ตอนที่50

แม้ปารวียังคงดิ้นขัดขืนทว่าก็ไม่สามารถสู้แรงของราเดนได้ มือทั้งสองของเธอถูกเขากอบกุมด้วยมือข้างเดียวชูเอาไว้เหนือหัว ส่วนมืออีกข้างเขาก็สอดเข้าไปใต้ชุดเดรสกระชากแพนตี้จิ๋วจนขาดวิ่น จากนั้นก็แทรกลำขาแกร่งระหว่างสองขาเรียวที่ยังคงดีดดิ้นไม่หยุด เขาปลดเข็มขัดได้ก็งัดแท่งร้อนใหญ่ยาวที่ส่วนปลายกำลังปูดเป่งบดเบียดเข้าไปในช่องทางรักที่แห้งผาดในทันที

“อื้อ...” ปารวีตัวเกร็งกะทันหันเมื่อความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เสียงร้องของความเจ็บปวดจากการถูกลุกล้ำโดยไร้การเล้าโลมถูกกลืนเข้าไปในลำคอของเขา

ส่วนราเดนเองก็หลับตาปี๋หน้าเหยเกเพราะรู้สึกปวดหนึบจากการถูกบีบรัดโดยช่องทางรักคับแคบที่ยังไม่มีน้ำหล่อลื่น ทว่านั่นก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้น ด้วยพอจะรู้ว่าที่ปารวียอมรับว่าเป็นของคนอื่นแล้วไม่ใช่ความจริง หากเธอผ่านศึกสวาทมาช่องทางรักจะไม่แห้งผาดและปิดสนิทเช่นนี้แน่

ถึงอย่างนั้นเขาก็เบาใจไม่ได้ หากวันนี้เธอยังไม่ตกเป็นของชวิน วันหน้าหากหมอนั่นคิดทำคะแนนกับเธอได้สำเร็จมันก็ไม่แน่

“ฮือ ฮือ ฮือ...” เสียงสะอื้นของคนใต้ล่างเรียกให้ราเดนรีบผละจากการบดจูบ

“อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไปจากชีวิตฉันแล้วจะกลับมาทำแบบนี้ทำไม ฮือ ฮือ... ฉันเกลียดคุณ”

สิ้นคำว่าเกลียดราเดนก็เริ่มฉุนหนักอีกรอบ เขาก้มบดจูบปิดปากคนตัวเล็กอีกครั้ง จากนั้นก็เริ่มสาวสะโพกหนักๆ ส่งแท่งร้อนเข้าออกช่องทางรักของเธอถี่รัวโดยไม่สนเสียงสะอื้น เขาอยากจะย้ำให้เธอได้จำว่าคนที่เธอพูดว่าเกลียดคนนี้เป็นผัวของเธอ และจะไม่ยอมให้เธอตกไปเป็นของคนอื่นง่ายๆ

ราเดนหาความสุขจากร่างกายปารวีนานเท่าไรนับไม่ได้ คราแรกคิดจะสั่งสอนให้เธอจำว่าคนที่เกลียดคือสามีของตัวเอง ทว่าเมื่อได้อยู่บนตัวของปารวี ได้สัมผัสผิวเนื้อนุ่มนิ่มมีกลิ่นหอมชวนผ่อนคลายเขาก็หยุดตัวเองได้ยากทุกทีไป บทสวาทบนรถคันหรูนี้จึงเนิ่นนานจนเขาไม่อยากนับเวลา กว่าจะปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระได้เธอก็อยู่ในสภาพที่สลบเหมือดเช่นเคย

ชายหนุ่มหน้าตี๋นั่งกำหมัดสีหน้าเคร่งเครียดขณะดูภาพย้อนหลังจากกล้องวงจรปิด “อย่าคิดว่าผมจะยอมแพ้ง่ายๆ คุณราเดน”

เมื่อเช้าเขาตั้งใจไปเคาะห้องของปารวี เมื่อเห็นว่าห้องเธอไม่ได้ล็อคจึงรีบเข้าไปด้านใน แต่แล้วก็พบเพียงข้าวของเครื่องใช้แต่ไม่พบตัวเจ้าของห้อง เมื่อหาหญิงสาวอย่างไรก็หาไม่เจอเขาจึงรีบมาที่ห้องควบคุม และและภาพในกล้องวงจรปิดก็บ่งบอกทุกอย่างว่าราเดนเป็นคนพาตัวปารวีออกไป

เดาได้เลยว่าราเดนต้องรู้มาก่อนแน่นอนว่าเขาเป็นคนพาปารวีมาที่นี่ ดีไม่ดีอาจจะให้คนแอบตามปารวีตั้งแต่อยู่ที่รีสอร์ทริมธารแล้ว พฤติกรรมราเดนเดาได้ไม่ยาก มองจากนอกโลกก็รู้ว่าชายหนุ่มกำลังหวงก้าง ทว่าเขาก็ไม่คิดที่จะไปขัดขวางอะไร เพราะรู้ว่าคนอย่างปารวีใจแข็งแค่ไหน ยังไงเธอก็ไม่กลับไปคืนดีกับคนที่ทำร้ายจิตใจ และกำลังจะมีครอบครัวใหม่แน่นอน

ปารวีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยงของอีกวัน คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่นก่อนที่เปลือกตาจะเปิด เธอรู้สึกปวดหนึบหนักอึ้งที่หัวพอสมควร พอจะยกมือกุมขมับก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างรั้งเอาไว้เธอจึงรีบเปิดเปลือกตาเพ่งมองไปยังข้อมือทั้งสอง ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้มือทั้งสองของเธอถูกตรึงเอาไว้ด้วยกุญแจมือที่คล้องติดกับเตียงขนาดเล็กทั้งสองข้าง

เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ห้องที่เล็กคับแคบผิดปกติทั้งยังรู้สึกได้ถึงความโคลงเคลงก็พอจะเดาออกว่าเธอน่าจะอยู่ในห้องนอนของเรือยอร์ชขนาดกลาง แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่นหลุบสายตาลงต่ำเพราะกำลังใช้ความคิด และแล้วภาพของราเดนที่กระทำป่าเถื่อนกับเธอเมื่อคืนก็ปรากฎขึ้นมาในหัวสมอง เขาเป็นคนพาเธอมาที่นี่อย่างนั้นเหรอ

แกร๊ก... ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบจากการคาดเดา ร่างสูงใหญ่หัวฟูฟ่องหนวดเคราเฟิ้มในชุดเสื้อเชิ้ตลินินสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำก็โผล่เข้ามายืนตรงหน้า เป็นเขาจริงๆ อย่างที่คิด แล้วเขาจะจับเธอมาขังเอาไว้แบบนี้เพื่ออะไร หรือว่าเขากำลังจะบีบบังคับให้เธอเซ็นใบหย่า หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่จะพูดกันยาก เพราะเธอเองก็ปลงตกและอยากจะตัดขาดกับเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเหมือนกัน

“ถ้าจับฉันมาเพราะจะบังคับให้ฉันหย่าก็ปล่อยฉันค่ะ ฉันจะรีบเซ็นใบหย่าให้ ส่วนคุณจะไปเสวยสุขที่ไหนก็เชิญ”

“เห็นหน้าพี่ก็พูดเรื่องหย่า ไหนบอกว่าจะยังไงก็ไม่​ยอมหย่า หรือตอนนี้มีเป้าหมายใหม่แล้ว” ราเดนเอ่ยเสียงขุ่นทั้งยังเริ่มกัดฟันด้วยความไม่พอใจ

“คุณจะพูดอะไรก็เรื่องของคุณ ส่วนฉันจะหย่า ฉันไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณทั้งนั้น”

“ไอ้โชนมันเสนออะไรให้ล่ะถึงได้ยากจะหย่ากับผมนัก มันเสนอจะสร้างรีสอร์ทหรือสวรรค์วิมานอะไรให้เหรอฮะ!”

ปารวีสะดุ้งตัวโยนเมื่อคนตัวโตตวาดเสียงฝาดใส่หน้า เธอเงยหน้าประชันสายตากับเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

สรุปว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นคนประสาทเสียแบบนี้เองเหรอ สิ่งที่เขากำลังเข้าใจผิดเธอไม่คิดแก้ต่าง หากเขาเข้าใจแบบนั้นแล้วเลิกยุ่งกับเธอได้ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวดตอนเห็นหน้าเขาแล้วนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำร้ายเธออีก

“ฉันจะตกลงอะไรกับพี่โชนมันก็เรื่องของฉัน ตอนนี้คุณควรปล่อยฉัน แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักที”

“ไม่เลิก ได้ยินไหมว่าไม่เลิก”