะตกใจตอนเห็นแร็กคูนเหมือนเด็กพวกนี้หรือเปล่า”“ก็คงมีบ้างครับ ถ้าพวกเขากลัวก็ให้มันไปอยู่บนภูเขา ยังไงที่นั่นก็เป็นป่า มันน่าจะปรับตัวได้ดี” แต่ถ้าปรับตัวไม่ได้เขาก็แค