ตอนที่52

อารยาได้แต่นั่งถอนหายใจอ่อนใจกับเรื่องราวความรักอันน่าปวดหัว ไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายราเดนกับปารวีจะลงเอยกันยังไง ทว่าเธอก็ภาวนาอยากให้ปารวีให้บทเรียนกับพ่อหนุ่มใหญ่จอมคิดเยอะอย่างราเดนบ้าง

ปารวีเดินขึ้นมายืนที่หัวเรือ มองไปไกลๆ เธอก็พอจะรู้ว่าตอนนี้เรือกำลังมุ่งหน้าไปที่เกาะที่ไหนสักที่ที่เธอไทม่รู้จัก เธอยืนกำหมัดแน่น หน้าบึ้งตึง เพราะรู้ว่าราเดนไม่ได้จะพาเธอกลับบ้านเช่นที่เขาพูด

“ไหนบอกว่าจะพาฉันกลับบ้านไงคะ” เธอเดินกลับมาเอ่ยเสียงขุ่นกับคนที่กำลังขับเรือ

“ใช่ แต่ยังไม่ได้บอกว่าจะพากลับตอนไหน”

“คุณจะแกล้งอะไรฉันอีกฮะ ไร่ฉันคุณก็ขายให้เพื่อนคุณไปแล้ว ตัวฉันศักดิ์ศรีฉันคุณก็ได้ไปแล้วจะมายุ่งกับฉันทำไมอีก หรือคุณอยากให้ฉันเป็นบ้าเพราะคุณ คุณต้องการอะไรคุณราเดน ทำไมไม่กลับไปหาเมียคุณซะที” ตอนนี้ปารสีเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธออุตส่าห์อดกลั้นนิ่งเฉยเพราะคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้กลับเข้าฝั่ง แล้วเดินทางกลับบ้าน ทว่าอีกฝ่ายกลับเล่นลิ้นกลับกลอกพาเธอไปที่อื่นเสียอย่างนั้น

“ก็นี่ไงเมียพี่ พี่ไม่เคยมีคนอื่น” ราเดนหยุดการเดินเรือแล้วเข้าไปรวบกอดคนตัวเล็ก

“แล้วยัยนาทาเลียนั่นล่ะ หรือว่าโดนเธอทิ้งไปแล้วเลยมาหาที่ระบาย​กับฉัน”

“ไม่ใช่อย่างที่คิดทั้งนั้น พร้อมจะฟังพี่อธิบายไหม”

“ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น”

“อยากให้พ่อกับแม่รู้ใช่ไหมว่าเราทะเลาะกัน” เขาคว้าโทรศัพท์มือถือราคาแพงออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“หยุดเอาพ่อกับแม่ฉันมาขู่ซะที”

“ไม่ได้ขู่ จะให้พี่กดโทรหาพวกท่านตอนนี้เลยไหม”

“จะพูดอะไรก็พูดมา” และแล้วปารวีก็ต้องรีบพ่นเสียงแข็งขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะโทรหาพ่อกับแม่ของเธอจริงๆ เธอหันหลังกอดอกมองออกไปยังท้องทะเลกว้างไกลด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเคืองขุ่นที่ไม่สามารถอยู่เหนือการควบคุมของเขาได้เลย

ราเดนเข้าไปสวมกอดปารวีจากทางด้านหลัง “พี่ขอโทษ”

คำพูดของเขาทำดวงตาคู่สวยเริ่มฉายแววฉงน หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ คนคนนี้กำลังจะล้อเล่นอะไรกับเธออีก เขากำลังมาไม้ไหนกับเธอกันแน่

“พี่แค่เป็นคนที่ไม่เคยเชื่อในความรักเพราะคนในครอบครัวพี่ไม่เคยมีใครมีรักที่สมหวัง แม่พี่ต้องเสียใจเพราะพ่อเป็นคนไม่รู้จักพอ น้องสาวพี่ครอบครัวล้มเหลว แล้วพี่ก็ไม่เคยเห็นว่าการมีครอบครัวเป็นเรื่องสำคัญ ไม่เคยศรัทธาในความรัก คนที่เป็นมาเฟียในองค์กรหลายคนก็คิดแบบพี่”

“ไม่เคยคิดจะมีครอบครัวแล้วจะมาให้ความหวังฉันทำไม มาล้อเล่นกับความรู้สึกฉันทำไม” ขอบตาปารวีเริ่มร้อนผ่าว แต่เธอก็ไม่ยอมให้น้ำตาแห่งความน้อยใจ ผิดหวังไหลออกมาง่ายๆ การกระทำกับคำพูดของเขามันไม่ตรงกันเลยแม้แต่น้อย

“พี่รู้ว่าการที่คนเรารักใครมากๆ เวลาเกลียดก็จะเกลียดมาก พอพี่รู้ว่าลูกปลารักพี่มาตลอดพี่เลยทำให้ลูกปลารักพี่มากกว่าเดิม แล้วพี่ทำทุกอย่างก็เพื่อให้ลูกปลาเกลียดพี่ นาทาเลียก็แค่ตัวช่วยเท่านั้นพี่ไม่เคยคิดจะแต่งงานกับเธอจริงๆ”

มือเรียวกำจิกกันแน่น ที่แท้เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้เองน่ะเหรอ ความรู้สึกของเธอมันไม่สำคัญกับเขาจริงๆ สินะ “พูดจบแล้วใช่ไหมคะ ตอนนี้คุณก็ทำได้ตามที่หวังแล้วค่ะ”

“ไม่ใช่ ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิด พี่คิดว่าถ้าเราห่างกันพี่จะกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมได้ แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น พี่คิดถึงลูกปลาจนต้องบินกลับมาหา แล้วก็ต้องมาเห็นภาพบาดตาที่ลูกปลาอยู่กับผู้ชายคนอื่น พี่ทนเห็นแบบนั้นไม่ได้”

“ทำไมคะ” เธอหันหลังกลับมาประชันสายตากับเขา อยากจะรู้นักว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอต่อไป

“พี่รักลูกปลา แล้วพี่ก็ตัดสินใจแล้วว่าพี่จะไม่กลัวว่าวันหน้าจะเกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น” สีหน้าของราเดนตอนนี้ไม่หลงเหลือราศีของความเป็นผู้นำแม้แต่น้อย

“เป็นบ้ารึเปล่าคะ” ปารวียกยิ้มเย้ยหยัน “ฉันเป็นคนไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณที่เดี๋ยวสั่งให้รักสั่งให้เกลียดได้ตามใจชอบ ตอนนี้ฉันมีแค่คำว่าเกลียดคุณเท่านั้นค่ะ ฉัน อยาก หย่า กับ คุณ ตอนนี้เดี๋ยวนี้ ไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณทั้งนั้น” เธอตั้งใจเอ่ยเชื่องช้า เชือดเฉือนคนที่เพิ่งจะบอกรัก ให้เขาได้รู้ว่าตอนที่เขาทำให้เธอเจ็บจนแทบใจสบายมันเป็นเช่นไร

“พี่รู้ว่าลูกปลาโกรธพี่เรื่องที่พี่ทำเอาไว้ แต่ตอนนี้ลูกปลาคงไม่ได้หมดรักพี่ง่ายๆ หรอกใช่ไหม” ราเดนเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอ แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น ทว่าสีหน้าท่าทางของปารวีก็ทำให้เขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนักว่าเธอยังหลงเหลือความรักให้เขาอยู่หรือไม่

“คุณกำลังคิดเองเออเองค่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันจะทำตัวดีๆ ตามที่คุณสั่ง เพื่อที่คุณจะพาฉันกลับบ้านตามสัญญานะคะ แต่จำเอาไว้ห้ามลืมนะคะ ว่าฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ที่ทำตัวดีกับคุณ กลั้นอารมณ์ไม่ให้โวยวายตอนนี้เพราะฉันอยากกลับบ้านค่ะ”

“ลูกปลา” หัวใจของชายหนุ่มตอนนี้ปวดหนึบราวกับถูกมือของใครมาบีบรัด กรรมกำลังสนองเขาแล้วใช่ไหม ที่เคยเถียงซีโวลอดว่าเรื่องเวรกรรมไม่มีจริง ตอนนี้เขาเชื่อสนิทใจแล้ว ความเจ็บปวดที่เขาเคยมอบให้เธอ ตอนนี้เขากำลังได้รับความรู้สึกนั้นแล้ว แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้กับการทวงหัวใจตัวเองคืนมาแน่นอน

หญิงสาวหน้าสวยในชุดเสื้อยืดสีฟ้ากางเกงขาสั้นสีขาวเดินออกมาจากห้องทำงานในช่วงเย็น ไม่ทันที่จะได้ก้าวพ้นประตูเธอก็อ้าปากค้าง เบิกตาโพลง เพราะเห็นซีโวลอดกำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขกกับแม่ของเธอ

“คุณมาทำอะไรที่นี่” รีบวิ่งเข้ามาดึงแขนชายหนุ่มให้ลุกขึ้นทันที

“ผมซื้อของมาฝากคุณไง” ร่างสูงใหญ่ในชุดดำมาดเนี้ยบชี้ไปยังของที่กองอยู่ตรงหน้าแม่ของเธอ

“มานี่” มุขรินทร์ลุกลี้ลุกลนดึงแขนซีโวลอดออกไปนอกบ้าน จนมาถึงหน้ารถของเขา