“ว๊าย...” สาวเจ้าสะดุ้งตัวโยนเมื่อก้าวผ่านรั้วบ้านมาได้ไม่กี่ก้าวแม่ของเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้า
“ตกใจอะไรขนาดนั้น” มาลามองหน้าลูกสาวคนเดียวของเธอด้วยสีหน้าที่ตกอกตกใจไปตามๆ กัน
“แล้วแม่มายืนลับๆ ล่อๆ อะไรตรงนี้ล่ะจ๊ะ”
“แม่เก็บตำลึงอยู่ไง แล้วไปไหนกับใครมากลับซะเย็นเลย”
“หนูไปหาลูกปลามา พอดีมีคนมาส่งน่ะ เย็นนี้มีกับข้าวอะไรบ้างจ๊ะ หนูหิ๊วหิว”
“แม่ทำแกงเห็ดกับทอดปลาสลิดเอาไว้ นี่ก็มาเก็บตำลึงกำลังจะทำแกงจืด หิวก็เข้าไปในครัวก่อนไป เดี๋ยวแม่เก็บตำลึงเสร็จแล้วเดี๋ยวจะตามไป”
“จ้า” รับปากคนเป็นแม่เรียบร้อยก็รีบสาวเท้าลุกลี้ลุกลนเข้าไปในบ้าน ดีที่เธอเปลี่ยนเรื่องคุยกับแม่ของเธอทัน ไม่เช่นนั้นเธอได้ถูกซักอยู่นานแน่ว่ารุ่นพี่คนที่มาส่งชื่ออะไร เป็นลูกเต้าเหล่าใคร ตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะบอกกับแม่เธอจริงๆ ว่ากำลังมีแฟน ยิ่งวีรกกรรมของคนที่ได้ชื่อว่าแฟนของเธอมากมายขนาดนั้นยิ่งยังไม่อยากบอกใครเข้าไปใหญ่ สักวันที่เธอมั่นใจในตัวของซีโวลอดวันนั้นเธอถึงจะกล้าพูดได้อย่างเต็มปาก แต่ตอนนี้คงต้องหลบๆ ซ่อนๆ เช่นนี้ไปก่อน
มุขรินทร์ในเดรสชุดนอนตัวโคร่งสีชมพูนอนกลิ้งพลิกไปพลิกมาอยู่ขนเตียงขณะเฟสไทม์กับอารยาและไก่หวานช่วงหัวค่ำ
“ดีแล้วล่ะที่วันนี่ฉันไม่ไปรับพ่อกับแม่ลูกปลาด้วย” เธอรู้ว่าไก่หวานและอารยาบอกกับพ่อแม่ของปารวีในตอนที่ไปรับทั้งสองกลับมาจากโรงพยาบาลว่าตอนนี้ที่ปารวีและราเดนไม่ได้อยู่ที่ไร่เพราะไปดูงานที่ต่างจังหวัดเพื่อเป็นต้นแบบในการทำรีสอร์ท หากเธอไปด้วยก็คงจะโกหกหน้าตาเฉยกับพ่อแม่ของเพื่อนแบบนั้นไม่ได้แน่นอน
“พวกฉันคิดถูกไงที่ไม่ให้แกไป เดี๋ยวไอ้ต่อมศีลธรรมไม่อยากโกหกของแกจะไปทำให้พ่อลูกปลาทรุดลงกว่าเดิมอีก” อารยาเอ่ยตอบ
“แล้วไอ้เรื่องที่แกเล่า ถ้าเป็นอย่างที่คุณแอลบอก เท่ากับว่าคุณราเดนไม่เคยคบซ้อน แค่ทำทุกอย่างให้ลูกปลาเกลียดตัวเองเท่านั้น เฮ้อ! เพื่อนฉันก็ดันไปรักคนที่ไม่อยากมีครอบครัว ทำไมเพื่อนฉันอาภัพรักแบบนี้นะ”
“แกว่าฉันควรจะบอกเรื่องนี้กับลูกปลาไหม แต่ฉันเอนไปทางอยากบอก ไม่อยากให้ลูกปลาเข้าใจว่าคุณเรมีคนอื่น อย่างน้อยถึงจะเสียใจก็เสียใจแค่เรื่องที่รู้ว่าคุณเรไม่อยากมีใครก็พอ” มุขรินทร์อยากจะโทรคุยกับปารวีถึงเรื่องที่ได้รับรู้มาใจจะขาด ทว่าก็อยากจะปรึกษากับเพื่อนๆ ทั้งสองก่อน
“ฉันว่าก็ควรจะบอกให้รู้นะ จากนั้นเราก็แค่ทำให้ลูกปลาเดินหน้าต่อไปให้ได้ รักครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ในชีวิตไปละกัน แกว่าไงไก่หวาน อย่าเอาแต่เงียบสิ” อารยาเอ่ยถามไก่หวานให้ออกความเห็น หลังจากเห็นเพื่อนเธอเงียบมาสักพักแล้ว
“ที่เงียบเพราะฉันรู้สึกผิดน่ะสิ ตอนแรกก็คิดว่าคิดถูกที่ไล่ให้ลูกปลาไปตามหาหัวใจ แต่ตอนนี้ดูทุกอย่างเหมือนจะเลวร้ายมากๆ เลยอะ ไม่รู้ลูกปลามันจะกลับมาสดใสเหมือนเดิมอีกตอนไหน”
“ถ้าจะผิดก็ผิดกันทั้งหมดนี่แหละ ตอนนี้เรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะทำให้ลูกปลามันกลับมาสดใสเร็วๆ ได้ยังไง” มุขรินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ พวกเธอกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ที่ทำได้ดีที่สุดตอนนี้ก็คิดหาทางที่จะทำให้ปารวีกลับมาสดใสได้ดังเดิมเร็วๆ เท่านั้น
“อีกไม่นานหนูก็จะกลับแล้วจะแม่ ฝากบอกพ่อด้วยนะจ๊ะว่าขอให้หายเร็วๆ เดี๋ยวหนูจะโทรไปหาใหม่นะจ๊ะ” วางสายจากคนเป็นแม่เรียบร้อยหญิงสาวตัวเล็กในชุดเดรสสายเดี่ยวผ้าลินินสีครีมก็เดินเล่นอยู่ริมชายหาดที่หน้ารีสอร์ทหรูยามพระอาทิตย์ใกล้จะตก เสียงลมเสียงคลื่นพร้อมกับภาพแสงสีทองสลัวของดวงอาทิตย์ที่กำลังกระทบผืนน้ำทะเลสีคราม เป็นบรรยากาศที่ทำให้ปารวีรู้สึกผ่อนคลายได้ไม่น้อย
หลังจากที่จมอยู่กับความเสียใจมาหลายวันเธอก็เริ่มที่จะเหนื่อยในการที่ตัวเองจะต้องรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่ถูกราเดนหลอก ตอนนี้เธอได้ไร่กลับคืนมาแล้ว อีกทั้งพ่อของเธอก็กำลังหายวันหายคืน หลังจากนี้เธอจะตั้งใจเดินหน้าทำเพื่อพ่อกับแม่ของเธออย่างเต็มที่ ดีกว่าที่จะมาเสียใจให้ค่าผู้ชายที่เธอไม่เห็นค่า
คราแรกเธอก็อยากกอดทะเบียนสมรสเอาไว้เพราะไม่อยากให้ราเดนไปเสวยสุขกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสงบสุข เมื่ออารมณ์เริ่มเย็นลงเธอคิดว่าตัวเองพร้อมจะหย่าให้ราเดนโดยที่ไม่มีข้อแม้อะไรแล้ว เธออยากจะทำทุกอย่างให้ราเดนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอให้น้อยที่สุด แม้กระทั่งความทรงจำ
“แอบมาเดินคนเดียวไม่ชวนเลยนะครับ”
หญิงสาวหลุดจากภวังค์ความคิด ก่อนจะหันไปยิ้มให้ชวินที่เพิ่งเดินตามหลังมา “ไม่คิดว่าพี่วินจะว่างนี่คะ ขอบคุณพี่วินมากเลยนะคะที่ให้ลูกปลามาพักที่นี่ฟรีๆ”
หลังจากชวินชวนเธอมาพักที่รีสอร์ทติดทะเลของเขา เธอก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธ เพราะยิ่งได้ไปสถานที่ใหม่ๆ หัวใจของเธอก็เหมือนว่าจะเข้มแข็งได้เร็วขึ้นเท่านั้น
“ครับ อยากอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ได้ตามสบายเลย อีกอย่างที่พี่อยากถาม”
“อะไรเหรอคะ”
“ลูกปลาอยากสร้างรีสอร์ทอยู่ไหม พี่จะลงทุนสร้างให้ แล้วเรามาเป็นหุ้นส่วนกัน”
“อืม...ตอนนี้ลูกปลาอยากพักความคิดนี้เอาไว้ก่อนค่ะ”
“พี่เข้าใจครับ อยากดื่มอะไรไหม” ชวินพยักเพยิดไปที่บาร์ที่ติดกับริมชายหาด
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ”
“เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อน”
ปารวีอยากลองดื่มให้เมาจนไม่รู้เนื้อรู้ตัวสักครั้ง เผื่อว่าความเมาจะทำให้ไอ้ความฟุ้งซ่านหลายเรื่องหลายราวที่กำลังอยู่ในหัวมันหายไปได้บ้าง แค่ชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ดีไม่ดีเผื่อตื่นมาพรุ่งนี้เธออาจจะเป็นคนใหม่ไปเลยก็ได้
ปารวีนั่งดื่มไม่พูดไม่จาอยู่ที่บาร์ร่วมสองชั่วโมงกว่าโดยมีชวินคอยนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง ชายหนุ่มปล่อยให้คนตัวเล็กได้ปลดปล่อยความทุกข์ที่มีในใจไปกับน้ำเมาหลายแก้ว จนเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มไม่หลงเหลือสติแล้วจึงรวบอุ้มหญิงสาวพาเธอเดินกลับไปที่บ้านพักที่อยู่ติดริมทะเลเขาวางคนที่ตัวอ่อนปวกเปียกลงบนเตียงนุ่ม จากนั้นก็รีบไปหาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับเธอดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยแววตาเป็นประกาย ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มบางๆ รู้สึกดีใจไม่น้อยเมื่อได้มีโอกาสเป็นคนดูแลหญิงสาว“ถ้าพี่จะขอดูแลลูกปลา จะตอบตกลงพี่ไหม” เขาพึมพำเบาๆ อย่างคนที่กำลังมีความหวัง รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังเสียใจ และคงยังไม่พร้อมเปิดใจให้กับใคร ทว่าหากเขาดูแลเธอจนหัวใจเข้มแข็งขึ้นวันไหน เขาจะไม่พลาดที่จะบอกความในใจกับเธอแน่นอนชวินเช็ดหน้าเช็ดตาปารวีอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวของเธอเอาไว้ก่อนจะเดินจากออกไป ใจของเขาอยากจะอยู่เฝ้าเธอทั้งคืน ทว่าก็กลัวว่าเธอจะมองว่าเขาเป็นคนไม่น่าไว้ใจถ้าตื่นมาแล้วเห็นเขาอยู่ในห้อง เขายังต้องทำคะแนนกับเธออีกมาก ไม่อยากเสียคะแนนในตอนนี้ชวินยังคงเด
แม้ปารวียังคงดิ้นขัดขืนทว่าก็ไม่สามารถสู้แรงของราเดนได้ มือทั้งสองของเธอถูกเขากอบกุมด้วยมือข้างเดียวชูเอาไว้เหนือหัว ส่วนมืออีกข้างเขาก็สอดเข้าไปใต้ชุดเดรสกระชากแพนตี้จิ๋วจนขาดวิ่น จากนั้นก็แทรกลำขาแกร่งระหว่างสองขาเรียวที่ยังคงดีดดิ้นไม่หยุด เขาปลดเข็มขัดได้ก็งัดแท่งร้อนใหญ่ยาวที่ส่วนปลายกำลังปูดเป่งบดเบียดเข้าไปในช่องทางรักที่แห้งผาดในทันที“อื้อ...” ปารวีตัวเกร็งกะทันหันเมื่อความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เสียงร้องของความเจ็บปวดจากการถูกลุกล้ำโดยไร้การเล้าโลมถูกกลืนเข้าไปในลำคอของเขาส่วนราเดนเองก็หลับตาปี๋หน้าเหยเกเพราะรู้สึกปวดหนึบจากการถูกบีบรัดโดยช่องทางรักคับแคบที่ยังไม่มีน้ำหล่อลื่น ทว่านั่นก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้น ด้วยพอจะรู้ว่าที่ปารวียอมรับว่าเป็นของคนอื่นแล้วไม่ใช่ความจริง หากเธอผ่านศึกสวาทมาช่องทางรักจะไม่แห้งผาดและปิดสนิทเช่นนี้แน่ถึงอย่างนั้นเขาก็เบาใจไม่ได้ หากวันนี้เธอยังไม่ตกเป็นของชวิน วันหน้าหากหมอนั่นคิดทำคะแนนกับเธอได้สำเร็จมันก็ไม่แน่“ฮือ ฮือ ฮือ...” เสียงสะอื้นของคนใต้ล่างเรียกให้ราเดนรีบผละจากการบดจูบ“อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไปจากชีวิตฉันแล้วจะกลับมาทำแบบนี้ทำไม
“เห็นแก่ตัว ฉันเกลียดคุณ” กึก กึก ปารวีพยายามกระชากข้อมือตัวเองให้หลุดจากสิ่งที่เขาพันธนาการเอาไว้ แม้ข้อมือจะเริ่มมีเลือดซิบแต่เธอก็ไม่คิดที่จะหยุดการกระทำ เพราะไม่ต้องการให้ใครมากักขังหน่วงเหนี่ยวทำอย่างกับเธอเป็นนักโทษเช่นนี้“หยุด” ราเดนเข้าไปเขย่าตัวปารวี ทว่าสาวเจ้าก็ไม่คิดจะยอมหยุดการกระทำตามคำสั่งของเขาง่ายๆ จนราเดนต้องกอดเธอเอาไว้“พี่บอกให้หยุด จะเอาออกให้”ได้ยินเช่นนั้นปารวีจึงยอมนั่งนิ่งผ่อนลมหายใจ ปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อออกมาอาบแก้ม เธอเจ็บที่ข้อมือไม่เท่าไร แต่เจ็บที่หัวใจมากกว่า เขาออกจากชีวิตของเธอไปแล้ว จะมาทำท่าหวงก้างเพื่ออะไร แล้วตอนนี้ทำไมเขาไม่ไปดูแลคนที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย จะมาเสนอหน้าให้เธอเห็นเพิ่มความเจ็บช้ำให้หัวใจของเธอไปถึงไหนปารวีนั่งหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับขณะคนตัวโตกำลังนั่งทำแผลให้ เมื่อเขาพันผ้าก็อตที่ข้อมือของเธอเรียบร้อยเธอก็ดึงมือทั้งสองกลับมาวางที่หน้าตักโดยที่ไม่คิดจะเอ่ยขอบคุณเขาแม้แต่คำเดียว แค่เธอยังใจเย็นนั่งนิ่งไม่ต่อว่าเขาได้ก็นับว่าใจดีมากแล้ว“พาฉันกลับเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคุณแม้แต่วินาทีเดียว”“ถ้าอยากกลับก็ทำตัวดีๆ ยิ่งดื้อกับพี่ม
อารยาได้แต่นั่งถอนหายใจอ่อนใจกับเรื่องราวความรักอันน่าปวดหัว ไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายราเดนกับปารวีจะลงเอยกันยังไง ทว่าเธอก็ภาวนาอยากให้ปารวีให้บทเรียนกับพ่อหนุ่มใหญ่จอมคิดเยอะอย่างราเดนบ้างปารวีเดินขึ้นมายืนที่หัวเรือ มองไปไกลๆ เธอก็พอจะรู้ว่าตอนนี้เรือกำลังมุ่งหน้าไปที่เกาะที่ไหนสักที่ที่เธอไทม่รู้จัก เธอยืนกำหมัดแน่น หน้าบึ้งตึง เพราะรู้ว่าราเดนไม่ได้จะพาเธอกลับบ้านเช่นที่เขาพูด“ไหนบอกว่าจะพาฉันกลับบ้านไงคะ” เธอเดินกลับมาเอ่ยเสียงขุ่นกับคนที่กำลังขับเรือ“ใช่ แต่ยังไม่ได้บอกว่าจะพากลับตอนไหน”“คุณจะแกล้งอะไรฉันอีกฮะ ไร่ฉันคุณก็ขายให้เพื่อนคุณไปแล้ว ตัวฉันศักดิ์ศรีฉันคุณก็ได้ไปแล้วจะมายุ่งกับฉันทำไมอีก หรือคุณอยากให้ฉันเป็นบ้าเพราะคุณ คุณต้องการอะไรคุณราเดน ทำไมไม่กลับไปหาเมียคุณซะที” ตอนนี้ปารสีเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธออุตส่าห์อดกลั้นนิ่งเฉยเพราะคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้กลับเข้าฝั่ง แล้วเดินทางกลับบ้าน ทว่าอีกฝ่ายกลับเล่นลิ้นกลับกลอกพาเธอไปที่อื่นเสียอย่างนั้น“ก็นี่ไงเมียพี่ พี่ไม่เคยมีคนอื่น” ราเดนหยุดการเดินเรือแล้วเข้าไปรวบกอดคนตัวเล็ก“แล้วยัยนาทาเลียนั่นล่ะ หรือว่าโดนเธอทิ้งไปแล
“รีบออกไปเลยนะ บอกแล้วไงว่าอย่าเพิ่งบอกใครว่าเราเป็นอะไรกัน”“ผมเปล่านะ ยังไม่ได้พูดอะไรเลย มาถึงที่นี่แม่คุณก็ให้ผมไปนั่งในบ้านแล้วคุณก็ลงมาเจอผม ทำไม กับแม่คุณก็บอกไม่ได้เหรอว่าเราเป็นแฟนกัน ผมมีอะไรไม่ดีตรงไหนเหรอ” เขาพอจะเดาออกจากพฤติกรรมและคำพูดของหญิงสาว“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าวีรกรรมของคุณมันทำให้ฉันไม่มั่นใจในตัวคุณ”“เรื่องนี้เองเหรอ” ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเจื่อนลง เมื่อเธอพูดออกมาเช่นนี้เขาก็เริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้ว ว่าเธอก็คงรับวีรกรรมของเขาไม่ได้เช่นผู้หญิงที่เขาอยากจริงจังด้วยก่อนหน้า สิ่งที่เขาทำได้ก็คงจะเป็นการตัดใจ“ผมขอโทษแล้วกัน ตอนแรกผมแสดงความจริงใจเล่าทุกอย่างให้ฟังก็นึกว่าคุณจะรับได้ ขอตัวนะครับ”“อ้าว ไม่ใช่...” มุขรินทร์ยืนเท้าเอวมองคนที่ไม่คิดจะฟังเธอพูดให้จบแล้วขึ้นรถไป ไม่ใช่ว่าเธอรับไม่ได้ แต่อยากขอเวลาอีกนิดเพื่อให้มั่นใจในตัวของเขาก่อนจะบอกทุกคนว่าเขาเป็นแฟนก็เท่านั้นมาลามองตามรถหรูที่กำลังออกไปจากรั้วบ้าน ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาลูกสาวของเธอ “เค้ากลับแล้วเหรอ ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนลูกใช่ไหม”“แม่รู้เหรอจ๊ะ” สาวเจ้าเริ่มยิ้มแหย“แม่ว่าแล้วเชียว ครั้งก่อนก็ไปเที่ยว
ปารวีมองตามหลังคนตัวโตจนเขาเดินออกไปพ้นประตูจากนั้นเธอก็รีบเดินไปล็อคกลอนแน่นหนาก่อนจะสาวเท้ามาที่หน้าต่างเพื่อดูทางหนีทีไล่ เธอไม่ได้สนใจข้าวผัดกับกุ้งย่างตัวโตบนถาดอาหารแม้ท้องจะหิวแค่ไหน ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นคนตัวเล็กสูดหายใจก่อนจะปีนออกไปทางหน้าต่าง ดีที่บ้านหลังนี้ไม่สูงมากไม่เช่นนั้นเธอคงได้เจ็บตัวก่อนที่จะหนีไปหาคนอีกฝั่งของเกาะแน่นอนราเดนกลับมานั่งหน้าเศร้าที่เก้าอี้หน้าชานบ้าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะผูกโบว์ ไม่ชอบเวลาที่เห็นปารวีเมินเฉยต่อตัวเองแม้แต่น้อย ทว่าก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรให้เธอได้ยอมเปิดใจให้อภัยไม่ทันที่จะได้คิดตก ความหูไวของเขาก็หูทำให้รู้สึกถึงสัญญาณไม่ดีบางอย่างที่ข้างบ้าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้องนอนใหญ่มีหน้าต่าง เขารีบสาวเท้าไปชะโงกหน้ามองตามเสียงกิ่งไม้หักก็เห็นหลังไวๆ ของปารวี ตอนนี้เธอวิ่งหนีเขาเข้าป่าไปแล้ว“ลูกปลา มันอันตราย” ราเดนตะโกนจนสุดเสียง เขาไม่น่าประมาทเธอเลย“อ๊าย...”ตะโกนยังไม่ทันขาดคำเสียงกรีดร้อง ของหญิงสาวก็ดังขึ้นเขาจึงรีบสาวเท้าสับวิ่งไปหาเธอทันที วิ่งตามได้ไม่กี่วินาทีเขาก็อยู่ชะงัก อ้าป
หลังจากซีโวลอดวางสายจากราเดนได้ มุขรินทร์ก็รู้ว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์เอาไว้ไม่ผิด ตอนนี้ปารวีบาดเจ็บจนต้องนอนโรงพยาบาลเพราะต้องการหนีจากราเดน เธอจึงรีบเดินทางไปหาราเดนและปารวีพร้อมกับซีโวลอดในทันทีชวินบินจากภูเก็ตได้ก็ตรงมายังไร่ผูกรักริมธารเพราะคิดว่าปารวีจะอยู่ที่นี่ ทว่ามาถึงเขาก็ไม่เจอใคร เขาจึงขับรถเข้ามาหาสามภพที่ไร่สหายเสือ แล้วก็ได้รู้เรื่องที่น่าหงุดหงิดใจที่เพื่อนของเขากำลังร่วมหุ้นหับราเดนทำโรงบ่มไวน์โดยที่ไม่คิดจะปรึกษากับเขาสักคำ“แกกำลังจะทำโรงบ่มไวน์กับราเดนทำไมไม่บอกฉัน”“แล้วแกโมโหไรวะ” สามภพเท้าเอวขมวดคิ้ว มองเพื่อนตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงน เพราะไม่รู้ว่าทำไมชวินถึงได้มาอารมณ์เสียกับเรื่องแค่นี้ เพราะไม่ช้าไม่นานเขาก็ต้องบอกให้ชวินรับรู้อยู่แล้ว“ฉันไม่ชอบหน้าหมอนั่น” ชวินสบถเสียงแข็ง“ฉันมองออกว่าแกคิดอะไรกับลูกปลา แต่ก็ไม่ควรพาลมาเรื่องงานของฉันนะโว้ย”“แกไม่รู้หรือไงว่าราเดนทำอะไรกับลูกปลาไว้ เค้าทำให้เธอเสียใจ หลอกเธอให้เธอจดทะเบียนด้วยแล้วก็หักหลังเธอจะไปแต่งงานกับคนอื่น” ชวินละล่ำละละลัก เรื่องไม่พอใจที่ราเดนได้ปารวีไปครอบครองเขายอมรับ ทว่าเขาก็ไม่อยากให้เ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก สองสายตามองไปยังประตูห้องหลังจากได้ยินเสียงเคาะ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นมุขรินทร์ก็เดินนำหน้าซีโวลอดเข้ามาข้างใน“แกเป็นไงบ้าง” หญิงสาวหน้าสวยในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวเดินพุ่งตรงมายังเตียงคนป่วยทันที มุขรินทร์กวาดสายตามองบริเวณของของปารวีที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้จนหนาก็อดรู้สึกเจ็บแทนเพื่อนไม่ได้“ไม่เป็นไรมากแล้ว” ปารวีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ใจชื้นที่เห็นเพื่อนเธออยู่ตรงนี้ จะได้ถือโอกาสนี้ให้มุขรินทร์อยู่เฝ้าเธอเสียเลย“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ซีโวลอดเขายื่นกระเป๋าที่เตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ในนั้นให้กับราเดน“อืม” ราเดนรับของจากซีโวลอดได้ก็พุ่งตัวไปที่ห้องน้ำทันทีให้หลังราเดนไปได้ซีโวลอดก็หันมายิ้มให้ปารวี “แล้วต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนานไหมครับ”“คุณเรบอกว่าประมาณอาทิตย์นึงค่ะ แล้วนี่คุณเรโทรให้มาเยี่ยมเหรอคะ”“เปล่าครับ ผมรู้เรื่องจากเรก็เลยรีบมา”“แล้วทำไมเพิร์ลมาด้วย หรือว่าทุกคนรู้เรื่องที่ฉันเจ็บตัวหมดแล้วคะ” ใบหน้าหวานซีดเซียวเริ่มมีสีหน้าของความกังวล เธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะรู้เรื่องนี้ด้วย“เปล่าครับที่เพิร์ลมาด้วยเพราะผมไปหาเธอที่บ้านพอดี ตอนนี้คนอื่นๆ ยังไม่รู้เรื่อง
“อ้าวพี่เร ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงคะ”“ธุระเสร็จไวพี่ก็เลยรีบกลับ ลูกๆ บ่นคิดถึงพี่บ้างรึเปล่า” ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำเข้ามาสวมกอดพร้อมกอดหอมพวงแก้มนวลของคนเป็นภรรยาฟอดใหญ่“คนตามใจไม่อยู่ทั้งคนจะไม่บ่นถึงได้ยังไงล่ะคะ”“รู้สึกเหมือนกำลังโดนบ่นยังไงก็ไม่รู้”“แล้วทานอะไรมารึยังคะ”“เรียบร้อยครับ แล้วสิ่งที่อยากทานตอนนี้ก็คือเมีย” เขาช้อนก้นอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะก่อนจะแทรกตัวกึ่งกลางขาเรียวทั้งสอง จากนั้นก็รวบใบหน้าหวานด้วยมือทั้งสองประคองบดจูบด้วยความโหยหาปารวียกแขนทั้งสองคล้องคอคนเป็นสามีอย่างรู้งานก่อนจะแลกลิ้นอุ่นนุ่มกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใช่ว่าเขาโหยหาเธอเพียงฝ่ายเดียว เธอเองก็เฝ้าคิดถึงสัมผัสของเขาแทบทุกวินาทีที่ต้องห่างเช่นกันราเดนละมือจากใบหน้าหวานเลื่อนลงมาปลดกางเกงปลดปล่อยแท่งร้อนที่กำลังผงาดหัวปูดเป่งออกมาเผชิญโลกกว้างก่อนจะถลกชุดคลุมตัวบางจากหัวไหล่มนคนเป็นภรรยาให้ไปกองอยู่กับหน้าโต๊ะเมื่อคนตัวเล็กล่อนจ้อนเผยผิวเนื้อนวลเนียนชวนสัมผัสเขาก็วาดแขนประคองแผ่นหลังบางไล่พรมจูบตั้งแต่ลำคอระหงส์สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้เต็มปอดจนมาบรรจบอยู่ที่เนินอกอวบ
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันนานร่วมสามปีกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายโดยเฉพาะชีวิตของปารวี จากก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงเจ้าของไร่ผูกรักริมธาร มีหน้าที่บริหารไร่ และต้อนรับนักท่องเที่ยวตอนนี้เธอกลายเป็นคุณแม่ลูกสองที่ทำหน้าที่ดูแลลูก และเป็นผู้บริหารรีสอร์ทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงของจังหวัดไปแล้ว หลังจากที่เธอคืนดีกับราเดนได้ เขาก็เข้ามาพัฒนาไร่ของเธออย่างเต็มที่ ส่วนงานที่คลังอาวุธก็ยังคงบินไปดูแลอยู่บ่อยๆ แต่ส่วนใหญ่เขาก็จะใช้ชีวิตอยู่กับเธอที่ไร่ส่วนเพื่อนๆ ของเธอตอนี้ต่างคนต่างก็มีชีวิตเช่นที่ฝัน ไก่หวานเปิดธุรกิจร้านเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วดูท่าทุกอย่างก็กำลังไปได้สวย ส่วนอารยาก็เป็นเภสัชอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือร้านยาของเธอได้ขยายไปอีกสามสาขาส่วนมุขรินทร์ตอนนี้ก็เลิกทำงานเป็นบัญชีฟรีแลนซ์ แล้วเข้าไปช่วยสามีบริหารงานอยู่ที่รัสเซีย ใช่แล้ว ตอนนี้สองคนนั้นแต่งงานกันเรียบร้อย และตอนนี้ก็กำลังจะมีโซ่ทองคล้องใจออกมาลืมตาดูโลกแล้วด้วยส่วนสามภพก็กลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัว ไหนจะดูแลไวน์ที่โรงบ่ม และยังเป็นนักขายตัวยงที่หาลูกค้าได้เก่งมากๆ จนราเดนไม่ต้องเข้าไปช่วยทำอะไรในส่วนของชวิน ต
ราเดนได้แต่ก้มหน้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แม้จะเห็นว่าปารวีไม่ได้อยากจะเชียร์เขาสักนิด ทว่าเขาก็ยังอยากจะทำในสิ่งที่รับคำท้าชวิน วันนี้เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เขา หรือ ชวิน ที่จะเป็นผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้พักใหญ่แล้วที่เสียงของท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ดังลั่นสนั่นไปทั้งสนาม บีบให้หัวใจของคนที่เฝ้ามองไม่ละสายตาได้เต้นแรงตามเสียงนั้นไปด้วยปารวีแทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นว่าราเดนแทบจะหลุดโค้งทุกครั้งที่เข้าโค้ง ทว่าชวินกลับขับรถในสนามได้อย่างชำนาญ แต่ก็ทิ้งห่างราเดนได้ไม่ไกลมากนัก“รอบสุดท้ายแล้ว ใครจะชนะล่ะเนี่ย”เสียงของไก่หวานยิ่งทำให้ปารวีใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอกลืนน้ำลายไม่ลงคอและจับจ้องไปยังรถของราเดนตาไม่กระพริบ ยอมรับกับหัวใจตัวเองเลยว่าตอนนี้เขาอยากให้เป็นราเดนที่เข้าเส้นชัยไม่ใช่ชวิน ทว่าเหมือนเธอจะมองไม่เห็นโอกาสนั้นเลยและในโค้งสุดท้ายก่อนจะเข้าเส้นชัย รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันก็ได้ตีคู่กันมาติดๆ เล่นเอาคนที่เกาะขอบสนามแทบจะหยุดหายใจเพราะลุ้นไปตามๆ กัน ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น“อ๊าย...พี่เร!...” ปารวีร้องเสียงหลงเมื่อรถของราเดนพุ่งออกไปจากสนามแข่งแล้วไ
หวังว่าการยอมลงทุนเรียกคะแนนความสงสารจากคนตัวเล็กจะทำให้เธอกลับมาเป็นของเขาได้โดยเร็ว เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกับไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนที่พยายามจะขโมยหัวใจของเขาไปเช้านี้ชวินเลือกที่จะไปเยี่ยมราเดนพร้อมกับทุกคน เพราะเมื่อคืนเขาเจอหลักฐานเด็ดที่ทำให้เห็นว่าการที่ราเดนต้องเข้าโรงพยาบาลมันไม่ใช่เหตุสุดวิสัย ทว่าเขาเชื่อว่าราเดนต้องการเรียกร้องความสนใจจากปารวีต่างหาก“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”ทุกคนมองไปยังชวินกันเป็นตาเดียวที่เห็นเขาเข้าไปหาราเดนเป็นคนแรกทั้งที่ก็ไม่ค่อยจะชอบหน้ากันสักเท่าไร“อืม ก็ดีขึ้นมากแล้ว” ราเดนพยักหน้าน้อยๆ ตอบชวินเสียงห้วน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหนถึงได้แสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยเขาก่อนทุกคน“เมื่อวานผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว ผมเห็นว่าคุณเข้าไปเล่นกับลูกหมาตัวนั้นเอง ไม่ใช่ลูกหมาตัวนั้นวิ่งมาหาคุณ เรียกคะแนนสงสารจากลูกปลาสินะครับ” เมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ ชวินก็ไม่รีรอที่จะเผยธาตุแท้ของราเดน โดยเฉพาะปารวี เขาอยากให้เธอรู้ว่าราเดนกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออีกแล้ว ดูสิว่าหากหญิงสาวรู้แล้วมันจะเป็นยังไง“จริงเหรอคะ” ปารวีมองจ้องคนตัวโตที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงด้วยแววตาผิ
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าไปร่วมโต๊ะล่ะ”“ไม่ กลัวอดใจกระทืบคนไม่ได้”“หึ่...” ซีโวลอดขำพรืดกับคำตอบของเพื่อนรัก นับว่าไม่ผิดหวังกับคำตอบที่ออกมาจากปากของราเดน“ขำอะไรของนายนักหนา”“ก็ตั้งแต่คบกันมาฉันไม่เคยเห็นแกหึงผู้หญิงนี่หว่า เอาน่า... ฉันเชื่อว่าแกเอาลูกปลากลับคืนมาได้อยู่แล้ว แต่อย่าใจร้อนทำให้เธอโกรธอีก ห้ามบังคับ แต่ควรหัดใช้สมองให้เป็น”“พูดให้มันเข้าใจง่ายๆ หน่อยสิ” ราเดนเริ่มขมวดคิ้วระหว่างส่งเครื่องดื่มให้ซีโวลอด“เรื่องอื่นล่ะเก่งเหลือเกิน มาตกม้าตายเพราะเรื่องผู้หญิง” พูดจบก็ยกแก้วดื่มน้ำเมาสีสวยอึกใหญ่ ทั้งอมยิ้มน้อยๆ ให้เพื่อนที่ดูจะไร้เดียงสาเรื่องหัวใจ“ขอความเห็น ไม่ใช่ให้มาด่าฉัน”“ฉันว่ายังไงลูกปลาก็ยังหลงเหลือความรักให้นายอยู่ แค่ทำตัวน่าสงสารให้เธอเห็นใจนาย เดี๋ยวเธอก็ใจอ่อนกับนายเอง แต่ตอนนี้ห้ามทำอะไรให้เธอโกรธเด็ดขาดถึงจะหมั่นไส้หมอนั่นแค่ไหนก็ช่าง เข้าใจไหม”ราเดนนั่งเงียบ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่ร่วมโต๊ะดินเนอร์กันที่ริมชายหาด ไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นปารวีนั่งหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับชวิน เพราะรอยยิ้มที่เธอให้ชวินมันควรจะเป็นของเขา เขาหลี่ตามากขึ้นเรื่
“ก็ฉันจะอยู่รีสอร์ทพี่โชน ทำไมคะ หรือจะบังคับเอาฉันไปขังที่อื่นอีก บอกเลยนะคะว่าให้ฉันเจ็บตัวมากกว่านี้เพื่อหนีไปจากคุณฉันก็ยอม” สาวเจ้าในชุดมินิเดรสคอบัวแขนสั้นสีชมพูนั่งกอดอกบุ้ยปาก ดวงตามีแต่ความแข็งกร้าว ทำเอาคนที่มองจ้องอยู่ต้องถอนหายใจอ่อน“จะให้พี่ทำยังไงถึงจะหายโกรธพี่” ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้เขาก็อดไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเริ่มที่จะประชดประชันเขาขึ้นมา“ก็แค่เซ็นใบหย่ากัน แล้วก็ต่างคนต่างอยู่ค่ะ”“ถ้าพี่บอกว่าจะยอมเซ็นใบหย่าให้ จะไปอยู่รีสอร์ทอื่นได้ไหม”“คุณมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉันคะ”ราเดนยืนกัดฟันถอนหายใจและเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ต้องทำตามใจปารวี เมื่อเก็บของเรียบร้อยก็พาเธอไปที่รีสอร์ทของชวินเมื่อมาถึงเขาก็ต้องพยายามสงบอารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่เคยทำมา เพราะหลังจากชวินรู้ว่าปารวีกลับมาพักที่รีสอร์ทของตัวเองก็รับเดินทางจากบ้านมาหาภรรยาของเขาทันที แถมยังทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ พูดคุยกันอย่างออกรสทำเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ด้วย จนเขาต้องเดินหนีมาหาที่สงบอารมณ์ดีที่เขารู้ว่าซีโวลอดกับมุขรินทร์ยังเที่ยวด้วยกันอยู่แถวนี้เลยได้โทรตามให้ทั้งสองมาที่นี่ อย่างน้อยเขาก็ยังมีซีโวลอดเป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก สองสายตามองไปยังประตูห้องหลังจากได้ยินเสียงเคาะ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นมุขรินทร์ก็เดินนำหน้าซีโวลอดเข้ามาข้างใน“แกเป็นไงบ้าง” หญิงสาวหน้าสวยในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวเดินพุ่งตรงมายังเตียงคนป่วยทันที มุขรินทร์กวาดสายตามองบริเวณของของปารวีที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้จนหนาก็อดรู้สึกเจ็บแทนเพื่อนไม่ได้“ไม่เป็นไรมากแล้ว” ปารวีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ใจชื้นที่เห็นเพื่อนเธออยู่ตรงนี้ จะได้ถือโอกาสนี้ให้มุขรินทร์อยู่เฝ้าเธอเสียเลย“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ซีโวลอดเขายื่นกระเป๋าที่เตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ในนั้นให้กับราเดน“อืม” ราเดนรับของจากซีโวลอดได้ก็พุ่งตัวไปที่ห้องน้ำทันทีให้หลังราเดนไปได้ซีโวลอดก็หันมายิ้มให้ปารวี “แล้วต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนานไหมครับ”“คุณเรบอกว่าประมาณอาทิตย์นึงค่ะ แล้วนี่คุณเรโทรให้มาเยี่ยมเหรอคะ”“เปล่าครับ ผมรู้เรื่องจากเรก็เลยรีบมา”“แล้วทำไมเพิร์ลมาด้วย หรือว่าทุกคนรู้เรื่องที่ฉันเจ็บตัวหมดแล้วคะ” ใบหน้าหวานซีดเซียวเริ่มมีสีหน้าของความกังวล เธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะรู้เรื่องนี้ด้วย“เปล่าครับที่เพิร์ลมาด้วยเพราะผมไปหาเธอที่บ้านพอดี ตอนนี้คนอื่นๆ ยังไม่รู้เรื่อง
หลังจากซีโวลอดวางสายจากราเดนได้ มุขรินทร์ก็รู้ว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์เอาไว้ไม่ผิด ตอนนี้ปารวีบาดเจ็บจนต้องนอนโรงพยาบาลเพราะต้องการหนีจากราเดน เธอจึงรีบเดินทางไปหาราเดนและปารวีพร้อมกับซีโวลอดในทันทีชวินบินจากภูเก็ตได้ก็ตรงมายังไร่ผูกรักริมธารเพราะคิดว่าปารวีจะอยู่ที่นี่ ทว่ามาถึงเขาก็ไม่เจอใคร เขาจึงขับรถเข้ามาหาสามภพที่ไร่สหายเสือ แล้วก็ได้รู้เรื่องที่น่าหงุดหงิดใจที่เพื่อนของเขากำลังร่วมหุ้นหับราเดนทำโรงบ่มไวน์โดยที่ไม่คิดจะปรึกษากับเขาสักคำ“แกกำลังจะทำโรงบ่มไวน์กับราเดนทำไมไม่บอกฉัน”“แล้วแกโมโหไรวะ” สามภพเท้าเอวขมวดคิ้ว มองเพื่อนตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงน เพราะไม่รู้ว่าทำไมชวินถึงได้มาอารมณ์เสียกับเรื่องแค่นี้ เพราะไม่ช้าไม่นานเขาก็ต้องบอกให้ชวินรับรู้อยู่แล้ว“ฉันไม่ชอบหน้าหมอนั่น” ชวินสบถเสียงแข็ง“ฉันมองออกว่าแกคิดอะไรกับลูกปลา แต่ก็ไม่ควรพาลมาเรื่องงานของฉันนะโว้ย”“แกไม่รู้หรือไงว่าราเดนทำอะไรกับลูกปลาไว้ เค้าทำให้เธอเสียใจ หลอกเธอให้เธอจดทะเบียนด้วยแล้วก็หักหลังเธอจะไปแต่งงานกับคนอื่น” ชวินละล่ำละละลัก เรื่องไม่พอใจที่ราเดนได้ปารวีไปครอบครองเขายอมรับ ทว่าเขาก็ไม่อยากให้เ
ปารวีมองตามหลังคนตัวโตจนเขาเดินออกไปพ้นประตูจากนั้นเธอก็รีบเดินไปล็อคกลอนแน่นหนาก่อนจะสาวเท้ามาที่หน้าต่างเพื่อดูทางหนีทีไล่ เธอไม่ได้สนใจข้าวผัดกับกุ้งย่างตัวโตบนถาดอาหารแม้ท้องจะหิวแค่ไหน ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นคนตัวเล็กสูดหายใจก่อนจะปีนออกไปทางหน้าต่าง ดีที่บ้านหลังนี้ไม่สูงมากไม่เช่นนั้นเธอคงได้เจ็บตัวก่อนที่จะหนีไปหาคนอีกฝั่งของเกาะแน่นอนราเดนกลับมานั่งหน้าเศร้าที่เก้าอี้หน้าชานบ้าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะผูกโบว์ ไม่ชอบเวลาที่เห็นปารวีเมินเฉยต่อตัวเองแม้แต่น้อย ทว่าก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรให้เธอได้ยอมเปิดใจให้อภัยไม่ทันที่จะได้คิดตก ความหูไวของเขาก็หูทำให้รู้สึกถึงสัญญาณไม่ดีบางอย่างที่ข้างบ้าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้องนอนใหญ่มีหน้าต่าง เขารีบสาวเท้าไปชะโงกหน้ามองตามเสียงกิ่งไม้หักก็เห็นหลังไวๆ ของปารวี ตอนนี้เธอวิ่งหนีเขาเข้าป่าไปแล้ว“ลูกปลา มันอันตราย” ราเดนตะโกนจนสุดเสียง เขาไม่น่าประมาทเธอเลย“อ๊าย...”ตะโกนยังไม่ทันขาดคำเสียงกรีดร้อง ของหญิงสาวก็ดังขึ้นเขาจึงรีบสาวเท้าสับวิ่งไปหาเธอทันที วิ่งตามได้ไม่กี่วินาทีเขาก็อยู่ชะงัก อ้าป