All Chapters of HEAT WAVE คลื่นความร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

ดวงตาสีอ่อนมองทัศนียภาพของประเทศบ้านเกิดจากมุมสูง หลังจากเธอไม่ได้กลับประเทศไทยจริง ๆ จัง ๆ มาเป็นเวลาสิบหกปี นับตั้งแต่ตัดสินใจไปเรียนปริญญาตรีที่ประเทศอังกฤษมีครั้งเดียวที่เธอกลับมาก็คือตอนที่ผู้เป็นพ่อและแม่จากโลกใบนี้ไปพร้อมกัน นับว่าเป็นการสูญเสียที่เธอตั้งรับไม่ทันเลยทีเดียวปัจจุบัน แซนด์ อายุสามสิบสี่ปี เรียนจบปริญญาเอกมาหมาด ๆ เพียงแต่สาเหตุที่ทำให้เธอจำใจต้องกลับไทยไม่ใช่เพราะเรียน แต่เป็นเพราะถูกแฟนหนุ่มที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์ในอีกหนึ่งเดือนนอกใจเธอจับได้คาหนังคาเขา เพราะผู้ชายคนนั้นพาชู้มาเริงรักกันในเพนต์เฮาส์ซึ่งเป็นเรือนหอของทั้งคู่ และที่สำคัญ...ชู้ของว่าที่สามีเป็นผู้ชายก่อนหน้านี้แซนด์แทบไม่เข้าใจว่าทำไมแฟนหนุ่มถึงไม่แตะต้องตัวเธอเลย เข้าใจผิดมาตลอดว่าเพราะให้เกียรติกัน เนื่องจากเขาเป็นคนไทยอาจจะเคารพขนบธรรมเนียมประเพณี แต่ภาพบาดตาเหล่านั้นทำให้เธอเข้าใจทุกอย่างได้ในทันทียอมทิ้งความเจ็บช้ำไว้ที่ประเทศอังกฤษ แล้วกลับมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านเกิดตนเอง เธอตั้งใจจะเข้าทำงานที่บริษัทของครอบครัวเพื่อแบ่งเบาภาระพี่ชายต่างแม่ ซึ่งหลังจากผู้เป็นพ่อเสียชีวิตเขาก็รับหน้าท

เมื่อได้เห็นเอกสารที่ต้องการจริง ๆ หญิงสาวแทบจะยกเท้าก่ายหน้าผากตนเอง ตอนนี้บริษัทกำลังขาดสภาพคล่องอย่างที่พี่ชายกล่าว แต่แซนด์ไม่คิดว่ามันจะหนักหนาถึงขั้นอาจจะล้มละลายเร็ว ๆ นี้เธอได้มีการหารือกับภูธเนศอย่างเคร่งเครียดจึงได้รู้ว่าบริษัทประสบปัญหานี้มาตั้งแต่พ่อยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ท่านพยายามประคองบริษัทให้ตลอดรอดฝั่ง โดยการกู้เงินจากคนรู้จักของท่าน หรือที่เรียกว่าเงินกู้นอกระบบตอนที่ภูวสิษฏ์มีชีวิตอยู่ก็ส่วนหนึ่ง แต่เมื่อเสียชีวิตไปหนี้สินจึงตกมาอยู่ที่ทายาท มรดกในส่วนที่ภูธเนศได้รับก็นำไปใช้หนี้สินดังกล่าวจนหมดแล้วแม้หนี้สินจะหมดไปแต่บริษัทก็ยังระส่ำระสาย เพราะอย่างนั้นภูธเนศจึงเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาวิธีการเดียวกับภูวสิษฏ์อีกครั้ง“เฮ้อ…” หญิงสาวถอนหายใจเสียงดังอย่างคิดไม่ตก พลางโยนเอกสารในมือลงบนโต๊ะในร้านกาแฟ“แกถอนหายใจร้อยรอบแล้วนะแซนด์ เป็นไรเนี่ย” น้ำหวาน เพื่อนสนิทของแซนด์ถามอย่างนึกสงสัย หล่อนเห็นเพื่อนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตั้งแต่เจอหน้า ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบห้าปี ล่าสุดพบกันตอนน้ำหวานไปเที่ยวอังกฤษ“มีเรื่องให้คิดน่ะ”“ไหนบอกว่าไม่ได้คิดเรื่องว่าที่สามีแกแล้วไง”“ก็ไม

เป็นอีกครั้งที่คลื่นให้ความสนใจคนอื่นมากเกินความจำเป็น แทบไม่รู้ตัวเลยว่าครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาลอบมองชายหญิงคู่นั้นไปกี่รอบแล้ว สักพักเจ้าของร่างบอบบางก็ลุกจากเก้าอี้ เดินนวยนาดผ่านหลังเขาแล้วเลี้ยวไปทางห้องน้ำของเลานจ์ ขณะนั้นเขาก้มหัวลงเพื่อไม่ให้เธอสังเกตเห็นว่าคนที่แอบมองเธอนั่งอยู่ตรงนี้ เมื่อชายหนุ่มตัดสินใจว่าจะเลิกสนใจคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับชีวิตตน จึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมทั้งหยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งในกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาจ่ายเงินค่าเครื่องดื่ม ทว่าหางตาดันเผลอไปเห็นการกระทำบางอย่างที่ลูกค้าโต๊ะใหม่กำลังแอบทำอย่างน่ารังเกียจ คลื่นถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเดินออกมานั่งบริเวณเก้าอี้รับรองหน้าเลานจ์ ก้มมองนาฬิกาบนข้อมือเป็นระยะจนกระทั่งเข็มนาทีเคลื่อนมาถึงเลขสิบเอ็ด จากนั้นก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาต่อสายหาเลขานุการคนสนิทมีความจำเป็นต้องผิดคำพูด และตามตัวจีน่ามาหาอย่างเร่งด่วน เขารอสายไม่กี่วินาทีอีกฝ่ายก็รับสายด้วยน้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่ากำลังรออยู่ (สวัสดีค่ะท่านประธาน) “ผมไม่ได้โทรไปรบกวนคุณใช่มั้ย” (ดิฉันยังไม่ได้นอนค่ะ อยากได้อะไรรึเปล่าคะ) “คุณช่วยมาหาผมที่เลานจ์หน่อย ตอนน

แซนด์เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้อย่างถ่องแท้ เมื่อผลตรวจระบุว่าในกระแสเลือดของเธอมีสารเสพติดปะปนอยู่ แต่เธอไม่เคยข้องเกี่ยวกับสิ่งนั้นมาก่อนเลยในชีวิต ดังนั้นคนที่น่าสงสัยมากสุดก็คือกิตติภัทรที่อยู่กับเธอเมื่อวานคำว่า ‘ช่วยเหลือ’ จากปากจีน่าบอกเป็นนัยว่าทุกอย่างไม่ใช่เพียงเรื่องบังเอิญ เธอไม่รู้ว่าตนพลาดตอนไหนถึงเปิดช่องว่างให้กิตติภัทรเอาเปรียบหญิงสาวโกรธจนตัวสั่นเทิ้มตั้งแต่โรงพยาบาลจนถึงบ้าน ตั้งใจจะบอกเรื่องนี้ให้ภูธเนศรับรู้ เพราะการกระทำของกิตติภัทรเลวร้ายมากจนไม่สามารถปล่อยผ่านได้“พี่ภู”ภูธเนศปรายตามองน้องสาวต่างแม่ที่จู่ ๆ ก็พรวดพราดเดินเข้ามาในห้องอาหารด้วยสีหน้าถมึงทึง “แกเพิ่งกลับมา?”แซนด์ไม่ได้ตอบอะไรภูธเนศกลับไป แต่เลือกเดินนำผลตรวจเลือดไปวางไว้บนโต๊ะอาหารตรงหน้าเขา ภูธเนศดึงสายตากลับมาที่ซองเอกสาร ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเปิดดู“แกเล่นยาเหรอแซนด์” คนเป็นพี่ชายถามเสียงเข้ม“แซนด์ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับของต่ำแบบนั้น”“แล้วผลตรวจมันจะออกมาแบบนี้ได้ยังไง”“มันก็เพราะเพื่อนพี่ภูไง เมื่อคืนเขาวางยาแซนด์” น้ำเสียงแซนด์แข็งกร้าวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แค่นึกถึงกิตติภัทรอารมณ์ก็เหมือนจ

ร่างสูงละสายตาจากประตูห้องทำงานกลับมามองใบหน้าสะสวย ก่อนจะทำลายความเงียบระหว่างเขาและเธอด้วยการแนะนำตนเอง“ผม...คิมหันต์ครับ”“…หนึ่งเม็ดทรายค่ะ” แซนด์สงสัยอยู่ในใจว่าคลื่นจำเธอไม่ได้ หรือเธอจำคนผิดกันแน่ ทำไมแววตาที่เขามองเธอถึงได้ว่างเปล่าจนเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน“คุณรู้จักผมได้ยังไงครับ ใครแนะนำมา”“เพื่อนแนะนำมาค่ะ ชื่อน้ำหวาน”“อืม…คุณน้ำหวานนี่เอง”“ก่อนอื่นฉันต้องขอบคุณคุณคิมหันต์ที่ช่วยฉันเมื่อหลายวันก่อนด้วยนะคะ”“คุณรู้เหรอว่าเป็นผม?” ตอนนั้นเธอไม่มีสติมากพอจะช่วยเหลือตนเองด้วยซ้ำ“ฉันจำคุณจีน่าได้ค่ะ” แซนด์สับสนว่าที่คลื่นช่วยเธอเป็นเพราะจำกันได้ หรือแค่เห็นว่าเธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย “คุณคิมหันต์มีเหตุผลที่ช่วยฉันรึเปล่าคะ”“มีครับ”“ฉันขอทราบได้มั้ยคะ”“เหตุผลไม่ได้ลึกซึ้งหรอกครับ ผมแค่ไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีในโรงแรมของผมก็เท่านั้น” อะไรที่แซนด์หวังจะได้ยินไม่มีทางได้ยินมันจากปากของเขาแน่ เขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขาจำเธอได้“เข้าใจแล้วค่ะ”“มาคุยเรื่องสัญญากันดีกว่าครับ ผมมีเวลาไม่มาก” ชายหนุ่มเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ตรงหน้าคุณคือสัญญาการกู้ยืมเงิน ถ้าคุ