[3] : ต้อนรับด้วยปัญหา 3/3

เมื่อได้เห็นเอกสารที่ต้องการจริง ๆ หญิงสาวแทบจะยกเท้าก่ายหน้าผากตนเอง ตอนนี้บริษัทกำลังขาดสภาพคล่องอย่างที่พี่ชายกล่าว แต่แซนด์ไม่คิดว่ามันจะหนักหนาถึงขั้นอาจจะล้มละลายเร็ว ๆ นี้

เธอได้มีการหารือกับภูธเนศอย่างเคร่งเครียดจึงได้รู้ว่าบริษัทประสบปัญหานี้มาตั้งแต่พ่อยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ท่านพยายามประคองบริษัทให้ตลอดรอดฝั่ง โดยการกู้เงินจากคนรู้จักของท่าน หรือที่เรียกว่าเงินกู้นอกระบบ

ตอนที่ภูวสิษฏ์มีชีวิตอยู่ก็ส่วนหนึ่ง แต่เมื่อเสียชีวิตไปหนี้สินจึงตกมาอยู่ที่ทายาท มรดกในส่วนที่ภูธเนศได้รับก็นำไปใช้หนี้สินดังกล่าวจนหมดแล้ว

แม้หนี้สินจะหมดไปแต่บริษัทก็ยังระส่ำระสาย เพราะอย่างนั้นภูธเนศจึงเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาวิธีการเดียวกับภูวสิษฏ์อีกครั้ง

“เฮ้อ…” หญิงสาวถอนหายใจเสียงดังอย่างคิดไม่ตก พลางโยนเอกสารในมือลงบนโต๊ะในร้านกาแฟ

“แกถอนหายใจร้อยรอบแล้วนะแซนด์ เป็นไรเนี่ย” น้ำหวาน เพื่อนสนิทของแซนด์ถามอย่างนึกสงสัย หล่อนเห็นเพื่อนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตั้งแต่เจอหน้า ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบห้าปี ล่าสุดพบกันตอนน้ำหวานไปเที่ยวอังกฤษ

“มีเรื่องให้คิดน่ะ”

“ไหนบอกว่าไม่ได้คิดเรื่องว่าที่สามีแกแล้วไง”

“ก็ไม่ได้คิดเรื่องนั้น” หญิงสาวรู้สึกแสลงหูเมื่อได้ยินคำว่า ‘ว่าที่สามี’ เพราะเธอรู้สึกเกลียดชังณดล ไม่ใช่เพราะเขาเป็นเกย์ แต่เกลียดที่เขาหลอกลวงและนอกใจเธอต่างหาก

“แล้วคิดเรื่องอะไร แกเพิ่งกลับมาแหม็บ ๆ เองนะ” นอกจากเรื่องความรักที่เพิ่งล้มเหลวของเพื่อน ก็นึกไม่ออกแล้วว่าคนที่เพียบพร้อมอย่างแซนด์จะประสบปัญหาเรื่องใดได้อีก

“เรื่องบริษัทพ่ออะสิ”

“ทำไมอะ” น้ำหวานก้มมองเอกสารที่เพื่อนโยนลงบนโต๊ะด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“การเงินบริษัทติดลบ มีสิทธิ์ล้มละลายสูงมาก” แซนด์ยอมบอกเพื่อนรักไปตามตรง ด้วยเพราะสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว พวกเธอสามารถแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและระบายปัญหาให้กันและกันฟังได้เสมอ

“แล้วพี่ชายแกอะ?”

“ก็ช่วยกันแก้ปัญหาอยู่เนี่ยแหละ แต่ยังไงก็คือต้องหาเงินมาหมุนให้บริษัทเดินต่อไปได้” รวมถึงต้องหาเงินหนึ่งร้อยล้านมาชำระหนี้ให้ครบภายในสองอาทิตย์ ซึ่งถ้าเธอทุ่มเงินหมดหน้าตักก็ยังขาดอีกสามสิบกว่าล้าน

“แล้วแกคิดออกยังว่าจะเอาไง”

“ฉันมีเงินเก็บจำนวนหนึ่ง แต่มันก็ยังไม่พอใช้หนี้อยู่ดี”

“แกขาดอีกเท่าไรล่ะ ฉันมีเงินเก็บอยู่นิดหน่อย”

“ถ้าเอาแบบฉันไม่หมดตัวก็น่าจะขาดอีกสี่สิบล้าน”

“โห…” น้ำหวานถึงกับปิดปากร้องครางอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะขมวดคิ้วเครียดไปกับเพื่อน เพราะเงินเก็บนิดหน่อยของเธอยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของจำนวนหนี้ของเพื่อนเลย “ฉันมีเงินเก็บยังไม่ถึงหกล้านเลยแกเอ๊ย”

“ฉันไม่ยืมเงินแกหรอก ยังไม่อยากเสียเพื่อน” แซนด์พูดติดตลก

“ฉันเครียดแทนเลยว่ะ แล้วจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน”

“สมองโคตรตื้อ เวลามันกระชั้นชิดด้วย ไม่รู้ว่าพี่ภูจะหาเงินส่วนนั้นได้รึเปล่า ฉันถึงต้องหาแผนสำรองเนี่ย”

“เออ ฉันเพิ่งนึกออก”

“เรื่อง?”

“ฉันรู้จักรุ่นน้องอยู่หนึ่งคน เขาเป็นเจ้าพ่อเงินกู้ที่คิดดอกเบี้ยไม่แพง บางคนก็ไม่คิดดอกเบี้ยเลย แกสนใจมั้ยล่ะ ถ้าสนใจจะติดต่อให้”

อันที่จริงการกู้เงินนอกระบบมันค่อนข้างน่ากลัวสำหรับเธอ ต้นเหตุที่ทำให้ลำบากกันอยู่ตอนนี้ก็เพราะวิธีแก้ปัญหานั้น แซนด์ไม่อยากวนลูปแบบเดียวกับพ่อและพี่ชาย

ทว่าหญิงสาวมีความจำเป็นให้ต้องหยุดคิดแวบหนึ่ง เพราะคำว่าดอกเบี้ยไม่แพงกับไม่คิดดอกเบี้ย ถ้าเจ้าพ่อเงินกู้คนนั้นรู้ว่าน้ำหวานเป็นคนแนะนำเธอมา เขาอาจจะเห็นใจเธอก็ได้

“แกลองกลับไปคิดดูก่อนก็ได้นะ เผื่อไม่สะดวกใจ”

“ถ้ามันจำเป็นจริง ๆ ฉันก็คงต้องเลือกทางนั้น” ในเมื่อเธอมีแรงและหนทางพอที่จะช่วยเหลือบริษัทที่พ่อรัก ดังนั้นเธอจะพยายามให้สุดความสามารถจนกว่าจะไม่ไหวแล้ว

“ยังไงก็บอกฉันแล้วกัน เขาใจดี”

“แล้วแกไปรู้จักกับเจ้าพ่อเงินกู้ได้ยังไง”

“ฮีเป็นรุ่นน้องสมัยป. โทของฉัน แล้วก็เป็นคนเดียวกันกับที่ให้ฉันยืมเงินมารักษาแม่ตอนป่วยเป็นมะเร็งน่ะ”

จำได้ว่าสามปีก่อนแม่ของน้ำหวานป่วยเป็นมะเร็งเต้านม ตอนนั้นหล่อนเครียดเรื่องเงินค่ารักษา แซนด์จึงออกปากว่าจะให้ยืมเงินแล้วถ้ามีเมื่อไรก็ค่อยเอามาคืน แต่ไม่กี่วันน้ำหวานก็ส่งข้อความกลับมาพร้อมกับบอกว่ามีเงินรักษาแม่แล้ว

แซนด์รู้สึกแปลกใจจึงถามไถ่ตามปกติ ซึ่งเพื่อนก็ยอมบอกความจริงว่ามีคนให้ยืมเงินก้อนหนึ่งโดยไม่คิดดอกเบี้ย โดยที่ตอนแรกคนคนนั้นไม่คิดจะเอาเงินคืนด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะความเกรงใจของน้ำหวานถึงได้เสนอขอแบบไม่มีดอกเบี้ยแทน

“อ้อ คนคนนั้น”

“เขาชอบช่วยเหลือคนน่ะ แต่แกต้องรีบตัดสินใจหน่อยนะ เพราะเขาชอบเดินทางไปต่างประเทศ”

เป็นไปได้ก็อยากให้พี่ชายรับผิดชอบตรงนี้มากกว่า แต่ถ้ามันจนตรอกจริง ๆ เธอทำตามที่เพื่อนแนะนำ

“อื้อ ฉันขอดูท่าทีพี่ภูอีกทีแล้วจะให้คำตอบนะ คงไม่เกินหนึ่งอาทิตย์หรอก”