All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 161 - Chapter 170

“อย่าใช้พลังเกินขีดจำกัด พยายามมีสมาธิอยู่ตลอดเวลา” นิโคลัสให้คำแนะนำ คุณหมอรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากที่ไม่เคยให้เจ้ากระต่ายลองต่อสู้กับซอมบี้จำนวนมาก “ห้ามพาตัวเองไปเสี่ยงโดยไม่จำเป็น” กำชับเสียงหนัก‘ต้องให้อยู่ใกล้มือไว้ก่อน หลังจากนี้คงต้องติวเข้มหนักกว่าเดิม’ ชายหนุ่มจดลิสต์สิ่งที่ต้องทำในใจนิโคลัสเคยมีประสบการณ์รับมือกับซอมบี้จำนวนมากประมาณ 2 ครั้ง แต่เพราะมีคนในทีมอยู่ด้วยการต่อสู้ที่ผ่านมาจึงไม่ได้ยากลำบากเท่าไรผิดกับสถานการณ์ปัจจุบัน นอกจากจะเหลือเพียงเขาและเฉินเฟิงที่ต้องรับมือกับซอมบี้จำนวนมาก ยังต้องระวังพวกแอ่งน้ำตามจุดต่าง ๆ อีกต่างหากส่วนเด็ก ๆ ในบ้านและครูเมตตา ทุกคนลงความเห็นว่าควรให้หลบไปอยู่ในอาคารเก็บเสบียงหรือก็คืออาคารที่เคยใช้เป็นสถานที่สำหรับจัดแสดงกิจกรรมโชว์น่ารักของเด็กตัวน้อย เพื่อตอบแทนหน่วยงานหรือผู้ใจบุญที่จัดโครงการมาอยู่เป็นเพื่อนเด็ก ๆ ในวาระสำคัญต่าง ๆช่วงฝนตกที่ไม่ได้ไปสร้างถนนสำหรับเชื่อมไปยังหมู่บ้านของเจ้ากระต่าย นิโคลัสเสนอให้วิทย์และทีมปรับปรุงให้กลายเป็นห้องเก็บเสบียงเพราะมีเพดานที่สูงและพื้นที่กว้างขวาง ส่วนหน้าต่างประตูที่เกินจำเป็นก็ทำก

แน่นอนว่าการออกมาจากรั้วทำให้ซอมบี้เข้ามารุมล้อมเฉินเฟิงทั้งหน้าและหลัง ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง เลือกหันหลังให้ชิดกำแพง จะได้วางใจว่าต้องไม่มีซอมบี้ตนไหนลอบทำร้ายจากมุมอับสายตาอย่างด้านหลังของตนได้‘เอาวะ ลองสู้กับซอมบี้เยอะ ๆ ดูสักตั้ง’ จะให้สู้หลังรั้วลวดหนามก็ไม่ได้อีก เพราะมีภูเขาตะไคร่น้ำขวางกั้นอยู่ มีแต่ต้องออกมาจากเซฟโซนเท่านั้นจึงจะสามารถไล่ฆ่าพวกที่เหลือได้ผ่านไปเกือบ 10 นาที กองซากศพซอมบี้ด้านหน้าเฉินเฟิงก็เริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ กลายเป็นกำแพงศพขนาดย่อม เมื่อไม่สามารถเข้าถึงเหยื่อได้ พวกมันจึงเดินไปหานิโคลัสอีกครั้ง‘ให้มันได้อย่างนี้สิ’ในขณะที่คิดว่าจะใช้พลังควบคุมต้นไม้ให้จัดการกับซอมบี้แทนตน เสียงนิโคลัสที่กำชับว่าห้ามเขาใช้พลังจนเกินตัวก็แวบขึ้นมาจนต้องสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่สงบสติเดี๋ยวนี้!แต่… อากาศแม่งไม่น่าสูดเลย เหม็นโคตร!เฉินเฟิงใช้ช่วงที่ซอมบี้ผละจากตนหันไปมองนิโคลัสและซอมบี้ตนนั้น เหมือนว่ายิ่งเวลาผ่านไป ทั้งสองก็เริ่มออกไปสู้ห่างจากจุดแรกมากขึ้นเรื่อย ๆ เจ้าตัวนั้นดูท่าจะตึงมือคุณหมอมาก“ไม่ให้ไปรบกวนคุณนิคหรอกนะ” กระชับมีดในมือเรียกความมั่นใจอีกหนเจ้ากระ

นิโคลัสต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะสามารถย่างซอมบี้ที่ติดอยู่ภายใต้กับดักตะไคร่น้ำของเจ้ากระต่ายได้หมด อันดับแรกต้องใช้ไฟเผาให้น้ำระเหยไปเสียก่อน จากนั้นค่อยควบคุมไฟไม่ให้ลุกลามไปติดยังบ้านเรือนใกล้เคียงซอมบี้มากกว่า 50 ตัวติดไฟดีนักล่ะ“คราวนี้จะบอกผมได้หรือยังครับ” เฉินเฟิงเท้าสะเอวมองคนบาดเจ็บที่นั่งหมดแรงอยู่บนพื้น ส่วนซอมบี้ในกองเพลิงก็กลายเป็นขี้เถ้าไปหมดแล้วหลังถูกปิ้งย่างมาเกือบ 1 ชั่วโมง ระหว่างถามก็ตรวจเช็กเถาฟักทองที่ถูกลูกหลงจากพลังไฟทำให้เฉาจนกลายเป็นเส้นแห้ง ๆ พาดอยู่บนรั้วลวดหนาม จะให้ปลูกอีกก็ไม่ไหวดินแถวนี้ถูกเขาใช้สารอาหารแห้งไปหมดแล้วสุดท้ายก็เลือกต้นไม้ริมฟุตบาทต้นหนึ่ง ใช้พลังบังคับให้มันโน้มกิ่งและลำต้นลงมานอนราบไปกับพื้นถนนแทนรั้วลวดหนามที่ชำรุดไปก่อนชั่วคราว ถึงอย่างไรรั้วก็ไม่ได้พังทั้งหมด เท่านี้ก็น่าจะป้องกันซอมบี้ได้สักพักหากพวกมันบุกมาอีกแน่นอนว่าต้องไม่ลืมนำซากซอมบี้ในบริเวณใกล้เคียงมาร่วมสุมไฟด้วย ป้องกันไม่ให้เกิดโรคระบาดซ้ำหากมีฝนตกอีก“โดนข่วนน่ะ ผมเลยเฉือนเนื้อออกไปบางส่วนแต่คิดว่าคงจะไม่พอ” พูดแค่นี้เจ้ากระต่ายก็เข้าใจแล้วตอนนี้คุณหมอกำลังต่อสู้กับเ

เฉินเฟิงนั่งเหม่อมองมือตนกับมือของนิโคลัสที่กุมกันไว้ จนกระทั่งได้ยินเสียงเกาประตูเบา ๆ จากทางหน้าบ้านอา...เขาจะมัวอยู่ที่นี่ไม่ได้ อาจมีอีกหลายคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา“คุณต้องกลับมานะ” ชายหนุ่มค่อย ๆ วางมือคุณหมอให้แนบอยู่ที่ลำตัว ใช้หลังมือตนปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เขาจะร้องไห้ไม่ได้นิโคลัสกำลังพยายามอยู่ ดังนั้นเขาต้องห้ามอ่อนแอเด็ดขาดริมฝีปากบางอ้าหุบสองสามครั้ง คล้ายยังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะพูด ก่อนจะเม้มปากขยับใบหน้าตนเข้าไปใกล้คนป่วยมากขึ้นจุ๊บประทับริมฝีปากตนลงบนหน้าผากกว้าง“รออยู่นะครับ…” แล้วค่อยเลื่อนไปที่ใบหู กระซิบถ้อยคำแสนหวาน “คุณว่าที่แฟน รีบตื่นมาเป็นแฟนผมเร็ว ๆ นะ” หวังว่าคนป่วยจะรับรู้และกลับมาหาเขาในเร็ววันเจ้ากระต่ายสังเกตอาการคุณหมออยู่ครู่หนึ่ง นำผ้าสะอาดไปชุบน้ำมาเช็ดตามกรอบหน้าที่มีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมา แล้วค่อยนำผ้าไปชุบน้ำอีกที บิดหมาด ๆ พับเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าวางนาบไปกับหน้าผากคุณหมอจะรีบกลับมาเช็ดที่เหลือให้ ตอนนี้เวลาไม่คอยท่าเขาทำให้ได้เท่านี้ เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติเมื่อไหร่จะรีบมาดูแลให้ดีกว่านี้งี้ด“มาแล้ว ๆ” เจ้ากระต่ายผละตัวออกอ

แม้จะเหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่เฉินเฟิงรีบเข้าไปชำระร่างกายตัวเองจนสะอาด จากนั้นก็ถืออ่างน้ำเข้ามาในห้องนอนจัดการถอดเสื้อผ้านิโคลัสออก ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตามตัว ล้างทำความสะอาดทั้งตัวตามที่ตั้งใจไว้และทำแผลให้ใหม่คราวนี้เจ้ากระต่ายไม่ได้เขินอายเท่าไรนัก เพราะมีความเป็นห่วงมากกว่า ตอนถอดเสื้อผ้ารวมถึงกางเกงก็พยายามสำรวจดูอีกว่าคนป่วยมีบาดแผลตรงไหนเพิ่มหรือเปล่า นอกจากรอยเฉือนใหญ่ ๆ ตรงต้นแขนข้างซ้ายแล้ว จุดอื่นก็มีถลอกบ้างแต่ไม่ใช่ลักษณะอาการบาดเจ็บที่เกิดจากฟันหรือเล็บของซอมบี้คุณหมอหมีมีใบหน้าซีดขาว ลมหายใจร้อนผะผ่าวถูกพ่นออกมาอย่างต่อเนื่อง ปากบางซีดจนน่าใจหาย บางครั้งก็สั่นระริกเพราะอุณหภูมิร่างกายแปรปรวนเดี๋ยวร้อน... เดี๋ยวหนาวเฉินเฟิงมองสภาพของคุณหมอตัวโต ใจที่พยายามสร้างกำแพงเข้มแข็งก็พลันอ่อนยวบ“ผมกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วนะ” ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งข้างเตียง ยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มคนป่วย “แต่ทีมของคุณวิทย์มีคนบาดเจ็บพอสมควรเลยครับ” ในขณะที่พูดก็ล้มตัวลงนอนเคียงข้าง“ถ้าผมไปเร็วกว่านี้ก็คงจะดี” อาจจะมีคนบาดเจ็บน้อยลง“อึก” นิโคลัสครางออกมาจากลำคอด้วยความเจ็บปวดเจ้ากระต่ายจึงรีบผละตัวออก มอ