All Chapters of HEAT WAVE คลื่นความร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

“คลื่นช่วยอะไรพี่หน่อยสิ”“มีอะไรมาแลกเปลี่ยนครับ”“โห จะไม่ถามก่อนเหรอว่าเรื่องอะไร”“ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่ชอบทำอะไรที่มันเสียเปรียบ”แซนด์ขบคิดว่าจะเอาอะไรมาแลกเปลี่ยนกับคลื่นดี เงินก็ไม่ได้เพราะเขาน่าจะมีมากกว่าเธอหลายเท่า ของขวัญก็น่าจะซื้อเองได้“คลื่นอยากได้อะไรล่ะ พี่คิดไม่ออกหรอก เพราะคลื่นน่าจะมีทุกอย่างหมดแล้ว”“เป็นคำตอบที่ดี งั้นก็ว่าสิ่งที่คุณอยากให้ช่วยมา ส่วนสิ่งที่ผมต้องการจะบอกทีหลัง”“พี่อยากรู้เรื่องบริษัทของพี่ภูน่ะ ตอนนี้สถานการณ์มันเป็นยังไงบ้าง แล้วก็อยากได้หลักฐานที่บอกว่าคุณอดิศรไม่มีตัวตนอยู่จริง”“แค่นั้นเหรอครับที่อยากได้” สิ่งที่เธอขอมามันเป็นเรื่องง่ายดายที่เขาแค่ดีดนิ้วก็ได้มาครอบครอง ไม่จำเป็นต้องลงแรงสืบหาด้วยตนเอง“อื้อ แค่นั้นแหละ”“อะไรทำให้คุณอยากรู้เรื่องนั้น”“พี่รู้สึกว่ามันแปลก ๆ น่ะ ถ้าสิ่งที่พี่ภูพูดมันไม่เป็นความจริงเท่ากับว่าพี่กำลังถูกหลอก แต่ถ้าถูกหลอกก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร” เธอยังฟันธงไม่ได้ว่าภูธเนศหลอกลวงเธอจริงหรือไม่ แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงมันจะมีเหตุผลอะไรที่เขาต้องทำแบบนั้น เพราะความเกลียดชังอย่างนั้นหรือ“จะให้ผมบอกตอนนี้เลยมั้ยล่ะ”

ครั้งที่หนึ่งปล่อยผ่านได้ ครั้งที่สองยังพอทน แต่ครั้งที่สามคงต้องเชือดไก่ให้ลิงดู ทุกคนที่คิดจะมีสร้างปัญหาจะล้มเลิกความคิดนั้น แล้วใช้ชีวิตอยู่แต่ในมุมของตนเองหลังจากติดต่อหาผู้จัดการอย่างอวัช อีกหนึ่งชั่วโมงเจ้าตัวก็เดินทางมาที่โรงแรมในสภาพเมาค้าง สีหน้าฉุนเฉียวจนพนักงานหน้าฟอนต์ไม่กล้าสบตา“มาแล้วเหรอครับคุณอวัช”“มันใช่เวลาที่มึงจะติดต่อมาหากูเหรอ มีอะไรแต่เช้า” อวัชกระชากเสียงถามอย่างหงุดหงิด แม้ว่าบริเวณนี้จะมีทั้งกราฟและแซนด์ยืนอยู่ด้วย แต่ก็ไม่คิดจะสนใจ“น่าแปลกใจนะครับที่ผู้จัดการอย่างคุณเพิ่งมาโผล่เอาป่านนี้ ทั้งที่ผมอยู่กรุงเทพฯ ยังบินมาถึงก่อนคุณ น่าประทับใจจริง ๆ”“มึงมีอะไรจะพูดก็พูดมาไอ้คลื่น อย่ามาเล่นลิ้น”“วิลล่าด้านหลังไฟไหม้”“แล้วยังไงต่อ”“สาเหตุที่ไฟไหม้คือถูกใครบางคนลอบวางเพลิง คุณรู้รึเปล่าว่าเป็นฝีมือใคร”“กูจะไปรู้ได้ยังไง คิดว่ากูอยากสนใจที่นี่นักเหรอ” อวัชไม่เคยสนใจไยดีเดอะสฟิงซ์ เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือเดอะเพกาซัส ซึ่งมันควรเป็นของเขาไม่ใช่ของคลื่นสาเหตุที่ทุกอย่างมันไม่เป็นดั่งที่ตั้งใจ เพราะเขากับพี่ชายคนโตและคนกลางพยายามฮุบสมบัติทั้งหมดเอาไว้เองคนเด

หนึ่งเดือนต่อมา…“เด็กแบเบาะนอนตลอดเวลาเลยเหรอคะคุณจีน่า”“ใช่ค่ะคุณแซนด์ กิน ร้อง ถ่าย มีแค่นี้เลย”“แก้มกลมจัง” แซนด์รู้สึกตกหลุมรักหนูน้อยตัวขาวผ่องในอ้อมแขนของจีน่า เพิ่งจะได้เห็นชัด ๆ ครั้งแรกหลังจากจีน่าคลอดเด็กน้อยออกมา ตอนไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลก็ได้แค่เห็นผ่านกระจกห้องอนุบาลเด็กทารก“คุณแซนด์ว่าหน้าเหมือนใครครับ ผมหรือจี”“แอบคล้ายทั้งคู่เลยค่ะ อาจจะต้องรอให้ตัวเล็กโตกว่านี้หน่อย”“เหลือมึงละไอ้คลื่น กูเถียงกับจีมาทั้งวันละ”คลื่นตอบ “ไม่เหมือนมึง”“มึงเข้าข้างจีป้ะ หน้าเหมือนกูขนาดนี้”“ลูกมึงเหรอ ลูกมันเหรอจี”“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตอนนั้นเมา ๆ ด้วย” จีน่าเออออตามคลื่นไป เพราะรู้ว่าเขาต้องการแกล้งสามีตน เวลาเห็นเจฟงอแงมันน่าเอ็นดูจะตายไป“ว่าแล้ว ก็ว่าไม่เหมือน”“จีทำไมพูดงี้ ไม่น่ารักเลย” คนถูกแกล้งทำหน้ากระเง้ากระงอดใส่ภรรยาตนเอง ก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนอีกที“อันนี้เป็นเพื่อนกันหมดเลยเหรอ” แซนด์เอ่ยถามด้วยความสงสัย ปกติจีน่าจะพูดเป็นทางการกับคลื่นมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนจะสนิทกันมากกว่าที่คิด“เจฟกับคลื่นเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหา’ ลัยที่เม’ กาค่ะคุณแซนด์ พอเรียนจบก็ถูกดึงตัว

“ลงมาจากโต๊ะครับ”แซนด์หย่อนปลายเท้าลงมายืนบนพื้น ก่อนจะหันหลังแล้วเอนกายไปด้านหน้า เริ่มรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินอีกฝ่ายหยิบบัตต์ปลั๊กอะลูมิเนียมที่มีกระดิ่งห้อยออกมาลิ้นชักโต๊ะทำงาน“เตรียมมาตรงนี้มาพร้อมแล้วเหรอครับ”“…ค่ะ” หลังจากวันนั้นที่คลื่นทำกับช่องทางด้านหลังเธอครั้งแรก เธอก็รู้ว่าต้องทำอย่างไรกับมันบ้าง“สมกับเป็นคนเก่งของผมจังนะครับ” ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้บั้นท้ายกลมกลึง ก่อนจะโน้มลงไปพรมจูบอย่างหลงใหล โดยใช้สองมือบีบไว้แน่น แล้วเริ่มตวัดปลายลิ้นเลียร่องตรงหน้าด้วยความนุ่มนวลเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเพอร์เฟกต์ได้เท่าแซนด์มาก่อน ทั้งที่เขาไม่ชอบสีชมพู แต่กลับรู้สึกคลั่งไคล้เมื่อมันอยู่บนตัวเธอ มากไปกว่านั้นถ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงจะดีมาก“คุณเลขาครับ”“ว่าไงคะ”“เรามีเวลาสักสิบห้านาทีมั้ย”“จะเสร็จทันก่อนสิบห้านาทีเหรอคะ”“น่าจะทันนะครับ”“ถ้าคิดว่าทันก็เอาเลยค่ะ” แซนด์ก็รู้สึกมีอารมณ์ไม่ต่างจากคนข้างหลัง อดทนอดกลั้นมาตั้งแต่เช้าจนป่านนี้บ่ายเข้าไปแล้ว แต่คลื่นก็ยังไม่คิดจะหยุดแกล้งเธอเสียที“แค่ถามตรงนี้ก็ไหลเยิ้มกว่าเดิมแล้วนะครับ ถ้าผมไม่สนอง คงไปร่านในห้องประชุมให้

“คนเก่งหันมายิ้มหน่อยครับ”“หือ…” เมื่อหันไปเห็นว่าแฟนหนุ่มถือสมาร์ตโฟนอยู่ หญิงสาวจึงคลี่ยิ้มตามที่เขาต้องการ “ถ่ายสวยมั้ย”“นางแบบสวย ถ่ายยังไงก็สวยครับ”ติ๊ง~K.Da : พี่หนึ่งกับพี่สองกำลังไปที่บ้านนะK.Da : แกยังอยู่ที่นั่นมั้ยคลื่นตอบข้อความของพี่สาวกลับไปแค่สั้น ๆ ก่อนจะเก็บสมาร์ตโฟนใส่กระเป๋ากางเกง จังหวะนั้นมีชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหา“สวัสดีครับท่านทั้งสอง”“สวัสดีครับ”“กระผมชื่อโอลิวิเยร์ เป็นผู้ดูแลคฤหาสน์แห่งนี้ครับ”“คิมหันต์ครับ” คลื่นแนะนำตนเองกลับไปเป็นภาษาฝรั่งเศส“อีกครู่หนึ่งจะมีคนนำของว่างและชามาเสิร์ฟนะครับ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมสามารถแจ้งกระผมได้”“ขอบคุณครับ แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว” ชายหนุ่มโคลงศีรษะเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะเดินกลับมาหาแฟนสาวตนเองไม่นานสาวใช้ประจำปราสาทก็นำอาฟเตอร์นูนทีมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะกลางสวนดอกไม้ ก่อนจะเดินออกไปยืนห่าง ๆ เพื่อให้สองชายหญิงดื่มด่ำกับบรรยากาศกันตามลำพังช่วงเย็นบริเวณสวนดังกล่าวถูกจัดตกแต่งด้วยโต๊ะรับประทานอาหารแบบยาว พร้อมทั้งเสิร์ฟอาหารไฟน์ไดน์นิงที่ส่งตรงมาจากเชฟมิชลินสตาร์เป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปีที่คลื่นร่วมรับประทานอาหา