ตอนที่51

“เห็นแก่ตัว ฉันเกลียดคุณ” กึก กึก ปารวีพยายามกระชากข้อมือตัวเองให้หลุดจากสิ่งที่เขาพันธนาการเอาไว้ แม้ข้อมือจะเริ่มมีเลือดซิบแต่เธอก็ไม่คิดที่จะหยุดการกระทำ เพราะไม่ต้องการให้ใครมากักขังหน่วงเหนี่ยวทำอย่างกับเธอเป็นนักโทษเช่นนี้

“หยุด” ราเดนเข้าไปเขย่าตัวปารวี ทว่าสาวเจ้าก็ไม่คิดจะยอมหยุดการกระทำตามคำสั่งของเขาง่ายๆ จนราเดนต้องกอดเธอเอาไว้

“พี่บอกให้หยุด จะเอาออกให้”

ได้ยินเช่นนั้นปารวีจึงยอมนั่งนิ่งผ่อนลมหายใจ ปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อออกมาอาบแก้ม เธอเจ็บที่ข้อมือไม่เท่าไร แต่เจ็บที่หัวใจมากกว่า เขาออกจากชีวิตของเธอไปแล้ว จะมาทำท่าหวงก้างเพื่ออะไร แล้วตอนนี้ทำไมเขาไม่ไปดูแลคนที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย จะมาเสนอหน้าให้เธอเห็นเพิ่มความเจ็บช้ำให้หัวใจของเธอไปถึงไหน

ปารวีนั่งหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับขณะคนตัวโตกำลังนั่งทำแผลให้ เมื่อเขาพันผ้าก็อตที่ข้อมือของเธอเรียบร้อยเธอก็ดึงมือทั้งสองกลับมาวางที่หน้าตักโดยที่ไม่คิดจะเอ่ยขอบคุณเขาแม้แต่คำเดียว แค่เธอยังใจเย็นนั่งนิ่งไม่ต่อว่าเขาได้ก็นับว่าใจดีมากแล้ว

“พาฉันกลับเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคุณแม้แต่วินาทีเดียว”

“ถ้าอยากกลับก็ทำตัวดีๆ ยิ่งดื้อกับพี่มากเท่าไร พี่ก็จะพากลับช้ามากเท่านั้น”

ดวงตากลมโตตวัดมองค้อนชายหนุ่มไม่วางตา ริมฝีปากบางขบเม้มกันแน่น ตอนนี้รู้ตัวดีว่ายังไงเธอก็ไม่ได้อยู่เหนือราเดน หากเธอพ้นจากเรือนี้ได้เมื่อไร เธอจะไม่ให้เขาได้เข้าใกล้เธอได้เลยคอยดู

มุขรินทร์เดินไปเดินมาในขณะที่กำลังต่อสายหาปารวี ใบหน้าสวยเริ่มมุ่ยมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอไม่สามารถติดต่อปารวีได้

“ติดต่อลูกปลาไม่ได้เลยเหรอ” อารยาเดินเข้ามาหลังร้านขายยาเห็นไก่หวานกับมุขรินทร์ยังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์มือถือด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก็พอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไม่อะ ข้อความก็ไม่เห็นอ่าน” ไก่หวานตอบพร้อมส่ายหัวน้อยๆ เธอส่งข้อความไปหาปารวีตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่มีขึ้นว่าเปิดอ่าน อีกทั้งปารวีก็ไม่ได้รับสายมุขรินทร์ทั้งที่โทรไปหลายสายแล้วด้วย

“ลองโทรหาพี่โชนดูสิ” อารยาออกความเห็น เพราะชวินบอกว่ามีอะไรก็โทรหาได้ตลอด

“จริงด้วย” มุขรินทร์รู้ดังนั้นก็รีบต่อสายหาชวิน ไม่นานชายหนุ่มก็รับ

“พี่โชนเหรอคะ เพิร์ลติดต่อลูกปลาไม่ได้เลยค่ะ”

ไก่หวานกับอารยาจ้องมองไปยังมุขรินทร์ที่กำลังคุยกับชวินอย่างใจจดใจจ่อ พวกเธออยากจะเล่าเรื่องของราเดนให้ปารวีรับรู้ใจจะขาด ทว่าก็ติดต่อปารวีกันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย

“ค่ะ โอเคค่ะ”

“ว่าไงแก” ไก่หวานรีบเค้นถามมุขรินทร์หลังจากที่เพื่อนเธอวางสายจากชวินได้ไม่กี่วินาที

“พี่โชนบอกว่าเห็นจากกล้องวงจรปิดว่าคุณเรพาลุกปลาออกไปจากรีสอร์ท แล้วตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าพาตัวไปไหนด้วย”

“เฮ้ย! แล้วเค้าพาลูกปลาไปทำไม หรือเห็นว่าลูกปลาไม่ยอมหย่าก็เลย...” ไก่หวานยกมือทำท่าใช้นิ้วกรีดคอ

“ไม่หรอกมั้ง” มุขรินทร์รีบส่ายหัวพัลวัน “แกอย่าคิดไม่ดีสิ คุณแอลบอกฉันเองว่าคุณเรน่าจะสนใจลูกปลาอยู่บ้าง คงไม่คิดทำร้ายหรอก ถ้าจะทำก็คงจะทำไปตั้งแต่แรกแล้ว เดี๋ยวฉันจะรีบโทรหาคุณแอล เผื่อเค้าช่วยอะไรได้”

“เออ รีบโทรเลย”

อารยากับไก่หวานยังคงจ้องมองมุขรินทร์ยืนคุยกับซีโวลอดไม่วางตา ทั้งยังมีความกังวลใจมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะนานสองนานแล้วมุขรินทร์ก็ยังไม่กลับมาให้คำตอบพวกเธอเสียทีว่าซีโวลอดรู้ไหมว่าราเดนพาปารวีไปที่ไหน

เวลาผ่านไปร่วมยี่สิบนาทีเห็นจะได้มุขรินทร์ถึงได้เดินกลับมาหาเพื่อนทั้งสองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย พาไก่หวานและอารยาเปลี่ยนสีหน้าจากกังวลเป็นฉงนไปตามๆ กัน

“ทำไมทำหน้างั้นอะ ตกลงคุณแอลรู้ไหมว่าลูกปลาอยู่ไหน” อารยาเอ่ยถามเสียงอ่อน ทั้งยังไม่ค่อยมั่นใจว่ามุขรินทร์ได้คำตอบอะไรจากซีโวลอดหรือไม่

“อยู่บนเรือกับคุณเร แล้วดูท่าคุณเรจะไม่ปล่อยให้ลูกปลากลับง่ายๆ ด้วย”

“ทำไมอะ อย่าบอกว่าเป็นอย่างที่ฉันคิด” ไก่หวานเริ่มมีสีหน้าตระหนกอีกรอบ

“ไม่ใช่ คุณเรรู้ว่าลูกปลาอยู่กับพี่โชนแทบจะตลอดเวลา ก็เลยเกิดหวงขึ้นมามั้ง”

“เฮ้อ...โล่งอก นึกว่าพาเพื่อนฉันไปฆ่าไปแกงที่ไหนแล้ว” ไก่หวานถอนหายใจพรืดใหญ่ “เพิ่งจะมารู้ใจตัวเองตอนนี้เองเหรอ ถ้าไม่เอาความคิดบ้าๆ เรื่องความรักมาเป็นตัวนำทางชีวิตป่านนี้ก็ไม่มีปัญหาแบบนี้หรอก คนเป็นมาเฟียชอบมีอุดมการณ์บ้าๆ บอๆ แบบนี้ทุกคนรึเปล่า”

“อันนี้ฉันเห็นด้วยกับแกเลยไก่หวาน” อารยาเอ่ยเสริมพร้อมกอดอกส่ายหัวน้อยๆ

“เออ...จะว่าไปพี่โชนก็ดูใส่ใจลูกปลาเป็นพิเศษนะแกว่าไหม” พูดถึงเรื่องที่ซีโวลอดบอกกับเธอว่าราเดนไม่พอใจที่เห็นชวินใกล้ชิดปารวี เธอเองก็เพิ่งจะมาคิดได้ว่าชวินดูแลปารวีดีเป็นพิเศษ

“จริง ฉันก็มัวแต่เครียดแทนลูกปลาก็เลยลืมเอะใจเรื่องนี้ไป เจอคู่แข่งซะแล้วล่ะคุณเรเอ๊ย” ไก่หวานจีบปากจีบคอ หากราเดนทำทุกอย่างเพราะหึงหวงปารวีจริง ก็ขอให้เพื่อนเธอง้อยากๆ หรือไม่ก็เปลี่ยนใจไปสนใจชวินเสียเลย หมั่นไส้ที่ราเดนมีอุดมการณ์บ้าๆ บอๆ ทั้งยังมาล้อเล่นกับความรู้สึกปารวีครั้งแล้วครั้งเล่า