All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 191 - Chapter 200

“ใช้พลังงานเยอะไหม” คนเป็นหัวหน้าหันไปถามครูฝึกของเด็กทั้ง 3 คน“เอาเรื่องเลยล่ะ” กินหัวมันหรือเผือกได้ 4-5 หัวต่อมื้อเลย ระบบเผาผลาญทำงานเร็วมาก จากที่เคยเป็นเด็กค่อนไปทางอวบตอนนี้ก็เริ่มผอมเพรียวและมีกล้ามเนื้อเป็นบางจุดจากการฝึกฝนอย่างหนัก“พี่ชาย สวัสดีค่ะ / ครับ” เด็กหญิงพลอยใสและเด็กชายปอนด์เดินออกมาจากห้องใต้ดินเช่นกัน พวกเขากำลังช่วยดาริณีทำงานอยู่ วันนี้เป็นวันหยุดที่ตุ่นให้ไว้ พวกเขาสามารถนอนเล่นหรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่เป็นอันตราย เห็นบรรดาแม่ ๆ อยากขยายห้องใต้ดินก็เลยขออาสาช่วยทำด้วย“เป็นไงบ้างครับ” เฉินเฟิงนั่งลงคุยกับเด็กทั้งสอง สำรวจบาดแผลที่เคยมีจากการถูกทารุณกรรม มาวันนี้เหลือแค่รอยแผลเป็นไว้บางแห่ง“พวกเราสบายดีครับ” ปอนด์อ้อมแอ้มตอบ ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงก่ำเพราะดีใจมากเกินไป“พี่เฟิง เมื่อเดือนที่แล้วมีซอมบี้มาเต็มเลย” เด็กชายดลรีบเล่าด้วยความตื่นเต้น เรื่องนี้ถ้าไม่พูดออกไปเขาต้องอกแตกตายแน่ เพราะนี่นับเป็นผลงานชิ้นเอกอีกหนึ่งชิ้นของเพื่อนเขาคนทั้งกลุ่มรีบหันไปมองตุ่น“นิมิตของน้องปอนด์น่ะครับ บอกเตือนก่อน 1 วัน” ตุ่นผละจากภรรยาสาวมาอธิบายให้ฟัง“ใช่ค่ะ ปอนด์บอกว่าจะมี

ในตอนที่ลงไปจัดการซอมบี้กับตุ่นและให้พิมพาอยู่กับเด็กทั้ง 3 คนภายในห้องใต้ดินสำหรับเก็บอาหาร ใบหน้าของพี่สาวยิ่งเครียดขึงราวกับกำลังกล่าวโทษตนเองอยู่ในใจ“...” เมื่อเห็นว่าพิมพาแสดงท่าทีลังเล โจเซฟก็ไม่ได้กดดันให้ต้องเลือก แค่ย้ำไปว่าให้คิดดูดี ๆ ก่อน พวกเขามีคริสตัลสำหรับปลุกพลังเยอะ ไม่ต้องกดดันตัวเองมากจนเกินไปแล้วบทสนทนาจึงถูกเบี่ยงไปยังเรื่องอื่นโดยมีเฉินเฟิงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เจ้ากระต่ายเองก็คิดว่าการปลุกพลังนั้นค่อนข้างเสี่ยง แทบจะเรียกว่าพึ่งพาโชคเพียงอย่างเดียว ขนาดทหารที่มีร่างกายแข็งแรงจาก 100 คน ยังได้ผู้มีพลังพิเศษเพียง 10 คนถ้าไม่เรียกว่าโชคแล้วให้เรียกว่าอะไร?“พวกเราไปเจอรถบรรทุกจอดอยู่บนถนนสายนอก บางคันก็มีอาหาร แต่บางคันก็ไม่มีอะไรเลย เราโชคดีที่เจอคันที่มีอาหารแห้งถูกบรรทุกจนเต็ม ผมแบ่งมาครึ่งหนึ่งอีกครึ่งไว้เป็นเสบียงอาหารสำรองของหมู่บ้าน”“ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ” ดาริณีไม่รู้จะขอบคุณกลุ่มทหารรับจ้างตรงหน้าอย่างไรดี นอกจากช่วยหมู่บ้านของพวกเขาให้พ้นจากวิกฤตแล้ว ยังช่วยฝึกสอนจนสามารถดูแลตนเองได้ แม้จะยังต้องใช้เวลาในการปรับตัวมากหน่อยก็ตามคราวนี้ยังส่งมอบอา

‘รู้งี้ฝากเอาแต้มของเขาไปแลกเครื่องดื่มชูกำลังมาด้วยก็ดี’ ใบหูสามเหลี่ยมแบบสุนัขสายพันธุ์ต่างประเทศลู่ลงดูน่าสงสารทีโอปรายตามองหมอประจำทีมอย่างรู้ทันแต่แค่ไม่พูดหวงแหละดูออก ไม่อยากให้ใครเห็นร่างเปลือยของแฟนละสิเขารู้... เขาดูออก~โจเซฟเองก็ดูออกแต่เลือกที่จะไม่พูด ใครสบายใจแบบไหนก็ทำตามที่ตนเองสะดวก เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาอะไร สี่หนุ่มอาบน้ำโดยใช้เวลาไม่นาน พอถึงบ้านก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงนิโคลัสที่ยืนรอเฉินเฟิงออกมาจากตัวบ้าน“ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะมืดค่ำก่อน” ตะวันเริ่มลับขอบฟ้าแล้วด้วย“คุณอาบแล้วนี่ครับ เข้าไปพักผ่อนก่อนเลยผมจัดที่นอนไว้ให้แล้ว อาจจะไม่นิ่มเท่าฟูกที่บ้านแต่ก็พอให้นอนไม่ปวดหลังแน่ครับ”“เดี๋ยวค่อยเข้าไปดูพร้อมอาเฟิง” นิโคลัสยิ้มมุมปาก แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจว่ากำลังโดนบอกให้อยู่ที่บ้านทางอ้อม“ตามใจ…” เจ้ากระต่ายทำริมฝีปากมุบมิบ รู้ดีว่าตนกำลังถูกแกล้งเข้าให้แล้วพอไปถึงน้ำตกนะ เขาจะรีบจุ่มตัวในน้ำ แล้วว่ายน้ำพาตัวเองออกห่างจากฝั่งอยู่ไกลขนาดนี้แล้วจะมีอะไรให้ดูอีก... หึเฉินเฟิงหมายมั่นในใจว่าคุณหมอหมีจะไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น ถึงน้ำตกก็ทำอย่างที่ตนตั้งใ

พิมพาค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา ก่อนจะปิดลงไปอีกครั้งเพราะมองเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัดเจนนัก อีกทั้งยังถูกแสงแยงตาจนรู้สึกเวียนหัวไปหมดแรงกดทับที่หน้าอกทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นเกิดอะไรขึ้น“พี่….” เสียงใคร“พี่… พี่… พี่พิม” เสียงใครกำลังเรียกเธอ“อึก!” พิมพานิ่วหน้าหนักขึ้นเมื่อตนเองพยายามปรับสายตาให้สู้กับแสง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะทำได้เลยในระยะเวลาอันสั้น สุดท้ายก็ถอดใจนอนหลับตาลงไปอีกครั้ง“อย่าเพิ่งรีบครับ ค่อย ๆ กำหนดลมหายใจเข้าออก” นิโคลัสทำสัญญาณมือให้คนอื่นอย่าไปมุงดูผู้ใช้พลังพิเศษคนใหม่ของกลุ่ม รวมถึงให้เด็กหญิงพลอยใสไม่นำตัวเองไปทับบนอกแม่เดี๋ยวอีกฝ่ายจะหายใจไม่ออกพิมพาหลับตาลงไปอีกครั้งและพยายามทำตามคำแนะนำอย่างเคร่งครัด ไม่นานอาการวิงเวียนก็จางหายไป แต่มีอาการอ่อนเพลียเข้ามาแทนที่“พี่ดื่มน้ำอุ่นสักหน่อยนะครับ” เฉินเฟิงแนะนำ ช่วงเวลาที่หมดสติ พิมพาได้รับสารอาหารน้อยเหลือเกิน ไม่ว่าจะป้อนอะไรไปก็ถูกคายออกมาเกือบหมดเวลานี้ร่างกายคงกำลังประท้วงอย่างรุนแรงหญิงสาวอ้าปากรับน้ำอุ่น คนป้อนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เด็กหญิงป้อนไปน้ำตาก็ไหลเป็นสายดีใจเหลือเกินที่มารดาฟื้นขึ้นมาเฉินเฟิงถือฟ

“แต่เมื่อกี้อาเฟิงก็กินไปชิ้นหนึ่งนี่” คุณหมอหมีพูดต่ออย่างไม่ยอมแพ้ เวลานี้พวกเขาอยู่ในห้องใต้ดิน เมื่อสักครู่เขานำขวดโหลสองขวดมาวางไว้บนชั้นหินที่ดาริณีทำเอาไว้เพื่อวางสิ่งของ และก่อนที่จะหมุนตัวกลับเจ้ากระต่ายก็ปิดขวดโหลใช้ช้อนตักกินหนึ่งชิ้น แน่นอนว่าคนที่เคยได้กินไปแล้วก็อยากกินอีกเช่นกัน“ก็ผมเป็นคนทำนี่ครับ”“ผมก็เป็นลูกมือ”“แต่คุณกินไปเยอะแล้ว” เยอะกว่าเขาที่เป็นคนทำอีก“ก็มันอร่อย” ริมฝีปากบางพูดอุบอิบแทบไม่มีเสียง แต่เฉินเฟิงที่หูดีได้ยินเต็ม ๆ“งั้น…” เจ้ากระต่ายใจอ่อนยวบ เดินเข้าไปใกล้คนรักแล้วเขย่งปลายเท้าให้ความสูงของตนเพียงพอที่จะรั้งใบหน้าของคนตัวสูงให้ก้มลงมาชิมรสชาติของมะกรูดลอยแก้วแสนอร่อย... จากปากของเขาน่ะนะ“อร่อยไหมครับ” เฉินเฟิงผละออกมาจากคนตัวโต ใบหน้าหล่อเหลามีริ้วสีอ่อนพาดผ่าน ใบหูกลมบนศีรษะก็ตั้งตรง เดาว่าคงตกใจหรือไม่ก็เขิน“...”“ไม่อร่อยเหรอ” เห็นอีกคนเงียบไป“ขออีกคำหนึ่ง” นิโคลัสก้มตัวลงไปใกล้ ปลายจมูกปัดผ่านแก้มใส กล่าวอ้อนวอนร้องขอความหวานแสนอร่อยอีกหนึ่งคำ มือไม้ก็อยู่ไม่สุขโอบเอวคนรักไว้หลวม ๆ“กินมากกว่านี้ก็แย่สิครับ เดี๋ยวจะเอือมได้นะ” เฉินเฟิง