All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 71 - Chapter 80

แกร๊ง ๆเสียงตะหลิวกระทบกับกระทะดังสนั่น เป็นสัญญาณบอกว่าสมาชิกในบ้านควรตื่นจากนิทราอันแสนหวานได้แล้ว“ตีเหล็กแต่เช้าเลยนะป๊า” เฉินเฟิงเดินเกาพุงเข้ามาในครัว เห็นพ่อครัวมือหนึ่งกำลังสะบัดกระทะ อีกมือกำลังราดไวน์สำหรับประกอบอาหารลงไปฟู่ว!ไฟสีแดงส้มโหมกระพือ บวกกับเทคนิคการสะบัดข้อมือที่ไม่เป็นสองรองใครก็ราวกับว่าซี่โครงหมูและหัวหอมกำลังเต้นระบำท่ามกลางเปลวเพลิง“ไปดูปลานึ่งสมุนไพรให้ป๊าหน่อย วันนี้แม่แกไม่สบาย ป๊าเลยว่าจะทำอาหารเบาท้องสักเมนู”“อ้าว แล้วซี่โครงหมูในกระทะล่ะ” ไหนจะกุ้งผัดเปรี้ยวหวานบนโต๊ะ แล้วก็ปูแช่ซีอิ๊วนี่อีก“พวกนี้ของอั๊ว เพราะอั๊วเป็นคนทำ” อดีตพ่อครัวภัตตาคารอาหาร 5 ดาวหันไปหาลูกชายเพียงคนเดียวก่อนจะยิ้มตอบคำถาม “ของลื้อก็ทำกินเองสิ” พูดจบก็กลับมาสนใจกับอาหารในกระทะต่อ“ไม่รู้ล่ะ วันนี้ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น จะแย่งป๊ากับแม่กินให้หมดเลย” เฉินเฟิงลอยหน้าลอยตาตอบพลางเดินไปดูปลานึ่งสมุนไพรที่บิดาไหว้วานอันดับแรกก็ต้องเช็กไฟ... อืม ไฟกำลังดี“ป๊า ผมได้เลื่อนเป็นผู้ช่วยเชฟแล้วนะ” เฉินเฟิงบอกข่าวดีนี้ด้วยใบหน้าเรียบเฉยราวกับพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศทั่ว ๆ ไป“เหรอ ดีแล

“แล้วตอนนี้เด็ก ๆ เป็นยังไงบ้างครับ” คุณผู้ช่วยเชฟเอ่ยถามเพื่อไม่ให้จิตใจต้องรู้สึกดาวน์ลงไปอีก“ตอนนี้ยังนอนอยู่ อีกสักพักน่าจะได้สติ”“ขอบคุณนะครับ ทั้งดูแลเด็ก ๆ แล้วก็ดูแลผมด้วย พวกคุณคงเหนื่อยน่าดู” เฉินเฟิงยกยิ้มขอบคุณคุณหมอที่คอยดูแลพวกเขา ถ้าไม่มีนิโคลัส เขาอาจจะช็อกตายเพราะไข้ขึ้นสูงก็เป็นได้“ไม่เป็นไรครับ” ‘ผมเต็มใจ’คุณหมอหมีจำต้องกลืนประโยคหลังลงคอไป เมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีทับทิมคู่เดิม“เอ่อ หิวหรือยัง”“ไม่ค่อยหิวเท่าไรครับ” มันรู้สึกอึน ๆ ความอยากอาหารเองก็ไม่มี“คุณควรกินอะไรสักหน่อยนะ” แพทย์หนุ่มเตือน“ผมคิดว่าถ้าผมเปิดปลากระป๋องต้องกินไม่หมดแน่” ดังนั้นอย่าสิ้นเปลืองดีกว่า“แบ่งให้เด็กสองคนนั้นสิ” ชายหนุ่มเสนอ“อ๊ะ จริงด้วย ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปหยิบออกมาจากกระเป๋า” เฉินเฟิงรีบร้อนลุกขึ้นจากเตียง คิดอย่างเดียวว่าพลอยใสกับปอนด์คงจะหิว อยากนำอาหารที่มีไปแบ่งให้น้องเร็ว ๆ แต่เพราะเพิ่งฟื้นจากพิษไข้ การลุกขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้เกิดอาการหน้ามืดชั่วคราวขึ้นนิโคลัสที่นั่งอยู่ข้างเตียงรีบพุ่งตัวเข้าไปรับ แน่นอนว่าฉากนี้ควรเป็นฉากโรแมนติกในทำนองว่าเจ้ากระต่ายดื้อที่ลุกขึ้

“อ้อ ขอบคุณมากนะครับ”“จะจัดตรงไหนก่อน” นิโคลัสชวนคุย เก็บบ้านด้วยกันก็ดี เขาจะได้สร้างความสนิทสนมกับอีกฝ่ายให้มากขึ้น ทุกวันนี้ยังเหมือนมีกำแพงบาง ๆ กั้นอยู่ เรื่องเป็นคนรักนั่นคงต้องรอไปก่อน แค่เป็นเพื่อนให้ได้ยังรู้สึกว่าลำบาก“ห้องครัวครับ” สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเขากับพ่อ“โอเค” แพทย์หนุ่มลุกตามเจ้ากระต่ายไปยังส่วนหลังบ้าน งานทำความสะอาดจึงเริ่มต้นขึ้นสามชั่วโมงผ่านไป‘นี่มันสงครามชัด ๆ’หงส์เผยสีหน้าหวาดผวาเมื่อนึงถึงภารกิจเก็บกวาดบ้านที่ผ่านมา ตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลายเธอก็แทบไม่เคยแตะต้องงานในบ้านอีกเลยเพราะต้องไปกินนอนในโรงเรียนทหาร พอเรียนจบก็ต้องเข้าศึกษาต่อเพื่อเลือกหน่วยเฉพาะ เรื่องทำความสะอาดบ้านแทบจะถูกต้อนทิ้งออกจากสมองแม้ว่าจะมีพละกำลังเพิ่มมากขึ้นจากการกลายพันธุ์ แต่การที่ต้องย้ายตู้ ขยับเตียง เลื่อนโซฟา เพื่อทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมนี่ก็เกินไป เธอเชื่อว่าถ้าทำได้นิโคลัสคงต้มน้ำร้อนราดทั้งบ้านแน่นอน อย่างที่ทำกับห้องของเฉินเฟิง…อยู่ ๆ นิโคลัสก็เดินมาขอให้ช่วยเติมน้ำลงในหม้อใบใหญ่ที่เจ้าตัวถือมาให้เต็ม เธอก็ใช้พลังเรียกน้ำในอากาศให้มารวมตัวกันเป็นลูกบอลขนาดใหญ่ พอน้ำเต

พวกเขาที่ไม่ได้ชอบดูภาพยนตร์หรืออ่านนิยายถึงกับอึ้งตะลึง ไม่คิดว่าโลกนี้จะจินตนาการไปถึงขั้นทำให้ศพคนคืนชีพด้วยไวรัส และที่น่าตกใจกว่าก็คือมันถูกทำให้เกิดขึ้นจริง“เป็นไปได้ว่าพวกมันจับพวกเขามาทดลอง” ทีโอคาดเดา ศพเหล่านี้แทบไม่มีบาดแผลบนร่างเลย ไม่เหมือนกับเด็กสองคนที่สวมกอดกันอยู่ในบ้านหลังนั้น ราวกับว่าจับพวกเขามาเพื่อกระทำบางอย่าง“หรือว่า…” นิโคลัสหันไปมองทีโอเขม็ง ความคิดบางอย่างแล่นปราดเข้ามา “พวกมันอยากทดสอบว่าจะสามารถกระตุ้นให้คนธรรมดาสามารถมีพลังพิเศษเพราะถูกซอมบี้ข่วนหรือกัดได้ไหม”“พลังพิเศษ?” กลุ่มคนที่เศร้าโศกเสียใจต่างก็หันมามองชายหนุ่มเมื่อนิโคลัสจุดลูกบอลใจขนาดเล็กบนฝ่ามือ ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ต่างก้าวถอยหลัง พอสังเกตดี ๆ ถึงเพิ่งเห็นว่าบนศีรษะของอีกฝ่ายมีใบหูกลมประดับอยู่บนศีรษะซุกซ่อนอยู่ในกลุ่มผม“พวกเราควรจัดการกับศพก่อนหรือเปล่า” หงส์พูดแทรก มายืนกันในป่าแบบนี้ เกิดมีซอมบี้ขึ้นมาล่ะยุ่งเลยทุกคนจึงได้สติกลับมา ต่างคนต่างช่วยกันทยอยขนซากศพของลูกหลานตนเองมายังลานกว้างของหมู่บ้าน ระหว่างทางก็ไม่ลืมขนย้ายศพของคนอื่นมาด้วยนี่ทำความสะอาดบ้านเสร็จเธอยังต้องมาทำความสะอาดหม

เฉินเฟิงก้มลงกัดข้าวจี่ร้อน ๆ ก่อนจะอ้าปากไล่ความร้อนสองสามครั้งก็เคี้ยวหงุบหงับ ข้าวเหนียวตรงจุดที่ถูกย่างไฟจะมีความกรุบกรอบเคี้ยวเพลิน สัมผัสต่อจากนั้นจึงเป็นความหอมของไข่และรสชาติเค็มเล็กน้อยของเกลือ เป็นอาหารเช้าที่แสนเรียบง่ายและใช้วัตถุดิบน้อยแต่ให้ความรู้สึกอิ่มท้องช่วงสายชาวบ้านผู้ชายหลายคนจึงพากันไปตัดต้นไม้แถวชายป่าหลังบ้านของเฉินเฟิง แน่นอนว่าทุกคนได้สอบถามแล้วว่าสามารถตัดได้ไหม ถ้าไม่ได้พวกเขาก็จะเดินไปยังบริเวณป่าตรงตีนเขาอีกแห่งแทนเจ้ากระต่ายไม่ได้ขัดข้องอะไร เดิมทีป่านี้ก็ไม่ใช่ของเขาตั้งแต่แรก ถ้าชาวบ้านจะนำมันมาใช้ประโยชน์ส่วนรวมก็สามารถทำได้เต็มที่โจเซฟเข้ามาช่วยกำกับดูแลเรื่องการทำรั้วไม้ล้อมรอบหมู่บ้าน น่าเสียดายที่ไม่มีใครในหมู่บ้านที่มีพลังพิเศษ ทุกคนล้วนเป็นคนธรรมดาพอสอบถามเฉินเฟิงในเรื่องนี้“อ่า… คือทางแถบนี้ได้รับวัคซีนที่มีประสิทธิภาพค่อนข้างต่ำน่ะครับ ทางกำนันเขาไปเช่าเหมารถบรรทุกมาพาทุกคนไปฉีดฟรีที่โรงพยาบาลรัฐ ส่วนผมฉีดอีกยี่ห้อหนึ่งก่อนจะบินไปต่างประเทศ แต่เพราะตอนนั้นอยู่ในเมืองหลวงเลยได้วัคซีนที่มีประสิทธิภาพสูงขึ้นมานิดหนึ่ง”“ถ้าอย่างนั้นก็อาจจะไ