All Chapters of I am your wife อย่าลืมว่าฉันเป็นเมีย : Chapter 31 - Chapter 40

“ถ้าเป็นฝีมือยัยพิ้งค์กี้จริง ฉันว่านางก็กล้ามากเลยนะ” ไก่หวานอ้าปากค้าง รู้ว่าพันแพรวาไม่ใช่คนยอมคน อีกทั้งตอนนี้มีสามีหนุนหลังอยู่ด้วยก็คงจะกล้าหาญที่จะทำเรื่องผิดๆ มากกว่าเดิมหลายเท่า แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำให้คนอื่นเสียหายมากขนาดนี้“กล้าสิ เพราะผัวนางมีอิทธิพลนี่ แต่ฉันว่าถ้านางทำจริงน่าไม่รอดง่ายๆ เพราะคุณราเดนไม่เอาไว้แน่” มุขรินทร์ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวพันแพรวาบ้างหากเธอทำผิดจริง“เออ ว่าไปฉันก็ลืมถามแก คุณราเดนเค้ามีอิทธิพลที่โน่นมากเลยเหรอ” ไก่หวานก็แค่รู้กิตติศัพท์ของสามีของเพื่อนมาคร่าวๆ ไม่เคยได้ไปเห็นอะไรๆ กับตาของตัวเองเช่นมุขรินทร์“อืม ถือว่าเป็นระดับหัวแถวเลยล่ะ”“แล้วแกไปอยู่ที่โน่นตั้งนาน ไม่มีใครมาสนใจบ้างอ๋อ”“ไม่อะ ฉันไม่ได้สนใจใคร” พูดจบมุขรินทร์ก็ก้มหน้าก้มตาคีบลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก ไม่ได้อยากพูดถึงคนที่เธอเจอเท่าไร เพราะมันทำให้เธอนึกถึงตอนที่ถูกซีโวลอดหลอก เธออุตส่าห์ไว้ใจให้ใจเขา คิดว่าเป็นเสมือนเพื่อนสนิทไปแล้ว ทว่าเขาก็ทำลายความไว้ใจของเธอด้วยการโกหกทำให้เธอเป็นตัวตลกในสายตาของเขา และคนที่เธอเกลียดที่สุดก็คือคนโกหก เพราะพ่อของเธอเคยโก

ร่างสูงใหญ่เดินขึ้นมาเปิดประตูห้องนอนใหญ่ของบ้านได้ก็ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู มองไปยังคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกว้างด้วยแววตาว่างเปล่า เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะเข้าไปนอนกับเธอหรือไม่ ทว่าก็ดึงประตูปิดเอาไว้เช่นเดิมจากนั้นก็เดินกลับลงมาที่ห้องนั่งเล่นเมื่อเห็นว่ามักซิมไม่อยู่ตรงนี้แล้วก็เข้าไปทิ้งตัวนอนที่โซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะยกแขนก่ายหน้าผากและหลับตาลง คิดเรื่องที่มักซิมเอ่ยค้านขึ้นมา เขาตัดสินใจไปแล้วว่าจะทำทุกอย่างตามที่เคยได้คิดเอาไว้ และมันจะเป็นตามแบบแผนไม่เปลี่ยนแปลงปารวีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ เปลือกตาคู่สวยเปิดกว้างได้ความรู้สึกและเรื่องราวของเมื่อวานก็ถาโถมเข้ามาในหัวสมองจนเริ่มมีสีหน้าห่อเหี่ยวตั้งแต่ตื่นนอน พลันนึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เธอจะหลับลงไปราเดนได้นอนอยู่ข้างๆ แต่พอหันไปมองข้างตัวกลับไม่มีใครอยู่ที่นี่หญิงสาวรีบลุกออกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วก็ลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน แล้วก็พอจะโล่งอกที่เห็นราเดนนั่งจิบกาแฟอยู่ที่เก้าอี้สีขาวหน้าบ้าน“ออกมาจากห้องตั้งแต่เมื่อไรคะ” ปารวีเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามราเดน“สักพักแล้ว”“เหรอคะ” คิ้วเรียวบางเริ่มขมวดเข้าหากันเ

“โถ่โว้ย” หมวดตะวันลุกขึ้นอาละวาดอยู่ในห้องสอบสวน ดวงตาคมแดงก่ำ กัดฟันกรอด นี่เขากำลังจะหมดอำนาจในมือจริงๆ หรือ เพียงแค่อยากร่วมมือกับภรรยากลั่นแกล้งไร่ของปารวี เป็นเหตุบานปลายถึงขั้นถูกสาวไส้คดีของเขาจนเบื้องสูงรับรู้ เขาประมาทพวกมันเกินไปจริงๆกลับออกจากโรงพยาบาลในช่วงบ่ายปารวีก็ขับรถแวะเข้าไปที่บ้านของไก่หวานตามนัดของเพื่อนๆ รถเก๋งสีขาวเข้ามาจอดในรั้วบ้านจัดสรรค์ที่อยู่ด้านในสุดของโครงการ ปารวีพอดับเครื่องยนต์ได้ก็เห็นเพื่อนๆ ทั้งสามออกมายืนรอกันที่หน้าประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว“ได้ข่าวว่าหมวดตะวันถูกตำรวจรวบไปแล้วจริงไหม แล้วแกว่ามันจะรอดอีกรึเปล่า” คำถามแรกจากมุขรินทร์เอ่ยขึ้นตั้งแต่ปารวียังไม่ทันที่จะได้ถอดรองเท้าเสร็จเรียบร้อย“จริง มาคุยกันข้างใน เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทุกอย่างเลย” ปารวีเดินผ่านหน้าเพื่อนทั้งสามเข้าไปยังห้องนั่งเล่น พอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาสีแดงราคาแพงของไก่หวานได้ เพื่อนทั้งสามก็นั่งเรียงหน้ากระดานมองจ้องมายังเธอกันตาไม่กระพริบ และแล้วปารวีก็ได้เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เพื่อนๆ ของเธอได้ฟังในรวดเดียวจนจบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เพราะงานนี้สามีของเธอด

สาวเจ้าตอบสนองกับสัมผัสของเขาได้เป็นอย่างดี เมื่อครู่ใครว่าตัวเขาไม่น่ามอง เธอเพียงเขินอายกับการที่จะต้องจ้องกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ กับตัวตนใหญ่ยาวเต็มตาต่างหาก จะเจ็บมากเหมือนครั้งก่อนหน้าไหมหากเขาจะเอาตัวตนมาสอดประสานกับช่องทางรักของเธอ“อือ...อื้อ” ไม่ทันที่จะหายสงสัยราเดนก็ยัดความใหญ่โตเข้ามาในตัวของเธอแล้วกดแช่เอาไว้ไม่ยอมขยับ เสียงร้องของความเจ็บปนจุกถูกกลืนเข้าไปในลำคอของเขา ความรู้สึกแน่นที่หน้าท้องทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ และแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลรินล่วงหล่นมาจากหางตา มันเจ็บไม่ได้ต่างจากการร่วมสวาทกับเขาครั้งแรกสักนิด“โอเคไหม” เขาผละจูบหันมาก่ายกระซิบข้างใบหูขาว คนที่กำลังมีน้ำตาได้แต่ส่ายหัวน้อยๆ “เจ็บจังเลยค่ะ” สิ้นเสียงสั่นเครือราเดนต้องข่มใจกัดฟันเอาไว้แน่น เขาพยายามสูดลมหายใจลึกๆ สองสามรอบจนสุดท้ายรู้สึกว่าทนที่จะรออีกต่อไปไม่ไหว เขาจึงบดจูบคนตัวเล็กด้วยลีลาเร่าร้อน จากนั้นก็เริ่มขยับสะโพกแกร่งส่งตัวตนใหญ่ยาวเข้าออกช่องทางรักอันคับแคบโดยไม่สนเสียงร้องท้วงของคนตัวเล็ก ราเดนกระแทกกระทั้นช่วงล่างของปารวีครั้งแล้วครั้งเล่าหนักๆ เน้นๆ เต็มอารมณ์สวาทในกาย ยิ่งได้ใกล้ยิ่งหลงไหล ยิ่งล

“ลูกปลาได้ข่าวพิ้งค์กี้กับหมวดตะวันมาค่ะ” เธอเอ่ยกับราเดนขณะนั่งรับประทานของว่างยามบ่ายแก่ๆ อยู่ในห้องนั่งเล่น“อะไรเหรอ” ราเดนพอจะรู้ว่าเรื่องราวมันจะดำเนินเดินไปเช่นไร ทว่าก็ยังทำไขสือไม่รู้ไม่ชี้“สองคนนั้นพากันหนีไปแล้วค่ะ”“หึ่...” ราเดนรู้ว่าการหลบหนีมันไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นไปกว่าเดิมสักนิด แม้ไม่ได้ลำบากในคุก ทว่าก็ต้องระหกระเหินอยู่ไม่ติดที่ และไม่สามารถใช้ชีวิตอิสระได้ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการติดคุกอยู่ดี ดีไม่ดีหากสองคนนั้นยอมรับผลของกฎหมาย ก็อาจจะได้กลับมาใช้ชีวิตอิสระเช่นเดิมภายในเวลาไม่นานก็ได้ ทว่าคนโง่ก็ย่อมเลือกวิธีโง่ๆ อยู่แล้ว“ตอนแรกลูกปลาก็สมน้ำหน้าสองคนนั้นที่โดนจับนะคะ แต่ตอนนี้เวทนายังไงก็ไม่รู้”“เลิกคิดเรื่องคนพวกนั้นได้แล้ว”“ค่ะ อืม... แล้วคุณมักซิมเค้ากลับไปทำธุระอะไรเหรอคะ แล้วจะกลับมาที่นี่วันไหนเหรอ”“บอกได้แค่ว่าแม็กซ์จะกลับมาอาทิตย์หน้า ส่วนธุระเรื่องอะไร เดี๋ยวแม็กซ์กลับมาลูกปลาก็รู้เอง”“โอเค...ไม่อยากรู้ตอนนี้ก็ได้ค่ะ”“แต่ตอนนี้รู้ตัวรึเปล่าว่าจะถูกทำอะไร” ราเดนพุ่งตัวขึงคนตัวเล็กเอาไว้กับโซฟาดวงตาคู่สวยเริ่มเบิกกว้าง กลืนน้ำลายไม่ลงคอ เมื่อ