Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 201 - Bab 210

โจเซฟทำเป็นไม่รับรู้สายตาอยากรู้อยากเห็นของสมาชิกในทีม เรื่องนี้ยังต้องดูกันอีกสักระยะ แม้ใจเขาอยากจะป่าวประกาศให้รู้ว่าตอนนี้ระดับความสัมพันธ์ของเขากับดาริณีมีความคืบหน้าไปพอสมควรแล้วถ้าเป็นก่อนวันสิ้นโลกก็คงบอกว่าเป็นคนคุยที่รอวันเลื่อนเป็นแฟนช่วงแรกที่ได้มาอยู่ที่หมู่บ้านเขามีความคิดว่าจะหาที่ดินแล้วปลูกบ้านสักหลังหนึ่งเพราะถูกใจกับธรรมชาติและวิถีชีวิตที่สงบราบรื่น แม้โลกภายนอกจะมีซอมบี้เดินเพ่นพ่านแต่ผู้คนก็สามารถรับมือและใช้เวลาไม่นานในการปรับตัว แต่เดิมการดำรงชีวิตอยู่ในชนบทก็ไม่ได้พึ่งพาความสะดวกสบายอย่างที่คนในเมืองใหญ่คุ้นชิน อยากกินข้าวก็ปลูกข้าว อยากกินปลาก็จับปลา ทุกอย่างล้วนต้องทำด้วยสองมือฝ่าสมรภูมิมาก็หลายที่ ในที่สุดก็เพิ่งเข้าใจว่าตนเองนั้นต้องการอะไร อีกทั้งยังเจอคนที่ทำให้เขาใจเต้นตึกตักเป็นครั้งแรก…ยอมรับว่าสิ่งที่ดึงดูดใจเขาในตัวของหญิงสาวคือพลังพิเศษที่ดูไม่เข้ากับใบหน้าสวยหวาน เขาชอบผู้หญิงที่แข็งแกร่งที่ยังคงไว้ซึ่งความอ่อนหวาน แต่ในสนามรบ ทหารหญิงส่วนมากจะมีความกล้าแกร่งไม่ต่างจากผู้ชาย คนเหล่านั้นพอต้องทำงานร่วมกัน นานเข้าก็ถูกจัดวางไว้ในหมวดเพื่อนร่วมเป

อา… ยากจังเอาเป็นว่าเขาให้คุณลุงโจเซฟ 3 ผ่าน เดินเครื่องจีบแม่เขาได้เลย!เฉินเฟิงไม่คิดว่าสองคนนี้จะแอบกุ๊กกิ๊กกันโดยที่พวกเขาไม่รู้ไม่เห็น แสดงว่าเพิ่งจะเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์ในตอนที่เพิ่งกลับมารอบนี้เห็นพี่สาวข้างบ้านยิ้มเอียงอายก็ลอบยินดี ในที่สุดก็ได้เจอคนดี ๆ ในชีวิตเสียที ทั้งที่แต่งงานไปแล้วแต่ก็มักจะกลับมานอนที่บ้านแม่เสมอถ้ารักกันกับสามีดีจะกลับบ้านทำไมทุกสัปดาห์มองจากนอกโลกยังรู้เลยว่าต้องมีปัญหาทุกคนคันปากอยากแซว แต่ก็ยั้งกันไว้ได้กลัวพูดมากจะทำให้เรื่องแย่ลง รอให้เปิดตัวคบหากันอย่างเป็นทางการแล้วค่อยแซวก็ยังไม่สายอาหารเย็นผ่านพ้นไปด้วยดี ตุ่นกับหงส์อาสาขอเก็บล้างโดยมีลูกมือเป็นเจ้าแสบจอมซน 3 คนร่วมด้วย เฉินเฟิงกับนิโคลัสจึงแยกไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวพักผ่อนที่บ้านตัวบ้านทุกหลังจะมีลักษณะภายในเหมือนกัน นั่นก็คือชั้นล่างจะถูกออกแบบให้เป็นห้องโถง มีบันไดพาขึ้นไปชั้นสองที่เป็นห้องนอน ซึ่งเฟอร์นิเจอร์เริ่มต้นที่ดาริณีทำให้ก็คือเตียงไม้ขนาด 9 ฟุตอย่างกับรู้ว่าในอนาคตเขาจะพาคนอื่นมานอนด้วยเฉินเฟิงนำเบาะรองนอนสำหรับตั้งแคมป์ออกมากาง นอกจากเตียงแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นอีกฟูกที่นอน

เช้าวันต่อมาเจ้ากระต่ายกับคุณหมอหมีจึงไปยืมรถคุณยายอีกครั้ง เขาบอกแค่ว่าจะไปสำรวจปางช้างเผื่อเจอของดีจะได้นำกลับมาที่หมู่บ้าน“ระวังตัวด้วยนะอาเฟิง” คุณยายร้านขายของชำวางกุญแจรถกระบะให้เฉินเฟิงหยิบยืมอีกครั้งอย่างไม่หวงแหน “ถ้าเจออันตรายต้องรีบกลับหมู่บ้านทันทีนะ รู้ไหม”“ครับ” เฉินเฟิงพยักหน้ารับคำหนักแน่น เขาให้ความเคารพนับถือคุณยายเสมอญาติผู้ใหญ่ในครอบครัวคนหนึ่ง นอกจากพ่อแม่แล้วก็มีแต่คุณยายนี่แหละที่เอ็นดูเขามาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ เวลาแม่กลับมาเยี่ยมบ้าน เขาก็มักวิ่งเข้าวิ่งออกร้านขายของชำแห่งนี้เสมอ บางครั้งซื้อลูกอม 2 เม็ด 1 บาท คุณยายก็แถมมาให้อีก 1 เม็ด ใจดีสุด ๆ ไปเลยช่วงวิกฤตที่ผู้คนพากันกักตุนอาหาร ก็ยังใจดีแบ่งขายอาหารแห้งมาให้เขา ทั้งที่ตัวเองก็จำเป็นต้องกักตุนเช่นกันยังดีที่ท่านเป็นคนเด็ดขาดและมีคนนับหน้าถือตา วันสิ้นโลกแบบนี้จึงมีผู้คนให้การดูแลคุณยายเป็นอย่างดี เฉินเฟิงเลยสามารถกลับขึ้นบ้านบนเขาได้อย่างสบายใจ“ผมสัญญาว่าจะดูแลอาเฟิงอย่างดีครับ” นิโคลัสให้คำมั่น“จ้ะ ฝากด้วยนะพ่อหนุ่ม” คุณยายยิ้มยินดี เธอไม่ได้หัวโบราณจนดูไม่ออกว่าทั้งสองคนไม่ใช่แค่เพื่อนกัน ขอแค่เด็กทั

ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านใจ มองปิศาจต้นไม้สลับกับรถกระบะที่ตนเองนั่งมา ท่อนซุงยักษ์ยังคงทับตัวกระบะรถอยู่ เห็นแบบนั้นก็ยิ่งเดือดดาลขาข้างหนึ่งกระทืบเท้าลงบนพื้น ริมฝีปากเม้มแน่นส่งเสียงฮึดฮัดอยู่ในลำคอใบหูสีขาวตั้งชันกำลังโกรธเจ้ากระต่ายของคุณหมอหมีกำลังโกรธมาก ๆเมื่อต้นไม้ต้นแรกรุกเหวี่ยงแขนของมันมาทางด้านข้าง เฉินเฟิงจึงเกร็งกล้ามเนื้อที่ขา พาร่างกายของตนเองกระโดดลอยขึ้นเหนือพื้น กะด้วยสายตาก็คงสูงราว 2-3 เมตรเฉินเฟิงเคยประเมินสมรรถนะทางร่างกายของตน ปรากฏว่าเขาสามารถวิ่งได้เร็วขึ้น กระโดดสูงขึ้นและรับเสียงได้มากขึ้นสามสิ่งนี้คือพื้นฐานทั่วไปที่กระต่ายทั่วไปพึงมี เมื่อถูกนำมารวมในร่างมนุษย์ ก็ทำให้ขีดความสามารถที่คนคนนั้นมีอยู่เพิ่มสูงขึ้นอย่างในเวลานี้…พอปิศาจต้นไม้เห็นเฉินเฟิงอยู่กลางอากาศ พวกมันอีกหนึ่งต้นก็รีบฟาดกิ่งลงมา แม้จะไม่ได้รวดเร็วมากนักหากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดาทั่วไปคงหลบไม่พ้นแต่ไม่ใช่กับเฉินเฟิง…เจ้ากระต่ายพลิกตัวแล้วใช้มือจับยึดเข้าที่กิ่งนั้นไว้แน่น ต้นไม้ต้นแรกเห็นว่าเหยื่อของมันหายไปก็รีบมองหา พอเห็นว่าอยู่กับเพื่อนร่วมวงศ์ตระกูลก็ฟาดเข้าใส่อย่างไม่ลังเล

ฟุบ“หือ?” นิโคลัสเกือบเบรกจนตัวโก่งเมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างจากจุดที่เพิ่งวิ่งผ่านมาเหมือนวิ่งชนเยลลี่?“พี่นิคก็รู้สึกใช่ไหม” เฉินเฟิงเหันไปถาม เมื่อกี้ตอนวิ่งเข้ามาในเขตของปางช้าง จู่ ๆ ก็มีอะไรไม่รู้เย็น ๆ ปะทะเข้ากับร่างกาย“พวกมันหยุดแล้ว” นิโคลัสหันหลังกลับไปมอง รากไม้เหล่านั้นก็ทำเพียงส่ายไปมาอยู่ห่าง ๆ ไม่มีท่าทีไล่กวดเหมือนอย่างตอนแรก“หรือว่าพวกมันจะเข้ามาไม่ได้” เฉินเฟิงตั้งข้อสันนิษฐาน“เป็นไปได้ ไม่แน่ว่าสิ่งที่เราวิ่งชนอาจจะเป็นบาเรีย? หรืออะไรสักอย่าง ที่ส่งผลให้รากพวกนั้นเข้ามาไม่ได้” นิโคลัสวิเคราะห์ต่อ“รอดแล้ว…” เฉินเฟิงทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดสภาพ แม้ระยะทางจากจุดที่อยู่ถึงปางช้างจะไม่ถึง 2 กิโลเมตร แต่การต้องวิ่งไปหลบไปก็ทำให้ระยะที่ควรใกล้กลับไกลมากขึ้นในความรู้สึก“อย่าเพิ่งลดการป้องกัน” นิโคลัสดุเสียงเข้ม แต่ก็ยอมเดินมายืนข้าง ๆ เลือกมุมที่แดดตกกระทบแล้วยืนบังไม่ให้คนรักร้อน ใบหูกลมเงี่ยหูฟังการเคลื่อนไหวรอบกายที่ยังคงนิ่งเงียบดีหน่อยที่บริเวณนี้มีเสียงนกและเสียงแมลงอยู่บ้าง พอให้คลายใจว่าคงไม่มีอันตรายเหมือนที่เจอก่อนหน้านี้แม้เจ้ากระต่ายจะนั่งพักอ