ตอนที่39

“ลูกปลาได้ข่าวพิ้งค์กี้กับหมวดตะวันมาค่ะ” เธอเอ่ยกับราเดนขณะนั่งรับประทานของว่างยามบ่ายแก่ๆ อยู่ในห้องนั่งเล่น

“อะไรเหรอ” ราเดนพอจะรู้ว่าเรื่องราวมันจะดำเนินเดินไปเช่นไร ทว่าก็ยังทำไขสือไม่รู้ไม่ชี้

“สองคนนั้นพากันหนีไปแล้วค่ะ”

“หึ่...” ราเดนรู้ว่าการหลบหนีมันไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นไปกว่าเดิมสักนิด แม้ไม่ได้ลำบากในคุก ทว่าก็ต้องระหกระเหินอยู่ไม่ติดที่ และไม่สามารถใช้ชีวิตอิสระได้ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการติดคุกอยู่ดี ดีไม่ดีหากสองคนนั้นยอมรับผลของกฎหมาย ก็อาจจะได้กลับมาใช้ชีวิตอิสระเช่นเดิมภายในเวลาไม่นานก็ได้ ทว่าคนโง่ก็ย่อมเลือกวิธีโง่ๆ อยู่แล้ว

“ตอนแรกลูกปลาก็สมน้ำหน้าสองคนนั้นที่โดนจับนะคะ แต่ตอนนี้เวทนายังไงก็ไม่รู้”

“เลิกคิดเรื่องคนพวกนั้นได้แล้ว”

“ค่ะ อืม... แล้วคุณมักซิมเค้ากลับไปทำธุระอะไรเหรอคะ แล้วจะกลับมาที่นี่วันไหนเหรอ”

“บอกได้แค่ว่าแม็กซ์จะกลับมาอาทิตย์หน้า ส่วนธุระเรื่องอะไร เดี๋ยวแม็กซ์กลับมาลูกปลาก็รู้เอง”

“โอเค...ไม่อยากรู้ตอนนี้ก็ได้ค่ะ”

“แต่ตอนนี้รู้ตัวรึเปล่าว่าจะถูกทำอะไร” ราเดนพุ่งตัวขึงคนตัวเล็กเอาไว้กับโซฟา

ดวงตาคู่สวยเริ่มเบิกกว้าง กลืนน้ำลายไม่ลงคอ เมื่อมองไปยังดวงตาคมที่กำลังมองจ้องเธอตาเป็นมัน ราวกับกำลังจะขย้ำเหยื่ออันโอชะ แค่นี้เธอก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัวแล้ว เมื่อคืนกับเมื่อช่วงสายเขายังสูบพลังจากเธอไปไม่พออีกหรือ “เอ่อ... เย็นนี้ลูกปลาจะไปเยี่ยมพ่อนะคะ”

“ไม่นานหรอกน่า” และแล้วราเดนก็ไม่รอให้หญิงสาวได้มีโอกาสปฏิเสธ เขาจู่โจมฉกจูบริมฝีปากบาง ย้ำจูบซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อรับรู้ได้ว่าภรรยาตัวเล็กกำลังโอนอ่อนผ่อนตามก็เปลี่ยนโซฟาสีครีมตัวใหญ่เป็นสนามสอนบทสวาทอันแสนเร่าร้อนให้เธอในทันที

คำว่าไม่นานของราเดนไม่จริงอย่างที่เขาพูดสักนิด ยิ่งได้ใกล้ยิ่งหลงใหล ยิ่งลึกซึ้งยิ่งติดใจคำนี้ไม่เกินจริงเมื่อราเดนได้มีสัมพันธ์สวาทกับปารวี และแล้วสาวเจ้าก็หัวสั่นหัวคลอนตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินจนฟ้าเริ่มมืด และแล้วความตั้งใจที่ปารวีจะไปเยี่ยมคนเป็นพ่อเลยต้องเปลี่ยนแผนการเดินทางเป็นพรุ่งนี้แทน

ช่วงเช้าของวันต่อมาปารวีได้เข้าไปเยี่ยมคนเป็นพ่อได้ตามความตั้งใจ สองสามีภรรยาอยู่ที่โรงพยาบาลพักใหญ่ เมื่อใกล้เวลาที่หมอจะต้องทำแผลของพ่อปารวี พวกเขาทั้งสองจึงขอตัวกลับ

ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงวอมขายาวสีเทาเดินเข้ามากอดด้านหลังหญิงสาวในชุดแม็กซี่เดรสปาดไหล่สีขาวสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลกำลังเช็ดทำความสะอาดตะกร้าหวายใบเล็ก

“วันนี้ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ” เขาเห็นปารวีอมยิ้มอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลจนกลับมาถึงบ้านแล้ว

“ก็พ่อลูกปลาหายวันหายคืนนี่คะ แถมพ่อกับแม่ยังดูมีความสุขมากด้วย”

“แล้วนี่กำลังทำอะไร”

“ไหนๆ วันนี้ก็แต่งตัวสวยแล้ว ลูกปลาว่าจะไปถ่ายรูปกับต้นองุ่นที่หน้าบ้านลงโปรโมทหน่อยค่ะ จะบอกทุกคนว่าอีกไม่นานไร่ของลูกปลาก็จะกลับมาให้ทุกคนเข้าชมแล้ว”

“มีอะไรให้พี่ช่วยไหม”

“กำลังจะบอกให้พี่เรเป็นตากล้องให้พอดีเลยค่ะ”

“โอเคครับ”

ปารวีเช็ดทำความสะอาดตะกร้าหวายใบขนาดกลางเรียบร้อยก็ถอดผ้ากันเปื้อนแขวนเอาไว้ในครัว จากนั้นก็ไปเตรียมกล้องกับกรรไกรตัดองุ่นแล้วออกไปที่หน้าบ้านพร้อมกับราเดน

ปารวียืนยิ้มมองคนเป็นสามีที่กำลังลงมือตัดองุ่นพวงโตลงตะกร้าให้หญิงสาวด้วยตัวเอง “ต้นนี้ลูกปลาเป็นคนปลูกเองเลยนะคะ”

“ต้นนี้คงจะหวานมากเลยใช่ไหม”

“จะบอกว่าเพราะคนปลูกหวานใช่ไหมคะ”

ราเดนอมยิ้มที่อีกฝ่ายรู้ทัน ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาตัดองุ่นต่อไป

ปารวีอดที่จะยกโทรศัพท์มือถือของเธอมาเก็บภาพของคนตัวโตไม่ได้ ทุกวินาทีที่เขากำลังตั้งใจตัดพวงองุ่นลูกโตสีม่วงเป็นภาพที่น่าประทับใจสำหรับเธอไม่น้อย มาเฟียรูปหล่อหน้าตายที่กำลังตัดองุ่นช่วยภรรยา ภาพที่แสนน่ารักแบบนี้มีเพียงแค่เธอเท่านั้นแหละที่ได้เห็น คิดแล้วก็อิจฉาตัวเองจนปรากฎเป็นรอยยิ้มร่าอยู่บนใบหน้า

“ถ้าเอาภาพพี่ไปลงโปรโมทไร่ พี่เก็บค่าลิขสิทธิ์นะรู้ไหม”

“พี่เรก็รวยอยู่แล้ว ยังจะเก็บเงินลูกปลาอีกเหรอคะ” เธอรีบลดโทรศัพท์มือถือลงและเดินเข้าไปทำหน้ามุ่ยใส่เขา

“ใครบอกพี่จะเก็บเงิน” ราเดนรวบกอดเอวคนตัวเล็กในชุดเดรสสีขาวเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะก้มหน้าลงกระซิบข้างหูหญิงสาว

“อ้าว แล้วเก็บเป็นอะไรล่ะคะ” ยังคงมีความฉงนเต็มอยู่บนใบหน้า

“ตัวเจ้าของไร่ไง คืนนี้พี่จะเก็บทั้งคืนไม่ให้พักเลย”

“พี่เร พูดไรก็ไม่รู้” มือเรียวยกฟาดไปที่แผงอกกว้างเบาๆ ทั้งยังก้มหน้างุดอมยิ้มจนแก้มปริ ร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้ากับคำพูดของคนเป็นสามี ทำไมช่วงนี้เขาถึงดูหวานกับเธอผิดปกติก็ไม่รู้ ทว่าก็อยากให้เป็นเช่นนี้ทุกวันเหลือเกิน

หลังจากยืนกอดกันได้ครู่หนึ่ง ก็ถึงเวลาที่ปารวีได้เป็นนางแบบให้ราเดนได้ถ่ายรูป