All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 211 - Chapter 220

เฉินเฟิงไม่อาจทำให้จิตใจของตนสงบลงได้ สิ่งที่ได้พบเห็นครั้งนี้เกินกว่าจินตนาการของเขาจะเอื้อมถึงจริง ๆ แค่มังคุดฉลาดก็ตกใจจะแย่ พอมาเจอช้างที่สามารถพูดคุยสื่อสารกันได้ปรากฏอยู่ตรงหน้า สมองที่เคยประมวลความคิดได้อย่างเป็นเหตุและผลก็เหมือนกำลังถูกระเบิดแยกออกจากกันที่นี่ยังใช้ดาวโลกสีน้ำเงินอยู่หรือเปล่าหรือเขาหลุดมาอยู่ในโลกคู่ขนานแบบไม่รู้ตัว ตายแล้วเกิดใหม่ ทะลุมิติอะไรเทือกนั้นจำได้ว่าไม่นานมานี้ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าสักวันหนึ่งสัตว์พูดได้ขึ้นมา โลกคงวุ่นวายน่าดู เพราะสัตว์เลี้ยงของมนุษย์คงไม่ใคร่ยินดีนักที่จะต้องอยู่ในสถานะนั้นตั้งแต่เกิด แถมยังถูกทำเหมือนกับว่าล่วงรู้ความคิดของมันทุกอย่าง ทั้งสุนัขและแมวคงได้ด่าเจ้าของกันหัวเหม็นแต่ตอนนี้!เรื่องเกินจินตนาการนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว!!ช้างพูดได้ครับ ช้างพูดได้ตัวเป็น ๆ !! OMG!“อาเฟิง ผมไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม” แม้แต่คุณหมอก็สมองเออร์เรอร์ไปชั่วขณะเช่นกัน“ถ้าพี่นิคฝัน ผมก็คงฝันเรื่องเดียวกับพี่นั่นแหละ” เจ้ากระต่ายเอื้อมมือไปหยิกต้นแขนพิสูจน์“โอ๊ย พี่เจ็บนะ” คนตัวโตกว่าสะดุ้งพลางลูบแขนป้อย ๆ“พิสูจน์ไงว่าเรื่องจริงหรือความฝัน” แต่ไม่อยากหย

“เป็นไปได้หรือเปล่าครับว่าเศษอุกกาบาตจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ต้นไม้กลายพันธุ์” เฉินเฟิงลองคาดเดา เขาคิดว่าเป็นไปได้มากทีเดียว“มีความเป็นไปได้” คุณหมอหมีพยักหน้าเห็นด้วย จนถึงทุกวันนี้นักวิทยาศาสตร์ยังไม่สามารถระบุสถานที่ที่เศษอุกกาบาตตกใส่พื้นโลกได้ทั้งหมด บางส่วนที่เก็บกู้มาได้ก็ถูกนำไปทดสอบในห้องแล็บและยังไม่มีข่าวคราวใด ๆ ออกมา พอซอมบี้ระบาดก็ไม่รู้ว่ายังได้ทดลองกันต่อหรือเปล่า“ทำยังไงดี” เจ้ากระต่ายกุมขมับนั่งมองพื้น“ถ้าถามผม ผมก็จะบอกให้สู้” นิโคลัสเลิกคิ้วมองเจ้ากระต่ายที่เงยหน้าส่งสายตาค้อน“แต่มันค่อนข้างเสี่ยงมากเกินไป” แค่หนีก็ยังยาก ถ้าต้องเผชิญหน้ากันควรพาคนมาเยอะกว่านี้“ถ้าไม่ทำอะไรก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้เหมือนกัน”“ได้ครับ ถ้าเราหารถออกไปได้ละก็” ความเร็วของรถจะสามารถสลัดมันหลุดออกไปได้แน่ ๆ“เหมือนจะมีรถอยู่คันหนึ่งนะ” พลายมงคลกล่าว “หลายเดือนก่อนที่จะมีมนุษย์โขยกเขยก มีมนุษย์กลุ่มหนึ่งเข้ามาที่นี่ เดินหาพวกข้าอยู่พักหนึ่ง พอเข้ามาที่โรงเลี้ยงแห่งนี้แล้วเจอข้าจ้องมองอยู่ก็ตะโกนว่าผีจากนั้นก็วิ่งหนีไป”อีหรอบนี้คือมองไม่เห็นเงาช้างเหมือนที่นิโคลัสเห็นชัวร์“พวกเขาทิ้งร

เช้าวันต่อมาเฉินเฟิงเดินมายังจุดสิ้นสุดของบาเรีย นั่นก็คือหน้าปางช้าง ฝ่ามือขาวลองสัมผัสอากาศด้านหน้า คลำอยู่สักพักก็พบกับชั้นเยลลี่บาง ๆ ตามคาดแม้จะมองไม่เห็นแต่ก็สัมผัสได้… น่าอัศจรรย์จริง ๆ อีกฝั่งหนึ่งก็เงียบสงัดเฉกเช่นเดิม แต่ยังคงเหลือร่องรอยของการต่อสู้เมื่อวานทิ้งไว้เป็นหลุมเป็นบ่อ ช่วยเตือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริงตูม!แต่ทันทีที่ข้อมือขาวโผล่พ้นออกไปนอกเขตบาเรีย รากไม้เส้นเดิมก็พุ่งขึ้นมาจากดิน ถ้าเจ้ากระต่ายไม่ชักมือกลับเข้ามาในบาเรียได้รวดเร็วพอ คงจะถูกมันดึงออกไปทันที“เกือบไปแล้วนะ” นิโคลัสกอดเอวคนรักไว้แน่น แม้ว่าคนรักจะชักมือกลับเข้ามาทัน แต่คุณหมอหมีเองก็รีบกอดคนรักไว้แน่นทันทีที่รากไม่ปรากฎเหมือนกัน“มันรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังออกจากบาเรีย”“แถวนี้อาจจะมีต้นไม้ที่เป็นลูกสมุนของมันอีกก็ได้” คุณหมอหมีพูดถึงต้นไม้ปิศาจ 5 ต้นที่พวกเขาได้เผาไปก่อนหน้านี้ พวกนั้นเองก็ไม่มีตาแต่ก็สามารถโจมตีเหยื่อได้อย่างแม่นยำ“พี่นิค…” เฉินเฟิงมองคนรักด้วยสายตาอ้อนวอน “ผมว่าเราคงได้เปลี่ยนแผนแล้วล่ะ”“แผนไหน? ““แผนที่จะขับรถฝ่ารากไม้ออกไป” คุณเชฟว่าเสียงอ่อย“ทำไมล่ะ” ตอนแรกบอ

ปกติการลงเขาในเวลากลางวันจะใช้เวลาประมาณ 4-5 ชั่วโมงเพราะต้องเดินลัดเลาะ อ้อมตรงนั้นหลบตรงนี้ไปตลอดทาง แต่ด้วยความเร่งรีบตุ่นจะเป็นคนวิ่งนำหน้าไปก่อนเป็นเส้นตรงเพื่อตรวจสอบเส้นทาง ส่วนดาริณีจะรับหน้าที่วิ่งเป็นแนวหน้า หากเจอสิ่งกีดขวางที่ไม่จำเป็นต้องวกอ้อมอย่างหินก้อนใหญ่หรือพุ่มไม้ก็จะใช้กำลังหักร้างถางพงด้วยตนเองเพื่อทำเวลาให้เร็วที่สุด และไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาทั้งหมดจะมาถึงตีนเขาโดยใช้เวลาไปแค่ 3 ชั่วโมงกว่า ๆ เท่านั้น เก็บเป็นสถิติใหม่ได้เลยแม้จะลงมาถึงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็เล่นเอาเหนื่อยหอบไปตาม ๆ กัน พิมพาแทบเป็นลมล้มทั้งยืน ถ้าไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้เธอไปฝึกร่วมกับเด็ก ๆ คงหมดแรงตั้งแต่ครึ่งทาง หงส์รีบมาช่วยประคองไปที่รถบรรทุกคอนเทนเนอร์อาหารแห้งที่ยังจอดทิ้งไว้นอกหมู่บ้าน เนื่องจากเฉินเฟิงกับนิโคลัสขับรถของคุณยายไป พาหนะที่พวกเขาพอจะหยิบใช้ได้โดยไม่ต้องขอคนอื่นก็มีแต่รถคันนี้ภายในหมู่บ้านเองก็มีชาวบ้านเริ่มออกมามุงดูบ้างแล้ว แต่เพราะไม่รู้สถานการณ์จึงทำได้เพียงแค่ดู ไม่สามารถโทรแจ้งหน่วยงานไหนได้เลย อีกทั้งมองจากระยะสายตาก็รู้แล้วว่าไกลจากที่นี่พอสมควร เดินทางตอนกลางคืนมีแต่เสี่

พลายวารีก็รู้ความ ไม่ดื้อไม่ซน นั่งเอาก้นแช่น้ำ ใช้งวงสาดน้ำมาที่เขาอย่างสนุกสนานพอเริ่มร้อนก็ราดน้ำให้ตัวเองสักทีเกือบหนึ่งชั่วโมงกำแพงไฟก็ถูกจุดติดครบทุกแห่ง จากที่มองด้วยสายตาคร่าว ๆ บาเรียของที่นี่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 5-10 กิโลเมตรเลยทีเดียวส่วนสาเหตุที่เจ้ากระต่ายไม่ได้อยู่ข้าง ๆ คนรักเป็นเพราะกำลังใช้พลังของตนเองเร่งให้ต้นลิ้นมังกร[1]เติบโต เขาเห็นมันถูกเถาวัลย์พันจนแทบดูไม่ออกอยู่ที่อาคารสำนักงานของปางช้างแห่งนี้ คาดว่าคงถูกนำมาปลูกเป็นไม้ประดับ เฉินเฟิงจำได้ว่าหลายบ้านนิยมปลูกไม้ชนิดนี้มากเพราะมีสรรพคุณช่วยฟอกอากาศ บางคนจึงนำไปปลูกไว้ในห้องนอนเพื่อให้มีพื้นที่สีเขียวในห้องและได้รับอากาศบริสุทธิ์เขาจึงคิดว่าหากนำมันมาเร่งโตและเพิ่มความสามารถในการฟอกอากาศของมันให้มากขึ้นอีก จะสามารถกำจัดควันไฟปริมาณมหาศาลนี้ได้หรือไม่... โชคดีที่ทำได้เฉินเฟิงจึงไม่รอช้าถอนต้นลิ้นมังกรที่พบเห็นทุกต้นออกมาเร่งให้มันโตจนสูงใหญ่ยิ่งกว่าพลายมงคล กลายเป็นเครื่องกรองอากาศขนาดยักษ์ ทำให้ภายในบาเรียยังคงมีอากาศหายใจแม้ว่าด้านนอกจะเต็มไปด้วยไฟและฝุ่นควันทางด้านต้นไม้ปิศาจก็ใช่ว่าจะยอมแพ้โดยง่าย ร