ตอนที่49

ปารวีนั่งดื่มไม่พูดไม่จาอยู่ที่บาร์ร่วมสองชั่วโมงกว่าโดยมีชวินคอยนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง ชายหนุ่มปล่อยให้คนตัวเล็กได้ปลดปล่อยความทุกข์ที่มีในใจไปกับน้ำเมาหลายแก้ว จนเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มไม่หลงเหลือสติแล้วจึงรวบอุ้มหญิงสาวพาเธอเดินกลับไปที่บ้านพักที่อยู่ติดริมทะเล

เขาวางคนที่ตัวอ่อนปวกเปียกลงบนเตียงนุ่ม จากนั้นก็รีบไปหาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับเธอ

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยแววตาเป็นประกาย ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มบางๆ รู้สึกดีใจไม่น้อยเมื่อได้มีโอกาสเป็นคนดูแลหญิงสาว

“ถ้าพี่จะขอดูแลลูกปลา จะตอบตกลงพี่ไหม” เขาพึมพำเบาๆ อย่างคนที่กำลังมีความหวัง รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังเสียใจ และคงยังไม่พร้อมเปิดใจให้กับใคร ทว่าหากเขาดูแลเธอจนหัวใจเข้มแข็งขึ้นวันไหน เขาจะไม่พลาดที่จะบอกความในใจกับเธอแน่นอน

ชวินเช็ดหน้าเช็ดตาปารวีอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวของเธอเอาไว้ก่อนจะเดินจากออกไป ใจของเขาอยากจะอยู่เฝ้าเธอทั้งคืน ทว่าก็กลัวว่าเธอจะมองว่าเขาเป็นคนไม่น่าไว้ใจถ้าตื่นมาแล้วเห็นเขาอยู่ในห้อง เขายังต้องทำคะแนนกับเธออีกมาก ไม่อยากเสียคะแนนในตอนนี้

ชวินยังคงเดินล้วงกระเป๋าหน้าระรื่น เขาก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีสายตาจากในเงามืดมองเขาราวอยากจะฉีกเลือดฉีกเนื้อ ราเดนยืนกอดอกกัดฟันกรอด ข่มอารมณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเฝ้ามองอยู่ในมุมมืดตั้งแต่ชวินอุ้มปารวีเข้าไปในห้องพักและหายไปนานสองนาน เมื่อเห็นชายหนุ่มออกจากห้องหญิงสาวไปได้เขาก็รีบเดินดุ่มเข้าไปทำในสิ่งที่ใจต้องการทันที

ราเดนใช้ความชำนาญในการทำลายลูกบิดประตู ไม่กี่วินาทีก็ได้เข้าไปในห้องนอนของหญิงสาว ร่างสูงใหญ่มองจ้องคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเคืองขุ่นก่อนจะเข้าไปกระชากแขนคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นนั่ง

ปารวีขยี้หูขยี้ตาเมื่อจู่ๆ เธอก็ถูกปลุกให้ตื่น “อืม...” ลืมตาตื่นมาเห็นหน้าคนที่ดึงให้เธอลุกขึ้นนั่ง คิ้วเรียวก็เริ่มขมวดมุ่นเพราะคนตรงหน้าคือราเดน เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือเธอกำลังตาฝาดกันแน่

“นอนกับมันไปรึยัง” ราเดนดึงแขนปารวีลากเธอออกมาจากเตียง

“โอ้ย...” ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเหยเกเมื่อถูกคนตัวโตกระชากเต็มแรงจนเธอแทบจะลงไปกองกับพื้น ยังดีที่เขามีน้ำใจกอดเธอเอาไว้ แสดงว่าเมื่อครู่เธอไม่ได้ตาฝาดจริงๆ ราเดนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงยังเป็นคำถามที่วนอยู่ในหัวไม่หาย

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่” ปารวีเอ่ยถามน้ำเสียงงัวเงียไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำ แต่ไม่ทันที่จะได้คำตอบ เธอก็ถูกเขารวบอุ้มออกไปจากห้องโดยที่ต่อต้านอะไรไม่ได้เพราะร่างกายเชื่องช้าจนไม่สามารถขัดขืนได้ตามที่ใจต้องการ

ราเดนอุ้มคนตัวเล็กเดินดุ่มตรงไปยังลานจอดรถด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแข็งกร้าวเพราะไฟโทสะกำลังสุมอยู่เต็มอก ไม่พอใจเป็นที่สุดที่เห็นปารวีใกล้ชิดกับชวิน เขารู้มาตลอดว่าปารวีอยู่ที่รีสอร์ทริมธารน้ำตกกับชวินร่วมอาทิตย์ ทั้งสองดูสนิทสนมกันจนเกินคำว่าเพื่อน ใกล้ชิดกันที่นั่นไม่พอยังไม่พอ ยังพากันมาเที่ยวสองต่อสองที่รีสอร์ทริมทะเลอีก แบบนี้จะให้เขาคิดเป็นอื่นได้อย่างไร

“อย่ามายุ่งกับฉัน”

ราเดนไม่ได้สนใจคนที่อยู่ในอ้อมอก ถึงเธอจะแสดงออกถึงอาการต่อต้าน ทว่าสภาพของเธอก็ไม่ได้อยู่ในความพร้อมที่จะขัดขืนเขาได้เลยสักนิด เขาสาวเท้ายาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงรถSUVคันหรู จากนั้นก็พาคนตัวเล็กยัดเข้าไปในรถและรีบขับออกจากที่นี่ไปด้วยความรวดเร็ว

รถหรูแล่นออกมาไม่นานนักปารวีก็พยายามปลดเข็มขัดนิรภัยให้พ้นจากตัว หมายจะหนีออกไปจากในรถที่กำลังแล่นอยู่บนถนนด้วยความเร็วสูง ทว่ามือของเธอก็ถูกราเดนดึงเอาไว้

“จะทำอะไร” ราเดนรู้ว่าคนข้างๆ มีสติไม่เต็มร้อย แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะเกลียดเขาจนคิดที่จะกระโดดออดจากรถในขณะที่ความเร็วที่เขาใช้ตอนนี้ไม่ใช่น้อยๆ

“อย่ามายุ่ง”

“ก็พี่จะยุ่ง”

“ไปหาเมียคุณโน่นไป อย่ามายุ่งกับฉัน”

“ก็นี่ไงเมีย”

“ไม่ใช่”

“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง หรือกลายเป็นเมียคนอื่นไปแล้ว”

“เออ”

“ลูกปลา!” เอี๊ยด...

สาวเจ้าแทบหัวทิ่มไปกับคอนโซลเมื่อราเดนเหยียบเบรกกะทันหัน“อ๊าย...” เธอแทบจะสร่างเมาด้วยความกลัวตาย “ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย” เมื่อรู้ว่ารถได้จอดสนิท และรู้ตัวว่าไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายเฮงซวยเธอจึงรีบกวาดมือควานไปที่ข้างตัวเพื่อจะปลดเข็มขัดนิรภัยอีกครั้ง

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ราเดนไม่ยอมให้เธอได้ปลดเข็มขัดง่ายๆ เขาไม่เพียงจับมือของเธอเอาไว้ แต่ยังหันมาคร่อมขึงเธอไม่ให้ขยับตัวไปไหนก่อนจะปรับเบาะให้เอนลงไปจนสุด

เขากำลังจะมาหาความสุขจากร่างกายเธอทั้งที่ทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดีอย่างนั้นเหรอ “หยุดนะ อย่ามายุ่งกับฉัน อื้อ...” ราเดนขึงคนตัวเล็กเอาไว้ได้เขาก็ก้มบดจูบปิดปากไม่ยอมให้เธอได้ส่งเสียง เขาไม่คิดจะฟังคำสั่งของเธอเพราะทนที่จะเห็นเธอตกเป็นของคนอื่นไม่ได้