All Chapters of อ้อนรักหนุ่มบ้านไร่ : Chapter 11 - Chapter 20

“เปล่า”“แล้วทำไมตัวสั่น”“ก็...ฮื้ย ช่างฉันเถอะ ยัยเมรีทำไมช้านักนะ” ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ขนลุกซู่ไปหมดแล้วเนี่ย หญิงสาวคิดต่อในใจ“คุณนี่ตลกดีนะ” คร้านจะต่อปากต่อคำ อีกฝ่ายก็ยังกวนไม่เลิก“ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร เมื่อกี้เห็นเมรีเรียกพี่รจๆ รจอะไรเหรอ”“รจนา” ตอบส่งๆ ไป“อ๋อ...รจนาที่เป็นเมียเจ้าเงาะน่ะเหรอ” ไหนใครว่าเขาจีบยาก พูดเป็นต่อยหอยแบบนี้มิน่าสาวถึงหลงคารมยังไม่ทันได้ต่อปาก สาวน้อยเมรีก็รีบวิ่งเข้ามาพร้อมผ้าขนหนูผืนใหม่ แต่ปัญหาคือจะนุ่งยังไงนี่สิ“เดี๋ยวผมจะคลุมตัวเราสองคนไว้ก่อน แล้วค่อยส่งสัญญาณให้คุณค่อยๆ ลุกไปนะ” ชายหนุ่มกระซิบบอกข้างหู ส่วนเธอก็ต้องหันไปสั่งให้น้องสาวออกไปก่อนสาธุคุณจัดการคลุมตัวเขาและเธอไว้ ก่อนกระซิบสั่งให้อีกฝ่ายค่อยๆ ลุกจากตัวเขา แล้วรีบพันผ้าเช็ดตัวอย่างรวดเร็ว“เอาล่ะเสร็จแล้ว” นั่นแหละรจนาจึงยอมระบายลมหายใจที่กลั้นไว้ออกมา ใจแอบหวิวเมื่อความอุ่นที่มือเคยสัมผัสหายไปเดี๋ยวนะไอ้รจ นั่นมันความรู้สึกอะไรของแกวะ เสียดายที่ไม่ได้จับงั้นเหรอ...ไอ้บ้า ไอ้หื่น พอเลยเลิกคิดหญิงสาวหลับตาปี๋รีบสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดอกุศล“หัวคุณเป็นอะไรน่ะ”“เปล่าๆ งั

รจนาเผลอรับนัดอย่างลืมตัวโดยไม่ทันสังเกตสายตาของคนรอบข้างที่มองมาที่เธอและเขาก่อนหันไปซุบซิบกันเองคิกคัก“คนอย่างนายสาธุพูดคำไหนคำนั้น ว่าแต่คุณเอาคู่ไหน”“ขอบสีฟ้าแล้วกัน”“งั้นเอาสีฟ้าสองคู่ครับป้า”“เดี๋ยวๆ ทำไมคุณต้องมาเลือกสีเหมือนฉันล่ะ คู่เก่าคุณนั่นสีน้ำตาลไม่ใช่เหรอ”“แหม ผมก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างอะไรบ้าง รองเท้าแตะขอบฟ้าแบบนี้ก็เท่ดีนะ ความหมายก็ดี เราจะพากันไปแตะขอบฟ้าไง”“อี๋...เสี่ยวมาก” รจนาหมดคำจะพูด ครั้นจะเปลี่ยนสีอื่น ก็ไม่มีไซซ์ที่เธอใส่ได้อีก“ซื้อเผื่อยัยเมรีอีกคู่แล้วกัน เอาสีฟ้ามีไหม”“หมดแล้ว มีแต่สีเขียวกับสีส้ม” รจนานิ่งคิดก่อนตัดสินใจเลือกสีส้มให้น้องสาวและรับรองเท้าแตะสีฟ้าที่เธอเลือกมาสวม“แหม เลือกรองเท้าสีเดียวกันเลยนะพ่อสาธุ” เจ้าของร้านอดแซวไม่ได้ แม้จะอดกลัวสกิลปากของลูกค้าสาวอยู่หน่อยๆ“งั้นป้าคิดตังค์ด้วยจ้ะ สามคู่เท่าไหร่จ๊ะ”“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจ่ายเอง”“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะรับผิดชอบเอง ฉันทำคุณเดือดร้อนก็ต้องรับผิดชอบสิ อยู่เฉยๆ ไปรอหน้าร้านเลยไป”“ครับ...” ชายหนุ่มแกล้งลากเสียงยียวน ก่อนจะยอมถอยออกไปรอตามคำสั่ง ท่ามกลางสายตากังขาหลายคู่“ก็ไหนว่า

แต่ในขณะที่เธอยังไม่ชินกับความเหงาที่ว่า กลับมีเพื่อนร่วมชะตาที่ปรับตัวได้เก่งกว่าชนิดที่เธอเทียบไม่ติด นั่นก็คือ ‘เจ้าเอริ’ หมาบีเกิ้ลตัวป่วน ที่มาไม่ทันไรก็ปรับตัวจากหมาหูยาวสายพันธุ์นอก แปลงร่างกลายมาเป็นหมาบ้านนอกได้อย่างเต็มภาคภูมินอกจากจะหาเรื่องทำลายข้าวของให้แม่ด่ารายวัน แถมบางวันที่ลืมปิดประตูรั้วมันก็ชอบแอบหนีเที่ยวกับแก๊งส์เพื่อนตูบแถวบ้าน ไปนอนแช่โคลนคลุกฝุ่นมอมแมมกลับมาให้เธอปวดหัวตอนนี้แม่ของเธอบอกว่ามันเริ่มไม่แลอาหารเม็ดยี่ห้อดังที่รจนาซื้อมาตุนไว้ให้เสียแล้ว แต่กลับนั่งจ้องแคบหมู ไส้อั่วที่แม่ชอบหิ้วกลับมาจากตลาด แค่ได้กลิ่นก็จะเข้ามาอ้อนขอกินอยู่ประจำ ไม่ให้ก็จะนั่งทำตาปริบๆ ออเซาะอยู่แบบนั้นจนแม่ใจอ่อนก็ต้องหยิบยื่นให้กินตามประสาคนรักสัตว์พอนึกถึงเจ้าตัวยุ่ง รจนาก็ชะโงกมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าประตูรั้วเปิดแง้มไร้เงาเจ้าตัวแสบสี่ขา“หายไปไหนอีกแล้วล่ะ”หญิงสาวถอนหายใจ วันนี้เธออยู่บ้านคนเดียวเสียด้วย พ่อกับแม่ไปช่วยงานที่วัดเพราะอีกมะรืนจะมีงานบุญใหญ่ประจำปี ทางวัดเลยขอแรงชาวบ้านไปช่วยทำความสะอาด และจัดสถานที่ ส่วนเมรีน้องสาวเธอก็ไปโรงเรียนกว่าจะกลับก็เย็นๆ นู

“หึ งั้นคุณก็รีบไปแจ้งเร็วๆ เถอะ ถ้าเขารับแจ้งก็มาบอกผมด้วยนะ ผมจะได้ไปแจ้งบ้าง ข้อหาที่หมาคุณบุกรุกเข้ามาข่มขืนหมาผมถึงในบ้าน แถมเจ้าของหมายังมาหมิ่นประมาทจะแจ้งความจับผมทั้งๆ ที่ไม่มีความผิดด้วยอีกกระทง เผื่อต้องติดคุกพร้อมกันจะได้มีเพื่อนคุยไม่เหงา”“ไม่รู้ล่ะ คุณเป็นเจ้าของหมาหื่นตัวนั้น ถ้าหมาฉันเกิดตั้งท้องขึ้นมาคุณต้องรับผิดชอบ!”สาธุคุณงุนงง ทวนคำ“รับผิดชอบ? ยังไงล่ะ หรือคุณจะให้ผมรับเป็นพ่อของลูกในท้องคุณ เอ๊ย! ลูกในท้องหมาคุณน่ะเหรอ”รจนาฟังแล้วโมโหจนควันออกหู แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองดูหมาของเธอที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับหมาพันธุ์ทางของหนุ่มเจ้าของไร่ข้างกาย มันใช่เหรอเนี่ย แล้วทำไมสาวโสดแถมซิงแบบฉันต้องมานั่งดูหมาเอากันแบบนี้ด้วยวะ แถมไม่ได้ดูคนเดียวต้องมาดูพร้อมกับหนุ่มหล่อล่ำกล้ามแน่นในชุดวาบหวิวน่าปล้ำเสียด้วย เวรของกรรม!“นี่...ใจคอคุณจะยืนดูแบบนี้ต่อไปหรือ ผมว่าคงอีกนานเลยนะนั่นกว่าเขาจะเสร็จภารกิจ ผมว่าเราไปหาอะไรทำฆ่าเวลากันก่อนดีกว่านะ”สาธุคุณเอาน้ำเย็นเข้าลูบเพราะเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนพร้อมจะกินหัวทุกคนที่ขวางหน้า“นี่คุณ...เราไป ‘เด้า’ กันก่อนดีไหม” เฮือก!!!

“ไม่ชอบเหรอ หรือจะให้เรียกว่าที่ระ...”“หยุดค่ะ! ไม่เอา! ไม่ต้องเรียกอะไรทั้งนั้น เรียกรจเฉยๆ พอ”“งั้นรจก็เรียกพี่ว่าพี่แล้วกันจะพี่ธุ หรือพี่สาจ๋าก็ตามใจ” เป็นอันว่าเธอก็ยังไม่อาจเอาชนะคนตรงหน้าได้เหมือนเดิมสิน่าสาธุคุณตักไข่เจียวใส่จานให้หญิงสาวด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากเดิมปกติเขาชอบนั่งกินข้าวคนเดียวเงียบๆ แต่พอมีเธอเข้ามาชวนคุยชวนต่อปากต่อคำเป็นเพื่อน ก็ทำให้อาหารธรรมดาๆ อร่อยขึ้นมาได้น่าแปลกที่กับรจนา แม้เธอจะช่างพูดช่างคุยแต่เขากลับไม่รู้สึกเบื่อหน่าย รำคาญ หรือกดดันจนอยากจะเดินหนีเหมือนเวลาต้องคุยกับคนแปลกหน้า หรือพวกสาวๆ คนอื่นๆ ที่แวะเวียนเข้ามาหา“จริงสิ อยู่คนเดียวเงียบๆ แบบนี้ ทำไมคุณ เอ๊ย! พี่ไม่หาแฟนมาอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงาสักคนล่ะ รจได้ยินยัยเมรีบอกว่ามีสาวๆ มาตามจีบพี่ตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ”“ก็ยังไม่เจอใครที่อยากเป็นแฟนด้วย ที่มีเข้ามาก็มีแต่น่ารำคาญ เลยอยู่คนเดียวดีกว่า”“อะไรกัน ไอ้ที่เขามาจีบๆ นี่ไม่มีเข้าตาพี่สักคนเชียวเหรอ ยัยดาวเรืองที่ร้านขายของชำนั่นไง วันนั้นเห็นส่งสายตาให้ว้านหวาน”“ไม่เอาล่ะ ไม่อยากได้ลูกสาวเจ้ากรมข่าวลือมาไว้ที่บ้าน”รจนาหัวเราะเบาๆ เมื่อน