เจ้าของไร่แห้ว

“เขาก็เม้าท์กันว่าที่พี่กลับมาอยู่บ้านเพราะท้องไม่มีพ่อน่ะสิ”

“หา! ว่าไงนะ” คนโดนเม้าท์ตาโตเท่าไข่ห่าน โวยลั่น

“จะบ้าเหรอ! เอาอะไรมาท้อง ผัวยังไม่มีซักคน นี่แฟนฉันก็เพิ่งเลิกกันไปก่อนกลับบ้าน...อุ๊บ!”

รจนารีบปิดปากเมื่อเผลอหลุดคายความลับออกมา แต่กลับไม่รอดหูของผู้เป็นแม่และน้องสาวตัวแสบได้

“ว่าไงนะ! แกเลิกกับแฟนแล้วเรอะ”

อุตส่าห์เก็บงำเรื่องจักรินไว้ เพราะกลัวที่บ้านเป็นห่วง แต่ต้องมาหลุดปากเพราะความเผลอเรอ เมื่อรู้ว่าถึงปิดไปก็ไม่ได้ผลเธอเก็บความลับกับเขาได้เสียที่ไหน รจนาจึงถอนหายใจ

“อืม...เลิกแล้ว ก็มันนอกใจไปทำผู้หญิงที่ทำงานท้องเลยเลิก”

“ไอ้ชาติหมา!” คนที่นั่งนิ่งมานานสบถเสียงเหี้ยม

“ใจเย็นพ่อ ใจเย็น หายใจเข้าลึกๆ นะ เดี๋ยวความดันขึ้น” เมรีรีบเข้าไปลูบหลังให้บิดา

“ทำไมแกเพิ่งมาบอกพ่อกับแม่ล่ะยัยรจ แล้วนี่มันทำอะไรแกไปบ้าง ได้เสียกันหรือยัง”

รจนาทำหน้าเมื่อย ก่อนส่ายหน้าไปมา

“ยังไม่มีอะไรหรอกแม่ หนูทำตามที่แม่สอนให้รักนวลสงวนตัว แขนหนูยังไม่ให้จับเลย แต่ก็เพราะแบบนี้ไงไอ้หมอนั่นถึงหาเรื่องนอกใจหนูไปมีคนอื่น”

“เฮ้อ...งั้นก็โล่งอกไปที ช่างหัวมันเถอะ ไอ้ผู้ชายเส็งเคร็งแบบนั้นดีแล้วที่แคล้วคลาดกันไป เดี๋ยวแม่จะพาแกไปให้ตุ๊ลุงที่วัดรดน้ำมนต์ปัดเป่าไล่เสนียดจัญไร”

รจนาถึงกับหัวเราะเต็มเสียงครั้งแรกตั้งแต่กลับบ้าน

“โห...ขนาดนั้นเลยเหรอแม่”

“เอ้า ก็แกบอกเองว่าไอ้หมอนั่นมันนิสัยไม่ดี ไปพ้นๆ ได้ถือว่าดีแล้ว รดน้ำมนต์เรียกสิริมงคลจะได้เสริมชะตา เผื่อได้เจอผัวดีๆ กับเขาสักคนไง”

“ตามใจแม่แล้วกัน แล้วนี่ชาวบ้านพูดอะไรถึงหนูอีกล่ะ”

“ช่างหัวมันเถอะ เรื่องไม่จริงแกจะสนใจทำไม แล้วนี่แกจะกลับไปทำงานอีกเมื่อไหร่ล่ะ”

รจนาถอนหายใจอีกเฮือก เลิกคิดจะปิดบังครอบครัวต่อไป

“ไม่กลับแล้วล่ะแม่ ลาออกแล้วก่อนกลับมานี่แหละมีเรื่องกันนิดหน่อย ระหว่างนี้หนูขอพักดูลู่ทางก่อนสักแป๊บ ถ้ามีงานดีๆ ค่อยกลับไปทำ อยู่เกาะพ่อแม่กินก็อย่าเพิ่งรำคาญหนูแล้วกัน”

“เออ...จะเกาะอะไรก็เกาะไป นี่ก็บ้านเราเองไม่ต้องเช่าสักหน่อย เงินที่ส่งมาให้สร้างบ้านนี้ก็เงินแกที่หามาทั้งนั้น จะอยู่นานแค่ไหน อยู่ให้สบายใจก่อนค่อยว่ากัน ค่าใช้จ่ายบ้านเราก็ไม่ได้แพงเหมือนกรุงเทพสักหน่อย ข้าวปลาอาหารก็หากินง่ายๆ มื้อหนึ่งก็ไม่กี่บาท ลูกสาวคนเดียวแม่เลี้ยงได้”

รจนาฟังคำมารดาแล้วก็อดตื้นตันใจไม่ได้ เธอโผเข้ากอดเอวคนเป็นแม่อย่างซาบซึ้ง คิดถูกแล้วที่กลับบ้าน นางสีดาลูบศีรษะลูกสาวคนโต พลางสบตาสามีที่ยังขุ่นเคืองเรื่องที่ลูกสาวโดนไอ้หนุ่มชาวกรุงหลอกไม่หาย

“เออๆ พอแล้วๆ กินข้าวให้อิ่ม แล้วค่อยว่ากัน ส่วนแกเมื่อไหร่จะเอาปิ่นโตไปให้พี่สาธุเขาสักทีเจ้าเมรี”

เมรีที่นั่งเนียนฟังอยู่นานรีบเงยหน้ายิ้มประจบ ก่อนยอมลุกขึ้น แต่ความนึกสนุกเลยหันมาทางพี่สาว

“ไปด้วยกันไหมพี่รจ ไปดูไร่พี่สาธุกัน สวยนา มีทั้งไร่แห้ว ไร่ระกำ สวนลำไย ลิ้นจี่ แปลงสตรอว์เบอร์รี่ ไหนจะผักต่างๆ ผักสลัดก็มีนะ”

รจนาฟังแล้วนึกขำ

“นอกจากชื่อแปลกๆ แล้ว คนอะไรทำไร่แต่ละอย่าง ชื่อไม่ได้เป็นมงคลเล้ย มีทั้งแห้ว ทั้งระกำ ลำไย ไหนจะผักสลัด เจ้าของไร่นี่คือจะรันทดไปไหนเนี่ย”

“เออ ก็ดีนะลูก ไปรู้จักกันไว้ พ่อสาธุเขาก็เป็นคนดีน่าคบหา”

“ขอทีล่ะแม่จ๋า อย่าเพิ่งหาคู่ให้ลูกเลยนะ ขืนได้พ่อสาธุเพี้ยงของแม่จริง ชีวิตหนูต้องทำไร่แห้วทั้งชาติเชียวนา” หญิงสาวพูดติดตลก

“ให้มันได้จริงก่อนเหอะย่ะ นังเมรีมันก็บอกอยู่ พ่อสาธุน่ะเขาไม่ได้จีบง่ายๆ สักหน่อย”

รจนาฟังแล้วก็นึกอยากเห็นหน้าพ่อคนดีศรีตำบลของแม่ขึ้นมาทันใด

“อะ รจไปก็ได้จ้ะ อยากเห็นพ่อสาธุของแม่ว่าจะหล่อขนาดไหนเชียว”

สองพี่น้องรีบพากันคว้าปิ่นโตไปส่งหนุ่มบ้านไร่ ถึงจะบอกว่าอยู่แค่ท้ายซอยแต่มันก็ไม่ใช่จะเดินใกล้ๆ แต่ตอนที่จะใส่รองเท้านี่สิ

“อ้าว...รองเท้าพี่หายไปไหนล่ะ”

“ของฉันด้วย” เมรีก้มมองหารองเท้าแตะคู่ใจที่เธอเพิ่งไปถอยมาจากตลาดนัดแทนคู่เก่าเมื่อวานนี้

“เมื่อเช้าก็ถอดไว้หน้าบ้านนี่นา หายไปไหนวะ”

สองพี่น้องสาละวนหารองเท้าตัวเอง ก่อนที่สายตารจนาจะไปสะดุดเข้ากับวัตถุบางอย่างข้างรั้ว ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นรองเท้าของเธอแต่ตอนนี้มันขาดยับเยินกลายเป็นเศษซากเสียแล้ว

“กรี๊ดดดด รองเท้าฉัน คู่นี้ตั้งเกือบพันเลยนะ” พอเห็นสภาพรองเท้าคู่โปรดที่ขาดกระจุย หญิงสาวก็ปรี๊ดแตก และรู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือใคร

“นังอิเละ!”

เมรีที่เพิ่งมุดไปเก็บรองเท้าตัวเองที่หมาคาบไปซ่อนใต้แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน สภาพของกลางนั้นขาดวิ่นเละเทะพอๆ กับของพี่สาว

“ของฉันคู่ที่สามแล้วนะพี่รจ แล้วนี่นังหมาตัวแสบของพี่มันหายหัวไปไหน”