Semua Bab I am your wife อย่าลืมว่าฉันเป็นเมีย : Bab 1 - Bab 10

นั่นเพราะไม่พ้นพวกปากหอยปากปูที่ต่างก็นินทากันว่าตาของเธอเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานให้มีผัวตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ทั้งยังไม่ตบไม่แต่งกันเป็นทางการก่อนจะอยู่ด้วยกันอีก ทำให้ราเดนเลือกที่จะรับผิดขอบคำพูดของเขา โดยการเข้าพิธีแต่งงานเล็กๆ กับเธอที่หมู่บ้านของตาหลังจากจบสิ้นพิธีเขาก็ให้เงินเป็นทุนการศึกษาให้เธอเอาไว้ก้อนโต ชนิดที่ว่ามีเงินเรียนจนจบ แถมยังแบ่งมาเป็นทุนสำรองให้พ่อกับแม่ของเธอได้ทำไร่ทำสวนโดยที่ไม่ต้องไปกู้ยืมใครอีกหลายปีรู้ว่าตอนนั้นเขาทำไปเพราะต้องการรับผิดชอบให้เรื่องมันจบๆ ทว่าเธอไม่คิดแบบนั้น เธอรักเขาไปแล้ว รักตั้งแต่วันแรกที่เจอ ใครจะว่าเธอใจง่ายก็ว่าไปเถอะ ยังไงเธอก็ให้เกียรติว่าเขาเป็นสามีของเธอเสมอมา ใครมาจีบต่างก็รู้ว่าคำปฏิเสธของเธอที่บอกกับทุกคน ก็คือเธอนั้นมีสามีแล้ว แล้วก็รักสามีมากคิดแล้วก็ขำตัวเอง เธอรักเขาทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาอายุเท่าไร ชอบอะไรไม่ชอบอะไร รู้เพียงว่าเป็นผู้มีอิทธิพลที่รัสเซีย เขาเป็นรักแรก และเธอก็อยากจะให้เขาเป็นรักสุดท้ายในชีวิต แม้จะไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้วก็ตามและแล้ววันที่เธอลำบากใจก็มาถึง แม้จะรับปากกับเพื่อนรักไปแล้ว แต่ปารวีไม่ได้อยากไปงานแ

“อ่อ...ไม่มีซองนะ ก็แกไม่ได้แจก” ว่าจบไก่หวานก็รีบต้อนเพื่อนๆ เข้าไปในงาน มาถึงโรงแรมหรูแล้วจะกลับเธอก็เสียเวลาเปล่า ไหนๆ ก็ไปหาอะไรรับประทานให้อิ่มท้องก่อนแล้วค่อยกลับจะดีกว่า“อีพวกนี้” พันแพรวานับหนึ่งแทบจะถึงพัน ข่มใจแล้วข่มใจอีกก็อดโมโหไม่ได้ หากวันนี้ไม่ใช่วันสำคัญของเธอคงได้เปิดศึกกับนังสาวสองปากดีนั่นแล้ว“ใจเย็นๆ เถอะน่า แขกผู้ใหญ่จะมาอีกหลายคน ทำหน้าดีๆ หน่อย” ปากพูดปลอบภรรยาแต่สายตาของหมวดตะวันยังคงมองตามหลังปารวีไม่วางตา ใบหน้าสวยหวานที่แต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อย รวมไปถึงเดรสสีเขียวอ่อนที่ขับสีผิว ทำให้ปารวีสะกดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี หากก่อนหน้านี้ไม่ติดว่าเธอมีสามีที่เป็นถึงระดับมาเฟีย เขาคงไม่เลิกยุ่งกับเธอง่ายๆ แน่“เลิกมองมันซะทีเถอะค่ะ” พันแพรวาหยิกแขนหมวดตะวันเต็มแรง“โอ้ย...ก็แค่ดูความเรียบร้อย”มีหรือเธอจะเชื่อคำพูดของเจ้าบ่าวตัวเอง ที่ตามหึงหวงไม่ชอบหน้าของปารวีอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะดูออกว่าหมวดตะวันยังอาลัยอาวรณ์กับปารวีอยู่ไม่น้อยทั้งที่มีเธออยู่ทั้งคนสี่สาวใช้เวลาอยู่ในงานพักใหญ่ จนรับประทานอาหารกันจนอิ่มจากนั้นจึงพากันกลับ ไก่หวานดูท่าจะมีความสุขที่สุดที่ไ

ราเดนเดินเข้าไปใกล้กับเตียงของมารีน่าได้ หญิงสาวก็โผเข้ากอดพี่ชายเธอทันที“ทำไมถึงไม่คิดรักตัวเองบ้าง” ราเดนกอดน้องสาวของเขาเอาไว้แน่น แววตาดุดันเริ่มไหววูบ ทั้งสงสารทั้งโกรธเคืองที่น้องตนเลือกจบชีวิตอันมีค่าเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว อีกทั้งยังคับแค้นใจแพทริค น้องเขยนักธุรกิจเจ้าของสายการบินของสิงคโปร์มากจนอยากจะฉีกเนื้อผู้ชายคนนั้นเป็นชิ้นๆก่อนหน้าที่จะแต่งงานสัญญากับเขาอย่างดิบดีว่าจะรักและดูแลน้องสาวของเขาด้วยชีวิต ผ่านไปไม่ถึงปีก็นอกใจน้องสาวของเขาจนเธอช้ำใจจนคิดฆ่าตัวตาย เพราะเห็นคนในครอบครัวล้มเหลวเรื่องชีวิตคู่ เขาถึงได้ครองตัวเป็นโสดมาถึงทุกวันนี้ และเหตุการณ์ของมารีน่าก็ยิ่งทำให้เขารู้ว่าตัวเองคิดถูก“ฉันหวังกับเค้าไว้มากจริงๆ ไม่คิดว่าเค้าจะหักหลังฉัน” สาวเจ้ายังคงซุกหน้าสะอื้นอยู่ในอ้อมอกของพี่ชาย“พี่จะไปฆ่ามัน”“ไม่นะคะ เค้าเป็นพ่อของลูกฉันนะ”“ลูก?” แววตาของราเดนฉายแววตกใจเป็นที่สุด เขายันตัวมารีน่าให้ผละออกจากตัวก่อนจะมองจ้องหน้าน้องสาวอย่างต้องการคำยืนยันอีกครั้งว่าที่เขาได้ยินไม่ผิด แล้วการที่มารีน่าทำร้ายตัวเองมีผลกระทบอะไรกะบหลานของเขาไหมมารีน่าพยักหน้าน้อยๆ “ใช่ค่ะ

“อะไร” มุขรินทร์ขมวดคิ้วมุ่น เพื่อนเธอขึ้นเครื่องบินมาแล้วยังจะต้องกลัวอะไรอีก“กลัวว่าเค้ามีคนของเค้าแล้ว”“เออ...ฉันก็คิดเรื่องนี้เหมือนกัน ก็ตั้งห้าปีกว่าแล้วนี่ มีหรือไม่มีพอไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง”“แต่ฉันบอกแกไว้ก่อนเลยนะ ว่าถ้าฉันรู้ว่าเค้ามีเมียแล้ว ฉันจะกลับทันที”“อืม...แต่แกจะทำใจได้ใช่ไหม”“ถึงได้กลัวอยู่นี่ไง แต่ยังไงก็คิดว่าทำใจได้แหละ แค่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน”“แกยังมีพวกฉันเสมอ” มุขรินทร์จับมือเป็นกำลังใจให้ปารวี เพราะเพื่อนเธอมักจะชอบคิดอะไรล่วงหน้าไปก่อนเสมอ“ขอบใจอีกครั้งนะ”“อือ...เพื่อนกันน่า”ปารวีนั่งสูดหายใจเข้าออกลึกๆ อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะได้รู้แล้วว่าเรื่องที่เธอกำลังกังวลล่วงหน้ามันเป็นจริงหรือไม่จริงสองสาวเดินทางกันมาร่วมสิบสองชั่วโมง ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย พอลงจากรถแท็กซี่ได้ก็เริ่มสั่นสะท้านไปตามๆ กันเพราะอากาศค่อนข้างเย็นกว่าที่คิดเอาไว้“อากาศหนาวกว่าที่ฉันคิดเหมือนกันนะเนี่ย”“ที่นี่น่ะเหรอที่ทำงานของเค้าน่ะ” ปารวีไม่ได้สนใจอากาศตามเพื่อน เธอสนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าหลังจากลงจากรถมากว่า เพราะเธอเห็นกำแพงปูนสูงร่วมสามเมตรทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา เดาได้เลยว่าโก

“โอเค ฉันเข้าใจแกก็ได้ แต่ถ้าเค้ากลับมาแกก็ต้องบอกไปตามตรง เข้าใจไหม เค้าจะยินดีคบกับแกหรือว่ายังไงก็ค่อยมาปรึกษากันอีกที”“ไม่อะ ไม่พูดได้ไหม เอาไว้ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนได้ไหม”“โอ้ย...นึกถึงเงินค่าเครื่องที่มาสิ อย่าให้เสียเปล่า อีกอย่างถ้าแกรีบพูด แกก็จะได้รู้ไงว่าเค้าจะเอายังไงกับแก จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกับคำตอบของเขาอีก”“ก็ได้” ปากที่พูดว่าได้ ใจตอนนี้กลัวจนหัวหด ไม่รู้ว่าหากเจอหน้าราเดนอีกครั้งเธอจะกล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจหรือเปล่า ทำไมมันต้องยากลำบากขนาดนี้ด้วยกับแค่พูดสารภาพความในใจออกไปเมื่อได้เวลาของการรับประทานอาหาร เมเลอร์ก็พาสองสาวไปที่ห้องอาหารชั้นล่างที่ตอนนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารไทยที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ กลิ่นหอมเตะจมูกของสองสาวทำเอาพวกเธอท้องร้องไปตามๆ กัน“อาหารไทย” มุขรินทร์หันไปยิ้มร่าตาเป็นประกายกับปารวี คิดว่ามาที่นี่จะไม่ได้แตะอาหารไทยเสียแล้ว นับว่าราเดนต้อนรับพวกเธอได้ดีมากเลยทีเดียว“ผมมีเรื่องที่ต้องบอกพวกคุณครับ คือว่า วันนี้นายอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่ ธุระที่ต้องคุยอาจจะต้องเลื่อนไปก่อน นายบอกว่าถ้าพวกคุณอยากไปที่ไหนหรือทำอะไรให้บอกผมได้เลยครับ ผมจะอำนว