All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 41 - Chapter 50

“มันยังตามมาอยู่เลยครับ” หนึ่งในลูกน้องของเอหันไปมองด้านหลังด้วยสายตาหวาดหวั่น สมองเองก็ใกล้จะถึงขีดจำกัดเต็มทน เขาทั้งต้องขับรถหนีจากการตามล่าของหนูยักษ์ แถมด้านหน้าก็เริ่มมีซอมบี้มายืนขวางเพราะได้ยินเสียงอึกทึก จะผลัดเปลี่ยนกับเพื่อนร่วมทีมก็ไม่ได้ พวกมันเล่นใช้พลังเกินลิมิตจนนอนนิ่งไม่ไหวติงกันหมด‘คิดถูกหรือคิดผิดกันแน่วะที่มาอยู่ทีมนี้!’ตึง ๆ ๆกร๊าซซซ!!‘ไอ้นี่ก็ตามจังโว้ยย!!!’หนูยักษ์ยังคงวิ่งตามรถบรรทุกอย่างไม่ลดละ ยิ่งฟ้าเริ่มมืดมากเท่าไร ความเร็วในการไล่ตามของมันก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น“พี่เอ” ไอซ์เรียกลูกพี่ลูกน้องเสียงสั่น เขายอมออกจากฐานมาเพราะพี่ชายคนนี้บอกว่าจะรับภารกิจเดียวกับนิโคลัสถึงได้ขอติดตามมาด้วย แล้วทำไมถึงได้มาเจอตัวแบบนี้เข้าได้!“ชิ” เอกัดฟันกรอด เขานึกว่าไอ้หนูบ้านั่นมันจะวิ่งตามกลุ่มของตุ่นไป เพราะอย่างไรเขาก็มีรถ คงสามารถหนีจากมันได้รวดเร็วกว่า‘ทำไมมันไม่ตามกลิ่นเลือดของไอ้หมาบ้านั่นไปวะ! มาตามกลุ่มเขาทำไม’“ประคองรถไปก่อน ถ้าพ้นจากเขตนิคมอุตสาหกรรมมันคงเลิกตามไปเอง” ความหมายก็คือขับต่อไปอย่าได้หยุดพัก “ถ้ามันเข้ามาใกล้ค่อยใช้ปืน อย่ายิงสุ่มสี่สุ่มห้าเด็

“เช็ดตัวอยู่บนนั้นไป” นิโคลัสสั่งเสียงขรึม คนถูกแทงจึงได้แต่บ่นกระปอดกระแปดและใช้ผ้าสะอาดในกระเป๋าชุบน้ำเช็ดตัว“ไว้แผลหายดีก่อนแล้วค่อยลงมาเล่นนะครับ” เฉินเฟิงเอ่ยปลอบใจเจ้ากระต่ายอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นสำหรับลงอาบน้ำ นี่เป็นเสื้อผ้าไม่กี่ตัวที่เขามีติดบ้านต้นไม้ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ไม่มีโอกาสใส่เลยสักครั้งเพราะเกรงว่าจะทำให้หญิงสาวคนเดียวในที่นี้อย่างดาริณีรู้สึกกระอักกระอ่วนส่วนเวลาอาบน้ำปกติแล้วเขาจะถอดทั้งหมด เพราะทั้งเขาและหญิงสาวจะแบ่งเวลาอาบน้ำ จึงไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครมาถ้ำมอง แต่วันนี้ไม่เหมือนปกติ ถึงจะเป็นผู้ชายที่มีทุกอย่างคล้ายกัน แต่พอเห็นคนอื่นเขามีกล้ามเป็นลูก ๆ คนที่มีแต่หน้าท้องแบนราบอย่างเขาก็อายเป็นนะ ขอซ่อนหน้าท้องอ่อนนุ่มไว้ก่อนแล้วกัน“ดีนะที่หัวหน้าตอบรับคำชวนของคุณเฉิน” ทีโอดำผุดดำว่ายก่อนจะว่าเข้ามาใกล้ชายหนุ่มที่ปราศจากฮู้ดคลุมศีรษะ ยิ่งทำให้ใบหูและเส้นผมของเจ้าตัวโดดเด่นขึ้นมา “คุณเฉินขาวมากกกก” ยิ่งโดนน้ำยิ่งขาวกระจ่างจนเหมือนจะเปล่งแสงออกมาได้เองนิโคลัสต้องแสร้งทำเป็นไม่หันไปมองร่างกายขาวผ่องอย่างกับคนไม่เคยต้องแสงแดดมาก่อนของชายหนุ่ม

เป็นจริงอย่างที่ทีโอคาดการณ์ พอกลุ่มของเอสามารถรอดพ้นจากการตามล่าของหนูยักษ์ได้ก็รีบตรงกลับค่ายทันที ส่วนวิธีสลัดเจ้าหนูตัวนั้นก็ไม่พ้นใช้กลุ่มผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่งที่ไม่ทันเอะใจว่ารถทหารนั้นทำไมถึงขับตรงมาที่พวกเขา กว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นเครื่องสังเวยให้กับเจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์ เอใช้จังหวะนั้นเร่งหลบหนีไปยังเส้นทางนอกตัวเมืองกึง ๆ ๆเสียงประตูเหล็กขนาดใหญ่เลื่อนเปิดเป็นสัญญาณว่ามีรถขอเข้ามายังค่ายในเมืองหลวงแห่งนี้ ประชาชนที่มีพื้นที่อยู่อาศัยอยู่ติดกับประตูเหล็กบานยักษ์นี้ต่างชะโงกหน้าออกไปมองด้วยความอยากรู้ พอเห็นว่าเป็นรถบรรทุกทหารก็ตาลุกวาว วาดหวังว่าด้านหลังที่มีผ้าเต็นท์คลุมอยู่นั่นจะมีอาหารถูกจุอยู่จนเต็มแน่นไปทั้งคันรถประตูเหล็กนี้ถูกดัดแปลงมาจากประตูของเรือนจำ คนของทางค่ายพันธมิตรเห็นว่ามันมีขนาดใหญ่ เหมาะสำหรับการนำมากั้นเป็นด่านแรกของค่ายนี้ ก่อนจะได้ทีโอและคนอื่นช่วยดัดงอเชื่อมส่วนต่าง ๆ ด้วยพลังโลหะจนทำให้ประตูที่เคยบอบบางนั้นดูหนาหนักและแข็งแกร่งราวกับว่าต่อให้มีซอมบี้มาพุ่งชนประตูกว่าร้อยตัวก็ไม่มีทางสะเทือน“เชิญไปรับการตรวจเบื้องต้นที่ห้องปลอดเชื้อเลยครับ” นายทหารจำ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเชื่อใจพวกคุณ อีกอย่างพลังหลักคือน้ำค่ะ ลางสังหรณ์นี่เหมือนจะเป็นส่วนพิเศษที่เพิ่มมาเพราะเป็นกวางมากกว่า น่าจะเรียกว่าสัญชาตญาณเตือนภัย” หญิงสาวยิ้ม ยกมือปัดไปมากลางอากาศ“งั้นต่อไปก็ผม” ทีโอเอ่ยคั่นขึ้นมา “ทีโอครับ อดีตเคยเป็นนักศึกษาจบใหม่กำลังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาโท เพราะมีพลังควบคุมโลหะก็เลยขอมาอยู่ในกลุ่มของหัวหน้าโจเซฟครับ”“ผมตุ่นครับ รูปลักษณ์ก็อย่างที่เห็น เป็นสุนัข น่าจะพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ด ไม่มีพลังพิเศษอะไร แต่มีกำลังกายเพิ่มขึ้นมามากกว่าคนปกติทั่วไปนิดหน่อย” แต่ไม่ถึงกับแบกท่อนซุงอย่างดาริณีได้“นิโคลัส หมีกริซลี่ ส่วนพลังก็ไฟ” คุณหมอหมีอธิบายพลังของตนอย่างง่าย ๆ สายตาจ้องไปที่ใบหูสีขาวของเฉินเฟิง รอฟังชายหนุ่มแนะนำตัวอย่างใจจดใจจ่อ“หมีไฟ!!” น้องดลร้องออกมาเสียงดัง วิ่งไปเกาะชายเสื้อแพทย์ทหารหนุ่ม “ผมอยากเห็นไฟ!” พร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายซูเปอร์ฮีโร่!ซูเปอร์ฮีไร่ใช้พลังไฟ!!สุดยอดดดด!!!นี่คือตัวละครพระเอกในการ์ตูนชัด ๆ เลย!!“...” นิโคลัสกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาไม่ค่อยถูกกับเด็กเล็ก แต่เห็นอีกฝ่ายมองมาด้วยดวงตาเปี่ยมความหวังก็ยอมแบมือข้างซ้ายพลางจ

ดวงตาสีทับทิมจ้องมองหลังคาโรงงาน ถ้าสักวันเขามีความสามารถมากกว่านี้ได้ล่ะก็…“ว่าแต่… คุณหมอคนนั้นน่ะ” ดาริณีเอ่ยเสียงล้อเลียน “มันยังไงกันน้า~ ดูไม่ค่อยออกเล้ย” ว่าออกตัวแรง“พี่คิดว่าเป็นอย่างนั้นเหรอครับ” ไม่ใช่ว่าเขาดูไม่ออกนะ แค่มันเร็วเกินไปเลยไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เกิดอีกฝ่ายแค่รู้สึกถูกชะตาในฐานะเพื่อนขึ้นมาไม่ใช่ว่าเขาเพ้อเจ้อไปเองหรือไง“งั้นก็ต้องรอดูกันต่อไปแล้วล่ะ” ว่าอีกฝ่ายจะเร่งทำคะแนนหรือไม่ “แล้วถ้าคุณนิคเขาจริงจังล่ะ อาเฟิงจะทำยังไง”“ผม… ขอยังไม่คิดดีกว่าครับ อยากให้ความเป็นอยู่มั่นคงกว่านี้ก่อน” อย่างน้อยก็ขอให้กินอิ่มนอนหลับได้เต็มที่ เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เขาไม่รีบ“อืม ก็จริง” หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย “แต่วันสิ้นโลกแบบนี้ก็เท่ากับว่าเราไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้ยืนยาวเท่าไรไม่ใช่เหรอ”“...” นั่นก็ใช่“โอเค ๆ พี่ไม่ถามเราเรื่องนี้แล้วก็ได้” ดาริณียกมือยอมแพ้ เผลอทำตัวก้าวก่ายเสียได้ หญิงสาวจึงรีบยกกล่องบรรจุปลากระป๋องวางซ้อนกันจนได้ระดับความสูงที่ต้องการ จากนั้นก็ใช้เชือกป่านรัดพันตั้งแต่หัวจรดท้ายแล้วค่อยผูกเข้ากับเอวและไหล่ เธอเคยเห็นพวกแรงงานจากประเทศเพื่