All Chapters of I am your wife อย่าลืมว่าฉันเป็นเมีย : Chapter 11 - Chapter 20

“เอ่อ...เรื่องนั้นค่อยคุยได้ไหม ฉันหนาว ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” พูดจบก็เตรียมจะหันหลังวิ่ง วินาทีนี้เธอต้องเอาตัวรอดจากผู้ชายตรงหน้าให้ได้ก่อน ทว่าก็ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน ตัวของเธอก็ลอยขึ้นจากพื้นไปเรียบร้อยแล้ว“ว๊าย ปล่อยฉันนะ”“ผมจะพาคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไง”“ฉันไปเองได้ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลย”เสียงโวยวายของมุขรินทร์ยังคงดังอยู่ตลอด ทว่าก็ไม่ยังสามารถที่จะดิ้นหนีจากซีโวลอดได้ง่ายๆทางด้านปารวีเธอถูกราเดนพากลับเข้าไปในห้องนอนของเขา หญิงสาวถูกวางที่ห้องน้ำ จากนั้นชายหนุ่มก็ยื่นชุดคลุมสีขาวให้เธอได้เปลี่ยน“เรียบร้อยแล้วก็ออกมาคุยกับผม”ปารวีค่อยๆ ถอดชุดนอนที่เปียกชุ่มออกทั้งน้ำตา ไม่ได้อยากให้ตัวเองฟูมฟายต่อหน้าเขา ทว่าหัวใจที่ถูกความรู้สึกเสียใจบีบรัดจนปวดหนึบก็ยังคงทำให้น้ำตาของเธอไหลทะลักออกมาได้เรื่อยๆ อยู่ดีสาวเจ้าสวมชุดคลุมเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าใครยืนรออยู่หน้าห้องเธอก็รีบปาดน้ำตาก้มหน้างุดในทันที“ร้องให้ทำไม”สิ้นคำถามของชายหนุ่ม ก็เหมือนเป็นแรงบีบหัวใจของเธอให้ปวดหนึบหนักขึ้น แล้วเธอก็เริ่มที่จะกลั้นเสียงสะอื้นไม่ได้อีกต่อไป“ก็คุณ...คุณทำอะไรกั

“ก็เห็นมองตามหลังรถตลอดเลย”“อ๋อ...แค่ ใจหายนิดหน่อย ฉันไม่เคยอยู่ที่อื่นคนเดียวแบบไม่มีครอบครัว แล้วก็เพื่อนๆ มันเลยรู้สึกแปลกๆ”“ลืมอะไรไปรึเปล่า”ดวงตากลมโตเริ่มเบิกกว้าง ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ราเดนพูด มีเรื่องอะไรที่เธอลืมไปงั้นเหรอ“ตอนนี้คุณอยู่กับสามีของคุณ” ในเมื่อเธอมาถึงที่นี่แล้วบอกกับคนของเขาว่าเธอคือภรรยา ทั้งยังคิดว่าตัวเองมีสถานะนั้นกับเขาเสมอมา เขาจะเรียกว่าตัวเองเป็นสามีของเธอก็ไม่ผิดปารวีรีบหลบสายตาชายหนุ่มก่อนจะยืนก้มหน้างุด เธอยืนหันไปหันมาทำตัวไม่ค่อยถูก เพราะเพิ่งรู้สึกอายเรื่องที่สารภาพกับเขาเมื่อคืน ทั้งยังไปย้ำกับเขาว่าอย่าลืมว่าเธอเป็นเมีย ที่เธอกล้าพูดออกไปก็เพราะความโมโหหึงทั้งนั้น พอมาวันนี้ความหน้าบางดันกลับมาอีกแล้ว“เข้าบ้านกันเถอะ ผมจะพาคุณไปสำรวจที่นี่ให้ครบทุกซอกทุกมุม เพราะคุณต้องอยู่ที่นี่อีกนาน” พูดจบก็จูงมือคนตัวเล็กในชุดมินิเดรสแขนสั้นสีฟ้าเดินกลับเข้าไปในบ้านนั่งรถมาได้สักพักใหญ่ๆ มุขรินทร์ที่เอาแต่จับมือถือพิมพ์ข้อความรายงานความคืบหน้าของเรื่องที่นี่ให้เพื่อนๆ ได้รับรู้ เธอก็เริ่มเอะใจว่าการเดินทางไปสนามบินของเธอมันนานเกินไปจำได้ว่าเราเดนบอ

เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาสมองก็เริ่มมีภาพภาพเหตุกาณ์ก่อนหน้าที่จะหมดสติไปไหลเข้ามา เธอจำได้ว่ากำลังถูกราเดนจูบ แล้วหลังจากนั้นราเดนได้ทำอะไรกับตัวของเธอต่อหรือไม่ ริมฝีปากบางขบเม้มกันแน่น ทว่าก็ยังไม่กล้าถามอะไรออกไป“ดีขึ้นหรือยัง”“ค่ะ” เธอเอ่ยตอบเสียงแหบพร่าให้กับคนที่เข้ามาพยุงช่วยเธอให้ลุกขึ้นนั่ง เมื่อมองเห็นว่าเสื้อผ้าของเธอยังอยู่ดีก็โล่งใจไปหนึ่งเปราะ จากนั้นจึงเงยมองหน้าชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ อีกครั้ง เธอทำให้เขาเสียอารมณ์หรือเปล่า แล้วเขาจะทำอะไรต่อไปกับร่างกายของเธออีกไหม“มองหน้าผมแบบนั้นทำไม” ดวงตาคู่สวยฉายแววฉงนขนาดนั้น เขาจึงอดที่จะตั้งคำถามกับเธอไม่ได้“เปล่าค่ะ” ปารวีรีบก้มหน้าหลบสายตาของเขาเพราะกำลังรู้สึกเขินกับความคิดของตัวเอง“ผมไม่คิดว่าผมจะทำให้คุณตกใจจนเป็นลม เอาไว้ผมจะมาสอนคุณให้เข้าใจเรื่องการจูบอีกครั้ง วันนี้ผมจะให้คุณพักผ่อน”“ค่ะ” พยักหน้ารับคำ จะว่าไปเธอก็รู้สึกดีกับสัมผัสของเขาไม่น้อย ทว่าไอ้ความตื่นเต้นจนเกินเหตุก็ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาไม่คืบหน้าไปเสียได้“เอ่อ” เป็นอีกครั้งที่ต้องตกใจเมื่อเขามาจู่โจมอุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวโดยที่ยังไม่ทันตั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเสียงเคาะประตูเรียกสติของคนที่กำลังคิดอะไรไปฟุ้งซ่านให้หลุดจากภวังค์ มือเรียวสลัดผ้าห่มผืนหนาออกจากขาทั้งสองก่อนจะรีบลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูหน้ามุ่ย ก็เธอบอกว่าไม่หิวฟังกันไม่รู้เรื่องหรือยังไง“ก็บอกว่า...” เงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องได้ชัดเต็มสองตาเธอก็พูดไม่จบบประโยคเพราะคนตรงหน้าของเธอตอนนี้ไม่ใช่เมเลอร์ ปารวีถอยหลังสองก้าวและหันหน้าหนีให้คนที่ก้าวเข้ามาในอาณาเขตห้องนอนของเธอ“ทำไมไม่ทานข้าว”“ไม่หิว”เสียงตอบกลับห้วนขนาดนั้น ราเดนหรือจะมองไม่ออกว่าคนตัวเล็กกำลังประชด “ผมลืมบอกคุณหรือเปล่าว่าผมไม่ชอบคนประชด”“ใครประชด”“หิวก็บอกว่าหิว”“ไม่หิว ฟังภาษาไทยไม่ออกหรือไง หรือต้องให้พูดภาษาอังกฤษ” ครั้งนี้สาวเจ้าเงยหน้ากอดอกพ่นเสียงแข็งใส่คนตัวโตราเดนมองจ้องหน้าสาวเจ้าที่กำลังพยศด้วยสายตาเย็นชา ความนิ่งของเขาทำปารวีเริ่มสลดลงเล็กน้อยที่ทำเสียมารยาทกับเขาไปเมื่อครู่“ฉันไม่หิว คุณออกไปได้แล้วค่ะ” สายตาของเขาในตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกขนลุกขึ้นมาดื้อๆแกร๊ก เสียงลงกลอนแน่นหนาดังลั่นเข้ามาโสตประสาทของหญิงสาว ดวงตากลมโตเบิกโพลงเท่าทวี หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้

แล้วเขาก็ต้องผละจูบกัดฟันกรอด “อ๊าย..” พร้อมกับรับรู้เสียงกรีดร้องระบายความเจ็บปวดของคนตัวเล็กเข้ามาในโตประสาทหลังจากที่เขาได้ทำลายเยื่อพรหมจรรย์ของเธอไปเรียบร้อยปารวีนอนตัวเกร็งหยุดหายใจไปชั่วขณะ น้ำตาไหลทะลักออกมาจากหางตาเป็นสายน้ำเพราะความเจ็บแผ่ซ่านจากกึ่งกลางกายไปทั่วลำตัว เธอพยายามจะดิ้นหนีตามสัญชาติญาณแต่ก็ถูกราเดนกอดเอาไว้ เพราะเขาต้องการกดแช่ตัวตนของเขากับกึ่งกลางกายของเธอให้เขากันได้โดยเร็ว“ฉันเจ็บ...” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความสั่นเครือ ความเสียวซ่านวาบหวามก่อนหน้านี้หายไปเป็นปลิดทิ้ง เหลือเพียงแค่ความคิดที่อยากให้เขาหยุดการกระทำนี้ไปก่อน ที่คิดว่าจะเจ็บปวดพร้อมกับความสุขมันไม่หลงเหลืออยู่ในหัวของเธอแม้แต่น้อยราเดนรีบกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น เหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร เขารีบร่ายลีลาจูบกับเธออีกรอบ พยายามเรียกความวาบหวามในร่างกายของหญิงสาวให้กลับมาอีกครั้งเพราะเขาคงปล่อยเธอไปตอนนี้ไม่ได้ ในเมื่อตัวตนของเขาอยู่ในตัวของเธอแล้ว มีหรือลูกผู้ชายอย่างเขาจะปล่อยให้โอกาสของความสุขหลุดลอยไปนานสองนานที่ราเดนไม่เขยื้อนตัวตนง่ายๆ เขายังคงบดจูบเรียกไฟสวาทของปารวีจนรู้สึกได้ว่ามือเรียวข