Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 151 - Bab 160

โจเซฟมาถึงค่ายพันธมิตรประมาณบ่าย 3 โมง ถึงจะเป็นหัวหน้ากลุ่มทหารที่มีคนเคารพบูชามากในฐานะคนธรรมดาสุดแกร่ง ก็ต้องต้องเข้ารับการตรวจอย่างเข้มงวดที่หน้าประตูและต้องจ่ายค่าเข้าตามที่ค่ายกำหนดห้ามติดสินบนเจ้าหน้าที่“เฮ้ พวกนายน่ะ มีของจ่ายค่าเข้าไปในค่ายหรือเปล่า” อาหารในส่วนของนิโคลัสและเฉินเฟิงนั้นถูกยกออกไปแล้ว ทีมีอยู่นั้นเป็นส่วนของเขากับหงส์และมันถูกนำมาเก็บไว้ภายในรถตั้งแต่ก่อนฝนจะเทลงมา นี่จึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่โจเซฟไม่อยากให้ชายแปลกหน้ากลุ่มนี้นั่งในรถด้วย“งั้นผมขอลงตรงนี้แล้วกันครับ” นั่นคือคำตอบว่าพวกเขาไม่มี ชายกลุ่มนี้เพิ่งรับภารกิจมาเมื่อ 3 วันก่อน ทว่ายังไม่ทันได้ไปไหนก็ติดแหง็กอยู่ตรงนั้นเพราะน้ำท่วมสูง ครั้นจะไม่ออกจากรถน้ำก็ค่อย ๆ ซึมเข้ามาในตัวรถ ปล่อยไว้นานไปก็เริ่มนั่งไม่ติด จำต้องออกไปอยู่นอกตัวรถเพราะคิดว่าหากรอสักพักฝนคงจะหยุด แต่ตากฝนมากว่าหนึ่งวันหนึ่งคืนก็ไม่มีทีท่าว่าจะซาลงเลย“โชคดี” โจเซฟโบกมือให้ ไม่ติดใจที่อีกฝ่ายจะขอลงก่อนถึงประตู เรื่องประมาณนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง เมื่อใดที่มีคนรับภารกิจออกไปนอกกำแพงแล้วไม่สามารถรวบรวมสิ่งของกลับมาได้ ก็จะเลือกที่จะอาศัย

โจเซฟไม่ได้มุ่งตรงมาที่สำนักงานทันทีที่ถูกเลขาหน้าห้องของนายพลอธิตามตัว แต่เลือกที่จะนั่งกินข้าวต่อ พอกินเสร็จก็ตรงไปกองกิจการเช่าที่พัก ไม่ลืมติดต่อขอชุดมีดของนิโคลัสและของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นของพวกเขาเอง ต่อจากนี้คงได้ย้ายถิ่นฐานกันอย่างถาวรแล้ว“เอ๋ คุณโจเซฟจะไม่อยู่แล้วเหรอครับ” เลขาที่ยังคงติดตามชายหนุ่มเป็นเงารีบร้องถาม เขานึกว่าจะทำเรื่องขอเช่าที่พักเหมือนเดิมเสียอีก อีกฝ่ายกลับเลือกเช่าห้องพักรายวันแทน“พอดีคิดว่าข้างนอกน่าจะเหมาะกับตัวเองมากกว่า” โจเซฟไม่ได้ปิดบังแต่ก็ไม่บอกว่าตนนั้นเจอหมู่บ้านน่าอยู่“อย่างนี้ก็แย่สิครับ พวกเราขาดคุณโจเซฟไม่ได้หรอกนะครับ” เลขาวัยกลางคนร้อนใจขึ้นมา“คนเก่ง ๆ เยอะไปครับ”ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดอะไรขึ้นมาอีกก็ถึงหน้าสำนักงานทหารพอดี โจเซฟจึงให้เลขาหน้าห้องท่านนายพลเคาะขออนุญาตคนด้านในเป็นสัญญาณว่าพวกเขาได้เดินทางมาถึงแล้ว“สวัสดีตอนเย็นครับท่านนายพล” โจเซฟทำความเคารพหลังได้รับอนุญาตให้เข้ามาภายในได้ ตรงโซฟารับแขกมีร่างของไอซ์กำลังนั่งกินขนมอยู่“เชิญนั่งก่อนคุณโจเซฟ” นายพลอธิผายมือให้แขก “ต้องขอโทษด้วยที่เรียกคุณมาหาทั้งที่คุณเพิ่งกลับมาจากข้างนอ

“นั่นสินะ” สิงหาพยักหน้าเห็นด้วย ไม่ได้ติดใจสงสัยว่าทำไมจึงตามตัวคนที่กินเจ้าสิ่งนี้เข้าไปไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอนำมันไปตรวจสอบก่อน มีแค่นี้น่าจะไม่พอ ยังไงรบกวนท่านนายพลช่วยออกภารกิจล่าซอมบี้ได้ไหมครับ ขอเป็นทีมที่ไว้ใจได้จะดีที่สุด อย่าเพิ่งให้คนนอกรู้ถึงการมีอยู่ของเจ้าสิ่งนี้” เดี๋ยวจะเอาไปตีความผิด ๆ“ได้ ผมจะจัดการให้” นายพลอธิพยักหน้าเห็นด้วย ถ้าเขาออกภารกิจให้คนไปผ่าสมองซอมบี้เพื่อนำเจ้าลูกแก้วใส ๆ นี่ออกมา จะต้องมีคนนำไปคิดวิเคราะห์และเชื่อมโยงเองแน่นอน แล้วถ้าเกิดมีคนคิดพิเรนทร์กินเข้าไปแล้วไม่โชคดีอย่างคนที่โจเซฟเจอล่ะ?อย่าเสี่ยงเพิ่มปริมาณซอมบี้จะดีกว่าแค่ที่มีอยู่ในปัจจุบันก็ไม่รู้จะกำจัดให้หมดได้อย่างไรสิงหาเริ่มสอบถามสอบถามข้อมูลเชิงลึกเพื่อนำไปวิเคราะห์ต่อ ถ้าเจ้าสิ่งที่อยู่ในสมองของซอมบี้สามารถสร้างผู้มีพลังพิเศษได้จริง นั่นย่อมหมายความว่ากำลังรบของมนุษย์จะได้เปรียบมากขึ้น“คุณหัวหน้าทหารรับจ้าง แล้วคนที่กินไปอายุเท่าไรครับ คุณพอจะทราบข้อมูลไหม” สิงหาถามต่อในมือมีสมุดบันทึกจดรายละเอียดไม่หยุด“9 ขวบครับ” ในหัวข้อนี้โจเซฟเลือกตอบตามตรงนิโคลัสเองก็คาดเดาว่าอา

ทั้งที่กักตัวครบ 24 ชั่วโมงแล้ว...แต่ยังสามารถเป็นซอมบี้ได้ แถมก่อนที่จะกลายเป็นซอมบี้ยังมีสติสัมปชัญญะสามารถพูดโต้ตอบกับคนอื่นราวกับมนุษย์ธรรมดาทั่วไป...งานหยาบแล้วไหมล่ะ!กรรรซ์!!กรี๊ดดด!อ๊ากกก!!เสียงกรีดร้องดังและเสียงคำรามอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเจ้าปิศาจในคราบมนุษย์เกิดขึ้นอีกหลายจุดภายในค่าย ประชาชนวิ่งหนีกันจ้าละหวั่นจนแม้แต่ทหารที่ประจำการอยู่ก็เข้าควบคุมลำบาก ยากจะแยกว่าคนไหนเป็นคนไหนตาย“ประชาชนในค่ายทุกท่านให้กลับไปที่บ้านพักของตนและล็อกประตูให้ดี ได้โปรดกักตัวเองให้อยู่แต่ในบ้าน” เสียงประกาศตามสายจากหน่วยบริการประชาชน หลายคนได้สติขึ้นมาต่างก็คว้าลูกคว้าหลานมุ่งตรงกลับไปยังที่พักของตนเองทันทีนายพลอธิได้รับสายด่วนจากหน่วยบริการประชาชนเรื่องการขอใช้เครื่องขยายเสียง พอได้ทราบเหตุการณ์ในค่ายเขาก็รีบอนุญาตแบบไม่หยุดคิดสักวินาทีเดียว พร้อมกับเร่งส่งคนไปกำชับกับทหารที่มีเวรเฝ้ากำแพงให้เตรียมรับมือกับซอมบี้ที่จะทยอยมาจากด้านนอกโจเซฟไม่ได้ออกไปช่วยทหารบนกำแพงหรือไล่ฆ่าซอมบี้อย่างที่พลเมืองดีถึงกระทำ เขากับหงส์รู้ตัวว่าตนเองก็เป็นคนหนึ่งที่เสี่ยงต่อการติดเชื้อซอมบี้จึงรีบกลับ

ค่ายผู้รอดชีวิตในจังหวัดทางเหนือ“พ่อคะ น้ำท่วมขังถูกระบายออกหมดแล้ว” เด็กสาวเปิดหน้าต่างบ้านออกมาดู“ก็ต้องเป็นแบบนั้นสิ พ่อกับพวกทหารอุตส่าห์ออกไปตากฝนขุดทางระบายน้ำกันทั้งวันทั้งคืน” ชายวัยกลางคนยืดอกเด็กสาวรู้สึกว่าพวกตนโชคดีมาก แต่เดิมบ้านก็อยู่ใกล้กับค่ายทหารอยู่แล้ว พอถึงคราวมีภัยก็ไม่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนไปไหนไกล สามารถอยู่บ้านรอความช่วยเหลือได้เลย แถมพอจัดตั้งค่ายก็ไม่ต้องย้ายออกเพราะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้อยู่แล้ว“ขาพ่อมีแผลนี่คะไปโดนอะไรมา” เมื่อวันก่อนเธอนวดฝ่าเท้าให้ยังไม่เห็นมี“อ๋อ ตอนไปช่วยเขาขุด คุณลุงข้าง ๆ พ่อเขาสายตาไม่ค่อยดี เผลอถากจอบมาโดนพอนิดหน่อย ดีที่แค่ถลอกไม่งั้นพ่อน่าจะเจ็บหนักกว่านี้”“ดีแล้วค่ะที่ไม่เจ็บหนัก แต่หน้าพ่อซีดมากเลยหนูว่าพ่อต้องไม่สบายแล้วแน่ ๆ รีบกลับไปนอนพักเลยนะคะ ให้หนูใช้คะแนนแลกยามั้ยคะ?”“อืม… ก็ดี รู้สึกมึนหัวอยู่เหมือนกัน” คนเป็นพ่อพยักหน้า คิดว่าจะลุกไปนอนที่เตียงตามคำแนะนำของลูกสาว แต่พอลุกจากเก้าอี้ร่างสูงใหญ่ของชายวัยกลางคนกลับทรุดฮวบนอนไม่ได้สติอยู่ที่พื้น ลูกสาวที่รับไม่ทันรีบยกศีรษะพ่อหนุนตักเพื่อสำรวจอาการ กลัวว่าจะหัวฟาดจนบาด