ตอนที่7

“ให้นายเลือกก่อน”

“ขอบใจ อ่อ...ถ้าจะลากใครลงไปในน้ำ เสร็จธุระแล้วก็หาคนมาทำความสะอาดสระให้ฉันด้วย”

“เออ” ซีโวลอดขมวดคิ้วพร้อมส่ายหัวน้อยๆ ตามหลังราเดนที่เดินนำหน้าเข้าไปหาสาวๆ ที่นั่งรออยู่บนโซฟา แค่เคยพาผู้หญิงลงไปสนุกกันในสระน้ำบ้านของราเดนครั้งเดียว เพื่อนตนก็ทำตัวเป็นสุนัขกัดเขาไม่เลิก ไม่เห็นแก่ความใจดีที่เขาอุตส่าห์พาสาวๆ มาให้แก้เครียดเอาเสียเลย

ซีโวลอด ชายหนุ่มแสนอัธยาศัยดี ใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่ ผมสีน้ำตาลตัดสั้นทรงวินเทจเซ็ตเนี้ยบ ตาคมดุดันนัยน์ตาสีนิล จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหนาเป็นกระจับ มีรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ แต่สาวๆ มักจะชื่นชมว่ารอยยิ้มของเขาทำเอาพวกเธอร้อนวูบวาบในร่างกายเมื่อเขายิ้มให้

เขาเป็นชายหนุ่มวัยเลขสามปลายๆ ลูกชายเจ้าของสายการบินยักษ์ใหญ่ของรัสเซีย ทั้งยังมีหุ้นส่วนในธุรกิจคาสิโนขององค์กรณ์ราเดน แม้จะไม่ได้เป็นมาเฟียเต็มตัว แต่เขาก็มีอิทธิพลในมือไม่น้อย เพราะธุรกิจยักษ์ใหญ่หลายอย่างในรัสเซียเป็นของคนในตระกูลเขา

เขาคบกับราเดนมาตั้งแต่สมัยเรียน กินนอนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ราเดนชอบไปอยู่ที่บ้านของเขา เพราะบ้านแม่ของราเดนอยู่ใกล้บ้านของเขา เขาและราเดนเลยสนิทกันจนเหมือนเป็นพี่น้องแท้ๆ ค่อนข้างรู้นิสัยใจคอกันดี

ทั้งตอนนี้ยังสนิทกันแน่นแฟ้นไม่มีเปลี่ยน เพราะยังไม่มีครอบครัวกันทั้งคู่ ราเดนไม่เชื่อในความรักเพราะเห็นแม่ของตัวเองชีวิตรักล้มเหลว มีแต่เรื่องเสียใจ

ส่วนเขาก็ติดนิสัยเจ้าชู้ เมื่ออยากจะจริงใจกับใครสักคน เรื่องราวความเลวของตัวเองก็โผล่มาเป็นอุปสรรค จนสุดท้ายก็ไม่ได้คบใครเป็นตัวเป็นตนมาหลายปีแล้ว

อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่เจอใครที่ถูกตาต้องใจจนอยากจะสร้างอนาคตไปด้วยกัน ชีวิตของเขาและราเดนเลยเลือกที่จะใช้เงินซื้อความสุขชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น

สองหนุ่มใช้เวลาทำธุระส่วนตัวระบายอารมณ์กับสาวๆ กันร่วมสองชั่วโมง กว่าจะออกมานั่งดื่มกันต่อที่ริมสระว่ายน้ำบนชั้นดาดฟ้าก็ปาไปเป็นเวลาที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยความมืด ราเดนในชุดคลุมสีดำยื่นมือไปหยิบขวดไวน์ราคาแพงในถังน้ำแข็งขึ้นมากระดกดื่มอึกใหญ่

ความสุขเมื่อครู่ทำให้เขาลืมเรื่องเครียดไปได้แค่ชั่วขณะเท่านั้น พอหมดเวลาของความสุขเขาก็มีเรื่องให้คิดวนไปวนมาเหมือนเดิม

“นายจะเครียดให้ได้อะไรขึ้นมาวะ มิล่าก็มีหมอดูแลอยู่ตลอด มารีน่าก็รับปากแล้วว่าจะไม่กลับไปหาแพทริคอีก” ซีโวลอดรู้ว่าเพื่อนตนจริงจังกับทุกเรื่อง ทว่าการกังวลหรือเครียดก็ไม่ได้ทำให้สถานการณ์มันดีขึ้น

“สภาพจิตใจน้องสาวทั้งสองของฉันกำลังไม่ปกติกันทั้งคู่ นายจะไม่ให้ฉันเครียดได้ยังไง”

ซีโวลอดเห็นแววตาแข็งกร้าวของราเดนในทุกคำพูดเขาก็เริ่มหวั่นใจว่าเพื่อนตนกำลังจะทำอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องดี “นายกำลังคิดอะไรอยู่”

“ฉันอยากเอาคืนแพทริค”

“ยังไง”

“น้องฉันเจ็บยังไงมันก็ต้องเจ็บมากกว่านั้นหลายเท่า ที่ฉันยังไว้ชีวิตมันเพราะมารีน่าขอเอาไว้ ไม่อย่างงั้นป่านนี้มันได้ลงหลุมไปแล้ว”

“นายเคยเชื่อกฎแห่งกรรมไหมวะ”

“อย่าบอกว่านายเชื่อเรื่องนี้”

“อยู่มาจนอายุจะเข้าเลขสี่แล้ว เหตุการณ์ที่เคยเจอมามันทำให้ฉันเชื่อว่ะ ฉันหักอกผู้หญิงมาไม่รู้กี่คนแกก็รู้ พออยากจะจริงจังอดีตแสนเลวของฉันก็ทำให้คนที่ฉันรักจากไป ฉันว่าเดี๋ยวไอ้แพทริคมันก็คงได้รับกรรมเหมือนกันนั่นแหละ”

“มารีน่าไม่ใช่น้องนาย นายก็พูดได้”

“เฮ้ย แกก็รู้ว่าฉันรักพวกพ้องแค่ไหน ที่ฉันเตือนเพราะไม่อยากให้นายต้องเอาอะไรไปแลกกับสิ่งที่ไม่ควรแลก”

“ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอแค่ได้เห็นไอ้เวรนั่นมันร้องเหมือนหมาก็พอ”

“เออ...อยากทำอะไรก็ทำ” ซีโวลอดยกขวดไวน์กระดกดื่มอึกใหญ่หลายอึก รู้สึกว่าพูดไปก็เท่านั้น หากราเดนเอ่ยเด็ดขาดทางสายตาด้วยเช่นนี้คงห้ามอะไรไม่ได้แล้ว

ปารวีและมุขรินทร์ในชุดเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว สวมทับด้วยเสื้อคลุมกันคนละตัวนั่งอยู่บนเครื่องบินขนาดใหญ่กันร่วมหนึ่งชั่วโมงเต็ม ก็ได้เริ่มที่จะพูดคุยกัน เพราะเริ่มหายตื่นเต้นกับการขึ้นเครื่องบินไปต่างประเทศแล้ว

“แกติดต่อผัวแกรึยังว่ากำลังไปหาเค้า” มุขรินทร์สะกิดปารวีที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง เธอเองก็มัวแต่ตื่นเต้นกับการเตรียมตัวไปท่องโลกกว้างเลยลืมที่จะถามปารวีเรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนหน้าที่จะขึ้นเครื่อง

“ฉันติดต่อเค้าไม่ได้ แต่ฉันหาข้อมูลที่อยู่เค้ามาแล้ว ลงจากเครื่องแล้วต่อรถอีกแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงที่ทำงานเค้าแล้ว” จากชื่อคลังอาวุธของราเดนที่เธอได้มาจากคนเป็นตา พอค้นหาในอินเตอร์เน็ตก็พบว่ามันไม่ได้อยู่ไกลจากสนามบินที่พวกเธอกำลังจะไปกันเท่าไรนัก

“ไม่มีที่อยู่ที่บ้านเหรอ”

ปารวีส่ายหัวน้อยๆ “ไม่อะ ตาฉันบอกว่ารู้แค่ว่าโกดังเค้าชื่ออะไร”

“ถ้าไปที่นั่นแล้วไม่เจอเค้าล่ะ”

“ก็น่าจะถามจากคนที่นั่น คงพอมีสักคนที่รู้จักคุณราเดน แล้วพอจะติดต่อให้ได้นั่นแหละ”

“อืม มีแผนแล้วก็ดี”

“แต่ฉันกลัวอย่างนึง” ปารวีเริ่มอ้อมแอ้มพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก