All Chapters of HEAT WAVE คลื่นความร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ชายหนุ่มบังเอิญเจอร้านขนมหน้าตาน่ากินระหว่างออกมาทำธุระที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ เลยตั้งใจโทรศัพท์ไปถามคนที่อยู่ในเพนต์เฮาส์ แต่เธอดันไม่รับสาย ส่งข้อความไปก็ไร้ซึ่งการตอบรับกลับมาคิดว่าเธอคงนอนกลางวันจึงหยุดรบกวนการพักผ่อน หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีป๊อปอัปเตือนการเปิดเพลย์รูมที่ส่งมาจากเพนต์เฮาส์ก็เด้งขึ้นมาหน้าจอ ส่งผลให้เขารู้ว่าเธอเข้าไปในห้องนั้นคลื่นซื้อขนมเสร็จก็ตรงกลับมาที่บ้านเลยทันที วางทิ้งไว้บนไอส์แลนด์ในห้องครัว ก่อนจะเดินขึ้นมาบนยังเพลย์รูมอย่างไม่รีบร้อนเมื่อเปิดประตูห้องดังกล่าว คาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นแซนด์ช่วยตนเองอยู่บนเตียง เพราะก่อนหน้านี้ดูเหมือนเธอจะไม่กล้าลองสักเท่าไร“เสร็จไปกี่รอบแล้ว”“คะ…คลื่น” เสียงทุ้มทำเอาหญิงสาวถึงกับตัวแข็งทื่อ เบิกตาโตด้วยความตกใจ“หยุดทำไมล่ะ ทำต่อสิ”แซนด์กัดริมฝีปากแรง ๆ จนห้อเลือด ยืนมองอยู่แบบนี้ใครจะไปกล้าทำกัน รู้สึกอายจนอยากจะมุดหนีเข้าใต้เตียงอยู่แล้ว“กล้าขัดคำสั่งผมงั้นเหรอ” น้ำเสียงชายหนุ่มเข้มขึ้นกว่าตอนแรก ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปเท้ามือลงบนเตียงแล้วโน้มเข้าหาเธอ “ดี…ผมชอบคนอวดดี”“อึก…” ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ แววตาของค

“เดินไปข้างล่างไหวมั้ย”“น่าจะไหวมั้ง” ตั้งแต่เพลย์เสร็จเท้าเธอยังไม่ได้แตะพื้นเลย คลื่นอุ้มเธอไปอาบน้ำแล้วยังอุ้มกลับมาที่เตียง เขาให้หมดแทบทุกอย่าง“น่าจะไหวแปลว่าไม่ไหว” ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง ช้อนร่างบางขึ้นจากเตียงนอนแล้วพาเดินออกมาจากเพลย์รูม ตั้งแต่ว่าจะพาเธอไปส่งที่ห้องนอน แต่พอเหลือไปเห็นกล่องขนมหวานจึงแวะไปตรงนั้นก่อน“ขนมใครน่ะ มีคนมาเหรอ”“เปล่า ผมซื้อมาฝากคุณ”แซนด์เอียงคอมองอีกอย่างไม่เชื่อสายตา ถามกับตนเองว่าคลื่นน่ะนะที่จะซื้อขนมมาฝากเธอ ปกติร้องหาแต่อาหารจากเธอ“ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนั้น ผมซื้อมาจริง ๆ”“งั้นพี่ขอกินนะ พี่หิว” ตอนแรกตั้งใจว่าจะออกมาหาอะไรกิน กลายเป็นว่าได้ขึ้นไปเปิดประสบการณ์ใหม่บนเพลย์รูมเสียอย่างนั้น“อืม”คลื่นยอมปล่อยแซนด์ยืนบนพื้น พลางยกมือประคองแผ่นหลังบางไว้ห่าง ๆ โดยไม่ให้เธอรู้ตัว ด้วยกังวลว่าขาแข็งจะเผลออ่อนแรงจนล้มคะมำไปบนพื้น“ซื้อมาจากไหนอะ อร่อยดี” หญิงสาวถามทั้งที่ยังเคี้ยวโดนัตแก้มตุ่ย ไม่รู้ว่าคลื่นจำได้หรือเปล่าว่าเธอเป็นคนชอบกินขนมหวาน ยิ่งหวานมากก็ยิ่งชอบ แถมโดนัตที่เขาซื้อมาก็เป็นแบบที่เธอโปรดปรานมาก แบบที่มีน้ำตาลเคลือบหนา ๆ“

สองสัปดาห์ต่อมา…เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่หญิงสาวทำงานในตำแหน่งเลขานุการของประธานบริษัท เธอปรับตัวเข้ากับทุกคนได้เป็นอย่างดี เริ่มมีคนรู้จักเธอผ่านการติดต่องานแทนเจ้านาย(คุณแซนด์อยู่ที่โต๊ะรึเปล่าครับ)“อยู่ค่ะ” แซนด์ยกหูโทรศัพท์ตอบกลับไปทันที เมื่อได้ยินเสียงคลื่นดังออกมา “คุณคลื่นต้องการอะไรคะ”(เข้ามาหาผมในห้องหน่อย)“ค่ะ”มือเรียววางหูโทรศัพท์ลงที่เดิม พลางหยัดกายลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาเคาะประตูห้องทำงานที่อยู่ไม่ไกลจากโต๊ะทำงานของตน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเพราะได้รับการอนุญาตแล้วห้องทำงานในโรงแรมเดอะสฟิงซ์จะแตกต่างจากเดอะเซอร์เบอร์รัสค่อนข้างมาก จะมีขนาดใหญ่กว่า วิวทิวทัศน์ก็ดีมากกว่า อีกทั้งรอบด้านยังเป็นกระจกแทบทั้งหมด“คุณคลื่นต้องการอะไรคะ”“แผลคุณหายดีรึยัง?”“อ้อ หายดีแล้วค่ะ” เขาคงจะหมายถึงแผลถูกแส้ฟาดในตอนที่เพลย์กันครั้งก่อน และหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ชวนเธอเพลย์อีก คงอยากให้แน่ใจก่อนว่าสภาพร่างกายเธอกลับมาเป็นปกติแล้ว“เดี๋ยวจะมีคนมาพบผมใช่มั้ย”“ทางนั้นเลื่อนไปเป็นช่วงบ่ายโมงครึ่ง”“อืม”“คุณคลื่นจะสั่งงานอะไรฉันอีกมั้ยคะ”“ผมจะลงไปตรวจห้องอาหารตอนเที่ยงและจะกินข้าวที่นั

ในจังหวะที่แก่นกายใหญ่พ่นน้ำรักใส่ถุงยางอนามัย เขาฟาดฝ่ามือเข้ากับบั้นท้ายกลมกลึงเต็มแรงจนมันเปลี่ยนสีแดงเถือก ก่อนจะโน้มร่างกายเข้าหาคนตัวเล็กอีกรอบ“รู้ใช่มั้ยว่าบทลงโทษมันคงไม่จบแค่นี้”“…รู้ค่ะ”“พร้อมมั้ยครับ” คลื่นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม แต่คนฟังกลับคิดว่าน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูกแซนด์กำลังคิดว่าตนเองบ้าไปแล้วถึงได้รู้สึกตื่นเต้นกับน้ำเสียงที่คาดเดาอะไรไม่ได้ของเขา แม้ว่าเขาจะกำลังถอดเข็มขัดหนังมาพันไว้ที่มือ คำตอบที่เธอกล่าวออกไปก็คือ…“พร้อมค่ะ”“งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ”หญิงสาวในชุดทำงานแสนเรียบร้อยเดินออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นเจ้านายด้วยท่าทีปกติ ทั้งที่หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าตนถูกเคี่ยวกรำอย่างหนักจนระบมไปทั้งตัว เบื้องล่างยังกระตุกถี่ ๆ คล้ายกับมีบางอย่างเสียบคาไว้ตลอดเวลาทว่างานก็ต้องเป็นงาน เธอยังอยู่ในเวลางาน และจำเป็นต้องเดินมารับแขกของผู้เจ้านายที่ห้องรับรองของโรงแรม“สวัสดีค่ะคุณกิตติภัทร” ตอนที่แซนด์ได้ยินชื่อกิตติภัทรก็ตงิดใจแปลก ๆ สุดท้ายความสงสัยก็จางหายไป เพราะไม่ใช่แค่คุ้นชื่อ แต่เขายังเป็นผู้ชายที่เคยทำเรื่องเลว ๆ กับเธอด้วย“คะ…คุณแซนด์?” กิตติภัทรทำ

“อย่ามาหัวหมอ”“แล้วใครมันหัวหมอก่อน?” คนตัวเล็กช้อนสายตามองอีกฝ่ายขณะหยิบวัตถุดิบทำอาหารออกมาจากตู้เย็น เมนูที่เธอเลือกทำก็คงกะเพราเช่นเคย เพราะทำง่ายและเสร็จเร็วที่สุดคลื่นขี้เกียจต่อปากต่อคำจึงหยุดพูด ปิดโทรทัศน์แล้วเดินมาหาแซนด์ที่ห้องครัว “คุณไปไหนมา”“ไปหาเพื่อน”“เพื่อน?”“น้ำหวานนั่นแหละ”“อ้อ สนิทกันมากเหรอ”“เพื่อนตั้งแต่อนุบาล”“ทำไมผมไม่รู้ว่าคุณมีเพื่อนคนนี้”“มันย้ายไปเรียนต่างจังหวัดตอนม.สี่ คลื่นเข้ามาตอนม.ต้นก็คงไม่เจอมันหรอก” คลื่นไม่ได้รู้จักเพื่อนของเธอทุกคน เช่นเดียวกับเธอที่ไม่ได้รู้จักเพื่อนของเขาทั้งหมด จะมีแค่คนที่ตัวติดกับเขาช่วงหนึ่ง แต่จำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไร “แล้ววันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ”“ถ้าออกจะเห็นเหรอ”“ถามดี ๆ นะเนี่ย กวนตีนเอาอะไร”“เอาคุณ”“พอเลย เมื่อคืนก็เยอะแล้ว” แซนด์รีบห้ามด้วยกลัวว่าคลื่นจะทำเช่นนั้นจริง ไม่รู้ตั้งกี่ชั่วโมงที่เธออยู่บนเตียงในห้องเพลย์กับเขา เห็นว่าเป็นวันหยุดไม่ได้เลย จ้องแต่จะเคี่ยวกรำกันอย่างเดียว“ผมยังมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้เล่นกับคุณ”ไม่บอกก็รู้ ของเล่นที่คลื่นเอามาใช้กับเธอยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งที่อยู่ในเพลย์รูมเลย บางอันเ