รจนาคืนรัง

‘สังข์ทองลูกแม่ งามแท้พ่อคุณ...’

เสียงทีวีดิจิตอลขนาดหน้าจอสี่สิบนิ้วแผดโหยหวนลั่นบ้าน ทำให้คนที่กำลังนอนฝันหวานต้องรีบยกหมอนปิดหูทันใด มิไยว่าเสียงเพลงละครจักร์ๆ วงศ์ๆ ยอดฮิตก็ยังคงหลอนหูอย่างต่อเนื่อง

เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบตีสาม หลับไม่ทันอิ่มก็เจอนาฬิกาปลุกที่ชื่อพระสังข์ของแม่ปลุกแต่ไก่โห่อีก

“โอ๊ย...แม่นะแม่! เปิดทีวีเผื่อข้างบ้านหรือไงเนี่ย”

คนที่ชื่อเหมือนเมียพระสังข์ลุกพรวดจากที่นอนอย่างเหลืออด หมดกันเช้าตรู่อันแสนสงบ

รจนายีผมจนฟูยุ่งเหยิงระบายความหงุดหงิด การอยู่เมืองกรุงตัวคนเดียวมากว่าสิบปีทำให้เธอรู้สึกมีอิสระ และเมื่อต้องกลับมาอยู่ร่วมกับครอบครัวที่บ้านต่างจังหวัดแบบนี้มันก็ทำให้รู้สึกไม่ชินเท่าไหร่ 

หากจะถามว่าแล้วเธอจะกลับมาทำอะไรน่ะเหรอ

เหตุผลก็เพราะเธอสู้ค่าครองชีพของเมืองกรุงไม่ไหวน่ะสิ ค่าข้าวปลาอาหารต้องกินทุกวันมื้อหนึ่งอย่างประหยัดสุดๆ ก็ต้องมีในกระเป๋าไม่ต่ำกว่าร้อยแล้ว นี่ไม่นับมื้อที่อยากกินฟุ่มเฟือยบ้าง หมูกะทะ ชาบู ปิ้งย่างเอย ไหนจะค่าที่พักที่เช่ารายเดือนรวมค่าน้ำค่าไฟไม่ต่ำกว่าเดือนละสี่ซ้าห้าพันอีกล่ะ ไหนจะค่ารถ ค่าเดินทาง ค่าโทรศัพท์ ค่าเนต ยังไม่นับค่าเสื้อผ้า กระเป๋า เครื่องสำอางและข้าวของฟุ่มเฟือยที่ต้องจ่ายอีกเท่าไหร่ ถึงรจนาจะไม่ค่อยบ้าของแบรนด์เนมอะไรมากมายเท่ายัยดาต้าก็เถอะ แต่เธอก็ต้องมีไว้ใช้สอยเท่าที่คิดว่าจำเป็นไม่ให้ใครดูถูกได้ก็เท่านั้น

ทุกอย่างที่ว่ามานั่นหากมีงานการทำมีเงินเดือนใช้เหมือนเดิมก็แล้วไปเถอะ เธอยังสามารถประคองตัวถูๆ ไถๆ เอาตัวรอดไปเป็นเดือนๆ ได้อยู่

แต่นี่ดันมาตกงานหางานใหม่ก็ยากอีก แถมโดนสกัดดาวรุ่งโดยอดีตหัวหน้าเก่าที่แค้นฝังหุ่น กับบริษัทเฮงซวยที่ฟังแต่คนมีตำแหน่งใหญ่กว่านั่นไปล็อบบี้บริษัทอื่นๆ ในเครือและที่มีคอนเนคชั่น จนทำให้ไม่มีบริษัทไหนกล้ารับคนมีประวัติจระเข้ฟาดหางใส่หัวหน้าจนคอเกือบหักต้องเข้าเฝือกคออยู่เป็นเดือนๆ คิดแล้วมันก็น่าโมโห แต่ที่น่าโมโหยิ่งกว่าการโดนไล่ออกแบบไม่ยุติธรรมนั่นก็คือ...

การถูกสวมเขาทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานต่างหากที่ทำให้เธอตัดสินใจเก็บเสื้อผ้ากลับมาอยู่ที่บ้านพ่อแม่

รจนาทุ่มตัวนอนก่ายหน้าผากมองเพดาน พลางย้อนคิดถึงเหตุการณ์นรกแตกในวันนั้นขึ้นมาอีกหน

หลังจากเกิดเรื่องจนต้องขึ้นโรงพัก คนแรกที่เธอนึกถึงก็คือ ‘จักริน’ แฟนหนุ่มที่คบหาดูใจกันมาหลายปี แต่ทว่าโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดเหมือนอีกฝ่ายจะแก้แค้นที่เธอผิดนัดเขาหลายรอบโดยเฉพาะวันนั้นที่เป็นวันเกิดเขาแต่ดันมาเกิดเรื่องเสียก่อน

แต่มันใช่เวลาไหม

เมื่อโทรหาตัวช่วยไม่ได้เธอก็ต้องช่วยเหลือตัวเองจนเอาตัวรอดผ่านพ้นสถานการณ์บัดซบนั่นมาได้ด้วยสมองและสองมือที่รอบคอบเพราะเสพซีรีส์มาเยอะ เลยแอบอัดเสียงตอนคุยกับผู้จัดการหัวงูนั่นมาเป็นหลักฐาน หาไม่เธอคงโดนจับเข้าไปนอนตบยุงในคุกเล่นสักคืนสองคืนแล้ว

แทนที่จะกลับที่พักเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน เธอยังอุตส่าห์ถ่อสังขารไปหาแฟนหนุ่มถึงคอนโดเพราะเป็นห่วงบวกรู้สึกผิดที่กลับไปฉลองวันเกิดด้วยไม่ทัน อย่างน้อยมีคนให้อ้อนให้ปลอบใจกันบ้างก็ยังดีกว่าอยู่คนเดียว

โดยไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับความซวยบัดซบดอกที่สอง

‘มาหาใครคะ’

รจนามองหญิงสาวที่เปิดประตูออกมาจากห้องแฟนหนุ่มอย่างงุนงง

‘คุณเป็นใคร’ สายตาเธอกวาดมองคนตรงหน้าก่อนมาหยุดที่หน้าท้องนูนๆ ของอีกฝ่าย

‘ใครมาน่ะที่รัก...’ เสียงนั้นทำให้หัวใจเหี่ยวๆ ของเธอตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกรอบ เมื่อใบหน้าระรื่นคุ้นตาของจักรินโผล่ออกมาแต่พอเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าห้อง ใบหน้าคมคายนั่นก็ถอดสีราวกับเห็นผี

‘รจ! คุณมาทำไม’

นั่นมันใช่คำถามที่ควรถามแฟนหรือไงวะ

‘ผู้หญิงคนนี้ใครคะพี่จักร’

‘แล้วเธอล่ะเป็นใคร มาทำอะไรในห้องแฟนฉัน’ รจนาย้อนถามกลับ เธอจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองทำหน้าแบบไหนในตอนนั้น แต่กลับจำความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่โดนหักหลังได้แม่นทีเดียว

‘แฟนเหรอ...ฉันต่างหากที่เป็นเมียพี่จักร เห็นนี่ไหม’ ฝ่ายนั้นชี้ที่พุงป่องๆ ‘เรากำลังจะมีลูกกัน’

‘ใบเฟิร์นจ๋า เข้าห้องไปก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่คุยเอง’

‘อ้อ...ชื่อใบเฟิร์นนี่เอง ฉันจำได้แล้ว ที่คราวก่อนโทรเข้ามาตอนเราอยู่ด้วยกัน แล้วพี่บอกเป็นน้องที่ทำงานที่หน้าด้านมาตามตื้อจีบพี่แต่พี่ไม่เล่นด้วยใช่ไหม แล้วนี่คืออะไร ตื้อกันท่าไหนถึงป่องกลางแบบนี้’

‘ใจเย็นๆ ก่อนรจ ค่อยพูดค่อยจากันดีๆ ก็ได้’

สีหน้าคนพูดดูไม่ได้รู้สึกผิดเท่าที่ควร นั่นยิ่งทำให้คนที่เจอเรื่องเฮงซวยมาทั้งวันอย่างรจนายิ่งปรี๊ดแตก

‘ใจเย็นกับผีสิ โดนแฟนเฮงซวยสวมเขาให้ ลูกในท้องนั่นกี่เดือนแล้วล่ะ พี่จะรอให้เด็กมันคลอดออกมาวิ่งได้ก่อนหรือไงถึงจะบอกรจ หรือคิดจะคบซ้อนมีโลกสองใบงี้ ไอ้ชั่วเอ๊ย...’

‘อ้อ! นี่มันความผิดของพี่คนเดียวหรือไง’ จักรินโต้กลับหน้าดำหน้าแดง ‘ที่ผ่านมามันเพราะใครกันแน่ที่เอาแต่หวงเนื้อหวงตัวอย่างกับไม่ใช่คนเป็นแฟนกัน จนทำให้พี่ต้องไปมีคนอื่น...’