“สวยหรือไม่สวยบอกลูกปลาด้วยนะคะ” ปารวีเปลี่ยนจากการถือตะกร้าหวายใบขนาดกลางที่มีองุ่นสีสวยลูกโตอยู่เต็มตะกร้า มาเป็นการคล้องตะกร้าเอาไว้ที่แขน จากนั้นก็ยื่นมือไปจับองุ่นพวงสวยที่ห้อยอยู่ไม่ไกลจากใบหน้าของเธอ
“เมียพี่สวยตลอดเวลาอยู่แล้ว”
“พี่เร...” เขาชมเธอมาแบบนี้เธอก็ปั้นหน้าไม่ถูกกันพอดี
ทว่าวินาทีที่หญิงสาวกำลังยิ้มเขินแล้วถือตะกร้าหวายที่มีองุ่นลูกโตสีสวยเต็มตะกร้า ทำให้ราเดนต้องรีบรัวกดชัตเตอร์ ความเป็นธรรมชาติของเธอนี่แหละเป็นภาพที่สวยที่สุดในสายตาของเขา
ทั้งสองอยู่ในบ้านหลังเล็กด้วยกันตั้งแต่วันที่เห็นซากต้นองุ่นที่ถูกไฟไหม้ ผ่านวันที่เห็นเหล่าคนงานช่วยกันเอาต้นองุ่นที่ถูกเผาออกจากไร่ ผ่านวันที่คนที่ไร่ผูกรักริมธารร่วมแรงร่วมใจกับคนที่ไร่สหายเสือร่วมกันไถที่ปรับหน้าดิน ช่วยกันฉีดสารบำรุงดินที่ผ่านความร้อน จนมาถึงวันที่ต้นกล้าองุ่นนับพันมากองอยู่ตามผืนไร่เตรียมลงปลูก
และคนที่จะลงมือปลูกองุ่นชุดใหม่เป็นคนแรกก็คือราเดน คนที่ช่วยเหลือเยียวยาทั้งคนทั้งไร่แห่งนี้เป็นครั้งที่สอง
“เรียบร้อย ใช้ได้ไหมครับลุงหงวน” ราเดลงต้นองุ่นในหลุมแรกกลางไร่ เมื่อเขาย่ำดินกดให้ยึดกับต้นองุ่นจนพอสวยแล้วก็เงยหน้ามาถามสงวนด้วยสีหน้ากังวล กลัวว่าเขาจะทำอะไรผิดพลาดลงไปในครั้งแรกที่ลงแรงปลูกต้นองุ่นในไร่
“โอเคครับ ขอให้องุ่นต้นนี้พาต้นอื่นๆ เติบโตอุดมสมบูรณ์” สงวนก้มลงไปแตะเจ้าต้นองุ่นต้อนแรก ก่อนจะตะโกนจนดังก้องไร่
ปารวียังคงเก็บภาพความน่าประทับใจเอาไว้เป็นวีดิโอทุกวินาที พลางนึกไปถึงวันที่นั่งมองดวงจันทร์กลมโตกับราเดนเมื่อคืนที่ผ่านมา
“พี่เรคะ”
“หืม”
“พรุ่งนี้พี่เรปลูกต้นองุ่นต้นแรกให้ลูกปลานะคะ”
“ทำไม”
“ลูกปลาอยากให้ต้นองุ่นที่พี่เรปลูก เป็นต้นที่พาต้นอื่นๆ เจริญเติบโต เหมือนที่พี่เรจะทำให้ไร่นี้กลับมาอุดมสมบูรณ์อีกครั้งไงคะ”
“ได้สิ สัญญาใช่ไหมว่าจะรักษามันให้ดี”
“ด้วยชีวิตเลยค่ะ” อย่างเช่นที่รับปาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็จะรักษาต้นองุ่นที่เขาปลูกเอาไว้ให้ดีเท่าชีวิต
ปารวีเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า เธอเงยหน้ามองไปยังไร่กว้างใหญ่ที่กำลังมีเหล่าคนงานกระจายกันอยู่ตามจุดเพื่อที่จะลงต้นกล้าองุ่นใหม่ ดวงตากลมโตกวาดมองภาพตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้างก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่นานนักภาพไร่องุ่นที่เขียวขจีกำลังจะกลับมาให้เธอมองเห็นอีกรอบ ภาพนักท่องเที่ยวมากมายที่มาที่นี่และรอยยิ้มของคนที่ไร่ที่มีรายได้เสริมก็จะกลับมาให้เธอเห็นอีกครั้ง
วันนี้ปารวีง่วนกับการอยู่ในไร่ทั้งวัน ตกเย็นเธอก็ได้เตรียมทำอาหารเพื่อที่จะไปเยี่ยมคนเป็นพ่อที่โรงพยาบาล หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีชมพูกางเกงยีนส์ขาสั้นสีขาวสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเดินยกปิ่นโตออกมาจากห้องครัวหน้าระรื่น
ยังไม่ทันที่จะได้วางปิ่นโต ก็เห็นมักซิมเดินนำหน้านาทาเลียเข้ามาในบ้านของเธอแล้ว คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่น ไม่เข้าใจว่านาทาเลียมาที่นี่เพราะอะไร ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากถามหญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำก็เดินนำหน้ามักซิมเข้ามาประจันหน้ากับเธอแล้ว เป็นขณะเดียวกันกับที่สามีของเธอเข้ามายืนข้างๆ พอดี
“ทำไมคุณอยู่กับเธอที่นี่ล่ะคะ ไหนบอกกับฉันว่าผู้หญิงคนนี้แค่คนรับใช้” นาทาเลียตวัดมองค้อนเธอก่อนจะพ่นเสียงแข็งเป็นภาษาอังกฤษกับราเดน หากเธอไม่เค้นถามกับมักซิมก็คงไม่รู้ว่าคนที่ขอเธอแต่งงานกำลังมานอนกกผู้หญิงที่บอกว่าเป็นแค่คนรับใช้ที่นี่
ปารวีรับรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าพูดว่าอะไรเธอก็หันหน้าไปมองสามีตัวโตด้วยสายตาฉงน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมตอบกลับนาทาเลียเสียทีเธอเลยหันมาตอบกลับแทน
“พูดอะไรของคุณ ฉันเป็นภรรยาของเค้า” ปารวีวางปิ่นโตในกับพื้นและรวบกอดแขนสามีของเธอเอาไว้แน่น ทว่าเขาก็ดึงแขนของตัวเองออกจากพันธนาการของเธอทันที
“อะไรกันคะพี่เร”
นาทาเลียคว้าแขนของราเดนและดึงเขามาไว้ข้างตัว “ฉันไม่เชื่อที่เธอพูด เพราะอีกไม่นานฉันก็จะแต่งงานกับเค้า”
สิ้นเสียงของนาทาเลียปารวีตัวชาวาบ ขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว ทั้งยังพูดอะไรไม่ออกเพราะรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรแข็งๆ ขวางเอาไว้ที่กลางลำคอ หากพฤติกรรมของสามีเธอตอนนี้มีความโอนอ่อนมาทางเธอบ้าง เธอจะไม่ใจเสียเช่นนี้เลย
“ที่ผู้หญิงคนนี้พูดไม่จริงใช่ไหมคะพี่เร” เสียงหวานเต็มไปด้วยความสั่นเครือ หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นถี่รัว ทั้งยังรู้สึกปวดหนึบขึ้นเรื่อยๆ ขอล่ะ อย่าให้เป็นเช่นที่นาทาเลียพูดเลย
“ผมกำลังจะแต่งงานกับนาทาเลีย”
“มันเรื่องบ้าอะไรกัน” เขาตอบกลับเธอด้วยสีหน้าราบเรียบไม่รู้สึกรู้สาเช่นนี้ได้อย่างไร หากเขาจะแต่งงานกับนาทาเลียแล้วเรื่องที่เขาจะทะเบียนสมรสกับเธอเขาทำไปเพื่ออะไรกัน มาทำให้เธอหลงรักเขาหัวปักหัวปำเพื่อออะไร ตอนนี้มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม เธอกำลังฝันไปใช่หรือเปล่า
“คุณไปรอผมที่โรงแรมก่อน เสร็จธุระทางนี้แล้วผมจะตามไป” พูดจบก้มก้มไปจูบหน้าผากของนาทาเลียต่อหน้าปารวี
“กรุณาเคลียกับแม่นี่ให้จบ เพราะถ้าไม่จบกับเธอ คุณได้จบกับฉันแน่”
ภาพตรงหน้าพร้อมบทสนทนาทำปารวีแทบใจสบายเสียตอนนี้ให้ได้ จากที่รู้สึกว่าเป็นคนสำคัญที่สุดของราเดน เวลานี้กลับไม่ใช่ น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มพรั่งพรูจนมองอะไรไม่เห็น เธอฟุบลงสองมือยันพื้นเมื่อรู้สึกไร้เรียวแรง หัวไหล่มนสั่นระริกขณะกำลังร้องให้สะอื้นปานจะขาดใจ
นาทาเลียออกไปพร้อมกับมักซิมได้ราเดนก็ย่อตัวนั่งมองปารวีด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์เงียบๆ
“ไหนคุณบอกให้ฉันเชื่อใจคุณไง ฮือ ฮือ ฮือ...”“ใช่ แล้วคุณก็เชื่อใจผมเอง”“คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงคะ ฉันรักคุณ ให้เกียรติคุณทุกอย่าง ทำไม...” ปารวีเริ่มโวยวายกระชากคอเสื้อราเดนด้วยความโมโหโกรธเคืองเป็นที่สุด“ผิดหวังมากก็หย่ากับผมไปสิ”มือทั้งสองที่กำคอเสื้อราเดนแน่นเริ่มไร้เรี่ยวแรง คำว่าหย่าที่เขาพูดออกมาเมื่อครู่ เขาพูดมันออกมาอย่างง่ายดายโดยที่ไม่คิดจะสนใจความรู้สึกของเธอแม้แต่น้อย มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนที่เป็นคนดีพร้อมอย่างเขาถึงได้มากระทำให้เธอชอกช้ำหัวใจเช่นนี้ราเดนยื่นเอกสารให้หญิงสาวที่กำลังนั่งปากดน้ำตาลวกๆ “เอานี่ไปอ่านให้ถี่ถ้วน แล้วผมจะกลับมาคุยกับคุณอีกรอบ แต่ตอนนี้ผมต้องขอตัว” พูดจบก็ปล่อยให้หญิงสาวได้อยู่กับตัวเอง ส่วนเขาก็ออกไปนั่งรอที่จะคุยกับเธออีกรอบข้างนอกปารวีพยายามตั้งสติ อยากจะรู้นักว่าเขาเอาอะไรมายัดมือของเธอ ทว่าเมื่ออ่านข้อความในเอกสารไม่กี่บรรทัด หัวใจของเธอก็เต้นแรง ทั้งยังปวดหนึบมากขึ้นเท่าทวีเหมือนมีมือของใครมาคอยบีบเอาไว้ไม่ยอมปล่อยในเอกสารพิมพ์เอาไว้ว่าหากเธอได้จดทะเบียนสมรสกับราเดนเรียบร้อยแล้ว ไร่ผูกรักริมธารก็จะตกเป็นของสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายทั
เช้าของวันใหม่ปารวีเลือกที่จะขับรถออกมาจากบ้าน พร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบ เธอเหยียบคันเร่งพารถเก๋งคู่ใจไปเรื่อยๆ โดยที่ยังนึกไม่ออกว่าจะไปที่ไหน ขอแค่ให้ออกพ้นมาจากไร่ก็พอหญิงสาวขับรถช้าๆ ไปด้วยสายตาที่เหม่อลอยได้ครู่หนึ่งก็ต้องจอดรถและตั้งสติใหม่อีกครั้ง เพราะหากเธอยังคงเหม่อลอยไปเรื่อยเช่นนี้อาจจะเป็นอันตรายต่อตัวเองและคนมที่ใช้รถใช้ถนน เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาข้อมูลสถานที่ท่องเที่ยว“น้ำตกเหรอ” ที่แรกที่ขึ้นมาในการหาข้อมูลคือรีสอร์ทที่อยู่ถัดไปอีกจังหวัดที่เธออยู่ ที่นั่นมีวิวทิวทัศน์ภูเขา เต็มไปด้วยความสงบ และธารน้ำตกอันสวยงาม ปารวีเลือกที่จะปักหมุดจุดหมายไปที่นั่นจากนั้นก็ตั้งใจขับรถตจรงไปยังจุดหมายทันทีหญิงสาวขับรกเก๋งคู่ใจไม่ได้หยุดพักร่วมชั่วโมงกว่าจนมาถึงรีสอร์ทขนาดใหญ่ ที่พักที่นี่มีทั้งโซนที่เป็นตึกห้องพัก มีสระว่ายน้ำรวมกว้างใหญ่ และเป็นบ้านพักหลังใหญ่แยกต่างหาก รวมไปถึงห้องพักสไตล์แคมป์ปิ้งที่อยู่ติดกับธรรมชาติที่สุดปารวีเลือกที่จะไปเช็กอินและเลือกห้องพักสไตล์แคมป์ปิ้งที่อยู่ติดกับธรรมชาติมากที่สุดอย่างไม่มีกำหนดว่าจะกลับวันไหน เพราะเธอต้
“เปล่า แค่ไม่อยากเอาเรื่องไม่ดีเล่าให้พวกแกฟัง” ปารวีเอ่ยกับเพื่อนทั้งสามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและเริ่มที่จะมีน้ำตาพรั่งพรูออกมาอีกรอบปารวีซุกใบหน้าบนบ่าของไก่หวาน ตัวของเธอสั่นเทาจนเพื่อนๆ รับรู้ได้ว่าความทุกข์ในใจของปารวีนั้นมีมากจริงๆ ทว่าก็ยังอยากจะรู้ว่ามันคือเรื่องอะไรที่ทำให้ปารวีทุกข์ได้มากขนาดนี้อารยาและมุขรินทร์เข้าไปกอดปารวีพร้อมกัน และเป็นอารยาที่เริ่มเอ่ยออกมา “แล้วแกจะมีเพื่อนไว้ทำไม พวกฉันพร้อมรับฟังแกทุกเรื่องนะลูกปลา แกสุขใจพวกฉันก็ดีใจด้วย แต่ถ้าแกทุกข์ใจเรื่องอะไรพวกฉันก็พร้อมช่วยแก้ปัญหา”“พี่เร... พี่เรกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น”“ฮะ!” ทั้งสามอุทานพร้อมกันเสียงดัง ทั้งยังมองหน้ากันด้วยความงงงวยพูดอะไรกันไม่ออก และไม่รู้จะเริ่มถามคำถามอะไรต่อไปเพราะยังตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้กันพอสมควรเป็นไก่หวานทีเริ่มจะตั้งสติได้คนแรกจึงดึงตัวปารวีไปนั่งที่เก้าอี้ จากนั้นเพื่อนๆ ก็เข้ามาล้อมวง“มันเกิดอะไรขึ้น พอจะเล่าให้ฉันฟังได้ไหม” ไก่หวานยังคงจ้องปารวีที่กำลังนั่งสะอึกสะอื้นไม่วางตาปารวีพยายามสงบอารมณ์ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มเล่าเล่าเรื่องราวที่ได้เจอมาให้กับเพื่อนๆ ได้
“ถ้าคุณยอมรับที่จะเป็นที่สองได้ผมก็โอเค” ราเดนเริ่มยกยิ้มมุมปาก ยิ่งเห็นนาทาเลียประสาทเสียมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งสาแก่ใจมากเท่านั้น เพราะคนที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องเจ็บปวดจนคิดฆ่าตัวตาย บทเรียนแค่นี้ยังน้อยไป“แล้วผมก็อยากจะบอกให้คุณได้รับรู้เอาไว้ว่าผมไม่ใช่นักธุรกิจ ผมเป็นหัวหน้าคุมคลังอาวุธขององค์กร จะเรียกผมว่ามาเฟียก็ได้ แล้วผมก็เป็นอดีตพี่เขยของแพทริค พูดแค่นี้เข้าใจใช่ไหม”“ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณหลอกใช้ฉันสินะ!”“ผมไม่เอาชีวิตคุณก็ถือว่าปราณีมากแล้ว ต่อไปนี้อย่าคิดจะมายุ่งกับผมหรือทำลายชื่อเสียงของผม เพราะไม่อย่างงั้นข่าวที่คุณทำตัวเป็นนกสองหัวทรยศแฟนเก่าตัวเองได้แพร่ถึงหูนักธุรกิจหลายคนแน่ อีกอย่างถ้าเกิดผมเรื่องถึงหูจนผมไม่พอใจเข้า ก็อาจจะทำให้คุณสูญชื่อไปง่ายๆ เลยก็ได้”“ไอ้คนเฮงซวย!” นาทาเลียชี้หน้าราเดน เธอโกรธเกรี้ยวจนสั่นไปทั้งตัวเมื่อรู้ว่าไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้“ส่งเธอกลับ”“ครับ”ออกคำสั่งมักซิมเรียบร้อยราเดนก็หันหลังเดินออกไป ก่อนหน้านี้เขาแค่ทำดีกับนาทาเลีย คอยส่งของขวัญแพงๆ พร้อมช่อดอกไม้ให้กับหญิงสาวโดยให้เธอเข้าใจว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่กำลังจีบเธอเมื่อเห็นว่าเธอเล่น
“มาที่นี่ได้ไง”“ผมอยากคุยกับคุณ ลงมาคุยกับผมได้ไหม”สาวเจ้าขมวดคิ้วมุ่นถอนหายใจอ่อนและพิมพ์ตอบกลับไปด้วยความจำยอม “โอเค” ไหนๆ เขาก็มาที่นี่แล้วก็คุยกับเขาต่อหน้าไปเลยก็แล้วกันมุขรินทร์เลือกที่จะไปคุยกับซีโวลอดในรถของเขา เพราะไม่อยากเปิดไฟที่ห้องรับแขกในบ้าน ด้วยรู้ว่าคนเป็นแม่จะต้องคิดว่าผู้ชายที่มาหาเธอในเวลานี้เป็นแฟนของเธอแน่นอน“จะคุยอะไรกับฉันก็รีบๆ คุยมา” ขึ้นมานั่งบนรถได้ก็เอ่ยเสียงห้วน ทั้งยังไม่คิดจะมองหน้าอีกฝ่ายให้เต็มตา หากไม่ใช่เพราะอยากจะให้ซีโวลอดช่วยคุยกับราเดนเรื่องที่ดินของปารวี เธอไม่ยอมมานั่งใกล้เขาอยู่ตรงนี้แน่“ผมรู้ว่าคุณโกรธผมเรื่องที่ผมโกหกคุณ แต่ที่ผมอยากให้คุณอยู่กับผมนานๆ เพราะผมชอบคุณนะ”ใบหน้าสวยหันขวับมองจ้องหน้าซีโวลอดตาเขม็ง นับว่าที่เพื่อนๆ เธอเดาเรื่องเอาไว้ไม่ผิดคาด เธอคงจะรู้สึกดีกับเขาได้บ้างหากเขาไม่คิดโกหกเธอตั้งแต่เข้าหาครั้งแรก “ชอบก็บอกดีๆ สิ ทำไมต้องโกหก”“บอกดีๆ คุณก็ไม่คิดจะให้โอกาสผมได้ทำคะแนนกับคุณอยู่ดี ดูจากตอนที่คุณหนีผมวันแรกก็รู้แล้วว่าคุณไม่ชอบหน้าผมแค่ไหน”มุขรินทร์นั่งหน้ามุ่ย จะว่าไปที่เขาพูดมาก็ถูก ทว่าตอนนี้เธอก็ไม่อยากจะเสี
“ฉันว่านายเอาอดีตของทุกคนในครอบครัวนายมาตัดสินชีวิตตัวเองว่ามันจะต้องเป็นเหมือนคนในครอบครัวเป็นไม่ได้ ถามจริงๆ ตลอดเวลาที่นายอยู่กับลูกปลาถึงจะเป็นเวลาไม่นานก็เถอะ นายไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลยเหรอ”ราเดนถอนหายใจก่อนจะวางทุกอย่างในมือ “คิดหรือไม่คิดฉันก็อยากอยู่ตัวคนเดียวอยู่ดี”ซีโวลอดลุกยืนเท้าเอวเดินไปมา มีหรือเขาจะมองไม่ออกว่าราเดนสนใจปารววีแค่ไหน จนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่ยอมรับว่าหัวใจตัวเองต้องการอะไร เขาล่ะเชื่อเพื่อนเขาเลย ซีโวลอดหันหลังกลับมามองคนที่ก้มหน้าก้มตานั่งเงียบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยเลศนัย ก่อนจะกลับเข้ามานั่งตรงข้ามราเดนอีกครั้ง“ฉันว่าลูกปลาเธอน่ารักมากเหมือนกัน ถ้านายไม่ว่าอะไร ฉันก็อยากจะใช้ของต่อจากนายบ้าง” ไม่ทันขาดคำคอเสื้อของเขาก็ถูกรั้งกระชากจนแทบขาดวิ่น“อย่ายุ่งกับเธอ”ซีโวลอดผลักราเดนให้กลับไปนั่งที่เดิมและจัดคอเสื้อตัวเองให้เป็นระเบียบ “หึ่... ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองต้องการอะไรอีก”“ถึงฉันจะไม่เคยเห็นตอนนายอยู่กับเธอ แต่มองจากสายตานายวันที่มองลูกปลาฉันก็รู้ว่านายสนใจเธอ แต่เรื่องนั้นชั่งมันเถอะ ฉันอยากให้นายคืนที่ดินให้ลูกปลา หรือจะให้ฉันซื้อก็ได้
“เอ่อ...” ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงกะทันหัน นั่นสิ เธอไปสัญญากับเขาไว้แล้วว่าหากเอาที่ดินของปารวีคืนมาได้ก็จะยอมเป็นแฟนกับเขา“เอาเป็นว่าช่วงนี้เราอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครเลยนะ ลูกปลายังเศร้าอยู่ ฉันไม่อยากประกาศกับใครว่าคบกับคุณ”“เกี่ยวไรกัน”“ฉันแคร์ความรู้สึกเพื่อนฉันนี่ ถ้าลูกปลาเห็นฉันมีแฟนก็จะนึกถึงตอนที่คบกับคุณราเดน เพื่อนฉันก็จะเศร้าหนักไปอีก เข้าใจฉันหน่อยนะคะ”“อืม เข้าใจก็ได้”มุขรินทร์พอจะโล่งใจไปได้ที่ซีโวลอดยอมทำตามที่เธอขอร้อง ไอ้เรื่องเป็นห่วงความรู้สึกของปารวีเป็นเหตุผลหลักก็จริง ทว่าเหตุผลรองที่เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าซีโวลอดเป็นแฟนของเธอก็เพราะไม่อยากให้เรื่องถึงหูของแม่เธอ หากเธอยังไม่มั่นใจว่าซีโวลอดจะเป็นแฟนที่ดีได้เธอก็จะไม่ยอมให้แม่ของเธอรู้เด็ดขาด เพราะรู้ว่าแม่นั้นกังวลแค่ไหนว่าลูกสาวจะมีความรักที่ผิดหวังเหมือนตัวเอง“พรุ่งนี้คุณมีธุระที่ไหนไหม” ซีโวลอดชะลอความเร็วของรถก่อนจะหันมาหาเรื่องคุยกับหญิงสาว“มีสิคะ ฉันก็มีงานมีการทำกับคนอื่นนะ”“คุณทำงานอะไรผมยังไม่รู้เลย”“ฉันรับทำบัญชีฟรีแลนซ์ค่ะ”“งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปช่วยคุณทำงาน”“คุณไม่มีงานไม่มีการทำหรือไงถึงได
“ว๊าย...” สาวเจ้าสะดุ้งตัวโยนเมื่อก้าวผ่านรั้วบ้านมาได้ไม่กี่ก้าวแม่ของเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้า“ตกใจอะไรขนาดนั้น” มาลามองหน้าลูกสาวคนเดียวของเธอด้วยสีหน้าที่ตกอกตกใจไปตามๆ กัน“แล้วแม่มายืนลับๆ ล่อๆ อะไรตรงนี้ล่ะจ๊ะ”“แม่เก็บตำลึงอยู่ไง แล้วไปไหนกับใครมากลับซะเย็นเลย”“หนูไปหาลูกปลามา พอดีมีคนมาส่งน่ะ เย็นนี้มีกับข้าวอะไรบ้างจ๊ะ หนูหิ๊วหิว”“แม่ทำแกงเห็ดกับทอดปลาสลิดเอาไว้ นี่ก็มาเก็บตำลึงกำลังจะทำแกงจืด หิวก็เข้าไปในครัวก่อนไป เดี๋ยวแม่เก็บตำลึงเสร็จแล้วเดี๋ยวจะตามไป”“จ้า” รับปากคนเป็นแม่เรียบร้อยก็รีบสาวเท้าลุกลี้ลุกลนเข้าไปในบ้าน ดีที่เธอเปลี่ยนเรื่องคุยกับแม่ของเธอทัน ไม่เช่นนั้นเธอได้ถูกซักอยู่นานแน่ว่ารุ่นพี่คนที่มาส่งชื่ออะไร เป็นลูกเต้าเหล่าใคร ตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะบอกกับแม่เธอจริงๆ ว่ากำลังมีแฟน ยิ่งวีรกกรรมของคนที่ได้ชื่อว่าแฟนของเธอมากมายขนาดนั้นยิ่งยังไม่อยากบอกใครเข้าไปใหญ่ สักวันที่เธอมั่นใจในตัวของซีโวลอดวันนั้นเธอถึงจะกล้าพูดได้อย่างเต็มปาก แต่ตอนนี้คงต้องหลบๆ ซ่อนๆ เช่นนี้ไปก่อนมุขรินทร์ในเดรสชุดนอนตัวโคร่งสีชมพูนอนกลิ้งพลิกไปพลิกมาอยู่ขนเตียงขณะเฟสไทม์กับอารยาและไก่
“อ้าวพี่เร ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงคะ”“ธุระเสร็จไวพี่ก็เลยรีบกลับ ลูกๆ บ่นคิดถึงพี่บ้างรึเปล่า” ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำเข้ามาสวมกอดพร้อมกอดหอมพวงแก้มนวลของคนเป็นภรรยาฟอดใหญ่“คนตามใจไม่อยู่ทั้งคนจะไม่บ่นถึงได้ยังไงล่ะคะ”“รู้สึกเหมือนกำลังโดนบ่นยังไงก็ไม่รู้”“แล้วทานอะไรมารึยังคะ”“เรียบร้อยครับ แล้วสิ่งที่อยากทานตอนนี้ก็คือเมีย” เขาช้อนก้นอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะก่อนจะแทรกตัวกึ่งกลางขาเรียวทั้งสอง จากนั้นก็รวบใบหน้าหวานด้วยมือทั้งสองประคองบดจูบด้วยความโหยหาปารวียกแขนทั้งสองคล้องคอคนเป็นสามีอย่างรู้งานก่อนจะแลกลิ้นอุ่นนุ่มกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใช่ว่าเขาโหยหาเธอเพียงฝ่ายเดียว เธอเองก็เฝ้าคิดถึงสัมผัสของเขาแทบทุกวินาทีที่ต้องห่างเช่นกันราเดนละมือจากใบหน้าหวานเลื่อนลงมาปลดกางเกงปลดปล่อยแท่งร้อนที่กำลังผงาดหัวปูดเป่งออกมาเผชิญโลกกว้างก่อนจะถลกชุดคลุมตัวบางจากหัวไหล่มนคนเป็นภรรยาให้ไปกองอยู่กับหน้าโต๊ะเมื่อคนตัวเล็กล่อนจ้อนเผยผิวเนื้อนวลเนียนชวนสัมผัสเขาก็วาดแขนประคองแผ่นหลังบางไล่พรมจูบตั้งแต่ลำคอระหงส์สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้เต็มปอดจนมาบรรจบอยู่ที่เนินอกอวบ
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันนานร่วมสามปีกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายโดยเฉพาะชีวิตของปารวี จากก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงเจ้าของไร่ผูกรักริมธาร มีหน้าที่บริหารไร่ และต้อนรับนักท่องเที่ยวตอนนี้เธอกลายเป็นคุณแม่ลูกสองที่ทำหน้าที่ดูแลลูก และเป็นผู้บริหารรีสอร์ทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงของจังหวัดไปแล้ว หลังจากที่เธอคืนดีกับราเดนได้ เขาก็เข้ามาพัฒนาไร่ของเธออย่างเต็มที่ ส่วนงานที่คลังอาวุธก็ยังคงบินไปดูแลอยู่บ่อยๆ แต่ส่วนใหญ่เขาก็จะใช้ชีวิตอยู่กับเธอที่ไร่ส่วนเพื่อนๆ ของเธอตอนี้ต่างคนต่างก็มีชีวิตเช่นที่ฝัน ไก่หวานเปิดธุรกิจร้านเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วดูท่าทุกอย่างก็กำลังไปได้สวย ส่วนอารยาก็เป็นเภสัชอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือร้านยาของเธอได้ขยายไปอีกสามสาขาส่วนมุขรินทร์ตอนนี้ก็เลิกทำงานเป็นบัญชีฟรีแลนซ์ แล้วเข้าไปช่วยสามีบริหารงานอยู่ที่รัสเซีย ใช่แล้ว ตอนนี้สองคนนั้นแต่งงานกันเรียบร้อย และตอนนี้ก็กำลังจะมีโซ่ทองคล้องใจออกมาลืมตาดูโลกแล้วด้วยส่วนสามภพก็กลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัว ไหนจะดูแลไวน์ที่โรงบ่ม และยังเป็นนักขายตัวยงที่หาลูกค้าได้เก่งมากๆ จนราเดนไม่ต้องเข้าไปช่วยทำอะไรในส่วนของชวิน ต
ราเดนได้แต่ก้มหน้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แม้จะเห็นว่าปารวีไม่ได้อยากจะเชียร์เขาสักนิด ทว่าเขาก็ยังอยากจะทำในสิ่งที่รับคำท้าชวิน วันนี้เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เขา หรือ ชวิน ที่จะเป็นผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้พักใหญ่แล้วที่เสียงของท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ดังลั่นสนั่นไปทั้งสนาม บีบให้หัวใจของคนที่เฝ้ามองไม่ละสายตาได้เต้นแรงตามเสียงนั้นไปด้วยปารวีแทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นว่าราเดนแทบจะหลุดโค้งทุกครั้งที่เข้าโค้ง ทว่าชวินกลับขับรถในสนามได้อย่างชำนาญ แต่ก็ทิ้งห่างราเดนได้ไม่ไกลมากนัก“รอบสุดท้ายแล้ว ใครจะชนะล่ะเนี่ย”เสียงของไก่หวานยิ่งทำให้ปารวีใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอกลืนน้ำลายไม่ลงคอและจับจ้องไปยังรถของราเดนตาไม่กระพริบ ยอมรับกับหัวใจตัวเองเลยว่าตอนนี้เขาอยากให้เป็นราเดนที่เข้าเส้นชัยไม่ใช่ชวิน ทว่าเหมือนเธอจะมองไม่เห็นโอกาสนั้นเลยและในโค้งสุดท้ายก่อนจะเข้าเส้นชัย รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันก็ได้ตีคู่กันมาติดๆ เล่นเอาคนที่เกาะขอบสนามแทบจะหยุดหายใจเพราะลุ้นไปตามๆ กัน ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น“อ๊าย...พี่เร!...” ปารวีร้องเสียงหลงเมื่อรถของราเดนพุ่งออกไปจากสนามแข่งแล้วไ
หวังว่าการยอมลงทุนเรียกคะแนนความสงสารจากคนตัวเล็กจะทำให้เธอกลับมาเป็นของเขาได้โดยเร็ว เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกับไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนที่พยายามจะขโมยหัวใจของเขาไปเช้านี้ชวินเลือกที่จะไปเยี่ยมราเดนพร้อมกับทุกคน เพราะเมื่อคืนเขาเจอหลักฐานเด็ดที่ทำให้เห็นว่าการที่ราเดนต้องเข้าโรงพยาบาลมันไม่ใช่เหตุสุดวิสัย ทว่าเขาเชื่อว่าราเดนต้องการเรียกร้องความสนใจจากปารวีต่างหาก“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”ทุกคนมองไปยังชวินกันเป็นตาเดียวที่เห็นเขาเข้าไปหาราเดนเป็นคนแรกทั้งที่ก็ไม่ค่อยจะชอบหน้ากันสักเท่าไร“อืม ก็ดีขึ้นมากแล้ว” ราเดนพยักหน้าน้อยๆ ตอบชวินเสียงห้วน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหนถึงได้แสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยเขาก่อนทุกคน“เมื่อวานผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว ผมเห็นว่าคุณเข้าไปเล่นกับลูกหมาตัวนั้นเอง ไม่ใช่ลูกหมาตัวนั้นวิ่งมาหาคุณ เรียกคะแนนสงสารจากลูกปลาสินะครับ” เมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ ชวินก็ไม่รีรอที่จะเผยธาตุแท้ของราเดน โดยเฉพาะปารวี เขาอยากให้เธอรู้ว่าราเดนกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออีกแล้ว ดูสิว่าหากหญิงสาวรู้แล้วมันจะเป็นยังไง“จริงเหรอคะ” ปารวีมองจ้องคนตัวโตที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงด้วยแววตาผิ
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าไปร่วมโต๊ะล่ะ”“ไม่ กลัวอดใจกระทืบคนไม่ได้”“หึ่...” ซีโวลอดขำพรืดกับคำตอบของเพื่อนรัก นับว่าไม่ผิดหวังกับคำตอบที่ออกมาจากปากของราเดน“ขำอะไรของนายนักหนา”“ก็ตั้งแต่คบกันมาฉันไม่เคยเห็นแกหึงผู้หญิงนี่หว่า เอาน่า... ฉันเชื่อว่าแกเอาลูกปลากลับคืนมาได้อยู่แล้ว แต่อย่าใจร้อนทำให้เธอโกรธอีก ห้ามบังคับ แต่ควรหัดใช้สมองให้เป็น”“พูดให้มันเข้าใจง่ายๆ หน่อยสิ” ราเดนเริ่มขมวดคิ้วระหว่างส่งเครื่องดื่มให้ซีโวลอด“เรื่องอื่นล่ะเก่งเหลือเกิน มาตกม้าตายเพราะเรื่องผู้หญิง” พูดจบก็ยกแก้วดื่มน้ำเมาสีสวยอึกใหญ่ ทั้งอมยิ้มน้อยๆ ให้เพื่อนที่ดูจะไร้เดียงสาเรื่องหัวใจ“ขอความเห็น ไม่ใช่ให้มาด่าฉัน”“ฉันว่ายังไงลูกปลาก็ยังหลงเหลือความรักให้นายอยู่ แค่ทำตัวน่าสงสารให้เธอเห็นใจนาย เดี๋ยวเธอก็ใจอ่อนกับนายเอง แต่ตอนนี้ห้ามทำอะไรให้เธอโกรธเด็ดขาดถึงจะหมั่นไส้หมอนั่นแค่ไหนก็ช่าง เข้าใจไหม”ราเดนนั่งเงียบ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่ร่วมโต๊ะดินเนอร์กันที่ริมชายหาด ไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นปารวีนั่งหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับชวิน เพราะรอยยิ้มที่เธอให้ชวินมันควรจะเป็นของเขา เขาหลี่ตามากขึ้นเรื่
“ก็ฉันจะอยู่รีสอร์ทพี่โชน ทำไมคะ หรือจะบังคับเอาฉันไปขังที่อื่นอีก บอกเลยนะคะว่าให้ฉันเจ็บตัวมากกว่านี้เพื่อหนีไปจากคุณฉันก็ยอม” สาวเจ้าในชุดมินิเดรสคอบัวแขนสั้นสีชมพูนั่งกอดอกบุ้ยปาก ดวงตามีแต่ความแข็งกร้าว ทำเอาคนที่มองจ้องอยู่ต้องถอนหายใจอ่อน“จะให้พี่ทำยังไงถึงจะหายโกรธพี่” ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้เขาก็อดไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเริ่มที่จะประชดประชันเขาขึ้นมา“ก็แค่เซ็นใบหย่ากัน แล้วก็ต่างคนต่างอยู่ค่ะ”“ถ้าพี่บอกว่าจะยอมเซ็นใบหย่าให้ จะไปอยู่รีสอร์ทอื่นได้ไหม”“คุณมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉันคะ”ราเดนยืนกัดฟันถอนหายใจและเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ต้องทำตามใจปารวี เมื่อเก็บของเรียบร้อยก็พาเธอไปที่รีสอร์ทของชวินเมื่อมาถึงเขาก็ต้องพยายามสงบอารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่เคยทำมา เพราะหลังจากชวินรู้ว่าปารวีกลับมาพักที่รีสอร์ทของตัวเองก็รับเดินทางจากบ้านมาหาภรรยาของเขาทันที แถมยังทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ พูดคุยกันอย่างออกรสทำเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ด้วย จนเขาต้องเดินหนีมาหาที่สงบอารมณ์ดีที่เขารู้ว่าซีโวลอดกับมุขรินทร์ยังเที่ยวด้วยกันอยู่แถวนี้เลยได้โทรตามให้ทั้งสองมาที่นี่ อย่างน้อยเขาก็ยังมีซีโวลอดเป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก สองสายตามองไปยังประตูห้องหลังจากได้ยินเสียงเคาะ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นมุขรินทร์ก็เดินนำหน้าซีโวลอดเข้ามาข้างใน“แกเป็นไงบ้าง” หญิงสาวหน้าสวยในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวเดินพุ่งตรงมายังเตียงคนป่วยทันที มุขรินทร์กวาดสายตามองบริเวณของของปารวีที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้จนหนาก็อดรู้สึกเจ็บแทนเพื่อนไม่ได้“ไม่เป็นไรมากแล้ว” ปารวีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ใจชื้นที่เห็นเพื่อนเธออยู่ตรงนี้ จะได้ถือโอกาสนี้ให้มุขรินทร์อยู่เฝ้าเธอเสียเลย“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ซีโวลอดเขายื่นกระเป๋าที่เตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ในนั้นให้กับราเดน“อืม” ราเดนรับของจากซีโวลอดได้ก็พุ่งตัวไปที่ห้องน้ำทันทีให้หลังราเดนไปได้ซีโวลอดก็หันมายิ้มให้ปารวี “แล้วต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนานไหมครับ”“คุณเรบอกว่าประมาณอาทิตย์นึงค่ะ แล้วนี่คุณเรโทรให้มาเยี่ยมเหรอคะ”“เปล่าครับ ผมรู้เรื่องจากเรก็เลยรีบมา”“แล้วทำไมเพิร์ลมาด้วย หรือว่าทุกคนรู้เรื่องที่ฉันเจ็บตัวหมดแล้วคะ” ใบหน้าหวานซีดเซียวเริ่มมีสีหน้าของความกังวล เธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะรู้เรื่องนี้ด้วย“เปล่าครับที่เพิร์ลมาด้วยเพราะผมไปหาเธอที่บ้านพอดี ตอนนี้คนอื่นๆ ยังไม่รู้เรื่อง
หลังจากซีโวลอดวางสายจากราเดนได้ มุขรินทร์ก็รู้ว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์เอาไว้ไม่ผิด ตอนนี้ปารวีบาดเจ็บจนต้องนอนโรงพยาบาลเพราะต้องการหนีจากราเดน เธอจึงรีบเดินทางไปหาราเดนและปารวีพร้อมกับซีโวลอดในทันทีชวินบินจากภูเก็ตได้ก็ตรงมายังไร่ผูกรักริมธารเพราะคิดว่าปารวีจะอยู่ที่นี่ ทว่ามาถึงเขาก็ไม่เจอใคร เขาจึงขับรถเข้ามาหาสามภพที่ไร่สหายเสือ แล้วก็ได้รู้เรื่องที่น่าหงุดหงิดใจที่เพื่อนของเขากำลังร่วมหุ้นหับราเดนทำโรงบ่มไวน์โดยที่ไม่คิดจะปรึกษากับเขาสักคำ“แกกำลังจะทำโรงบ่มไวน์กับราเดนทำไมไม่บอกฉัน”“แล้วแกโมโหไรวะ” สามภพเท้าเอวขมวดคิ้ว มองเพื่อนตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงน เพราะไม่รู้ว่าทำไมชวินถึงได้มาอารมณ์เสียกับเรื่องแค่นี้ เพราะไม่ช้าไม่นานเขาก็ต้องบอกให้ชวินรับรู้อยู่แล้ว“ฉันไม่ชอบหน้าหมอนั่น” ชวินสบถเสียงแข็ง“ฉันมองออกว่าแกคิดอะไรกับลูกปลา แต่ก็ไม่ควรพาลมาเรื่องงานของฉันนะโว้ย”“แกไม่รู้หรือไงว่าราเดนทำอะไรกับลูกปลาไว้ เค้าทำให้เธอเสียใจ หลอกเธอให้เธอจดทะเบียนด้วยแล้วก็หักหลังเธอจะไปแต่งงานกับคนอื่น” ชวินละล่ำละละลัก เรื่องไม่พอใจที่ราเดนได้ปารวีไปครอบครองเขายอมรับ ทว่าเขาก็ไม่อยากให้เ
ปารวีมองตามหลังคนตัวโตจนเขาเดินออกไปพ้นประตูจากนั้นเธอก็รีบเดินไปล็อคกลอนแน่นหนาก่อนจะสาวเท้ามาที่หน้าต่างเพื่อดูทางหนีทีไล่ เธอไม่ได้สนใจข้าวผัดกับกุ้งย่างตัวโตบนถาดอาหารแม้ท้องจะหิวแค่ไหน ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นคนตัวเล็กสูดหายใจก่อนจะปีนออกไปทางหน้าต่าง ดีที่บ้านหลังนี้ไม่สูงมากไม่เช่นนั้นเธอคงได้เจ็บตัวก่อนที่จะหนีไปหาคนอีกฝั่งของเกาะแน่นอนราเดนกลับมานั่งหน้าเศร้าที่เก้าอี้หน้าชานบ้าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะผูกโบว์ ไม่ชอบเวลาที่เห็นปารวีเมินเฉยต่อตัวเองแม้แต่น้อย ทว่าก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรให้เธอได้ยอมเปิดใจให้อภัยไม่ทันที่จะได้คิดตก ความหูไวของเขาก็หูทำให้รู้สึกถึงสัญญาณไม่ดีบางอย่างที่ข้างบ้าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้องนอนใหญ่มีหน้าต่าง เขารีบสาวเท้าไปชะโงกหน้ามองตามเสียงกิ่งไม้หักก็เห็นหลังไวๆ ของปารวี ตอนนี้เธอวิ่งหนีเขาเข้าป่าไปแล้ว“ลูกปลา มันอันตราย” ราเดนตะโกนจนสุดเสียง เขาไม่น่าประมาทเธอเลย“อ๊าย...”ตะโกนยังไม่ทันขาดคำเสียงกรีดร้อง ของหญิงสาวก็ดังขึ้นเขาจึงรีบสาวเท้าสับวิ่งไปหาเธอทันที วิ่งตามได้ไม่กี่วินาทีเขาก็อยู่ชะงัก อ้าป