อารยากับมุขรินทร์ยังไม่ทันจัดเตรียมเปิดกล่องเครื่องแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อย ไก่หวานก็พาตัวปารวีกลับมาได้แล้ว
“เร็วเว่ออะ” มุขรินทร์ยืนมองไก่หวานที่หิ้วปีกปารวีเข้ามาในบ้านตาค้าง
“ฉันไม่อยากไปจริงๆ นะ” ปารวีเอ่ยเสียงอ่อนพลางส่งสายตาอ้อนวอนขอให้สองสาวช่วย
“ไปแค่แป๊ปเดียวก็ได้ลูกปลา” มุขรินทร์รีบเข้าไปดึงตัวปารวีมานั่ง หากปล่อยให้ไก่หวานได้หิ้วปีกอยู่แบบนั้นมีหวังแขนได้เป็นรอยช้ำแน่
“แน่นะ”
“อืม พวกฉันก็ไม่อยากอยู่นานเหมือนกัน แต่ที่ไปเพราะไม่อยากให้ยัยพิ้งค์กี้ว่าพวกเราไม่กล้ารับคำท้ามันไง”
และแล้วปารวีก็ไม่สามารถเลี่ยงที่จะไปงานแต่งของพันแพรวาอย่างที่ใจหวังได้ เธอต้องไปอาบน้ำแล้วก็มานั่งให้เพื่อนๆ ช่วยแต่งตัว กว่าจะเรียบร้อยก็ปาไปจนเวลาฟ้ามืดพอดี
“ค่อยดูมีสง่าราศีขึ้นมาหน่อย” ไก่หวานชมเอ่ยชมเปราะขณะลงบลัชออนสีหวานที่หน้าแก้มปารวี น้อยครั้งนักที่เพื่อนเธอจะแต่งหน้าทำผมสวมชุดที่ดูเป็นผู้หญิง แต่พอได้แต่งตัวแล้วก็สลัดคราบสาวชาวไร่กลายเป็นลูกคุณหนูผู้ดีมีชาติตระกูลในทันตา
“คอยดูนะ คนในงานมองแกตาเป็นมันแน่” ไก่หวานหน้าระรื่น รู้ว่าที่พันแพรวาคอยหาเรื่องปารวีเพราะสวยและเรียนเก่งสู้ปารวีไม่ได้ งานนี้เธอเลยงัดฝีมือการแต่งหน้าให้ปารวีเต็มที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะอยากให้ปารวีเด่นกว่าเจ้าสาว คิดแล้วก็รอดูสายตาที่แสนอิจฉาของพันแพรวาไม่ไหว
“ไม่ได้อยากให้ใครมองทั้งนั้นแหละ เรารีบไปแล้วก็รีบกลับกันเถอะ” หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวกระโปรงผ้าชีฟองสีเขียวอ่อนลุกออกจากเก่าอี้รับกระเป๋าคลัทช์ใบสีขาว เสร็จแล้วก็เดินไปสวมรองเท้าส้นเข็มสีเดียวกับกระเป๋าและเดินนำหน้าทุกคนออกจากบ้านไปด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว
ไก่หวานขับรถเก๋งคู่ใจพาสามสาวมาถึงที่โรงแรมหรูในตัวเมืองของจังหงัดได้ก็รีบพากันรีบขึ้นลิฟท์เข้าไปในงานแต่งที่แสนใหญ่โตหรูหราที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมทันที
พันแพรวาในชุดเจ้าสาวแสนเรียบหรูกำลังยืนต้อนรับแขกเหรื่อที่มีชื่อเสียงและมีหน้าตาทางสังคมพร้อมกับหมวดตะวัน พลันสายตาเหลือบไปเห็นสี่สาวแต่งตัวโดดเด่น ใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มก็แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงไม่สบอารมณ์ในทันที
ยิ่งหันมามองเจ้าบ่าวของตัวเองก็เห็นเขามองปารวีตาเป็นมัน จนต้องกัดฟันกำมือแน่นข่มอารมณ์ไม่ให้แสดงอาการไม่พอใจมากไปกว่านี้
ทางด้านไก่หวานนั้นเห็นชัดว่าสายตาของหมวดตะวันจ้องมาทางใคร เธออมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะดึงตัวปารวีมาเดินคู่กับตัวเอง จากนั้นก็เดินนำหน้าสองสาวเข้าไปทักทายเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่หน้างาน
“ยินดีด้วยนะพิ้งค์กี้”
“อือ” พันแพรวายืนเชิดหน้าไม่ได้คิดจะยิ้มหรือทักทายแขกทั้งสี่แม้แต่น้อย แม้จะเคยเป็นเพื่อนก็ตาม ตอนที่เธอชวนก็ไม่คิดว่าคนพวกนี้จะมาจริงๆ แต่ก็ดี เธอจะได้เย้ยให้ปารวีเห็นว่าหมวดตะวันมีเธอเป็นเจ้าของเต็มตัวแล้ว
“ฉันคิดว่าชุดเจ้าสาวปกจะดูอลังการกว่านี้ซะอีก ทำไมมันเรียบจังเลย ไม่เหมาะกับคนสวยอย่างแกเลยนะ” ไก่หวานเริ่มทักทายพันแพรวาด้วยการวิจารณ์ชุดของเจ้าสาว
“ฉันชอบอะไรเรียบๆ แล้วชุดนี้ก็สั่งตัดจากแบรนด์ดัง ราคาสูงมากเพราะใช้ผ้านำเข้า ฉันเป็นคนมีเทศ ไม่ค่อยเลือกใช้สีฉูดฉาดเท่าไรน่ะ”
คนถูกตอกกลับหน้าถอดสี ทว่าอารยาและมุขรินทร์ยืนอมยิ้ม รู้สึกขบขันอยู่ทางด้านหลัง บางทีการที่ไก่หวานถูกพันแพรวาตอกกลับมาเช่นนี้ก็สมควรแล้ว เพราะเริ่มที่จะไปวิจารณ์คนอื่นก่อนเอง
“ฉันรู้ว่าแกมีผัวมานานแล้ว งานนี้ทำไมไม่เอาผัวมาด้วยล่ะ หรือว่าเค้าทิ้งแกไปแล้ว” พันแพรวาหันไปเอ่ยทักปารวีที่เอาแต่ยืนนิ่งก้มหน้าก้มตา เพราะอยากจะย้ำกับสามีที่กำลังมองปารวีตาเป็นมันให้จำได้ว่าปารวีมีสามีแล้ว
“จริงเหรอ?”
พันแพรวาหันไปถลึงตาให้หมวดตะวันที่เหมือนจะดีใจที่จะได้ยินว่าปารวีเลิกกับสามีแล้ว
“ใครว่ายัยลูกปลาเลิกกับผัว สองคนนี้รักกันมาก” ไก่หวานเอ่ยตอบแทนปารวีที่เอาแต่ยืนก้มหน้าไม่ยอมต่อกลอนกับพันแพรวา
“รักมาก แต่ยังปล่อยให้เมียลำบากลำบนเป็นชาวไร่ ไม่เหมือนกับพี่หมวด หลังแต่งงานเค้าจะไปซื้อบ้านที่กรุงเทพให้ฉัน แล้วก็ให้ฉันอยู่เป็นแม่บ้านไม่ต้องทำอะไร แถมยังจะซื้อรถหรูให้ฉันขับด้วยนะ”
“เหรอ ดีใจด้วยนะ แต่แกคงจะเข้าใจอะไรผิด ผัวยัยลูกปลาส่งเงินให้ยัยลูกปลาทุกเดือน แล้วก็ไม่ใช่น้อยๆ ด้วย แต่เพื่อนฉันชอบใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่ใช่คน ขี้ อวด อ่อ...อีกไม่นานนี้ผัวเพื่อนฉันก็จะสร้างรีสอร์ทที่ไร่ด้วยนะ ท่าจะรับนักท่องเที่ยวได้เยอะ ถ้าไร่องุ่นของยัยลูกปลามีรีสอร์ทให้พัก นักท่องเที่ยวน่าจะไม่ได้ไปเที่ยวไร่องุ่นของพ่อแกหรอกมั้ง แต่ถ้าอยากให้มีคนไปเที่ยวแกก็ลองให้หมวดตะวันสร้างรีสอร์ทให้แกสิ” ไก่หวานทิ้งระเบิดลูกใหญ่จนพันแพรวาหน้าเสีย อีกคนที่หน้าเสียไม่แพ้กันก็คือปารวี เพราะเรื่องที่ไก่หวานพูดไม่ใช่เรื่องจริงสักนิด
พันแพรวาชาวาบไปทั้งหน้า แล้วลูกกำนันอย่างเธอหรือจะยอมลูกชาวไร่อย่างปารวี “เรื่องนั้นฉันคิดเอาไว้แล้ว กำลังจะสร้างเร็วๆ นี้ด้วย คอยดูก็แล้วกันว่ารีสอร์ทของใครจะเสร็จก่อนกัน”
“อืม ก็คอยดู ฉันว่าบรรยากาศที่นี่น่าอึดอัดจังเลย เราไปหาอะไรกินแล้วก็กลับดีกว่าสาวๆ” หันมาบอกกับเพื่อนๆ ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้พันแพรวาอีกครั้ง
“อ่อ...ไม่มีซองนะ ก็แกไม่ได้แจก” ว่าจบไก่หวานก็รีบต้อนเพื่อนๆ เข้าไปในงาน มาถึงโรงแรมหรูแล้วจะกลับเธอก็เสียเวลาเปล่า ไหนๆ ก็ไปหาอะไรรับประทานให้อิ่มท้องก่อนแล้วค่อยกลับจะดีกว่า“อีพวกนี้” พันแพรวานับหนึ่งแทบจะถึงพัน ข่มใจแล้วข่มใจอีกก็อดโมโหไม่ได้ หากวันนี้ไม่ใช่วันสำคัญของเธอคงได้เปิดศึกกับนังสาวสองปากดีนั่นแล้ว“ใจเย็นๆ เถอะน่า แขกผู้ใหญ่จะมาอีกหลายคน ทำหน้าดีๆ หน่อย” ปากพูดปลอบภรรยาแต่สายตาของหมวดตะวันยังคงมองตามหลังปารวีไม่วางตา ใบหน้าสวยหวานที่แต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อย รวมไปถึงเดรสสีเขียวอ่อนที่ขับสีผิว ทำให้ปารวีสะกดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี หากก่อนหน้านี้ไม่ติดว่าเธอมีสามีที่เป็นถึงระดับมาเฟีย เขาคงไม่เลิกยุ่งกับเธอง่ายๆ แน่“เลิกมองมันซะทีเถอะค่ะ” พันแพรวาหยิกแขนหมวดตะวันเต็มแรง“โอ้ย...ก็แค่ดูความเรียบร้อย”มีหรือเธอจะเชื่อคำพูดของเจ้าบ่าวตัวเอง ที่ตามหึงหวงไม่ชอบหน้าของปารวีอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะดูออกว่าหมวดตะวันยังอาลัยอาวรณ์กับปารวีอยู่ไม่น้อยทั้งที่มีเธออยู่ทั้งคนสี่สาวใช้เวลาอยู่ในงานพักใหญ่ จนรับประทานอาหารกันจนอิ่มจากนั้นจึงพากันกลับ ไก่หวานดูท่าจะมีความสุขที่สุดที่ไ
“เออ...เป็นฉันก็ทำ ถ้าฉันรัก แล้วก็จะไม่ปล่อยให้เค้ารอดมือฉันไปนานแบบแกหรอก แม่คุณเอ๊ย แม่นางเอก”“แล้วถ้าไปหาเค้าต้องทำยังไงบ้าง ตอนนี้เงินฉันก็ไม่ได้มีมากพอที่จะใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายหลายหมื่น เงินก้อนที่มีก็ต้องเก็บเอาไว้ลงทุนทำไร่กับจ่ายค่าคนงาน” เธอพูดไปตามตรงเพราะเงินเก็บที่เธอสะสมมาก็เอาไปทำบ้านหมดแล้ว ส่วนเงินก้อนที่ราเดนเคยให้เอาไว้ก่อนหน้าก็หมดไปกับการซื้อที่ดินเพื่อขยายไร่ในไม่กี่เดือนก่อนนี้เอง“แกรักเค้ามากไหม” ไก่หวานดึงตัวปารวีให้ยืนขึ้น และเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยสีหน้าและแววตาจริงจังปารวีพยักหน้าหงึกๆ “ก็มาก มากจนคิดว่าไม่น่าจะรักใครได้อีก”“ค่าเครื่องทั้งไปทั้งกลับแล้วก็ค่าอยู่ค่ากินฉันจะออกให้ก่อน”“แต่ว่ามันเยอะมากเลยนะ” ปารวีไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าคนที่ขยันทำงานและงกเงินเพื่อจะเอามาเสริมสวยกับเก็บเงินเอาไว้ทำธุรกิจส่วนตัวอย่างไก่หวานจะยอมให้เงินเธอหลายหมื่นมาให้เธอยืมเพื่อบินไปรัสเซีย ไหนจะค่าอยู่ค่ากิน โดยที่ไม่รู้ว่าเธอกับราเดนจะได้เจอกันหรือเปล่า“แกไปสารภาพรักกับเค้า แล้วก็เอาเค้ามาเป็นของแกให้สำเร็จ แล้ววันนั้นแกก็เอาเงินมาคืนฉัน” ไก่หวานคิดดีแล้ว หากวันหน้าปารวี
ราเดนเดินเข้าไปใกล้กับเตียงของมารีน่าได้ หญิงสาวก็โผเข้ากอดพี่ชายเธอทันที“ทำไมถึงไม่คิดรักตัวเองบ้าง” ราเดนกอดน้องสาวของเขาเอาไว้แน่น แววตาดุดันเริ่มไหววูบ ทั้งสงสารทั้งโกรธเคืองที่น้องตนเลือกจบชีวิตอันมีค่าเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว อีกทั้งยังคับแค้นใจแพทริค น้องเขยนักธุรกิจเจ้าของสายการบินของสิงคโปร์มากจนอยากจะฉีกเนื้อผู้ชายคนนั้นเป็นชิ้นๆก่อนหน้าที่จะแต่งงานสัญญากับเขาอย่างดิบดีว่าจะรักและดูแลน้องสาวของเขาด้วยชีวิต ผ่านไปไม่ถึงปีก็นอกใจน้องสาวของเขาจนเธอช้ำใจจนคิดฆ่าตัวตาย เพราะเห็นคนในครอบครัวล้มเหลวเรื่องชีวิตคู่ เขาถึงได้ครองตัวเป็นโสดมาถึงทุกวันนี้ และเหตุการณ์ของมารีน่าก็ยิ่งทำให้เขารู้ว่าตัวเองคิดถูก“ฉันหวังกับเค้าไว้มากจริงๆ ไม่คิดว่าเค้าจะหักหลังฉัน” สาวเจ้ายังคงซุกหน้าสะอื้นอยู่ในอ้อมอกของพี่ชาย“พี่จะไปฆ่ามัน”“ไม่นะคะ เค้าเป็นพ่อของลูกฉันนะ”“ลูก?” แววตาของราเดนฉายแววตกใจเป็นที่สุด เขายันตัวมารีน่าให้ผละออกจากตัวก่อนจะมองจ้องหน้าน้องสาวอย่างต้องการคำยืนยันอีกครั้งว่าที่เขาได้ยินไม่ผิด แล้วการที่มารีน่าทำร้ายตัวเองมีผลกระทบอะไรกะบหลานของเขาไหมมารีน่าพยักหน้าน้อยๆ “ใช่ค่ะ
“ให้นายเลือกก่อน”“ขอบใจ อ่อ...ถ้าจะลากใครลงไปในน้ำ เสร็จธุระแล้วก็หาคนมาทำความสะอาดสระให้ฉันด้วย”“เออ” ซีโวลอดขมวดคิ้วพร้อมส่ายหัวน้อยๆ ตามหลังราเดนที่เดินนำหน้าเข้าไปหาสาวๆ ที่นั่งรออยู่บนโซฟา แค่เคยพาผู้หญิงลงไปสนุกกันในสระน้ำบ้านของราเดนครั้งเดียว เพื่อนตนก็ทำตัวเป็นสุนัขกัดเขาไม่เลิก ไม่เห็นแก่ความใจดีที่เขาอุตส่าห์พาสาวๆ มาให้แก้เครียดเอาเสียเลยซีโวลอด ชายหนุ่มแสนอัธยาศัยดี ใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่ ผมสีน้ำตาลตัดสั้นทรงวินเทจเซ็ตเนี้ยบ ตาคมดุดันนัยน์ตาสีนิล จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหนาเป็นกระจับ มีรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ แต่สาวๆ มักจะชื่นชมว่ารอยยิ้มของเขาทำเอาพวกเธอร้อนวูบวาบในร่างกายเมื่อเขายิ้มให้เขาเป็นชายหนุ่มวัยเลขสามปลายๆ ลูกชายเจ้าของสายการบินยักษ์ใหญ่ของรัสเซีย ทั้งยังมีหุ้นส่วนในธุรกิจคาสิโนขององค์กรณ์ราเดน แม้จะไม่ได้เป็นมาเฟียเต็มตัว แต่เขาก็มีอิทธิพลในมือไม่น้อย เพราะธุรกิจยักษ์ใหญ่หลายอย่างในรัสเซียเป็นของคนในตระกูลเขาเขาคบกับราเดนมาตั้งแต่สมัยเรียน กินนอนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ราเดนชอบไปอยู่ที่บ้านของเขา เพราะบ้านแม่ของราเดนอยู่ใกล้บ้านของเขา เขาและราเดนเลยสนิ
“อะไร” มุขรินทร์ขมวดคิ้วมุ่น เพื่อนเธอขึ้นเครื่องบินมาแล้วยังจะต้องกลัวอะไรอีก“กลัวว่าเค้ามีคนของเค้าแล้ว”“เออ...ฉันก็คิดเรื่องนี้เหมือนกัน ก็ตั้งห้าปีกว่าแล้วนี่ มีหรือไม่มีพอไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง”“แต่ฉันบอกแกไว้ก่อนเลยนะ ว่าถ้าฉันรู้ว่าเค้ามีเมียแล้ว ฉันจะกลับทันที”“อืม...แต่แกจะทำใจได้ใช่ไหม”“ถึงได้กลัวอยู่นี่ไง แต่ยังไงก็คิดว่าทำใจได้แหละ แค่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน”“แกยังมีพวกฉันเสมอ” มุขรินทร์จับมือเป็นกำลังใจให้ปารวี เพราะเพื่อนเธอมักจะชอบคิดอะไรล่วงหน้าไปก่อนเสมอ“ขอบใจอีกครั้งนะ”“อือ...เพื่อนกันน่า”ปารวีนั่งสูดหายใจเข้าออกลึกๆ อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะได้รู้แล้วว่าเรื่องที่เธอกำลังกังวลล่วงหน้ามันเป็นจริงหรือไม่จริงสองสาวเดินทางกันมาร่วมสิบสองชั่วโมง ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย พอลงจากรถแท็กซี่ได้ก็เริ่มสั่นสะท้านไปตามๆ กันเพราะอากาศค่อนข้างเย็นกว่าที่คิดเอาไว้“อากาศหนาวกว่าที่ฉันคิดเหมือนกันนะเนี่ย”“ที่นี่น่ะเหรอที่ทำงานของเค้าน่ะ” ปารวีไม่ได้สนใจอากาศตามเพื่อน เธอสนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าหลังจากลงจากรถมากว่า เพราะเธอเห็นกำแพงปูนสูงร่วมสามเมตรทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา เดาได้เลยว่าโก
“เอ่อ...”“บอกเค้าไปสิ” คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่น ทั้งรีบสะกิดปารวียิกๆ“ฉัน คือฉัน...”“พูดมาเลย ผมฟังได้ทุกเรื่อง” ราเดนต้องเอ่ยเสริม หากรอให้หญิงสาวได้กล้าที่จะพูดออกมาเองคงได้ยืนรอกันอีกนานแน่“คือฉันไปงานแต่งเพื่อนค่ะ แล้วก็ถูกดูถูกว่าสามีดูแลไม่ดี ฉันก็เลย คือ... ฉันจะขอเงินคุณไปสร้างรีสอร์ทที่ไร่องุ่นค่ะ” ปารวีละล่ำละลักจนจบประโยคก็ยืนหลังตาก้มหน้างุด มือทั้งสองกำกันแน่น เธอไม่กล้าสบตากับราเดน เพราะเขาทำให้เธอหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะดวงตาดุดัน นัยน์ตาสีฟ้าทรงเสน่ห์ที่เธอคิดถึงยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ยิ่งเห็นเขาตรงหน้าความเขินอายเธอก็เพิ่มเป็นเท่าทวีคูณในทุกๆ เวลา รู้ได้เลยว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอคงแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้วส่วนมุขรินทร์ก็ยืนอ้าปากค้าง ปารวีดั้นด้นนั่งเครื่องมาตั้งไกล เพื่อพูดแค่นี้เองน่ะเหรอ หากรู้ว่าปารวีจะปอดแหกในหารสารภาพรักขนาดนี้รู้แบบนี้เธอให้เพื่อนเธอซ้อมพูดมาก่อนก็ดี“เรื่องแค่นี้คุณส่งข้อความมาบอกผมก็ได้”“เอ่อ...แล้ว คุณจะไปดูการสร้างด้วยตัวเองไหมคะ” อ้อมแอ้มถามเสียงอ่อน และยังไม่กล้าที่จะเงยหน้ามามองชายหนุ่มที่กำลังสนทนาด้วย“มีทีมวิศวะออกแบบแล้วก็ติดต่
“โอเค ฉันเข้าใจแกก็ได้ แต่ถ้าเค้ากลับมาแกก็ต้องบอกไปตามตรง เข้าใจไหม เค้าจะยินดีคบกับแกหรือว่ายังไงก็ค่อยมาปรึกษากันอีกที”“ไม่อะ ไม่พูดได้ไหม เอาไว้ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนได้ไหม”“โอ้ย...นึกถึงเงินค่าเครื่องที่มาสิ อย่าให้เสียเปล่า อีกอย่างถ้าแกรีบพูด แกก็จะได้รู้ไงว่าเค้าจะเอายังไงกับแก จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกับคำตอบของเขาอีก”“ก็ได้” ปากที่พูดว่าได้ ใจตอนนี้กลัวจนหัวหด ไม่รู้ว่าหากเจอหน้าราเดนอีกครั้งเธอจะกล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจหรือเปล่า ทำไมมันต้องยากลำบากขนาดนี้ด้วยกับแค่พูดสารภาพความในใจออกไปเมื่อได้เวลาของการรับประทานอาหาร เมเลอร์ก็พาสองสาวไปที่ห้องอาหารชั้นล่างที่ตอนนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารไทยที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ กลิ่นหอมเตะจมูกของสองสาวทำเอาพวกเธอท้องร้องไปตามๆ กัน“อาหารไทย” มุขรินทร์หันไปยิ้มร่าตาเป็นประกายกับปารวี คิดว่ามาที่นี่จะไม่ได้แตะอาหารไทยเสียแล้ว นับว่าราเดนต้อนรับพวกเธอได้ดีมากเลยทีเดียว“ผมมีเรื่องที่ต้องบอกพวกคุณครับ คือว่า วันนี้นายอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่ ธุระที่ต้องคุยอาจจะต้องเลื่อนไปก่อน นายบอกว่าถ้าพวกคุณอยากไปที่ไหนหรือทำอะไรให้บอกผมได้เลยครับ ผมจะอำนว
“อะไรนะ รอคุยกับเค้าพรุ่งนี้เช้าก็ได้มั้ง อีกอย่างถ้าเค้าว่างคุยก็คงจะให้คนมาเรียกเราเองนั่นแหละ” ตอนนี้เธอเห็นว่ามันไม่ใช่เวลาสนใจเรื่องกล้าหรือไม่กล้าพูดเรื่องความรู้สึก แต่ปารวีเห็นว่าเป็นเรื่องของความเกรงใจกันมากกว่า เพราะเวลานี้ราเดนน่าจะต้องการการพักผ่อนมากกว่าคุยเรื่องอะไรที่ใช้ความคิดและความรู้สึก“ไม่ วันนี้ถ้าแกยังไม่ได้บอกความในใจกับคุณราเดน ฉันนอนไม่หลับแน่” พูดจบก็รีบจูงเพื่อนรักในเดรสชุดนอนแขนยาวสีขาวออกไปจากห้องทันทีมุขรินทร์รีบจูงมือปารวีเดินลงไปชั้นล่างอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะต้องการให้ปารวีได้เจอราเดนก่อนที่ชายหนุ่มจะกลับเข้าห้องของเขาไป“อ้าว...เค้าเข้าห้องไปแล้วเหรอ ทำไมไวจัง” เดินมาจนถึงโถงใหญ่มุขรินทร์ก็รีบวิ่งออกไปดูที่หน้าบ้านแต่ก็ไม่ยักจะเห็นราเดนหรือผู้ชายที่เขายืนคุยด้วย“เรากลับไปนอนกันเถอะ ตอนนี้เราควรเกรงใจเวลาพักผ่อนเค้าไหมเพิร์ล”“พวกคุณมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”มุขรินทร์ยิ้มร่าเมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มเข้ามาถามพวกเธอได้ตรงจังหวะพอดี “คุณราเดนอยู่ไหนเหรอคะ”“นั่งดื่มอยู่ที่ดาดฟ้าครับ”“ขอบคุณค่ะ” รู้เช่นนั้นก็รีบดึงมือปารวีตรงไปยังชั้นดาดฟ้าทันที“
“อ้าวพี่เร ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงคะ”“ธุระเสร็จไวพี่ก็เลยรีบกลับ ลูกๆ บ่นคิดถึงพี่บ้างรึเปล่า” ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำเข้ามาสวมกอดพร้อมกอดหอมพวงแก้มนวลของคนเป็นภรรยาฟอดใหญ่“คนตามใจไม่อยู่ทั้งคนจะไม่บ่นถึงได้ยังไงล่ะคะ”“รู้สึกเหมือนกำลังโดนบ่นยังไงก็ไม่รู้”“แล้วทานอะไรมารึยังคะ”“เรียบร้อยครับ แล้วสิ่งที่อยากทานตอนนี้ก็คือเมีย” เขาช้อนก้นอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะก่อนจะแทรกตัวกึ่งกลางขาเรียวทั้งสอง จากนั้นก็รวบใบหน้าหวานด้วยมือทั้งสองประคองบดจูบด้วยความโหยหาปารวียกแขนทั้งสองคล้องคอคนเป็นสามีอย่างรู้งานก่อนจะแลกลิ้นอุ่นนุ่มกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใช่ว่าเขาโหยหาเธอเพียงฝ่ายเดียว เธอเองก็เฝ้าคิดถึงสัมผัสของเขาแทบทุกวินาทีที่ต้องห่างเช่นกันราเดนละมือจากใบหน้าหวานเลื่อนลงมาปลดกางเกงปลดปล่อยแท่งร้อนที่กำลังผงาดหัวปูดเป่งออกมาเผชิญโลกกว้างก่อนจะถลกชุดคลุมตัวบางจากหัวไหล่มนคนเป็นภรรยาให้ไปกองอยู่กับหน้าโต๊ะเมื่อคนตัวเล็กล่อนจ้อนเผยผิวเนื้อนวลเนียนชวนสัมผัสเขาก็วาดแขนประคองแผ่นหลังบางไล่พรมจูบตั้งแต่ลำคอระหงส์สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้เต็มปอดจนมาบรรจบอยู่ที่เนินอกอวบ
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันนานร่วมสามปีกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายโดยเฉพาะชีวิตของปารวี จากก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงเจ้าของไร่ผูกรักริมธาร มีหน้าที่บริหารไร่ และต้อนรับนักท่องเที่ยวตอนนี้เธอกลายเป็นคุณแม่ลูกสองที่ทำหน้าที่ดูแลลูก และเป็นผู้บริหารรีสอร์ทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงของจังหวัดไปแล้ว หลังจากที่เธอคืนดีกับราเดนได้ เขาก็เข้ามาพัฒนาไร่ของเธออย่างเต็มที่ ส่วนงานที่คลังอาวุธก็ยังคงบินไปดูแลอยู่บ่อยๆ แต่ส่วนใหญ่เขาก็จะใช้ชีวิตอยู่กับเธอที่ไร่ส่วนเพื่อนๆ ของเธอตอนี้ต่างคนต่างก็มีชีวิตเช่นที่ฝัน ไก่หวานเปิดธุรกิจร้านเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วดูท่าทุกอย่างก็กำลังไปได้สวย ส่วนอารยาก็เป็นเภสัชอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือร้านยาของเธอได้ขยายไปอีกสามสาขาส่วนมุขรินทร์ตอนนี้ก็เลิกทำงานเป็นบัญชีฟรีแลนซ์ แล้วเข้าไปช่วยสามีบริหารงานอยู่ที่รัสเซีย ใช่แล้ว ตอนนี้สองคนนั้นแต่งงานกันเรียบร้อย และตอนนี้ก็กำลังจะมีโซ่ทองคล้องใจออกมาลืมตาดูโลกแล้วด้วยส่วนสามภพก็กลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัว ไหนจะดูแลไวน์ที่โรงบ่ม และยังเป็นนักขายตัวยงที่หาลูกค้าได้เก่งมากๆ จนราเดนไม่ต้องเข้าไปช่วยทำอะไรในส่วนของชวิน ต
ราเดนได้แต่ก้มหน้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แม้จะเห็นว่าปารวีไม่ได้อยากจะเชียร์เขาสักนิด ทว่าเขาก็ยังอยากจะทำในสิ่งที่รับคำท้าชวิน วันนี้เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เขา หรือ ชวิน ที่จะเป็นผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้พักใหญ่แล้วที่เสียงของท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ดังลั่นสนั่นไปทั้งสนาม บีบให้หัวใจของคนที่เฝ้ามองไม่ละสายตาได้เต้นแรงตามเสียงนั้นไปด้วยปารวีแทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นว่าราเดนแทบจะหลุดโค้งทุกครั้งที่เข้าโค้ง ทว่าชวินกลับขับรถในสนามได้อย่างชำนาญ แต่ก็ทิ้งห่างราเดนได้ไม่ไกลมากนัก“รอบสุดท้ายแล้ว ใครจะชนะล่ะเนี่ย”เสียงของไก่หวานยิ่งทำให้ปารวีใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอกลืนน้ำลายไม่ลงคอและจับจ้องไปยังรถของราเดนตาไม่กระพริบ ยอมรับกับหัวใจตัวเองเลยว่าตอนนี้เขาอยากให้เป็นราเดนที่เข้าเส้นชัยไม่ใช่ชวิน ทว่าเหมือนเธอจะมองไม่เห็นโอกาสนั้นเลยและในโค้งสุดท้ายก่อนจะเข้าเส้นชัย รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันก็ได้ตีคู่กันมาติดๆ เล่นเอาคนที่เกาะขอบสนามแทบจะหยุดหายใจเพราะลุ้นไปตามๆ กัน ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น“อ๊าย...พี่เร!...” ปารวีร้องเสียงหลงเมื่อรถของราเดนพุ่งออกไปจากสนามแข่งแล้วไ
หวังว่าการยอมลงทุนเรียกคะแนนความสงสารจากคนตัวเล็กจะทำให้เธอกลับมาเป็นของเขาได้โดยเร็ว เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกับไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนที่พยายามจะขโมยหัวใจของเขาไปเช้านี้ชวินเลือกที่จะไปเยี่ยมราเดนพร้อมกับทุกคน เพราะเมื่อคืนเขาเจอหลักฐานเด็ดที่ทำให้เห็นว่าการที่ราเดนต้องเข้าโรงพยาบาลมันไม่ใช่เหตุสุดวิสัย ทว่าเขาเชื่อว่าราเดนต้องการเรียกร้องความสนใจจากปารวีต่างหาก“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”ทุกคนมองไปยังชวินกันเป็นตาเดียวที่เห็นเขาเข้าไปหาราเดนเป็นคนแรกทั้งที่ก็ไม่ค่อยจะชอบหน้ากันสักเท่าไร“อืม ก็ดีขึ้นมากแล้ว” ราเดนพยักหน้าน้อยๆ ตอบชวินเสียงห้วน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหนถึงได้แสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยเขาก่อนทุกคน“เมื่อวานผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว ผมเห็นว่าคุณเข้าไปเล่นกับลูกหมาตัวนั้นเอง ไม่ใช่ลูกหมาตัวนั้นวิ่งมาหาคุณ เรียกคะแนนสงสารจากลูกปลาสินะครับ” เมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ ชวินก็ไม่รีรอที่จะเผยธาตุแท้ของราเดน โดยเฉพาะปารวี เขาอยากให้เธอรู้ว่าราเดนกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออีกแล้ว ดูสิว่าหากหญิงสาวรู้แล้วมันจะเป็นยังไง“จริงเหรอคะ” ปารวีมองจ้องคนตัวโตที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงด้วยแววตาผิ
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าไปร่วมโต๊ะล่ะ”“ไม่ กลัวอดใจกระทืบคนไม่ได้”“หึ่...” ซีโวลอดขำพรืดกับคำตอบของเพื่อนรัก นับว่าไม่ผิดหวังกับคำตอบที่ออกมาจากปากของราเดน“ขำอะไรของนายนักหนา”“ก็ตั้งแต่คบกันมาฉันไม่เคยเห็นแกหึงผู้หญิงนี่หว่า เอาน่า... ฉันเชื่อว่าแกเอาลูกปลากลับคืนมาได้อยู่แล้ว แต่อย่าใจร้อนทำให้เธอโกรธอีก ห้ามบังคับ แต่ควรหัดใช้สมองให้เป็น”“พูดให้มันเข้าใจง่ายๆ หน่อยสิ” ราเดนเริ่มขมวดคิ้วระหว่างส่งเครื่องดื่มให้ซีโวลอด“เรื่องอื่นล่ะเก่งเหลือเกิน มาตกม้าตายเพราะเรื่องผู้หญิง” พูดจบก็ยกแก้วดื่มน้ำเมาสีสวยอึกใหญ่ ทั้งอมยิ้มน้อยๆ ให้เพื่อนที่ดูจะไร้เดียงสาเรื่องหัวใจ“ขอความเห็น ไม่ใช่ให้มาด่าฉัน”“ฉันว่ายังไงลูกปลาก็ยังหลงเหลือความรักให้นายอยู่ แค่ทำตัวน่าสงสารให้เธอเห็นใจนาย เดี๋ยวเธอก็ใจอ่อนกับนายเอง แต่ตอนนี้ห้ามทำอะไรให้เธอโกรธเด็ดขาดถึงจะหมั่นไส้หมอนั่นแค่ไหนก็ช่าง เข้าใจไหม”ราเดนนั่งเงียบ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่ร่วมโต๊ะดินเนอร์กันที่ริมชายหาด ไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นปารวีนั่งหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับชวิน เพราะรอยยิ้มที่เธอให้ชวินมันควรจะเป็นของเขา เขาหลี่ตามากขึ้นเรื่
“ก็ฉันจะอยู่รีสอร์ทพี่โชน ทำไมคะ หรือจะบังคับเอาฉันไปขังที่อื่นอีก บอกเลยนะคะว่าให้ฉันเจ็บตัวมากกว่านี้เพื่อหนีไปจากคุณฉันก็ยอม” สาวเจ้าในชุดมินิเดรสคอบัวแขนสั้นสีชมพูนั่งกอดอกบุ้ยปาก ดวงตามีแต่ความแข็งกร้าว ทำเอาคนที่มองจ้องอยู่ต้องถอนหายใจอ่อน“จะให้พี่ทำยังไงถึงจะหายโกรธพี่” ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้เขาก็อดไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเริ่มที่จะประชดประชันเขาขึ้นมา“ก็แค่เซ็นใบหย่ากัน แล้วก็ต่างคนต่างอยู่ค่ะ”“ถ้าพี่บอกว่าจะยอมเซ็นใบหย่าให้ จะไปอยู่รีสอร์ทอื่นได้ไหม”“คุณมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉันคะ”ราเดนยืนกัดฟันถอนหายใจและเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ต้องทำตามใจปารวี เมื่อเก็บของเรียบร้อยก็พาเธอไปที่รีสอร์ทของชวินเมื่อมาถึงเขาก็ต้องพยายามสงบอารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่เคยทำมา เพราะหลังจากชวินรู้ว่าปารวีกลับมาพักที่รีสอร์ทของตัวเองก็รับเดินทางจากบ้านมาหาภรรยาของเขาทันที แถมยังทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ พูดคุยกันอย่างออกรสทำเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ด้วย จนเขาต้องเดินหนีมาหาที่สงบอารมณ์ดีที่เขารู้ว่าซีโวลอดกับมุขรินทร์ยังเที่ยวด้วยกันอยู่แถวนี้เลยได้โทรตามให้ทั้งสองมาที่นี่ อย่างน้อยเขาก็ยังมีซีโวลอดเป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก สองสายตามองไปยังประตูห้องหลังจากได้ยินเสียงเคาะ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นมุขรินทร์ก็เดินนำหน้าซีโวลอดเข้ามาข้างใน“แกเป็นไงบ้าง” หญิงสาวหน้าสวยในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวเดินพุ่งตรงมายังเตียงคนป่วยทันที มุขรินทร์กวาดสายตามองบริเวณของของปารวีที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้จนหนาก็อดรู้สึกเจ็บแทนเพื่อนไม่ได้“ไม่เป็นไรมากแล้ว” ปารวีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ใจชื้นที่เห็นเพื่อนเธออยู่ตรงนี้ จะได้ถือโอกาสนี้ให้มุขรินทร์อยู่เฝ้าเธอเสียเลย“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ซีโวลอดเขายื่นกระเป๋าที่เตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ในนั้นให้กับราเดน“อืม” ราเดนรับของจากซีโวลอดได้ก็พุ่งตัวไปที่ห้องน้ำทันทีให้หลังราเดนไปได้ซีโวลอดก็หันมายิ้มให้ปารวี “แล้วต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนานไหมครับ”“คุณเรบอกว่าประมาณอาทิตย์นึงค่ะ แล้วนี่คุณเรโทรให้มาเยี่ยมเหรอคะ”“เปล่าครับ ผมรู้เรื่องจากเรก็เลยรีบมา”“แล้วทำไมเพิร์ลมาด้วย หรือว่าทุกคนรู้เรื่องที่ฉันเจ็บตัวหมดแล้วคะ” ใบหน้าหวานซีดเซียวเริ่มมีสีหน้าของความกังวล เธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะรู้เรื่องนี้ด้วย“เปล่าครับที่เพิร์ลมาด้วยเพราะผมไปหาเธอที่บ้านพอดี ตอนนี้คนอื่นๆ ยังไม่รู้เรื่อง
หลังจากซีโวลอดวางสายจากราเดนได้ มุขรินทร์ก็รู้ว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์เอาไว้ไม่ผิด ตอนนี้ปารวีบาดเจ็บจนต้องนอนโรงพยาบาลเพราะต้องการหนีจากราเดน เธอจึงรีบเดินทางไปหาราเดนและปารวีพร้อมกับซีโวลอดในทันทีชวินบินจากภูเก็ตได้ก็ตรงมายังไร่ผูกรักริมธารเพราะคิดว่าปารวีจะอยู่ที่นี่ ทว่ามาถึงเขาก็ไม่เจอใคร เขาจึงขับรถเข้ามาหาสามภพที่ไร่สหายเสือ แล้วก็ได้รู้เรื่องที่น่าหงุดหงิดใจที่เพื่อนของเขากำลังร่วมหุ้นหับราเดนทำโรงบ่มไวน์โดยที่ไม่คิดจะปรึกษากับเขาสักคำ“แกกำลังจะทำโรงบ่มไวน์กับราเดนทำไมไม่บอกฉัน”“แล้วแกโมโหไรวะ” สามภพเท้าเอวขมวดคิ้ว มองเพื่อนตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงน เพราะไม่รู้ว่าทำไมชวินถึงได้มาอารมณ์เสียกับเรื่องแค่นี้ เพราะไม่ช้าไม่นานเขาก็ต้องบอกให้ชวินรับรู้อยู่แล้ว“ฉันไม่ชอบหน้าหมอนั่น” ชวินสบถเสียงแข็ง“ฉันมองออกว่าแกคิดอะไรกับลูกปลา แต่ก็ไม่ควรพาลมาเรื่องงานของฉันนะโว้ย”“แกไม่รู้หรือไงว่าราเดนทำอะไรกับลูกปลาไว้ เค้าทำให้เธอเสียใจ หลอกเธอให้เธอจดทะเบียนด้วยแล้วก็หักหลังเธอจะไปแต่งงานกับคนอื่น” ชวินละล่ำละละลัก เรื่องไม่พอใจที่ราเดนได้ปารวีไปครอบครองเขายอมรับ ทว่าเขาก็ไม่อยากให้เ
ปารวีมองตามหลังคนตัวโตจนเขาเดินออกไปพ้นประตูจากนั้นเธอก็รีบเดินไปล็อคกลอนแน่นหนาก่อนจะสาวเท้ามาที่หน้าต่างเพื่อดูทางหนีทีไล่ เธอไม่ได้สนใจข้าวผัดกับกุ้งย่างตัวโตบนถาดอาหารแม้ท้องจะหิวแค่ไหน ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นคนตัวเล็กสูดหายใจก่อนจะปีนออกไปทางหน้าต่าง ดีที่บ้านหลังนี้ไม่สูงมากไม่เช่นนั้นเธอคงได้เจ็บตัวก่อนที่จะหนีไปหาคนอีกฝั่งของเกาะแน่นอนราเดนกลับมานั่งหน้าเศร้าที่เก้าอี้หน้าชานบ้าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะผูกโบว์ ไม่ชอบเวลาที่เห็นปารวีเมินเฉยต่อตัวเองแม้แต่น้อย ทว่าก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรให้เธอได้ยอมเปิดใจให้อภัยไม่ทันที่จะได้คิดตก ความหูไวของเขาก็หูทำให้รู้สึกถึงสัญญาณไม่ดีบางอย่างที่ข้างบ้าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้องนอนใหญ่มีหน้าต่าง เขารีบสาวเท้าไปชะโงกหน้ามองตามเสียงกิ่งไม้หักก็เห็นหลังไวๆ ของปารวี ตอนนี้เธอวิ่งหนีเขาเข้าป่าไปแล้ว“ลูกปลา มันอันตราย” ราเดนตะโกนจนสุดเสียง เขาไม่น่าประมาทเธอเลย“อ๊าย...”ตะโกนยังไม่ทันขาดคำเสียงกรีดร้อง ของหญิงสาวก็ดังขึ้นเขาจึงรีบสาวเท้าสับวิ่งไปหาเธอทันที วิ่งตามได้ไม่กี่วินาทีเขาก็อยู่ชะงัก อ้าป