[5] : She is back 2/3

เป็นอีกครั้งที่คลื่นให้ความสนใจคนอื่นมากเกินความจำเป็น แทบไม่รู้ตัวเลยว่าครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาลอบมองชายหญิงคู่นั้นไปกี่รอบแล้ว 

สักพักเจ้าของร่างบอบบางก็ลุกจากเก้าอี้ เดินนวยนาดผ่านหลังเขาแล้วเลี้ยวไปทางห้องน้ำของเลานจ์ ขณะนั้นเขาก้มหัวลงเพื่อไม่ให้เธอสังเกตเห็นว่าคนที่แอบมองเธอนั่งอยู่ตรงนี้ 

เมื่อชายหนุ่มตัดสินใจว่าจะเลิกสนใจคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับชีวิตตน จึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมทั้งหยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งในกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาจ่ายเงินค่าเครื่องดื่ม ทว่าหางตาดันเผลอไปเห็นการกระทำบางอย่างที่ลูกค้าโต๊ะใหม่กำลังแอบทำอย่างน่ารังเกียจ 

คลื่นถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเดินออกมานั่งบริเวณเก้าอี้รับรองหน้าเลานจ์ ก้มมองนาฬิกาบนข้อมือเป็นระยะจนกระทั่งเข็มนาทีเคลื่อนมาถึงเลขสิบเอ็ด จากนั้นก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาต่อสายหาเลขานุการคนสนิท

มีความจำเป็นต้องผิดคำพูด และตามตัวจีน่ามาหาอย่างเร่งด่วน เขารอสายไม่กี่วินาทีอีกฝ่ายก็รับสายด้วยน้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่ากำลังรออยู่ 

 (สวัสดีค่ะท่านประธาน) 

“ผมไม่ได้โทรไปรบกวนคุณใช่มั้ย” 

 (ดิฉันยังไม่ได้นอนค่ะ อยากได้อะไรรึเปล่าคะ) 

“คุณช่วยมาหาผมที่เลานจ์หน่อย ตอนนี้เลย” 

 (ได้ค่ะ ไม่เกินห้านาทีนะคะ) 

“อืม” เพราะแบบนี้เขาถึงถูกใจจีน่า เธอเป็นเลขานุการที่ทำงานได้ไม่มีขาดตกบกพร่อง แค่สั่งก็พร้อมจะทำตามโดยไม่มีข้อแม้ใด ดูเหมือนว่าเขาต้องมอบรางวัลให้หญิงแกร่งคนนี้เสียแล้ว รวมถึงของขวัญรับต้อนรับลูกในท้องของเธอด้วย 

วางสายจากจีน่าไปแค่ไม่กี่นาที คนที่ทำให้ต้องมานั่งรอก็ถูกประคองเอวเดินออกมาจากเลานจ์ สภาพของเธอคล้ายกับคนเมามายจนแทบไม่มีสติ คนที่เห็นอาจจะคิดว่าเช่นนั้น แต่ไม่ใช่กับเขา 

เจ้าของร่างสูงหยัดกายลุกจากโซฟาพลางก้าวขาเดินตามสองชายหญิงคู่นั้นมายืนหน้าลิฟต์โดยสาร ทำทีเอ่ยทักทายลูกหนี้เจ้าประจำของตน

“สวัสดีครับคุณกิตติภัทร” 

ผู้ถูกทักทายแสดงสีหน้าเหลอหลา ใจเต้นตึกตักเพราะคิดว่าจะถูกทวงหนี้ที่ผิดนัดชำระมาสองอาทิตย์ “สะ…สวัสดีครับคุณคิมหันต์”

“มีเวลาว่างสักสิบนาทีมั้ยครับ พอดีผมมีเรื่องจะคุยกับคุณกิตติภัทร” ดวงตาคู่คมมองใบหน้าสะสวยที่พยายามปรือตาอันหนักอึ้งมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตาไปสบตากับชายหนุ่มอายุมากกว่าสิบปี ซึ่งเป็นจังหวะที่จีน่าเดินออกมาจากลิฟต์พอดี 

“ตอนนี้เลยเหรอครับ คือผม…”

“ครับตอนนี้” คลื่นเลือกใช้น้ำเสียงเข้มกว่าตอนแรกพูดกับอีกฝ่าย เพื่อบอกให้รู้ว่านั่นไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำสั่งต่างหาก “ดูเหมือนคุณจะมีธุระ แต่เรื่องระหว่างคุณกับผมก็สำคัญมากเหมือนกัน…ใช่มั้ยครับ”

“ครับ” 

“ส่วนผู้หญิงคนนี้ผมจะให้เลขาพาไปส่งไว้ที่ห้องพักก็แล้วกัน”

“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ” 

คลื่นปรายตามองจีน่าเป็นเชิงออกคำสั่ง เพราะการที่เธอยืนฟังอยู่ตรงนี้คงได้ยินแล้วว่าเขาต้องการอะไร ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำเป็นรอบที่สอง 

กิตติภัทรยอมส่งหญิงสาวที่ตนหมายปองให้จีน่าอย่างจำใจ มองตามทั้งสองคนไปจนประตูลิฟต์ปิดสนิท รู้สึกหัวเสียที่มีคนมาขัดจังหวะ หากไม่ใช่เจ้าหนี้อิทธิพลกว้างขวางคงถูกเขาตะบันหน้าไปแล้ว 

“ไปนั่งคุยกันตรงนั้นแล้วกันครับ ผมรบกวนเวลาคุณไม่นานหรอก” ว่าจบก็เดินนำชายอายุมากกว่ามาที่เก้าอี้รับรอง เมื่ออีกฝ่ายนั่งลงแล้วจึงเริ่มหยิบยกเรื่องหนี้มาเป็นหัวข้อสนทนา “ผมจำได้ว่าคุณไปทำงานต่างประเทศไม่ใช่เหรอครับ”

“ผมเพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เองครับ” กิตติภัทรรีบโพล่งแก้ตัว เพราะไม่อยากให้คลื่นรู้ว่าเขาตั้งใจเบี้ยวนัดชำระหนี้ที่กู้ยืมมา เดือนนี้การเงินติดลบจนไม่สามารถเจียดจ่ายได้จริง ๆ 

“งั้นสินะครับ งานคงเรียบร้อยดีนะ”

“…” 

คลื่นใช้ปลายนิ้วเคาะกับโต๊ะกระจกเบา ๆ “แล้วของเดือนนี้จะจ่ายวันนี้เลยมั้ยครับ ยิ่งคุณจ่ายช้าดอกเบี้ยก็ยิ่งสูงขึ้น…ผมเตือนเผื่อคุณลืม” 

การกู้ยืมเงินกับคลื่นไม่ได้ยากเย็น แถมดอกเบี้ยไม่ได้มากมายเหมือนของคนอื่น เพียงแต่เงื่อนไขนี้จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อชำระหนี้ตรงเวลาที่กำหนด 

แต่ถ้าผิดนัดชำระเกินสามครั้งดอกเบี้ยจะถูกปรับขึ้นมาในอัตราที่ไม่ต่างอะไรจากขูดเลือดขูดเนื้อ เงื่อนไขนี้ถูกระบุในสัญญาอย่างชัดเจน และหากเซ็นชื่อและรับเงินไปแล้วจะถือว่ายอมรับเงื่อนไขนั้นได้ 

“สิ่งที่ผมอยากคุยกับคุณมีเท่านี้ หวังว่าพรุ่งนี้คุณจะติดต่อมาหาผมนะครับคุณเก้า” ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะลุกเดินออกมาจากตรงนั้น อันที่จริงมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะพูดกับใคร เพราะมันไม่ใช่หน้าที่ของเขา 

แต่วันนี้ดันต้องมาเสียน้ำลายให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง…ซึ่งมันน่าหงุดหงิด