ท้องไม่มีพ่อ?

ก๊อกๆ

“พี่รจ...ตื่นยัง”

เสียงตะโกนหน้าห้องฉุดรจนาให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง เสียงแปดหลอดของ ‘เมรี’ น้องสาวคนเดียวของเธอเคาะประตูโครมๆ จนน่ากลัวจะพังคามือ

“ตื่นแล้วๆ ประตูไม่ได้ล็อก”

พอขาดคำประตูก็เปิดผ่างออก คนมาใหม่คือสาวน้อยวัยใสหน้าตาหมดจดตามประสาสาวเหนือ ที่มีใบหน้าละม้ายรจนาส่วนหนึ่งแต่ผิวคล้ำกว่าพี่สาวเล็กน้อย

“แม่ให้มาเรียกไปกินข้าว วันนี้มีแกงขนุน น้ำพริกอ่อง ผักลวก แล้วก็ผัดผักรวมมิตร ของโปรดพี่ทั้งนั้นเลยนะ หรือจะกินข้าวซอยน้ำเงี้ยวก็มีนะ แม่ทำไว้ให้พี่ตั้งแต่เช้ามืดแน่ะ”

เมนูที่ว่ามาทำให้รจนาถึงกับน้ำลายสอ ถึงจะไปอยู่เมืองกรุงมาหลายปี แต่อาหารที่ซื้อเขากินหรือจะสู้รสมือแม่ของเธอได้

“เดี๋ยวพี่ขอล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วจะรีบตามไป”

“เร็วๆ ล่ะ” รจนาพยักหน้ารับ ก่อนหันไปจัดการตัวเอง สลัดความหลังมัวซัวออกจากหัวสมอง

 “สังข์ทองลูกแม่งามแท้พ่อคุณ...”

เสียงเพลงไตเติ้ลละครจักร์ๆ วงศ์ๆ ยอดฮิตลอยลมมาทักทายรจนาพร้อมกลิ่นหอมๆ ของอาหารที่ได้นั่งล้อมวงกินกันพร้อมหน้าครอบครัว นี่คือวิถีประจำบ้านที่เธอห่างหายไปนานโข

“อ้าว! เจ้ารจ มาๆ กินข้าวกันลูก” นายแผนหันไปกวักมือเรียกลูกสาวมาร่วมวง บ้านเธอแม้จะมีโต๊ะกินข้าว แต่กระนั้นทั้งพ่อแม่ก็มักจะปูเสื่อและวางขันโตกที่ใส่ถ้วยชามอาหารไว้ตรงกลาง นั่งกินไปดูทีวีไปเสียมากกว่าจะนั่งโต๊ะเป็นทางการเหมือนที่รจนาเคยชินตอนอยู่กรุงเทพ

“ดูพระสังข์รอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยแม่ ตั้งแต่สมัยรจเรียน สร้างมาไม่รู้กี่รอบ ก็เห็นแม่ดูทุกรอบ”

นางสีดาค้อนลูกสาวขวับๆ

“สมัยนี้เขาดูเนตฟลิกต์ วีทีวี พวกทีวีออนไลน์แบบจ่ายรายเดือนกันแล้ว มีซีรีส์เพียบ ไทย จีน เกาหลี ฝรั่ง เดี๋ยวรจติดตั้งให้เอาไหม”

“ไม่เอาย่ะ ก็แม่ชอบของแม่แบบนี้นี่หว่า ชอบดูละครพื้นบ้านมันผิดตรงไหน”

“ไม่ผิดจ้า...ก็รู้ว่าแม่ชอบมาก มากเสียจนถึงขั้นต้องเอาชื่อนางเอกในวรรณคดีพื้นบ้านมาตั้งเป็นชื่อลูกสาวสองคนนี่ไง ดีนะแม่ไม่ชอบเรื่องพระอภัยมณี ไม่งั้นหนูคงเปลี่ยนจากรจนาเป็น...ผีเสื้อสมุทร”

“ก็นั่นสิพี่รจ นี่ทุกวันนี้ฉันไปโรงเรียนยังโดนล้อบ่อยๆ ว่าเป็นนางเมรีขี้เมา” คนหัวอกเดียวกันพยักพเยิดบ่นอย่างขมขื่น

“เอ๊...นังพี่น้องคู่นี้นี่ รวมหัวกันว่าแม่ ดีเท่าไหร่ฉันไม่ตั้งชื่อพวกแกว่านังวิมาลา กับนังเลื่อมลายวรรณ”

รจนาเอียงคออย่างสงสัย

“นั่นมันชื่อเมียใครล่ะแม่ เพราะดีนะ”

“เอ๊า...ก็เมียเจ้าจระเข้ชาละวันไงยะ อยากได้ไหมล่ะ”

นายแผนหัวเราะพรืดอย่างคนเส้นตื้น แต่พอหันมาเห็นสายตาค้อนๆ ของเมียรัก เขาจึงเสไปตักแกงขนุนอ่อนกินไม่พูดไม่จา

“แหะๆ งั้นหนูขอเป็นเมียพระสังข์เหมือนเดิมละกัน ไม่ไหวจะเคลียร์เป็นเมียจระเข้หลายใจ ขอบายดีกว่า ขี้เกียจตบตีแย่งชิง” พอพูดถึงคนหลายใจสมองก็พาลมีหน้าจักรินโผล่เข้ามาจนรจนาต้องรีบปัดออกไปอย่างหงุดหงิด

“ยัยเมรี แกน่ะอย่าเพิ่งนั่ง เอาปิ่นโตกับข้าวนั่นไปให้พี่สาธุก่อนไป๊” คนถูกใช้ทำหน้าเมื่อยที่ถูกขัดจังหวะการกิน

“เดี๋ยวไม่ได้เหรอแม่ หนูกินอยู่”

“ก็รีบไปรีบกลับมากินสิยะ กับข้าวเยอะแยะ เดี๋ยวสายพี่เขาเข้าไร่เสียก่อนก็เลยไม่ได้กินข้าวปลาพอดี”

“ใครเหรอแม่ พี่สาธุ ญาติข้างไหนของเราเหรอ” รจนาหันมาถามอย่างสงสัย เธอไปอยู่เมืองกรุงเสียนานแทบไม่ได้กลับบ้านทำให้ไม่คุ้นเคยกับญาติพี่น้องเหมือนเมรีที่อยู่กับแม่มาตลอด

“ใช่ที่ไหนกันพี่รจ พี่สาธุน่ะก็คนที่มาซื้อที่ดินตาผันทำไร่ตรงท้ายซอยถัดจากบ้านเรานี่ไง ที่นั่นตั้งเกือบสิบไร่เชียวนะ”

รจนาพยักหน้าหงึกหงักพลางเอื้อมไปตักน้ำพริกอ่องเข้าปาก รสชาติน้ำพริกหมูสับผัดกับพริกเครื่องแกงตำเองของแม่บวกกับรสเปรี้ยวอมหวานของมะเขือเทศและข้าวเหนียวนึ่งใหม่ร้อนๆ หอมฉุยทำให้หญิงสาวรู้สึกฟินไม่หยอก

“แล้วทำไมแม่ต้องส่งปิ่นโตให้เขาด้วยล่ะ หรือเขาจ้างทำ”

“จ้างเจิ้งอะไรกัน พ่อสาธุน่ะเขาเป็นคนดีมีน้ำใจ มะเขือเทศในน้ำพริกอ่องนั่น ไหนจะขนุนอ่อน แตงกวา กับผักที่เอามาทำกับข้าวให้พวกแกกิน ก็ของเขาเอามาให้ทั้งนั้น จะให้เงินก็ไม่เอา แม่ทำกับข้าวเผื่อเขานิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไร แกก็เถอะ ว่างๆ แวะไปทำความรู้จักพี่เขาไว้บ้างก็ดีนะ คนบ้านใกล้เรือนเคียงกัน สนิทกันไว้แหละดี” ท้ายประโยคสายตาคนพูดทอประกายวิบวับ

“แน่ะ แม่น่ะจะหาแฟนให้พี่รจอีกล่ะสิ หนูรู้นะ” เมรีดักคออย่างรู้ทัน

“เอ๊...ยัยเมรี ผู้ใหญ่เขาคุยกันอย่ามาสอด”

“ก็มันจริงนี่นา พี่สาธุทั้งหล่อทั้งโสด ใครๆ ก็อยากได้เป็นผัวทั้งนั้นแหละ ดูแต่พี่ผ่องพรรณลูกสาวผู้ใหญ่บ้านนั่นประไร ไหนจะยัยดาวเรืองลูกป้าสายหยุด กับพวกสาวๆ ในหมู่บ้านเราเทียวมาจีบพี่สาธุเขาทุกวันหัวกะไดไม่แห้ง ยังจีบไม่ติดเลย นับประสาอะไรกับพี่รจล่ะแม่”

รจนาขมวดคิ้วคิดตามไม่ทัน

“เออ...มันก็จริงของแก เฮ้อ...”

“เอ๊า! เดี๋ยวนะแม่ คุยไปคุยมา วกมาหารจได้ไงเนี่ย”

“จะอะไรล่ะพี่รจ พี่น่ะไม่รู้อะไร ตั้งแต่พี่กลับมาอยู่บ้านเราน่ะ ชาวบ้านเขาก็เม้าท์ถึงพี่กันให้แซ่ด”

“เม้าท์พี่ว่าอะไร”

รจนาถามไปส่งๆ สังคมในหมู่บ้านเธอก็พอรู้ ใครไปใครมาจากต่างที่ต่างถิ่น ลูกหลานใครแต่งงาน ได้ดี หรือทำงานอะไรที่ไหน นั่นคืออาหารปากชั้นเลิศให้ชาวบ้านได้คุยกันสนุกปาก

“นังเมรี!” นางสีดารีบส่งสายตาปรามบุตรสาวคนเล็ก แต่ยิ่งว่าก็ยิ่งยุ

“เขาก็เม้าท์กันว่าที่พี่รจกลับมาอยู่บ้านเพราะท้องไม่มีพ่อน่ะสิ”

“หา! ว่าไงนะ” รจนาสำลักข้าวพรวด ทำช้อนหลุดมือ ตาโตเท่าไข่ห่าน