All Chapters of HEAT WAVE คลื่นความร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

“เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้คุณแซนด์รู้ว่าพื้นที่ตรงไหนที่สามารถใช้งานได้บ้างนะคะ”“ค่ะ” แซนด์ตอบเสียงเรียบ ก่อนจะผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน “เพนต์เฮาส์นี้มีสองชั้น ชั้นบนทางปีกขวาจะเป็นพื้นที่ส่วนตัวของท่านประธานทั้งหมด คุณแซนด์ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปจนกว่าท่านประธานจะบอกเอง ส่วนปีกซ้ายจะเป็นที่ตั้งของห้องหนังสือและห้องดูหนัง คุณสามารถใช้ได้” ร่างบางช้อนสายตามองขึ้นไปบนชั้นสองเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตากลับมามองจีน่าอีกครั้ง “แล้วห้องนอนของฉันล่ะคะ” “ห้องของคุณแซนด์จะอยู่ชั้นล่างทางฝั่งขวาค่ะ ในส่วนของชั้นล่างทั้งหมดสามารถใช้ได้ตามต้องการ ประตูออกไปสระว่ายน้ำอยู่ด้านหลังของบันได ปกติที่นี่จะมีแม่บ้านประจำเข้ามาทำความสะอาดทุกสองวัน”“มีห้องซักล้างมั้ยคะ”“ไม่มีค่ะ แม่บ้านจะมาเก็บนำไปซักในวันนั้นเหมือนกัน ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะแจ้งแม่บ้านเกี่ยวกับคุณแซนด์อีกที”เป็นครั้งแรกที่แซนด์รู้สึกว่าคลื่นอยู่เกินเอื้อมมากกว่าที่คิด จากเด็กผู้ชายที่เล่นดินจนเนื้อตัวมอมแมมกลายเป็นคุณชายที่มีคนคอยปรนนิบัติพัดวีให้ “คุณแซนด์สามารถเข้าอยู่ได้ตั้งแต่วันนี้เลยนะคะ นี่เป็นคีย์การ์ดส่วนตัวของคุณค่ะ” จีน่ายื่

คราแรกคิดว่าจะรู้สึกอึดอัดเพราะต้องย้ายมาอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่คิดเลย หญิงสาวปรับตัวเพียงแค่วันเดียวก็สามารถนอนหลับได้อย่างเต็มตา ซ้ำยังรู้สึกเหมือนเป็นพื้นที่ปลอดภัยเจ้าของบ้านก็แทบจะไม่มาวุ่นวายกับเธอ ยกเว้นตอนเช้าก่อนไปทำงานที่จะนั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน ส่วนตอนเย็นก็แค่ทำอาหารทิ้งไว้แล้วให้มาอุ่นกินเอาเอง แต่วันนี้พิเศษมากหน่อย เพราะเป็นวันที่แซนด์จะได้เริ่มงานในตำแหน่งเลขานุการเป็นวันแรก เธออาบน้ำแต่งตัวออกมาทำอาหารเช้าตั้งแต่ตีห้าครึ่งเสร็จสิ้นก็ประมาณหกโมงกว่า “วันนี้ทำอะไรกินครับ” ร่างสูงเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยืนทำอาหารอยู่ในครัวเปิดสไตล์ยุโรป แค่เขาเปิดประตูห้องนอนออกมากลิ่นอาหารก็ลอยมาแตะจมูก “ข้าวต้มกับเครื่องเคียงอีกสามสี่อย่างค่ะ”คลื่นเพิ่งสังเกตว่าวันนี้แซนด์สวมชุดทำงานทางการ ซึ่งต่างจากวันอื่นที่จะสวมชุดลำลองออกมาทำอาหาร “คุณเริ่มงานวันนี้เหรอ”“ใช่ค่ะ คุณจีน่ายังไม่ได้บอกเหรอคะ”“น่าจะบอกแล้วล่ะ แต่ผมคงลืมเอง” เป็นไปไม่ได้ที่จีน่าจะลืมแจ้งเรื่องสำคัญกับเขา ต้องบอกว่าเธอไม่เคยทำงานผิดพลาดเลย ไม่ว่าจะงานราษฎร์หรืองานหลวงเธอจัดการได้อยู่ห

20.00 น.ติ๊ง~ชายหนุ่มปล่อยให้คนตัวเล็กนำออกจากลิฟต์แล้วตนค่อยเดินตามหลัง เห็นเธอรีบก้าวขาเร็ว ๆ ไปที่ห้องนอนก็เข้าใจว่าคงเหนื่อยที่ต้องนั่งรถยนต์ไปนั่นไปนี่กับเขาตั้งแต่บ่าย“เดี๋ยวครับ” เขาส่งเสียงรั้งเรียกก่อนเธอจะเปิดประตูห้องนอน“คะ?”“ไม่ได้ลืมใช่มั้ยว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”ถ้าเขาไม่เตือนก็คงลืมไปแล้ว “ไม่ลืมค่ะ”“ทำอะไรให้เสร็จแล้วก็ออกมาเจอกันนะครับ”ชายหนุ่มแย้มยิ้มบาง ก่อนจะเดินเลี่ยงขึ้นบันไดมาบนห้องนอนของตนเอง ถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นบนร่างกายโยนใส่ตะกร้าแล้วคว้าผ้าขนหนูมาพันท่อนล่าง จากนั้นจึงหยิบบุหรี่เดินออกมาสูบนอกระเบียงของห้องนอนระหว่างรับลมเย็น ๆ ให้สมองผ่อนคลาย เขาก็คิดว่าควรจะพูดอย่างไรให้แซนด์ตกลงในสิ่งที่เขาต้องการ เพราะเขาไม่มีความคิดจะบังคับขู่เข็ญเธอ หากเธอไม่ยินยอมก็คงปล่อยให้มันเป็นเพียงแค่สัญญาข้อหนึ่งที่ไม่เกิดขึ้นเมื่อคิดได้แล้วว่าควรพูดอย่างไรจึงดับบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ แล้วเดินกลับเข้ามาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เขาใช้เวลาราว ๆ หนึ่งชั่วโมงในการจัดการตนเอง ก่อนจะลงมายังห้องโถงของเพนต์เฮาส์แซนด์ในชุดนอนสบาย ๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้นยืนดื่มน้ำอยู่หน้าตู้เย็

หลายวันต่อมา…เลขานุการสาวเดินตรวจตราความเรียบร้อยภายในงานเปิดตัวศูนย์นำเข้ารถยนต์หรู ‘The Cerberus’ โดยมองไปที่เจ้านายหนุ่มซึ่งกำลังพูดคุยอยู่กับผู้เข้าร่วมงานเป็นระยะเข้าใจว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่ไม่คิดว่าจะชื่อเสียงมากมายถึงขั้นสามารถรวมซูเปอร์สตาร์และนักธุรกิจทรงอำนาจของเมืองไทยไว้ในงานนี้ได้“เอ่อ…สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยคะ” แซนด์เข้าใจว่าอีกฝ่ายคงเห็นป้ายชื่อคล้องคอของงานเลยเข้ามาขอความช่วยเหลือ แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริง ๆ“ช่วยถ่ายรูปผมกับลูกสาวคู่กับรถหน่อยได้มั้ยครับ”“ยินดีค่ะ” ริมฝีปากคลี่ยิ้มให้คุณพ่อกับลูกสาวตัวน้อยอย่างใจดี รับสมาร์ตโฟนมาจากเขาแล้วก้าวขาถอยหลังออกมาเล็กน้อย “ฉันจะนับหนึ่งถึงสามนะคะ”“ครับ”“หนึ่ง สอง…สาม” แซนด์กดถ่ายภาพให้สองพ่อสองภาพ แล้วเอียงใบหน้าถามพูดกับพวกเขาต่อ “เรียบร้อยค่ะ อยากถ่ายกับคันอื่นอีกมั้ยคะ”รถยนต์ที่เดอะเซอร์เบอร์รัสนำมาจัดแสดงโชว์ในวันเปิดตัว ส่วนใหญ่เป็นรถยนต์รุ่นลิมิเต็ดของค่ายนั้น ๆ บางคันเป็นคันต้นแบบที่เปิดตัวที่นี่ครั้งแรกโดยเฉพาะ“ป๊าคะ หนูอยากถ่ายกับคันนั้นด้วยค่ะ” เด็กผู้หญิงชี้นิ้วไปยังรถ

“เชื่อได้เหรอ?”“ถ้าขัดคำสั่งจะหัก”“เป็นเจ้านายที่เผด็จการดีนะ” แซนด์เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะขยับปากมุบมิบต่อว่าอีกฝ่าย“บ่นอะไรครับ ไม่ใช่ว่าด่าผมอยู่หรอกใช่มั้ย” คลื่นหรี่ตามองคนตัวเล็กอย่างจับผิด เมื่อเห็นรอยยิ้มในแววตาก็มั่นใจว่าเมื่อกี้เธอด่าเขา“ยุ่ง”“กล้าหมิ่นประมาทเจ้าหนี้เหรอ”“จะเดินมาทำไม” หญิงสาวก้าวขาถอยหลังทันทีที่ชายหนุ่มก้าวขาเร็ว ๆ มาหาเธอ ตัดสินใจจะวิ่งหนีไปยืนฝั่งตรงข้ามแต่ยังช้ากว่าที่เขารวบตัวเธอด้วยแขนเพียงข้างเดียว “โอ๊ย! ปล่อยพี่”“เมื่อกี้ว่าอะไรผม”“พี่ยังไม่พูดอะไรเลย”“ไปหลอกหมาไป” คลื่นตอกกลับไป พร้อมกับอุ้มแซนด์นั่งบนไอส์แลนด์ แล้วแทรกกายเข้าไปยืนกลางหว่างขาเธอ“อะไรของคลื่นเนี่ย จะกินมั้ยข้าวน่ะ”เขาใช้สายตามองเธอโดยไม่ตอบอะไร ปล่อยมือออกจากเอวคอดมาเท้าไอส์แลนด์ เพื่อกักขังเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน แววตาเจ้าเล่ห์ทำเอาหญิงสาวนั่งแทบไม่ติดที่ รู้สึกเหมือนหายนะกำลังมาเยือนอย่างไรอย่างนั้น“ปล่อย ข้าวสุกแล้วมั้ง”“สุกอะไร เพิ่งหุงเมื่อกี้”“หุงแบบด่วนไง”“ถ้าสุกก็คงได้ยินเสียงมันเตือนเอง” ชายหนุ่มยกมือม้วนผมยาวสีเบอกันดีเล่นอย่างมันมือ แล้วจึงพูดต่อ “ที่ผม