[2] : ต้อนรับด้วยปัญหา 2/3

“แซนด์สามารถเข้าไปทำงานที่บริษัทได้เลยรึเปล่าคะ”

“ตอนนี้บริษัทกำลังประสบปัญหาขาดสภาพคล่อง กำลังจะเลย์ออฟพนักงานออกจำนวนหนึ่ง พี่ว่าแกยังไม่ควรเข้ามาตอนนี้”

ขาดทุนงั้นเหรอ...แซนด์ทวนคำพูดของพี่ชายในใจ

สถานการณ์ของบริษัทมันย่ำแย่ขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน ในเมื่อเธอยังเห็นพี่ชายกับพี่สะใภ้ใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบายอยู่เลย เที่ยวแทบจะทุกเดือน ไหนจะกระเป๋าแบรนด์เนมต่าง ๆ ที่แขไขโพสต์ลงโซเชียลมีเดียนั่นอีก

“ทำไมพี่ภูไม่บอกเรื่องสำคัญขนาดนี้กับแซนด์เลยล่ะคะ”

“บอกแล้วแกจะช่วยอะไรได้รึไง”

“ยังไงแซนด์ก็ต้องหาทางช่วยอยู่แล้วรึเปล่าคะ นี่มันเป็นบริษัทที่คุณพ่อทิ้งไว้ให้เราสองคนนะ ถ้าแซนด์เมินเฉยก็คงเป็นลูกอกตัญญูแล้ว” หญิงสาวตั้งใจลงหลักปักฐานที่ประเทศอังกฤษก็จริง แต่ตัวเธอยังมีหุ้นและทรัพย์สมบัติส่วนหนึ่งที่ได้มาจากมรดกของผู้เป็นแม่

“ก่อนหน้านี้แกคิดจะอยู่ที่อังกฤษถาวรไม่ใช่รึไง แล้วทำไมตอนนี้ถึงคิดจะมาสนใจบริษัท”

“ตอนนี้แซนด์ก็กลับมาแล้วนี่ไงคะ แล้วแซนด์ก็ตั้งใจจะกอบกู้บริษัทของเราด้วย”

“ถ้าแกอยากช่วยก็ไปหาเงินหนึ่งร้อยล้านมาสิ”

“หนึ่งร้อยล้านเลยเหรอคะ” แซนด์ยกมือทาบอกด้วยความตกใจ เงินมหาศาลแบบนั้นเธอจะไปไหนจากไหนมาได้ในเร็ววัน ลำพังตอนนี้มีเงินเก็บเพียงแค่ครึ่งเดียวของเงินจำนวนดังกล่าว

“ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ก็อย่าเพิ่งเข้ามายุ่งกับบริษัท เพราะพี่จะจัดการปัญหานี้เอง แล้วถ้าแกไม่อยากขาดทุนก็ควรถอนหุ้นออกจากบริษัทตั้งแต่ตอนนี้เลย”

“ถ้าแซนด์ถอนหุ้นออกมันจะไม่ยิ่งแย่กว่านี้เหรอคะ”

“พี่บอกว่าจะจัดการปัญหานี้เองไง”

“ตอนนี้แซนด์มีเงินเก็บอยู่ห้าสิบล้าน แซนด์จะเอามาช่วยทั้งหมด ส่วนอีกห้าสิบล้านก็เป็นส่วนของพี่ภู” อันที่จริงหญิงสาวมีเงินเก็บรวมทุกบัญชีประมาณเจ็ดสิบล้านบาท ถ้าไม่อับจนหนทางเกินไปก็ควรเก็บไว้ประทังชีวิตก่อน อีกอย่างอยากให้พี่ชายกระตือรือร้นมากกว่านี้

“แค่ห้าสิบล้านมันทำอะไรไม่ได้หรอกนะ ทำไมแกไม่ลองไปยืมแฟนแกเก่าดูล่ะ หรือไม่ก็กลับไปแต่งงานกับณดลแล้วเอาสินสอดมาช่วยบริษัท”

“แซนด์ไม่กลับไปหรอกค่ะ เอาเป็นว่าแซนด์จะลองหาวิธีดูก่อน รบกวนพี่ภูส่งเอกสารการเงินทั้งหมดของปีนี้มาให้แซนด์ตรวจสอบด้วย แซนด์ต้องการมองภาพรวมของปัญหา” หญิงสาวเมินเฉยคำพูดไม่เข้าหูของพี่ชายต่างแม่ ถ้าจะให้เธอกลับไปแต่งงานกับคนที่หลอกลวงเธอมาตั้งหลายปี เธอยอมอยู่เป็นโสดไปจนตายดีกว่า

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องเข้ามายุ่ง”

“แล้วพี่ภูจะแก้ไขปัญหายังไงคะ จะรอให้บริษัทล้มละลายก่อนเหรอ? ถ้าคิดจะทำแบบนั้นสู้เอาบริษัทมาให้แซนด์บริหารยังจะดีซะกว่า”

“เหอะ! คนที่วัน ๆ เอาแต่ใช้เงินสุขสบายอยู่เมืองนอกอย่างแกจะมาเข้าใจอะไร ฉันต้องแบกรับปัญหาที่พ่อสร้างไว้ตั้งเท่าไหร่”

“พี่ภูต้องทำความเข้าใจใหม่นะ แซนด์ไปเรียน แล้วแซนด์ก็ทำงานหาเงินใช้เองด้วย เงินทุกบาททุกสตางค์ที่แซนด์ใช้ที่อังกฤษคือเงินที่แซนด์ทำพาร์ตไทม์”

ค่ากิน ค่าที่พักอาศัย และค่าใช้จ่ายจิปาถะล้วนเป็นเงินจากน้ำพักน้ำแรงของเธอทั้งสิ้น ส่วนค่าเทอมมันเป็นเงินในส่วนที่พ่อแม่ต้องจ่ายให้ ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ใช่คนใช้เงินมือเติบจนต้องไปรบกวนพ่อแม่ ซึ่งแตกต่างจากภูธเนศที่ไปเรียนต่างประเทศแล้วใช้เงินเกินตัว รวมไปถึงค่าสินสอดตอนแต่งงานกับแขไข

เงินเก็บส่วนมากที่มีทั้งหมดคือเงินที่ได้จากประกันเสียชีวิตของแม่เธอ ส่วนที่พ่อทิ้งไว้ให้มีเพียงหุ้นบริษัทกับเงินไม่กี่บาท ในอดีตมันเคยมีมูลค่ามากมาย แต่วิกฤตเศรษฐกิจทำให้มูลค่าต่ำลงจนน่าใจหาย

“เอาเป็นว่าแซนด์ขอเห็นเอกสารก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันอีกทีแล้วกันค่ะ เดินทางมาทั้งวันขอไปพักผ่อนก่อนดีกว่า”

หญิงสาวหันหลังเดินออกมาจากห้องทำงานของพี่ชายต่างแม่ เหนื่อยจะต่อปากต่อคำในตอนนี้ ขอกลับไปนอนคิดก่อนดีกว่าว่าจะหาเงินอีกห้าสิบล้านบาทมากอบกู้สถานะทางการเงินของบริษัทได้อย่างไร