All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 61 - Chapter 70

แต่แล้วการปล้นบ้านที่ควรจะเป็นเรื่องราวที่ทำประจำเป็นอันต้องสะดุดลงเมื่อเขาได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านในชนบทแห่งนี้เริ่มแรกพวกเขามองหาบ้านที่เหมาะสมแก่การพักอาศัยจึงไปสะดุดตาเข้ากับบ้านของเฉินเฟิงเข้า บ้านที่มีทั้งกลิ่นทำอาหารและมีรั้วรอบขอบชิด จะมีอะไรเหมาะสมไปมากกว่านี้อีกล่ะ เมื่อลูกน้องยืนยันจำนวนคนอยู่อาศัยได้ เขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะลงมือการบุกปล้นเป็นไปอย่างราบรื่น เครื่องกีดขวางหน้าประตูไม่เป็นปัญหาสำหรับลูกน้องที่มีความสามารถด้านกำลังกายจากรายงานของทศที่กลายพันธุ์เป็นหนู แม้ว่าในระยะไกลการได้ยินจะไม่ค่อยดีนัก แต่ถ้าใกล้เพียงแค่นี้ก็สามารถระบุได้ว่าคนในบ้านนั้นไปรวมกันอยู่ที่ไหนหลังบ้านเป็นจุดที่พวกเขาคาดการณ์ไว้ จึงแบ่งคนออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งอยู่นอกบ้าน และอีกส่วนไปดักทางออกที่ประตูหลังตั้งแต่เด็กจนโต ดินไม่เชื่อเรื่องความรัก ไม่เชื่อทุกสิ่งอย่าง สิ่งที่เขาเชื่อคือกำลังของตนและสิ่งที่เขาปล้นชิงมาได้เพียงเท่านั้นแต่วินาทีแรกที่ได้สบตาสีแดงราวกับเลือดของชายหนุ่มเจ้าของบ้านก็ราวกับเวลาทั้งหมดได้หยุดชะงักลง เขาไม่ได้ออกคำสั่งให้ลูกน้องออกไปตามหาในทันที บ้านหลังนี้มีห้องนอน 2 ห้

“ถ้าอย่างนั้นไม่อ้อมค้อมเลยก็แล้วกัน มีอะไรก็ส่งมาให้หมด พวกเรามาปล้น” ดินก้าวเดินออกมาด้านหน้า ใช้กรงเล็บชี้ไปยังเป้าหมาย“ปล้นทำไม” โจเซฟเด็ดใบไม้ใกล้มือมาหนึ่งใบ “บนเขานี่ของกินเยอะแยะ หาได้ก็เอาไปกินสิ” นำใบไม้นั้นเข้าปากเคี้ยวสองสามครั้งก็กลืนลงคอ “แบบนี้” ขยิบตาให้อีกหนึ่งทีเฉินเฟิงมองต้นที่ชายหนุ่มเด็ดใบมากิน ลอบโล่งอกที่คุณหัวหน้าทหารรับจ้างหยิบใบชะมวง[1]มากิน อีกทั้งยังเป็นใบอ่อนที่มีรสเปรี้ยวเล็กน้อย จะว่าไป… ถ้ามีเนื้อหมูสักหน่อยก็นำมาทำหมูต้มใบชะมวงได้เลยนี่นาอ่า… แค่นึกถึงรสชาติหวานเปรี้ยวก็น้ำลายสอแล้ว‘อ๊ะ ไม่ได้สิ ตอนนี้กำลังเคร่งเครียดกันอยู่’เจ้ากระต่ายส่ายหัวไล่เมนูอาหารออกจากสมองก่อนชั่วคราว ถ้าเจ้าตัวถอดฮู้ดออกคงได้เห็นใบหูสีขาวส่ายไปมา“จะว่าไปแล้วนายก็หน้าคุ้น ๆ นะ” โจเซฟมองชายหนุ่มหูหนู “เหมือนเคยเห็นในใบประกาศจับข้อหาพรากผู้เยาว์เด็กผู้ชาย ได้ข่าวว่าโดนจับไปแล้วนี่นา” หัวหน้าทหารทำหน้านึก ก่อนจะแสร้งทุบลงบนมือของตนสีหน้าของกลุ่มโจรดูระมัดระวังตัวมากขึ้น จริงอยู่ว่าใบประกาศจับนั้นอาจเปิดเผยให้สาธารณชนรับรู้ได้ แต่ใครจะไปนั่งจำหน้าตาคนร้าย หากไม่ใช่ผู้ที่ได้

กรงเล็บของตัวกินมดนับได้ว่าเป็นอาวุธที่สำคัญในการปกป้องตัวมันจากนักล่าชนิดอื่น ดูจากการแทงครั้งเดียวก็สามารถแทงจากข้างหลังทะลุไปด้านหน้าได้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความคมของมันจะมากขนาดไหน“ถ้าไม่อยากเป็นรายต่อไปก็ไสหัวไป” ดินพูดขู่ เขาไม่อยากสู้ยืดเยื้อจนเป็นผลให้เฉินเฟิงมีโอกาสหนีไปได้อีก ยิ่งอยู่ในภูเขาแบบนี้ การตามหาตัวจึงเป็นเรื่องยากสำหรับคนไม่เคยเดินป่าแบบเขา“...” นิโคลัสหยิบมีดสั้นของตนขึ้นมา แม้จะเหลือเพียงด้ามเดียวก็ไม่มีปัญหา“ถือว่านั่นเป็นคำตอบก็แล้วกัน” ดินหรี่ตา ขยับมือกรีดกรายกรงเล็บ เสี้ยววินาทีต่อมาก็พุ่งไปทางเป้าหมาย เล็บในมือขวาถูกเงื้อขึ้นเหนือศีรษะ หมายจะตวัดลงให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นถูกกรีดเป็นทางยาวแพทย์ทหารไม่ได้ถอยหลบ แต่เลือกที่จะก้มตัวลงหยิบท่อนซุงที่หมายตาไว้ปาไปด้านหน้าก่อนที่การโจมตีนั้นจะมาถึงตัวท่อนไม้ถูกกรงเล็บแหลมคมตัดผ่านแยกออกเป็นสองท่อน คุณหมอหมีใช้จังหวะนั้นย่อตัวลงต่ำแล้วถีบตัวขึ้นมาในจังหวะที่โจรปล้นบ้านชักกรงเล็บกลับเตรียมโจมตีใหม่ดินเห็นดังนั้นก็รีบถอยหลังเพื่อสร้างระยะห่าง แต่เพราะภูมิประเทศที่เป็นป่าเขา สภาพพื้นจึงไม่ได้อยู่ในแนวราบ อีกทั้งยังมี

การต่อสู้ทางฝั่งของนิโคลัสและดินนั้นเป็นไปอย่างดุเดือด ด้วยคุณหมีไม่อยากใช้พลังไฟของตนมากนักเพราะเขายังพลิกแพลงมันให้เหมาะกับการต่อสู้ระยะประชิดที่ตนถนัดได้ไม่ดี อีกทั้งที่นี่ยังเป็นพื้นที่ป่า ถ้าหากเผลอทำไฟไหม้ภูเขาขึ้นมาล่ะได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ เพราะเหตุนั้นจึงทำให้ทั้งคู่ดูเหมือนสามารถสู้ได้สูสีทัดเทียมกันนอกจากการโจมตีแรกที่ดินเผลอประมาทไปเพราะไม่ได้คำนึงถึงภูมิประเทศโดยรอบทำให้เกิดข้อผิดพลาดน่าอาย การเคลื่อนไหวในระยะหลังจึงมีความประณีตมากกว่าเดิมนิโคลัสเองก็เห็นถึงจุดนี้เช่นกัน แพทย์ทหารลอบสบถในใจ ครั้งแรกที่อีกฝ่ายพลาดพลั้งเขาน่าจะซ้ำให้ซี่โครงแตกไปเลย“แฮ่ก ๆ” ดินถอยออกมาจากระยะการโจมตีของนิโคลัส ริมฝีปากอ้าออกรับอากาศเข้าปอดอย่างหนักหน่วง แม้ภายนอกจะดูเหมือนว่าเขามีความสามารถสูสีกับอีกฝ่าย แต่คงมีเพียงเขาที่รู้ว่ามันยากลำบากเพียงใด ดีเท่าไรที่การกลายพันธุ์ของเขาไม่ได้มีเพียงกรงเล็บที่เป็นลักษณะพิเศษของตัวกินมดเท่านั้น แต่ยังมีเส้นขนตามตัวและผิวหนังที่ถูกพัฒนาให้มีความทนทานไม่ต่างจากสายพันธุ์ดั้งเดิม แค่ไม่ได้อยู่ในรูปลักษณ์ปุกปุยเฉกเช่นตัวกินมดในสารคดีเท่านั้นถึงอย่างนั้นก็ไ

ก็ได้แค่คิด ในความเป็นจริงเจ้ากระต่ายขึ้นขี่หลังคุณหมีเป็นที่เรียบร้อย นิโคลัสกระชับใต้เข่าของเฉินเฟิงอย่างแน่นหนา ไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มหล่นร่วงไประหว่างการเดินทางถ้านำเชือกมามัดผูกติดกันได้เขาก็พร้อมจะทำ“โอเค ออกเดินทางกันต่อได้” โจเซฟ“โอ้ว~” ลูกทีมต่างยกแขนชูขึ้นพร้อมเดินทาง มีเพียงเจ้ากระต่ายที่กำเป็นหมัดเล็ก ๆ อยู่บนแผ่นหลังกว้างอย่างอ่อนแรง พออยู่แบบนี้นานเข้าก็ผล็อยหลับไป“หลับแล้ว” โจเซฟมองกระต่ายขาวประจำกลุ่มที่พิงซบบนแผ่นหลังของนิโคลัสแล้วหลับไปทั้งแบบนั้น“เดินไป อย่าเสียงดัง” นิโคลัสมองหัวหน้าของตนตาขุ่น“...” โจเซฟมุมปากกระตุก นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาป[1]“จากตรงนี้ถึงตีนเขาน่าจะกินเวลาหลายชั่วโมง ลงไปถึงหวังว่าอาเฟิงจะตื่นนะ” ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครนำทางพวกเขาเข้าเมืองกันล่ะ ระบบการเดินทางผ่านดาวเทียมในตอนนี้เป็นอัมพาตอยู่ด้วย“ถ้าเขาไม่ตื่นก็เดินไป” คุณหมอหมีเอ่ยเสียงเรียบ แต่นั่นกลับทำให้ใบหน้าของเพื่อนร่วมทีมเรียบยิ่งกว่า“...” หมอนี่เป็นเอามากแล้วคิดว่าจากตีนเขาถึงตัวเมืองมันระยะทางเท่าไรกันฮะ!ใครก็ได้ไปดึงความรักออกจากตามันที!! “อือ…”