All Chapters of อ้อนรักหนุ่มบ้านไร่ : Chapter 1 - Chapter 10

สวรรค์ของคนทำงานออฟฟิศคือเวลาใกล้เลิกงานเตรียมตัวกลับบ้าน แต่นรกของคนเตรียมเลิกงานก็คือ...“พี่รจคะ”หญิงสาวร่างเพรียวระหงชะงักเท้าที่ยังไม่ทันก้าวเหยียบเข้าออฟฟิศที่ติดป้ายฝ่ายประชาสัมพันธ์ค้าง ตาขวาเริ่มกระตุกรัวๆ“คะน้องปลา มีอะไรหรือเปล่าเอ่ย”รจนาหันไปฉีกยิ้มหวานให้เด็กฝึกงานสาวน้อยวัยใส แต่ใจนี่สิถึงขั้นสวดภาวนาอย่าเชียวนะ อย่ามางานเข้าตอนใกล้เลิกงานแบบนี้ โดยเฉพาะวันนี้ที่คนยิ่งรีบๆ อยู่ จะรีบไปเซอร์ไพร์ซฉลองวันเกิดแฟนเสียด้วย วันอื่นได้ไหม อย่ามาวันนี้!“มีค่ะ”คนฟังทำหน้าเมื่อย แอบกระแทกลมหายใจหนักหน่วงนั่นไง ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ“เมื่อกี้คุณอ้อยเลขาบอสโทรมาค่ะ บอกว่าถ้าพี่กลับมาแล้วให้รีบไปพบบอสที่ออฟฟิศด่วนเลยค่ะ”“ด่วนเหรอ มีอะไรหรือเปล่า...”คำถามนั้นหยุดค้าง เมื่อดวงตาสวยคมที่ถูกเจ้าตัวกรีดจนดูโฉบเฉี่ยวทันสมัยสมเป็นพีอาร์สาวสวยมือหนึ่งประจำแผนกปรายมองไปทางโต๊ะทำงานที่ติดป้าย ‘ผู้ช่วยฝ่ายประชาสัมพันธ์อาวุโส’ ซึ่งตอนนี้ว่างเปล่าพร้อมกับลางสังหรณ์ที่รุนแรง“แล้วนี่พี่ดาต้าล่ะ ยังไม่กลับมาจากไปเยี่ยมสื่ออีกหรือ”“อ๋อ...กลับมาพักใหญ่แล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่ออฟฟิศบอส น

“รจคิดว่างานพีอาร์นั้นจริงๆ แค่สวยไปวันๆ อย่างเดียวมันอาจไม่พอ จริงไหมคะบอส สมัยนี้คนสวยๆ หาง่าย แต่คนที่ฉลาด ทำงานเป็น และขวนขวายเรียนรู้ พัฒนาตัวเองให้ก้าวทันโลกทันเทรนด์ใหม่ๆ ตลอดเวลาต่างหากที่ควรได้รับโอกาสมากกว่า”“ก็นี่ไง ผมก็คิดแบบคุณเลยล่ะ แต่ก็นั่นแหละ...”นั่นแหละอะไรอีกยะ หญิงสาวยืดหลังตรงราวกับแม่เสือระวังภัย“ที่ผมเรียกคุณดาต้าและคุณเข้ามาคุยก็ด้วยเรื่องนี้ ผมอยากสนับสนุนคุณให้ได้ตำแหน่งหัวหน้าแผนกนะ เพราะยังไงก็มีประสบการณ์มากกว่า อีกอย่างคุณตาลก็บอกว่าคุณทำงานดีมาก แต่การต้องงัดข้อกับโอนเนอร์มันก็ควรมีแรงจูงใจกันหน่อย จริงไหม”“แล้วแรงจูงใจที่บอสว่านั่นคืออะไรล่ะคะ” หญิงสาวแสร้งยิ้มหวาน นึกถึงคำอวยพรอาบยาพิษที่ดาริกาทิ้งไว้ให้ ภาวนาว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด“คือ...ตัวคุณไง!” รจนาสูดหายใจเข้าลึกจนถึงลิ้นปี่ มือกำโทรศัพท์มือถือแน่น ตาเหลือบไปมองแจกันดอกกุหลาบแสนสวยบนโต๊ะเจ้านายเพื่อคูลดาวน์อารมณ์ตัวเองเย็นไว้โยม...งานหายาก ท่องไว้ ฉันไม่อยากตกงานตอนนี้“พูดก็พูดเถอะนะ ผมน่ะแอบถูกชะตาคุณมาตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้ว และคิดว่าอนาคตคุณต้องไปไกลกว่านี้แน่ ถ้าเพียงแต่...”“เพียงแต่อ

‘เดี๋ยวนะ นี่มันใช่เหตุผลที่พี่จะทำชั่วๆ นอกใจกันแบบนี้เหรอวะ’รจนาแผดเสียงใส่อย่างเหลืออด และเสียงของเธอคงดังมากจนทำให้เพื่อนร่วมคอนโดเปิดประตูออกมาดูกันแทบทั้งฟลอร์‘รจพูดจาดีๆ หน่อย ไม่ต้องเสียงดัง อายคนบ้างสิ’‘ทีอย่างนี้ล่ะหน้าบาง ทีทำเลวทำไมไม่ละอายใจบ้าง นี่หล่อน! ก่อนหน้านี้รู้ไหมว่าไอ้หมอนี่มันมีแฟนอยู่แล้วน่ะ’คนถูกถามหน้าซีดไม่ตอบ แต่เท่านี้คนถามก็พอรู้แล้วว่าอีกฝ่ายรู้เต็มอก แต่ก็ยังคิดแย่งแฟนชาวบ้านอีก เฮ้อ...‘โห...สมกันดีนี่ ผีเน่ากับโลงผุ หญิงร้ายชายชั่ว เอาเถอะ ถือว่าฉันทำบุญมาดีที่รอดพ้นจากผู้ชายเลวๆ คนนี้ได้โดยไม่โง่โดนเอาฟรีจนท้องไส้ให้อับอายชาวบ้านที่มีผัวเลวแบบนี้ ต้องขอบใจเธอมากนะใบเฟิร์นที่ช่วยมารับบาปเคราะห์แทนฉัน’ หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้‘รจ!’‘ขึ้นเสียงทำไม! หูไม่ได้หนวก แค่ตาบอดหลงผิดคิดว่านายเป็นคน...ที่แท้ก็...เฮ้อ ด่าเหี้ยยังสงสารเหี้ยเลย เอาไปเถอะ ผู้ชายเลวๆ คนเดียวฉันยกให้ แต่เธอก็ระวังหน่อยนะ สันดานคนมันเปลี่ยนยาก โดยเฉพาะหมอนี่มันปากหวานชอบขายฝันไปวันๆ ถ้ามันนอกใจฉันได้ คิดเหรอว่าเธอเองจะไม่โดนเหมือนกันสักวัน’‘รจ พี่ขอล่ะ’‘ขอเหรอ ได้สิ จัดไป...’ผลัว

ก๊อกๆ“พี่รจ...ตื่นยัง”เสียงตะโกนหน้าห้องฉุดรจนาให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง เสียงแปดหลอดของ ‘เมรี’ น้องสาวคนเดียวของเธอเคาะประตูโครมๆ จนน่ากลัวจะพังคามือ“ตื่นแล้วๆ ประตูไม่ได้ล็อก”พอขาดคำประตูก็เปิดผ่างออก คนมาใหม่คือสาวน้อยวัยใสหน้าตาหมดจดตามประสาสาวเหนือ ที่มีใบหน้าละม้ายรจนาส่วนหนึ่งแต่ผิวคล้ำกว่าพี่สาวเล็กน้อย“แม่ให้มาเรียกไปกินข้าว วันนี้มีแกงขนุน น้ำพริกอ่อง ผักลวก แล้วก็ผัดผักรวมมิตร ของโปรดพี่ทั้งนั้นเลยนะ หรือจะกินข้าวซอยน้ำเงี้ยวก็มีนะ แม่ทำไว้ให้พี่ตั้งแต่เช้ามืดแน่ะ”เมนูที่ว่ามาทำให้รจนาถึงกับน้ำลายสอ ถึงจะไปอยู่เมืองกรุงมาหลายปี แต่อาหารที่ซื้อเขากินหรือจะสู้รสมือแม่ของเธอได้“เดี๋ยวพี่ขอล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วจะรีบตามไป”“เร็วๆ ล่ะ” รจนาพยักหน้ารับ ก่อนหันไปจัดการตัวเอง สลัดความหลังมัวซัวออกจากหัวสมอง “สังข์ทองลูกแม่งามแท้พ่อคุณ...”เสียงเพลงไตเติ้ลละครจักร์ๆ วงศ์ๆ ยอดฮิตลอยลมมาทักทายรจนาพร้อมกลิ่นหอมๆ ของอาหารที่ได้นั่งล้อมวงกินกันพร้อมหน้าครอบครัว นี่คือวิถีประจำบ้านที่เธอห่างหายไปนานโข“อ้าว! เจ้ารจ มาๆ กินข้าวกันลูก” นายแผนหันไปกวักมือเรียกลูกสาวมาร่วมวง บ้

สาวน้อยเข่นเขี้ยวอย่างโมโห ตั้งแต่พี่สาวหอบผ้าผ่อน พร้อมกรงหมากลับมาอยู่บ้านไม่ถึงอาทิตย์ นังเอริหมาบีเกิ้ลจอมซนก็คาบรองเท้าของคนทั้งบ้านไปแทะเรียบไม่เหลือหลอ บางทีก็คาบไปซ่อนให้ตามหาเป็นวันๆ ใช่แต่รองเท้า เสื้อผ้าที่ตากไว้ หรือข้าวของอะไรที่วางขวางหน้ามันก็คาบไปแทะเรียบ จนมาถึงคราวนี้สองพี่น้องก็เหลืออดสุดขีดเพราะเป็นรองเท้าคู่โปรดที่เหลือรอดคู่สุดท้ายแล้ว“นังหมาเวร! แอบดอดหนีออกไปซนที่ไหนอีกล่ะเนี่ย กลับมาจะตีให้ยับ หนอย กัดรองเท้าคู่โปรดฉัน ดูซิ แล้วนี่จะใส่อะไรไปล่ะ ขาดทุกคู่แล้วมั้งเนี่ย”รจนากุมขมับด้วยความโมโหจนน้ำตาแทบเล็ด“เอ๊ะ นั่นไงพี่ อิเละของพี่หรือเปล่าวิ่งแจ้นมานู่นแล้ว”เจ้าของหมาแสบรีบหันขวับ หรี่ตามองสิ่งมีชีวิตที่วิ่งปุเลงๆ สี่ขาหน้าตั้ง หมาน่ะใช่ แต่สีนี่สิ เจ้าหมาของเธอเป็นบีเกิ้ลพันธุ์แท้ หูยาวสวยมีสามสีคือส้ม ขาว และดำ หางมีแต้มดอกสีขาว แต่ไอ้เจ้าตัวที่กำลังวิ่งตรงมานั่นกลับมีสีเดียวคือสีโคลนน้ำครำดำมะเมี่ยม แถมในปากคาบอะไรบางอย่างมาด้วย“อี๋...อย่าเข้ามานะเอริ ไม่เอาไม่เล่น” รจนารีบถอยหนีเมื่อเห็นสภาพหมาตัวมอมที่วิ่งตรงเข้ามาหาเธอ ก่อนสะบัดขนพรึ่บพรั่บแบ่งปันค