ตอนที่53

“รีบออกไปเลยนะ บอกแล้วไงว่าอย่าเพิ่งบอกใครว่าเราเป็นอะไรกัน”

“ผมเปล่านะ ยังไม่ได้พูดอะไรเลย มาถึงที่นี่แม่คุณก็ให้ผมไปนั่งในบ้านแล้วคุณก็ลงมาเจอผม ทำไม กับแม่คุณก็บอกไม่ได้เหรอว่าเราเป็นแฟนกัน ผมมีอะไรไม่ดีตรงไหนเหรอ” เขาพอจะเดาออกจากพฤติกรรมและคำพูดของหญิงสาว

“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าวีรกรรมของคุณมันทำให้ฉันไม่มั่นใจในตัวคุณ”

“เรื่องนี้เองเหรอ” ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเจื่อนลง เมื่อเธอพูดออกมาเช่นนี้เขาก็เริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้ว ว่าเธอก็คงรับวีรกรรมของเขาไม่ได้เช่นผู้หญิงที่เขาอยากจริงจังด้วยก่อนหน้า สิ่งที่เขาทำได้ก็คงจะเป็นการตัดใจ

“ผมขอโทษแล้วกัน ตอนแรกผมแสดงความจริงใจเล่าทุกอย่างให้ฟังก็นึกว่าคุณจะรับได้ ขอตัวนะครับ”

“อ้าว ไม่ใช่...” มุขรินทร์ยืนเท้าเอวมองคนที่ไม่คิดจะฟังเธอพูดให้จบแล้วขึ้นรถไป ไม่ใช่ว่าเธอรับไม่ได้ แต่อยากขอเวลาอีกนิดเพื่อให้มั่นใจในตัวของเขาก่อนจะบอกทุกคนว่าเขาเป็นแฟนก็เท่านั้น

มาลามองตามรถหรูที่กำลังออกไปจากรั้วบ้าน ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาลูกสาวของเธอ “เค้ากลับแล้วเหรอ ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนลูกใช่ไหม”

“แม่รู้เหรอจ๊ะ” สาวเจ้าเริ่มยิ้มแหย

“แม่ว่าแล้วเชียว ครั้งก่อนก็ไปเที่ยวกับเค้าใช่ไหม”

“จะแม่”

“แล้วบอกแม่ว่าเป็นเพื่อนรุ่นพี่ ลูกแม่ไม่เคยโกหกนี่ ทำไมถึงบอกว่าเค้าเป็นแค่เพื่อนรุ่นพี่ล่ะลูก”

“ตอนนี้หนูคิดว่าเค้าเป็นแค่เพื่อนรุ่นพี่จริงๆ นะแม่ เดี๋ยวหนูเล่าทั้งหมดให้ฟังก็ได้”

ไหนๆ เรื่องมันก็เหมือนจะบานปลายเธอจึงเลือกที่จะดึงมือแม่ของเธอเดินเข้าไปคุยกันในบ้าน จากนั้นก็เล่าเรื่องของเธอกับซีโวลอดตั้งแต่ต้นจนจบให้แม่ของเธอได้ฟัง

“อืม...จากที่เล่ามาเค้าก็เป็นคนดีพอสมควรเลยนะ ที่จริงแม่ต้องขอบคุณเค้าด้วยซ้ำที่ทำให้เรายังรอดปลอดภัยกลับมาหาแม่ แถมเรื่องที่เค้าพูดถึงอดีตก็เป็นการแสดงถึงความจริงใจด้วย แม่ว่าคบกับเค้าก็ไม่เสียหายละลูก”

“แม่ไม่กลัวว่าเค้าจะทำหนูผิดหวังเหรอจ๊ะ” มุขรินทร์มองจ้องคนเป็นแม่ด้วยแววตาฉงน นับว่าคำตอบของแม่เธอผิดคาดไปจากที่คิด

“อย่าบอกว่าคิดว่าแม่กลัว”

มุขรินทร์พยักหน้าด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“แม่ว่าเรากำลังเอาความผิดหวังจากพ่อมาตัดสินอนาคตมากกว่า”

มุขรินทร์ก้มหน้างุด ขบเม้มริมฝีปากแน่น จะว่าไปเธอก็คงเป็นอย่างที่แม่เธอพูดจริงๆ

“แต่หนูก็ไม่ได้คิดที่จะไม่ให้โอกาสเค้านะแม่ แค่อยากดูกันให้มั่นใจก่อนจะบอกคนอื่นๆ ว่าคบกันเท่านั้น”

“งั้นก็รีบคุยกับเค้าให้รู้เรื่องนะลูก ป่านนี้เข้าใจผิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”

“จะแม่” มุขรินทร์เดินถือโทรศัพท์มือถือด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวออกมาต่อสายหาซีโวลอด แล้วก็ต้องเดินวนอยู่หน้าบ้านหลารอบ

“ทำไมล่ะ” เธอโทรหาเขาหลายสายแล้ว ดูท่าอีกฝ่ายก็ไม่คิดที่จะรับ หรือว่าตอนนี้เขากำลังโกรธเธอมากอย่างงั้นเหรอ “อย่าบอกว่าฉันต้องตามง้อคุณนะ” ริมฝีปากเรียวบางเริ่มบุ้ยขึ้นมาดื้อๆ ทำไมเธอจะต้องมาวุ่นวายใจเพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้วเนี่ย

ขึ้นฝั่งมาได้ร่างสูงใหญ่แบกเป้ก็เดินจับมือคนตัวเล็กตรงมายังบ้านไม้สีน้ำตาลหลังขนาดกลางชั้นเดียวยกพื้นสูงมีบันไดห้าขั้น เดินขึ้นบันได้มาก็จะเป็นในส่วนของชานบ้านกว้างแต่มีหลังคาครอบคลุมทุกส่วน เมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านในก็จะเป็นโถงใหญ่ ตกแต่งด้วนเฟอร์นิเจอร์ไม้สีเดียวกับตัวบ้าน ผ้าม่านหรือผ้าปูโต๊ะทุกอย่างมีสีขาวมีลายปักดอกไม้หลากสีทุกชิ้นไม่เว้นแม้แต่ม่านหน้าต่าง หรือพรมเช็ดเท้า

บ้านหลังนี้มีขนาดสองห้องนอนสองห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว และหนึ่งโถงนั่งเล่น ปารวีกวาดสายตามองบ้านหลังนี้ด้วยสายตาชื่นชม ทว่าก็แสดงออกทางสีหน้าไม่ได้ มันจะดีกว่านี้มากหากเธอมาที่นี่ครั้งแรกกับเพื่อนคนอื่นไม่ใช่คนที่ทำร้ายจิตใจของเธอ

“บ้านใครคะ แล้วเกาะนี้มีคนอยู่ไหม”

“เกาะที่นี่เป็นของเพื่อนพี่ที่เป็นคนไทย ฝั่งที่เราอยู่ไม่มีคนอยู่ที่นี่นอกจากเรา อีกฝั่งของเกาะจะเป็นฟาร์มหอยมุข แล้วก็เป็นท่าเรือประมง”

ปารวีพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาสีน้ำตาลตัวใหญ่ “ฉันอยากอาบน้ำ แต่ไม่มีเสื้อผ้า”

“พี่เตรียมไว้ให้แล้ว เข้าไปสิ” ราเดนพูดพร้อมเปิดประตูห้องนอนใหญ่ให้

ปารวีเดินเข้ามาด้านในได้ก็แอบขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์  คำว่าเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว แสดงว่าเขาก็รู้ความเคลื่อนไหวเธอมาตลอดน่ะสิ เธอกำลังเผชิญอยู่กับผู้ชายโรคจิตหรือยังไงกัน

เธอล็อคกลอนประตูแน่นหนาก่อนจะกวาดสายตามองห้องนอนกว้าง ห้องนี้มีเตียงนอนกว้างอยู่กลางห้องหัวชิดติดกับกำแพงบ้าน มีโต๊ะวางโคมไฟข้างหัวเตียง และมีโต๊ะวางของพร้อมกับเก้าอี้สองตัวอยู่เยื้องจากมุมหน้าต่างบานใหญ่ หากที่นี่มีคนอยู่อีกฝั่งของเกาะ ถ้าเธอเดินลัดป่าไปแล้วขอให้คนเหล่านั้นพาเธอกลับบ้าน เธออาจจะไม่ต้องติดอยู่ที่เกาะนี้นานก็ได้

หญิงสาวในชุดมินิเดรสผ้าฝ้ายคอกลมแขนสั้นสีชมพูกลีบบัวเดินออกมาจากห้องนอนได้เธอก็เห็นคนตัวโตเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

“ว่าจะมาเรียกไปทานข้าวพอดี”

“ฉันไม่หิว”

“บอกกับพี่ว่าจะทำตัวดีๆ ไง ทำไมต้องประชดกันแบบนี้”

“ถ้าคุณอยู่ต่อหน้าคนที่คุณเกลียด คุณทานอะไรลงไหมล่ะคะ”

“ถ้าพี่ให้นั่งทานในห้องจะยอมทานดีๆ ใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ทานได้อย่างสบายใจเลย”

“ได้”

ราเดนเดินกลับเข้าไปในครัว รีบจัดอาหารใส่ถาดด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวก่อนจะเดินกลับเอามาให้ปารวีที่เดินกลับเข้าไปรอในห้องนอน วางถาดอาหารเย็นลงกับโต๊ะที่มุมห้องได้เขาก็ยืนมองหน้าหญิงสาวเก้ๆ กังๆ อยากรู้ว่าหญิงสาวจะพูดอะไรกับเขาอีกหรือไม่

“วางเสร็จแล้วก็ออกไปสิคะ”

น้ำเสียงห้วน ทั้งยังไม่คิดที่จะสบตากับเขาเวลาพูด การกระทำแค่นี้ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกหน่วงในใจได้มากอยู่เหมือนกัน ทว่าก็พยักหน้าน้อยๆ ตอบรับและรีบเดินออกไปจากห้อง เพราะไม่อยากรบกวนเวลาอาหารของเธอ