Lahat ng Kabanata ng วันสิ้นโลกของผม: Kabanata 171 - Kabanata 180

“คุณถึงระดับ 2 แล้วเหรอ” เฉินเฟิงค่อนข้างตกใจในเรื่องนี้ ลักษณะภายนอกของนิโคลัสไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงเลย ติดจะผอมไปหน่อยเพราะไม่ได้รับสารอาหารที่เพียงพอมาตลอด 1 เดือนแต่ไม่ว่าจะเป็นสีผม สีผิว หรือแม้แต่สีดวงตาก็ไม่เปลี่ยนแปลง เคยอ่านนิยายแฟนตาซีส่วนมากเวลาเลื่อนระดับพลังมักต้องมีการเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกเสมอนี่นา…หรือทฤษฎีนี้จะเอามาอ้างอิงไม่ได้กับโลกปัจจุบัน?“อืม รู้สึกได้เลยว่าร่างกายเบาลงมาก แถมยังสัมผัสได้ว่าพลังมีมากกว่าเมื่อก่อนเท่าตัว”“เท่าตัว!” คนฟังตาโตอ้าปากค้าง “อย่างนี้ก็เท่ากับว่าเงื่อนไขการเลื่อนเป็นระดับ 2 คือการรับเชื้อซ้ำ?” เฉินเฟิงตั้งข้อสงสัยดีจัง… เขาก็อยากอัปเกรดตัวเองบ้างแต่ถ้าต้องรับเชื้อเข้ามาเพื่อที่จะปลดล็อกสกิลขั้นใหม่ก็เสี่ยงเกินไป“มีความเป็นไปได้สูงเลยล่ะ” คุณหมอหมีเองก็เห็นด้วยกับข้อสันนิษฐานนี้ เพราะเดิมทีการที่มนุษย์มีพลังพิเศษขึ้นมาก็คือการไปสัมผัสกับเชื้อจากซอมบี้สักทางหนึ่ง ส่วนคนที่ตื่นมาก็มีพลังพิเศษเลยนั้นยังคงเป็นปริศนา“พวกเรากลับเข้าไปในบ้านก่อน แล้วค่อยพูดคุยกันต่อเถอะครับ” ให้คนป่วยยืนตากแดดอยู่หน้าบ้านเกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะแย่เอา

ในช่วงสายวันนี้นิโคลัสกับเฉินเฟิงมาขอให้วิทย์เปิดประตูกำแพงเพื่อออกไปข้างนอก คุณหมออยากจะลองพลังที่อัปเกรดใหม่แล้วนี้กับพวกซอมบี้ดู เขาจึงขอติดตามมาด้วย เผื่อว่าจะได้เห็นทักษะการใช้พลังแล้วนำไปบอกต่อกับเพื่อนร่วมทีมที่มีพลังไฟเช่นเดียวกันไปลองฝึกดูแน่นอนว่าเขาได้บอกเจตนาของตนเองให้คุณหมอได้ฟัง อีกฝ่ายก็พยักหน้าบอกว่าถ้าต้องการคำแนะนำก็ให้มาถามเขาได้คนดีอะไรขนาดนี้~ในสายตาของวิทย์ คนทั้งคู่ไม่ต่างจากเทพที่สวรรค์ส่งมากอบกู้โลก…แต่แม้ปากจะบอกว่าขอดูอย่างเดียว วิทย์ก็คิดว่าตนคงไม่สามารถนำความรู้อะไรไปบอกให้เพื่อนได้หากเขาไม่ถาม เพราะในตอนนี้แค่มองตามการเคลื่อนไหวของคุณหมอให้ทันก็เต็มกลืนแล้ว!“สุดยอด” ชายหนวดโค้งเหม่อมองท่วงท่าการสังหารของคนนอนติดเตียงเมื่อ 1 เดือนก่อน ทั้งการวาดเตะทีเดียวคอของซอมบี้ก็หลุดออกจากบ่า หรือแม้กระทั่งการใช้พลังไฟที่มีขนาดเท่าลูกปิงปอง แต่พลังทำลายล้างกลับทำให้ซอมบี้ถูกเผากลายเป็นเถ้าภายในเวลาไม่กี่นาที“ยังรู้สึกขัด ๆ อยู่นิดหน่อย” นิโคลัสเดินกลับมาที่รถ ขยับยกไหล่ขึ้นลงไม่หยุดคล้ายกับร่างกายไม่เป็นดั่งใจนึก“...” ขนาดนี้พี่ยังบอกว่าร่างกายไม่เต็มร้อยอีกหร

“ใกล้แล้ว” เจ้ากระต่ายเกร็งตัวขึ้นมาทันที จะว่าพวกเขาตื่นตูมก็ได้ ทั้งที่ยังไม่รู้เจตนาของรถคันนั้นแน่ชัดว่าแค่ขับเลยผ่านไปหรือจงใจมาที่นี่ก็ตามจากเหตุการณ์หลาย ๆ ครั้งที่เจอมาสอนให้รู้ว่า… ระวังไว้ก่อนดีกว่าอีกทั้งตั้งแต่ช่วงซอมบี้บุกหนักเพราะมีฝนเป็นเหตุ วันดีคืนดีเขาก็จะได้ยินเสียงรถวิ่งผ่านไปบ้าง แต่ไม่เคยมีใครให้ความสนใจเมืองเล็ก ๆ ตรงนี้เลย อาจเพราะจุดมุ่งหมายของใครหลายคนคือเมืองหลวงของประเทศที่ทุกคนคาดว่าจะต้องมีค่ายของรัฐบาลให้การช่วยเหลือไม่นานรถของนิโคลัสก็ขับไปถึงกำแพงที่เป็นช่องสำหรับเข้าออก มีเพียงคนในเท่านั้นที่รู้ว่าประตูอยู่ตรงไหน“กลับมาเร็วจังเลยจ้ะ งานก่อสร้างเสร็จแล้วเหรอ?” เมตตาเห็นพ่อหนุ่มสองคนเดินตรงมาที่เธอจึงเอ่ยทักไป“รีบพาเด็ก ๆ ไปหลบที่ห้องเก็บเสบียงก่อนครับ ผมได้ยินเสียงรถกำลังใกล้เข้ามา ไม่รู้ว่าจะแวะเข้ามาที่เมืองนี้หรือเปล่า” นิโคลัสไม่พูดพร่ำทำเพลง ขับรถไปจอดยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ให้ทุกคนไปซ่อนตัวก่อน“ได้จ้ะ” ครูเมตตาพยักหน้ารับ ก่อนจะเรียกให้กลุ่มพี่เลี้ยงเด็กอาสาวันนี้พาเด็ก ๆ ไปยังห้องเก็บเสบียง และเธอเองก็เตรียมใช้พลังกางป้องกันไว้อีก 1 ชั

“ฮึก แคล้วคลาดนะลูก” เมตตากลั้นน้ำตาแห่งความดีใจไว้ไม่ไหว อยากจะทำตัวเข้มแข็งแต่หัวใจใช่หินผา ความสูญเสียที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งพาให้หญิงชรารู้สึกเหน็ดเหนื่อยทั้งกายและใจ ใครเล่าจะอยากให้คนหัวหงอกเผาคนหัวดำเด็กทุกคนที่นี่ก็เหมือนลูกเหมือนหลาน เธอเห็นมาแต่อ้อนแต่ออก คนในกลุ่มของวิทย์บางคนที่บอกว่าตัวเองเป็นคนไร้บ้านก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ก่อนเกิดโรคระบาดบางคราก็มาขอช่วยงานในสถานสงเคราะห์แห่งนี้เพื่อแลกข้าวประทังความหิว เธอก็แจกจ่ายให้ตามอัตภาพ มีมากก็ให้มาก มีน้อยก็ให้น้อยถ้าเป็นไปได้เธออยากจะกางพลังไว้ตลอดเวลา ปกป้องพวกเขาไว้ใต้ปีก ไม่ให้ต้องออกไปเผชิญอันตรายภายนอกแต่มนุษย์ยังต้องเวียนว่ายตายเกิด แล้วพลังพิเศษที่ต้องใช้พลังงานในร่างเป็นตัวขับเคลื่อน หญิงชราอย่างเธอจะไปมีเยอะเหมือนคนหนุ่มสาวได้ยังไง ใช้ได้เกิน 1 ชั่วโมงก็เต็มกลืนแล้ววิทย์เช็ดหางตามองภาพแม่ลูกรักใคร่ด้วยความตื้นตันเขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่รักและผูกพันกับคุณแม่เมตตามาก... มากเสียจนไม่เคยนึกถึงมารดาผู้ให้กำเนิดเลยสักครั้ง เพราะเขาได้รับความรักเพียงพอแล้ว...“ที่นี่ก็เจอเหมือนกันเหรอ” โจเซฟยกมือกุมศีรษะเผยสีหน้าเคร่งเครียด “ข

ซึ่งความคิดนี้ก็ไม่เป็นผลดีนักและถูกปัดตกในเวลาต่อมา เพราะหลังจากสวมอุปกรณ์เครื่องป้องกันเต็มตัว ไม่ว่าจะเป็นแขน ขา หรือบริเวณต้นคอ แค่ครึ่งชั่วโมงก็เป็นลมกันถ้วนหน้าอากาศประเทศ T ไม่ควรแต่งตัวมิดชิดมากนัก ขนาดฤดูฝนพระอาทิตย์ก็ยังตอกบัตรทำงานอย่างขยันขันแข็ง ไหนขอดูอุณหภูมิวันนี้หน่อยสิเท่าไรแล้วนะ?38 องศาแหม ทำงานยอดเยี่ยมดีจริงดังนั้นลืมเรื่องพลาสติกหุ้มแขน ปลอกขา ผ้าพันคอไปได้เลย ร้อนโว้ย!สุดท้ายก็ต้องมาพึ่งศิลปะการป้องกันตัวอีกครั้ง รวมถึงการฝึกฝนร่างกายให้พร้อม ประสบการณ์ฆ่าซอมบี้เองก็สำคัญภายในระยะ 3 วันที่เฉินเฟิงไม่ได้ก้าวออกจากบ้าน เขาจึงไม่รู้ว่าในระหว่างที่กลุ่มของวิทย์ออกก่อกำแพงที่เส้นทางเชื่อมหมู่บ้านนั้น พวกเขาขยันขันแข็งมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ถ้าเจอซอมบี้บุกมาแทบจะแย่งกันออกไปจัดการยิ่งบางคนที่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ต่างก็มองโจเซฟไม่ต่างจากไอดอลในดวงใจ เจอซอมบี้เรือนแสนก็ยังรอดกลับมากำลังใจที่เคยหลุดร่วงหายไปก็กลับฟื้นคืนมาแม้จะไม่มีพลังอะไร แต่พวกเขาก็สามารถเป็นคนธรรมดาที่ไม่ธรรมดาได้“แล้วของที่ฝากให้เอากลับมาล่ะ” นิโคลัสถามในระหว่างที่สายตากำลังกวาดมองแต้มไพ