“ฉันว่านายเอาอดีตของทุกคนในครอบครัวนายมาตัดสินชีวิตตัวเองว่ามันจะต้องเป็นเหมือนคนในครอบครัวเป็นไม่ได้ ถามจริงๆ ตลอดเวลาที่นายอยู่กับลูกปลาถึงจะเป็นเวลาไม่นานก็เถอะ นายไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลยเหรอ”
ราเดนถอนหายใจก่อนจะวางทุกอย่างในมือ “คิดหรือไม่คิดฉันก็อยากอยู่ตัวคนเดียวอยู่ดี”
ซีโวลอดลุกยืนเท้าเอวเดินไปมา มีหรือเขาจะมองไม่ออกว่าราเดนสนใจปารววีแค่ไหน จนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่ยอมรับว่าหัวใจตัวเองต้องการอะไร เขาล่ะเชื่อเพื่อนเขาเลย
ซีโวลอดหันหลังกลับมามองคนที่ก้มหน้าก้มตานั่งเงียบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยเลศนัย ก่อนจะกลับเข้ามานั่งตรงข้ามราเดนอีกครั้ง
“ฉันว่าลูกปลาเธอน่ารักมากเหมือนกัน ถ้านายไม่ว่าอะไร ฉันก็อยากจะใช้ของต่อจากนายบ้าง” ไม่ทันขาดคำคอเสื้อของเขาก็ถูกรั้งกระชากจนแทบขาดวิ่น
“อย่ายุ่งกับเธอ”
ซีโวลอดผลักราเดนให้กลับไปนั่งที่เดิมและจัดคอเสื้อตัวเองให้เป็นระเบียบ “หึ่... ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองต้องการอะไรอีก”
“ถึงฉันจะไม่เคยเห็นตอนนายอยู่กับเธอ แต่มองจากสายตานายวันที่มองลูกปลาฉันก็รู้ว่านายสนใจเธอ แต่เรื่องนั้นชั่งมันเถอะ ฉันอยากให้นายคืนที่ดินให้ลูกปลา หรือจะให้ฉันซื้อก็ได้”
“อย่าบอกว่าจะเอาใจลูกปลาแล้วเคลมเธอต่อจากฉัน”
“หึ่...ยังไม่เลิกหึงลูกปลาจนลืมไปสินะว่าฉันสนใจเพื่อนเธอ”
“ถ้านายอยากซื้อฉันก็จะขายให้ ถือว่าสงเคราะห์นายก็แล้วกัน”
“ขอบใจ แต่ถ้านายจะสงเคราะห์ฉัน ฉันก็จะสงเคราะห์นาย ฉันเชื่อว่าลูกปลาคงไม่หย่ากับแกง่ายๆ เพราะเธอเจ็บจากการที่ถูกนายหักหลังแล้วจะไปแต่งงานกับคนอื่น ฉันว่าการที่นายมีลูกปลาอยู่ในชีวิตมันไม่ได้แย่เลย เลิกกังวลกับอนาคตสักทีเถอะ” ถึงจะรู้จักกับราเดนมาตั้งแต่เด็ก รู้ว่าปมในใจของราเดนคืออะไร เขาเคยคิดว่าหากวันหนึ่งที่ราเดนเติบโตขึ้น มุมมองเรื่องความรักจะเปลี่ยนไป ทว่าตอนนี้เห็นแล้วว่ามันไม่เปลี่ยนเลย
ทั้งตอนนี้ราเดนยังทำร้ายหัวใจตัวเอง ไม่ยอมโอนอ่อนตามเสียงของหัวใจเพราะยังยึดติดกับความคิดที่ไม่อยากมีความรักแบบคู่รัก ในเมื่อวันนี้เขาต้องเจ็บเพราะต้องตัดขาดกับคนที่รัก มันจะไปต่างอะไรกับเจ็บกับเรื่องความรักในวันหน้า เพื่อนของเขาดูจะฉลาดไปเสียทุกเรื่อง ทว่าเรื่องหัวใจทำไมถึงได้เหมือนเด็กอ่อนหัดนักก็ไม่รู้ แค่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามเสียงของหัวใจมันจะเป็นอะไร วันหน้าเป็นเช่นไรก็แค่ยอมรับมันก็พอ
เช่นที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้ ไม่รู้หรอกว่ามุขรินทร์กับเขาจะเดินไปด้วยกันได้หรือไม่ ทว่าเขาก็ลงมือทำให้วันนี้มันดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผลลัพธ์วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรเขาก็พร้อมจะยอมรับให้ได้
ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีดำเดินเข้ามาในห้องนอนที่ปารวีเคยอยู่ เขาหย่อนก้นนั่งปลายเตียงก่อนจะวาดมือลูบไปยังเตียงนุ่ม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน ‘ฉันว่าการที่นายมีลูกปลาอยู่ในชีวิตมันไม่ได้แย่เลย เลิกกังวลกับอนาคตสักทีเถอะ’
เสียงของซีโวลอดยังกึกก้องอยู่ในหัว ในชีวิตไม่เคยคิดจะมานั่งสับสนเพราะผู้หญิงคนไหน ทว่ากับปารวีมันแปลกไป เธอทำให้เขารู้สึกพิเศษทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้จนต้องข่มใจตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ด้วยรู้ว่าสักวันเขาก็จะไม่มีเธออยู่ในชีวิต
หลังจากทำทุกอย่างสำเร็จเสร็จสิ้นคิดว่าตัวเองจะไร้ซึ่งการโหยหาเธอได้ แต่แล้วก็ทำได้ยากเสียเหลือเกิน คิดว่าว่ายิ่งไกลกันเท่าไรเขาก็จะหลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมของตัวเองได้เร็วเท่านั้น ทว่าแค่ไกลเธอได้ไม่กี่วันเขากลับคิดถึงเธอมากขึ้นทุกวินาที แต่ความรู้สึกกับความตั้งใจที่อยากจะใช้ชีวิตคนเดียวยังคงตีกันอยู่ทุกวัน
เป็นวันแรกในรอบสามสี่วันที่ผ่านมาที่ปารวีเริ่มมีรอยยิ้มออกมาจากหัวใจได้บ้าง เธอยกมือไหว้ขอบคุณซีโวลอดที่เขาทำให้ราเดนยอมเซ็นเอกสารยกที่ดินคืนให้เธอได้ แม้ว่าเขาจะใช้เงินมากมายซื้อมาก็เถอะ
“ขอบคุณคุณแอลมากเลยนะคะที่ช่วยฉัน ถ้าฉันมีเงินเมื่อไรฉันจะรีบใช้คืนนะคะ”
“เรื่องเล็กน้อยครับ แล้วผมก็ต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยที่ทำกับคุณไม่ดี เรื่องที่...”
“ฉันไม่อยากได้ยินชื่อเค้าค่ะ ขอร้องไม่ต้องเอ่ยถึงเค้าให้ฉันได้ยินนะคะ”
มุขรินทร์ส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับซีโวลอดเพื่อเป็นสัญญาณให้เขาหยุดพูดถึงราเดน ก่อนจะเข้าไปนั่งลูบหลังปลอบใจปารวี
สายตาของซีโวลอดที่มองไปยังปารวีเต็มไปด้วยความเวทนา รู้ดีว่าการถูกคนรักหักหลังและทิ้งไปอย่างเหลือเยื่อใยรู้สึกเช่นไร หากไม่ติดที่ว่าราเดนยังยึดติดกับความเชื่อของตัวเอง ป่านนี้เขาคงได้เห็นคู่รักที่น่าอิจฉาหนึ่งคู่แล้ว
มุขรินทร์นั่งรถกลับออกมาจากรีสอร์ทของชวินพร้อมกับซีโวลอดในช่วงบ่ายของวัน หญิงสาวนั่งหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับเพราะไม่เห็นเลยว่าเพื่อนของเธอจะกลับมาสดใสได้อย่างเต็มที่วันไหน
“เพื่อนคุณนี่จริงๆ เลยนะ ลูกปลาจะหายเสียใจวันไหนก็ไม่รู้” เมื่อลงที่ใครไม่ได้ก็หันไปบ่นกับชายหนุ่มที่กำลังขับรถ
“การได้ไร่คืนมาคงทำให้เพื่อนคุณดีขึ้นไม่มากก็น้อย แค่ตอนนี้มาคุยเรื่องเราดีกว่าไหมครับคุณแฟน”
“เอ่อ...” ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงกะทันหัน นั่นสิ เธอไปสัญญากับเขาไว้แล้วว่าหากเอาที่ดินของปารวีคืนมาได้ก็จะยอมเป็นแฟนกับเขา“เอาเป็นว่าช่วงนี้เราอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครเลยนะ ลูกปลายังเศร้าอยู่ ฉันไม่อยากประกาศกับใครว่าคบกับคุณ”“เกี่ยวไรกัน”“ฉันแคร์ความรู้สึกเพื่อนฉันนี่ ถ้าลูกปลาเห็นฉันมีแฟนก็จะนึกถึงตอนที่คบกับคุณราเดน เพื่อนฉันก็จะเศร้าหนักไปอีก เข้าใจฉันหน่อยนะคะ”“อืม เข้าใจก็ได้”มุขรินทร์พอจะโล่งใจไปได้ที่ซีโวลอดยอมทำตามที่เธอขอร้อง ไอ้เรื่องเป็นห่วงความรู้สึกของปารวีเป็นเหตุผลหลักก็จริง ทว่าเหตุผลรองที่เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าซีโวลอดเป็นแฟนของเธอก็เพราะไม่อยากให้เรื่องถึงหูของแม่เธอ หากเธอยังไม่มั่นใจว่าซีโวลอดจะเป็นแฟนที่ดีได้เธอก็จะไม่ยอมให้แม่ของเธอรู้เด็ดขาด เพราะรู้ว่าแม่นั้นกังวลแค่ไหนว่าลูกสาวจะมีความรักที่ผิดหวังเหมือนตัวเอง“พรุ่งนี้คุณมีธุระที่ไหนไหม” ซีโวลอดชะลอความเร็วของรถก่อนจะหันมาหาเรื่องคุยกับหญิงสาว“มีสิคะ ฉันก็มีงานมีการทำกับคนอื่นนะ”“คุณทำงานอะไรผมยังไม่รู้เลย”“ฉันรับทำบัญชีฟรีแลนซ์ค่ะ”“งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปช่วยคุณทำงาน”“คุณไม่มีงานไม่มีการทำหรือไงถึงได
“ว๊าย...” สาวเจ้าสะดุ้งตัวโยนเมื่อก้าวผ่านรั้วบ้านมาได้ไม่กี่ก้าวแม่ของเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้า“ตกใจอะไรขนาดนั้น” มาลามองหน้าลูกสาวคนเดียวของเธอด้วยสีหน้าที่ตกอกตกใจไปตามๆ กัน“แล้วแม่มายืนลับๆ ล่อๆ อะไรตรงนี้ล่ะจ๊ะ”“แม่เก็บตำลึงอยู่ไง แล้วไปไหนกับใครมากลับซะเย็นเลย”“หนูไปหาลูกปลามา พอดีมีคนมาส่งน่ะ เย็นนี้มีกับข้าวอะไรบ้างจ๊ะ หนูหิ๊วหิว”“แม่ทำแกงเห็ดกับทอดปลาสลิดเอาไว้ นี่ก็มาเก็บตำลึงกำลังจะทำแกงจืด หิวก็เข้าไปในครัวก่อนไป เดี๋ยวแม่เก็บตำลึงเสร็จแล้วเดี๋ยวจะตามไป”“จ้า” รับปากคนเป็นแม่เรียบร้อยก็รีบสาวเท้าลุกลี้ลุกลนเข้าไปในบ้าน ดีที่เธอเปลี่ยนเรื่องคุยกับแม่ของเธอทัน ไม่เช่นนั้นเธอได้ถูกซักอยู่นานแน่ว่ารุ่นพี่คนที่มาส่งชื่ออะไร เป็นลูกเต้าเหล่าใคร ตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะบอกกับแม่เธอจริงๆ ว่ากำลังมีแฟน ยิ่งวีรกกรรมของคนที่ได้ชื่อว่าแฟนของเธอมากมายขนาดนั้นยิ่งยังไม่อยากบอกใครเข้าไปใหญ่ สักวันที่เธอมั่นใจในตัวของซีโวลอดวันนั้นเธอถึงจะกล้าพูดได้อย่างเต็มปาก แต่ตอนนี้คงต้องหลบๆ ซ่อนๆ เช่นนี้ไปก่อนมุขรินทร์ในเดรสชุดนอนตัวโคร่งสีชมพูนอนกลิ้งพลิกไปพลิกมาอยู่ขนเตียงขณะเฟสไทม์กับอารยาและไก่
ปารวีนั่งดื่มไม่พูดไม่จาอยู่ที่บาร์ร่วมสองชั่วโมงกว่าโดยมีชวินคอยนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง ชายหนุ่มปล่อยให้คนตัวเล็กได้ปลดปล่อยความทุกข์ที่มีในใจไปกับน้ำเมาหลายแก้ว จนเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มไม่หลงเหลือสติแล้วจึงรวบอุ้มหญิงสาวพาเธอเดินกลับไปที่บ้านพักที่อยู่ติดริมทะเลเขาวางคนที่ตัวอ่อนปวกเปียกลงบนเตียงนุ่ม จากนั้นก็รีบไปหาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับเธอดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยแววตาเป็นประกาย ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มบางๆ รู้สึกดีใจไม่น้อยเมื่อได้มีโอกาสเป็นคนดูแลหญิงสาว“ถ้าพี่จะขอดูแลลูกปลา จะตอบตกลงพี่ไหม” เขาพึมพำเบาๆ อย่างคนที่กำลังมีความหวัง รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังเสียใจ และคงยังไม่พร้อมเปิดใจให้กับใคร ทว่าหากเขาดูแลเธอจนหัวใจเข้มแข็งขึ้นวันไหน เขาจะไม่พลาดที่จะบอกความในใจกับเธอแน่นอนชวินเช็ดหน้าเช็ดตาปารวีอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวของเธอเอาไว้ก่อนจะเดินจากออกไป ใจของเขาอยากจะอยู่เฝ้าเธอทั้งคืน ทว่าก็กลัวว่าเธอจะมองว่าเขาเป็นคนไม่น่าไว้ใจถ้าตื่นมาแล้วเห็นเขาอยู่ในห้อง เขายังต้องทำคะแนนกับเธออีกมาก ไม่อยากเสียคะแนนในตอนนี้ชวินยังคงเด
แม้ปารวียังคงดิ้นขัดขืนทว่าก็ไม่สามารถสู้แรงของราเดนได้ มือทั้งสองของเธอถูกเขากอบกุมด้วยมือข้างเดียวชูเอาไว้เหนือหัว ส่วนมืออีกข้างเขาก็สอดเข้าไปใต้ชุดเดรสกระชากแพนตี้จิ๋วจนขาดวิ่น จากนั้นก็แทรกลำขาแกร่งระหว่างสองขาเรียวที่ยังคงดีดดิ้นไม่หยุด เขาปลดเข็มขัดได้ก็งัดแท่งร้อนใหญ่ยาวที่ส่วนปลายกำลังปูดเป่งบดเบียดเข้าไปในช่องทางรักที่แห้งผาดในทันที“อื้อ...” ปารวีตัวเกร็งกะทันหันเมื่อความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เสียงร้องของความเจ็บปวดจากการถูกลุกล้ำโดยไร้การเล้าโลมถูกกลืนเข้าไปในลำคอของเขาส่วนราเดนเองก็หลับตาปี๋หน้าเหยเกเพราะรู้สึกปวดหนึบจากการถูกบีบรัดโดยช่องทางรักคับแคบที่ยังไม่มีน้ำหล่อลื่น ทว่านั่นก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้น ด้วยพอจะรู้ว่าที่ปารวียอมรับว่าเป็นของคนอื่นแล้วไม่ใช่ความจริง หากเธอผ่านศึกสวาทมาช่องทางรักจะไม่แห้งผาดและปิดสนิทเช่นนี้แน่ถึงอย่างนั้นเขาก็เบาใจไม่ได้ หากวันนี้เธอยังไม่ตกเป็นของชวิน วันหน้าหากหมอนั่นคิดทำคะแนนกับเธอได้สำเร็จมันก็ไม่แน่“ฮือ ฮือ ฮือ...” เสียงสะอื้นของคนใต้ล่างเรียกให้ราเดนรีบผละจากการบดจูบ“อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไปจากชีวิตฉันแล้วจะกลับมาทำแบบนี้ทำไม
“เห็นแก่ตัว ฉันเกลียดคุณ” กึก กึก ปารวีพยายามกระชากข้อมือตัวเองให้หลุดจากสิ่งที่เขาพันธนาการเอาไว้ แม้ข้อมือจะเริ่มมีเลือดซิบแต่เธอก็ไม่คิดที่จะหยุดการกระทำ เพราะไม่ต้องการให้ใครมากักขังหน่วงเหนี่ยวทำอย่างกับเธอเป็นนักโทษเช่นนี้“หยุด” ราเดนเข้าไปเขย่าตัวปารวี ทว่าสาวเจ้าก็ไม่คิดจะยอมหยุดการกระทำตามคำสั่งของเขาง่ายๆ จนราเดนต้องกอดเธอเอาไว้“พี่บอกให้หยุด จะเอาออกให้”ได้ยินเช่นนั้นปารวีจึงยอมนั่งนิ่งผ่อนลมหายใจ ปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อออกมาอาบแก้ม เธอเจ็บที่ข้อมือไม่เท่าไร แต่เจ็บที่หัวใจมากกว่า เขาออกจากชีวิตของเธอไปแล้ว จะมาทำท่าหวงก้างเพื่ออะไร แล้วตอนนี้ทำไมเขาไม่ไปดูแลคนที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย จะมาเสนอหน้าให้เธอเห็นเพิ่มความเจ็บช้ำให้หัวใจของเธอไปถึงไหนปารวีนั่งหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับขณะคนตัวโตกำลังนั่งทำแผลให้ เมื่อเขาพันผ้าก็อตที่ข้อมือของเธอเรียบร้อยเธอก็ดึงมือทั้งสองกลับมาวางที่หน้าตักโดยที่ไม่คิดจะเอ่ยขอบคุณเขาแม้แต่คำเดียว แค่เธอยังใจเย็นนั่งนิ่งไม่ต่อว่าเขาได้ก็นับว่าใจดีมากแล้ว“พาฉันกลับเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคุณแม้แต่วินาทีเดียว”“ถ้าอยากกลับก็ทำตัวดีๆ ยิ่งดื้อกับพี่ม
อารยาได้แต่นั่งถอนหายใจอ่อนใจกับเรื่องราวความรักอันน่าปวดหัว ไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายราเดนกับปารวีจะลงเอยกันยังไง ทว่าเธอก็ภาวนาอยากให้ปารวีให้บทเรียนกับพ่อหนุ่มใหญ่จอมคิดเยอะอย่างราเดนบ้างปารวีเดินขึ้นมายืนที่หัวเรือ มองไปไกลๆ เธอก็พอจะรู้ว่าตอนนี้เรือกำลังมุ่งหน้าไปที่เกาะที่ไหนสักที่ที่เธอไทม่รู้จัก เธอยืนกำหมัดแน่น หน้าบึ้งตึง เพราะรู้ว่าราเดนไม่ได้จะพาเธอกลับบ้านเช่นที่เขาพูด“ไหนบอกว่าจะพาฉันกลับบ้านไงคะ” เธอเดินกลับมาเอ่ยเสียงขุ่นกับคนที่กำลังขับเรือ“ใช่ แต่ยังไม่ได้บอกว่าจะพากลับตอนไหน”“คุณจะแกล้งอะไรฉันอีกฮะ ไร่ฉันคุณก็ขายให้เพื่อนคุณไปแล้ว ตัวฉันศักดิ์ศรีฉันคุณก็ได้ไปแล้วจะมายุ่งกับฉันทำไมอีก หรือคุณอยากให้ฉันเป็นบ้าเพราะคุณ คุณต้องการอะไรคุณราเดน ทำไมไม่กลับไปหาเมียคุณซะที” ตอนนี้ปารสีเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธออุตส่าห์อดกลั้นนิ่งเฉยเพราะคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้กลับเข้าฝั่ง แล้วเดินทางกลับบ้าน ทว่าอีกฝ่ายกลับเล่นลิ้นกลับกลอกพาเธอไปที่อื่นเสียอย่างนั้น“ก็นี่ไงเมียพี่ พี่ไม่เคยมีคนอื่น” ราเดนหยุดการเดินเรือแล้วเข้าไปรวบกอดคนตัวเล็ก“แล้วยัยนาทาเลียนั่นล่ะ หรือว่าโดนเธอทิ้งไปแล
“รีบออกไปเลยนะ บอกแล้วไงว่าอย่าเพิ่งบอกใครว่าเราเป็นอะไรกัน”“ผมเปล่านะ ยังไม่ได้พูดอะไรเลย มาถึงที่นี่แม่คุณก็ให้ผมไปนั่งในบ้านแล้วคุณก็ลงมาเจอผม ทำไม กับแม่คุณก็บอกไม่ได้เหรอว่าเราเป็นแฟนกัน ผมมีอะไรไม่ดีตรงไหนเหรอ” เขาพอจะเดาออกจากพฤติกรรมและคำพูดของหญิงสาว“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าวีรกรรมของคุณมันทำให้ฉันไม่มั่นใจในตัวคุณ”“เรื่องนี้เองเหรอ” ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเจื่อนลง เมื่อเธอพูดออกมาเช่นนี้เขาก็เริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้ว ว่าเธอก็คงรับวีรกรรมของเขาไม่ได้เช่นผู้หญิงที่เขาอยากจริงจังด้วยก่อนหน้า สิ่งที่เขาทำได้ก็คงจะเป็นการตัดใจ“ผมขอโทษแล้วกัน ตอนแรกผมแสดงความจริงใจเล่าทุกอย่างให้ฟังก็นึกว่าคุณจะรับได้ ขอตัวนะครับ”“อ้าว ไม่ใช่...” มุขรินทร์ยืนเท้าเอวมองคนที่ไม่คิดจะฟังเธอพูดให้จบแล้วขึ้นรถไป ไม่ใช่ว่าเธอรับไม่ได้ แต่อยากขอเวลาอีกนิดเพื่อให้มั่นใจในตัวของเขาก่อนจะบอกทุกคนว่าเขาเป็นแฟนก็เท่านั้นมาลามองตามรถหรูที่กำลังออกไปจากรั้วบ้าน ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาลูกสาวของเธอ “เค้ากลับแล้วเหรอ ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนลูกใช่ไหม”“แม่รู้เหรอจ๊ะ” สาวเจ้าเริ่มยิ้มแหย“แม่ว่าแล้วเชียว ครั้งก่อนก็ไปเที่ยว
ปารวีมองตามหลังคนตัวโตจนเขาเดินออกไปพ้นประตูจากนั้นเธอก็รีบเดินไปล็อคกลอนแน่นหนาก่อนจะสาวเท้ามาที่หน้าต่างเพื่อดูทางหนีทีไล่ เธอไม่ได้สนใจข้าวผัดกับกุ้งย่างตัวโตบนถาดอาหารแม้ท้องจะหิวแค่ไหน ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นคนตัวเล็กสูดหายใจก่อนจะปีนออกไปทางหน้าต่าง ดีที่บ้านหลังนี้ไม่สูงมากไม่เช่นนั้นเธอคงได้เจ็บตัวก่อนที่จะหนีไปหาคนอีกฝั่งของเกาะแน่นอนราเดนกลับมานั่งหน้าเศร้าที่เก้าอี้หน้าชานบ้าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะผูกโบว์ ไม่ชอบเวลาที่เห็นปารวีเมินเฉยต่อตัวเองแม้แต่น้อย ทว่าก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรให้เธอได้ยอมเปิดใจให้อภัยไม่ทันที่จะได้คิดตก ความหูไวของเขาก็หูทำให้รู้สึกถึงสัญญาณไม่ดีบางอย่างที่ข้างบ้าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้องนอนใหญ่มีหน้าต่าง เขารีบสาวเท้าไปชะโงกหน้ามองตามเสียงกิ่งไม้หักก็เห็นหลังไวๆ ของปารวี ตอนนี้เธอวิ่งหนีเขาเข้าป่าไปแล้ว“ลูกปลา มันอันตราย” ราเดนตะโกนจนสุดเสียง เขาไม่น่าประมาทเธอเลย“อ๊าย...”ตะโกนยังไม่ทันขาดคำเสียงกรีดร้อง ของหญิงสาวก็ดังขึ้นเขาจึงรีบสาวเท้าสับวิ่งไปหาเธอทันที วิ่งตามได้ไม่กี่วินาทีเขาก็อยู่ชะงัก อ้าป
“อ้าวพี่เร ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงคะ”“ธุระเสร็จไวพี่ก็เลยรีบกลับ ลูกๆ บ่นคิดถึงพี่บ้างรึเปล่า” ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำเข้ามาสวมกอดพร้อมกอดหอมพวงแก้มนวลของคนเป็นภรรยาฟอดใหญ่“คนตามใจไม่อยู่ทั้งคนจะไม่บ่นถึงได้ยังไงล่ะคะ”“รู้สึกเหมือนกำลังโดนบ่นยังไงก็ไม่รู้”“แล้วทานอะไรมารึยังคะ”“เรียบร้อยครับ แล้วสิ่งที่อยากทานตอนนี้ก็คือเมีย” เขาช้อนก้นอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะก่อนจะแทรกตัวกึ่งกลางขาเรียวทั้งสอง จากนั้นก็รวบใบหน้าหวานด้วยมือทั้งสองประคองบดจูบด้วยความโหยหาปารวียกแขนทั้งสองคล้องคอคนเป็นสามีอย่างรู้งานก่อนจะแลกลิ้นอุ่นนุ่มกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใช่ว่าเขาโหยหาเธอเพียงฝ่ายเดียว เธอเองก็เฝ้าคิดถึงสัมผัสของเขาแทบทุกวินาทีที่ต้องห่างเช่นกันราเดนละมือจากใบหน้าหวานเลื่อนลงมาปลดกางเกงปลดปล่อยแท่งร้อนที่กำลังผงาดหัวปูดเป่งออกมาเผชิญโลกกว้างก่อนจะถลกชุดคลุมตัวบางจากหัวไหล่มนคนเป็นภรรยาให้ไปกองอยู่กับหน้าโต๊ะเมื่อคนตัวเล็กล่อนจ้อนเผยผิวเนื้อนวลเนียนชวนสัมผัสเขาก็วาดแขนประคองแผ่นหลังบางไล่พรมจูบตั้งแต่ลำคอระหงส์สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้เต็มปอดจนมาบรรจบอยู่ที่เนินอกอวบ
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันนานร่วมสามปีกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายโดยเฉพาะชีวิตของปารวี จากก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงเจ้าของไร่ผูกรักริมธาร มีหน้าที่บริหารไร่ และต้อนรับนักท่องเที่ยวตอนนี้เธอกลายเป็นคุณแม่ลูกสองที่ทำหน้าที่ดูแลลูก และเป็นผู้บริหารรีสอร์ทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงของจังหวัดไปแล้ว หลังจากที่เธอคืนดีกับราเดนได้ เขาก็เข้ามาพัฒนาไร่ของเธออย่างเต็มที่ ส่วนงานที่คลังอาวุธก็ยังคงบินไปดูแลอยู่บ่อยๆ แต่ส่วนใหญ่เขาก็จะใช้ชีวิตอยู่กับเธอที่ไร่ส่วนเพื่อนๆ ของเธอตอนี้ต่างคนต่างก็มีชีวิตเช่นที่ฝัน ไก่หวานเปิดธุรกิจร้านเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วดูท่าทุกอย่างก็กำลังไปได้สวย ส่วนอารยาก็เป็นเภสัชอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือร้านยาของเธอได้ขยายไปอีกสามสาขาส่วนมุขรินทร์ตอนนี้ก็เลิกทำงานเป็นบัญชีฟรีแลนซ์ แล้วเข้าไปช่วยสามีบริหารงานอยู่ที่รัสเซีย ใช่แล้ว ตอนนี้สองคนนั้นแต่งงานกันเรียบร้อย และตอนนี้ก็กำลังจะมีโซ่ทองคล้องใจออกมาลืมตาดูโลกแล้วด้วยส่วนสามภพก็กลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัว ไหนจะดูแลไวน์ที่โรงบ่ม และยังเป็นนักขายตัวยงที่หาลูกค้าได้เก่งมากๆ จนราเดนไม่ต้องเข้าไปช่วยทำอะไรในส่วนของชวิน ต
ราเดนได้แต่ก้มหน้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แม้จะเห็นว่าปารวีไม่ได้อยากจะเชียร์เขาสักนิด ทว่าเขาก็ยังอยากจะทำในสิ่งที่รับคำท้าชวิน วันนี้เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เขา หรือ ชวิน ที่จะเป็นผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้พักใหญ่แล้วที่เสียงของท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ดังลั่นสนั่นไปทั้งสนาม บีบให้หัวใจของคนที่เฝ้ามองไม่ละสายตาได้เต้นแรงตามเสียงนั้นไปด้วยปารวีแทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นว่าราเดนแทบจะหลุดโค้งทุกครั้งที่เข้าโค้ง ทว่าชวินกลับขับรถในสนามได้อย่างชำนาญ แต่ก็ทิ้งห่างราเดนได้ไม่ไกลมากนัก“รอบสุดท้ายแล้ว ใครจะชนะล่ะเนี่ย”เสียงของไก่หวานยิ่งทำให้ปารวีใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอกลืนน้ำลายไม่ลงคอและจับจ้องไปยังรถของราเดนตาไม่กระพริบ ยอมรับกับหัวใจตัวเองเลยว่าตอนนี้เขาอยากให้เป็นราเดนที่เข้าเส้นชัยไม่ใช่ชวิน ทว่าเหมือนเธอจะมองไม่เห็นโอกาสนั้นเลยและในโค้งสุดท้ายก่อนจะเข้าเส้นชัย รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันก็ได้ตีคู่กันมาติดๆ เล่นเอาคนที่เกาะขอบสนามแทบจะหยุดหายใจเพราะลุ้นไปตามๆ กัน ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น“อ๊าย...พี่เร!...” ปารวีร้องเสียงหลงเมื่อรถของราเดนพุ่งออกไปจากสนามแข่งแล้วไ
หวังว่าการยอมลงทุนเรียกคะแนนความสงสารจากคนตัวเล็กจะทำให้เธอกลับมาเป็นของเขาได้โดยเร็ว เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกับไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนที่พยายามจะขโมยหัวใจของเขาไปเช้านี้ชวินเลือกที่จะไปเยี่ยมราเดนพร้อมกับทุกคน เพราะเมื่อคืนเขาเจอหลักฐานเด็ดที่ทำให้เห็นว่าการที่ราเดนต้องเข้าโรงพยาบาลมันไม่ใช่เหตุสุดวิสัย ทว่าเขาเชื่อว่าราเดนต้องการเรียกร้องความสนใจจากปารวีต่างหาก“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”ทุกคนมองไปยังชวินกันเป็นตาเดียวที่เห็นเขาเข้าไปหาราเดนเป็นคนแรกทั้งที่ก็ไม่ค่อยจะชอบหน้ากันสักเท่าไร“อืม ก็ดีขึ้นมากแล้ว” ราเดนพยักหน้าน้อยๆ ตอบชวินเสียงห้วน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหนถึงได้แสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยเขาก่อนทุกคน“เมื่อวานผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว ผมเห็นว่าคุณเข้าไปเล่นกับลูกหมาตัวนั้นเอง ไม่ใช่ลูกหมาตัวนั้นวิ่งมาหาคุณ เรียกคะแนนสงสารจากลูกปลาสินะครับ” เมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ ชวินก็ไม่รีรอที่จะเผยธาตุแท้ของราเดน โดยเฉพาะปารวี เขาอยากให้เธอรู้ว่าราเดนกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออีกแล้ว ดูสิว่าหากหญิงสาวรู้แล้วมันจะเป็นยังไง“จริงเหรอคะ” ปารวีมองจ้องคนตัวโตที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงด้วยแววตาผิ
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าไปร่วมโต๊ะล่ะ”“ไม่ กลัวอดใจกระทืบคนไม่ได้”“หึ่...” ซีโวลอดขำพรืดกับคำตอบของเพื่อนรัก นับว่าไม่ผิดหวังกับคำตอบที่ออกมาจากปากของราเดน“ขำอะไรของนายนักหนา”“ก็ตั้งแต่คบกันมาฉันไม่เคยเห็นแกหึงผู้หญิงนี่หว่า เอาน่า... ฉันเชื่อว่าแกเอาลูกปลากลับคืนมาได้อยู่แล้ว แต่อย่าใจร้อนทำให้เธอโกรธอีก ห้ามบังคับ แต่ควรหัดใช้สมองให้เป็น”“พูดให้มันเข้าใจง่ายๆ หน่อยสิ” ราเดนเริ่มขมวดคิ้วระหว่างส่งเครื่องดื่มให้ซีโวลอด“เรื่องอื่นล่ะเก่งเหลือเกิน มาตกม้าตายเพราะเรื่องผู้หญิง” พูดจบก็ยกแก้วดื่มน้ำเมาสีสวยอึกใหญ่ ทั้งอมยิ้มน้อยๆ ให้เพื่อนที่ดูจะไร้เดียงสาเรื่องหัวใจ“ขอความเห็น ไม่ใช่ให้มาด่าฉัน”“ฉันว่ายังไงลูกปลาก็ยังหลงเหลือความรักให้นายอยู่ แค่ทำตัวน่าสงสารให้เธอเห็นใจนาย เดี๋ยวเธอก็ใจอ่อนกับนายเอง แต่ตอนนี้ห้ามทำอะไรให้เธอโกรธเด็ดขาดถึงจะหมั่นไส้หมอนั่นแค่ไหนก็ช่าง เข้าใจไหม”ราเดนนั่งเงียบ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่ร่วมโต๊ะดินเนอร์กันที่ริมชายหาด ไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นปารวีนั่งหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับชวิน เพราะรอยยิ้มที่เธอให้ชวินมันควรจะเป็นของเขา เขาหลี่ตามากขึ้นเรื่
“ก็ฉันจะอยู่รีสอร์ทพี่โชน ทำไมคะ หรือจะบังคับเอาฉันไปขังที่อื่นอีก บอกเลยนะคะว่าให้ฉันเจ็บตัวมากกว่านี้เพื่อหนีไปจากคุณฉันก็ยอม” สาวเจ้าในชุดมินิเดรสคอบัวแขนสั้นสีชมพูนั่งกอดอกบุ้ยปาก ดวงตามีแต่ความแข็งกร้าว ทำเอาคนที่มองจ้องอยู่ต้องถอนหายใจอ่อน“จะให้พี่ทำยังไงถึงจะหายโกรธพี่” ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้เขาก็อดไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเริ่มที่จะประชดประชันเขาขึ้นมา“ก็แค่เซ็นใบหย่ากัน แล้วก็ต่างคนต่างอยู่ค่ะ”“ถ้าพี่บอกว่าจะยอมเซ็นใบหย่าให้ จะไปอยู่รีสอร์ทอื่นได้ไหม”“คุณมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉันคะ”ราเดนยืนกัดฟันถอนหายใจและเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ต้องทำตามใจปารวี เมื่อเก็บของเรียบร้อยก็พาเธอไปที่รีสอร์ทของชวินเมื่อมาถึงเขาก็ต้องพยายามสงบอารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่เคยทำมา เพราะหลังจากชวินรู้ว่าปารวีกลับมาพักที่รีสอร์ทของตัวเองก็รับเดินทางจากบ้านมาหาภรรยาของเขาทันที แถมยังทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ พูดคุยกันอย่างออกรสทำเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ด้วย จนเขาต้องเดินหนีมาหาที่สงบอารมณ์ดีที่เขารู้ว่าซีโวลอดกับมุขรินทร์ยังเที่ยวด้วยกันอยู่แถวนี้เลยได้โทรตามให้ทั้งสองมาที่นี่ อย่างน้อยเขาก็ยังมีซีโวลอดเป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก สองสายตามองไปยังประตูห้องหลังจากได้ยินเสียงเคาะ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นมุขรินทร์ก็เดินนำหน้าซีโวลอดเข้ามาข้างใน“แกเป็นไงบ้าง” หญิงสาวหน้าสวยในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวเดินพุ่งตรงมายังเตียงคนป่วยทันที มุขรินทร์กวาดสายตามองบริเวณของของปารวีที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้จนหนาก็อดรู้สึกเจ็บแทนเพื่อนไม่ได้“ไม่เป็นไรมากแล้ว” ปารวีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ใจชื้นที่เห็นเพื่อนเธออยู่ตรงนี้ จะได้ถือโอกาสนี้ให้มุขรินทร์อยู่เฝ้าเธอเสียเลย“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ซีโวลอดเขายื่นกระเป๋าที่เตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ในนั้นให้กับราเดน“อืม” ราเดนรับของจากซีโวลอดได้ก็พุ่งตัวไปที่ห้องน้ำทันทีให้หลังราเดนไปได้ซีโวลอดก็หันมายิ้มให้ปารวี “แล้วต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนานไหมครับ”“คุณเรบอกว่าประมาณอาทิตย์นึงค่ะ แล้วนี่คุณเรโทรให้มาเยี่ยมเหรอคะ”“เปล่าครับ ผมรู้เรื่องจากเรก็เลยรีบมา”“แล้วทำไมเพิร์ลมาด้วย หรือว่าทุกคนรู้เรื่องที่ฉันเจ็บตัวหมดแล้วคะ” ใบหน้าหวานซีดเซียวเริ่มมีสีหน้าของความกังวล เธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะรู้เรื่องนี้ด้วย“เปล่าครับที่เพิร์ลมาด้วยเพราะผมไปหาเธอที่บ้านพอดี ตอนนี้คนอื่นๆ ยังไม่รู้เรื่อง
หลังจากซีโวลอดวางสายจากราเดนได้ มุขรินทร์ก็รู้ว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์เอาไว้ไม่ผิด ตอนนี้ปารวีบาดเจ็บจนต้องนอนโรงพยาบาลเพราะต้องการหนีจากราเดน เธอจึงรีบเดินทางไปหาราเดนและปารวีพร้อมกับซีโวลอดในทันทีชวินบินจากภูเก็ตได้ก็ตรงมายังไร่ผูกรักริมธารเพราะคิดว่าปารวีจะอยู่ที่นี่ ทว่ามาถึงเขาก็ไม่เจอใคร เขาจึงขับรถเข้ามาหาสามภพที่ไร่สหายเสือ แล้วก็ได้รู้เรื่องที่น่าหงุดหงิดใจที่เพื่อนของเขากำลังร่วมหุ้นหับราเดนทำโรงบ่มไวน์โดยที่ไม่คิดจะปรึกษากับเขาสักคำ“แกกำลังจะทำโรงบ่มไวน์กับราเดนทำไมไม่บอกฉัน”“แล้วแกโมโหไรวะ” สามภพเท้าเอวขมวดคิ้ว มองเพื่อนตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงน เพราะไม่รู้ว่าทำไมชวินถึงได้มาอารมณ์เสียกับเรื่องแค่นี้ เพราะไม่ช้าไม่นานเขาก็ต้องบอกให้ชวินรับรู้อยู่แล้ว“ฉันไม่ชอบหน้าหมอนั่น” ชวินสบถเสียงแข็ง“ฉันมองออกว่าแกคิดอะไรกับลูกปลา แต่ก็ไม่ควรพาลมาเรื่องงานของฉันนะโว้ย”“แกไม่รู้หรือไงว่าราเดนทำอะไรกับลูกปลาไว้ เค้าทำให้เธอเสียใจ หลอกเธอให้เธอจดทะเบียนด้วยแล้วก็หักหลังเธอจะไปแต่งงานกับคนอื่น” ชวินละล่ำละละลัก เรื่องไม่พอใจที่ราเดนได้ปารวีไปครอบครองเขายอมรับ ทว่าเขาก็ไม่อยากให้เ
ปารวีมองตามหลังคนตัวโตจนเขาเดินออกไปพ้นประตูจากนั้นเธอก็รีบเดินไปล็อคกลอนแน่นหนาก่อนจะสาวเท้ามาที่หน้าต่างเพื่อดูทางหนีทีไล่ เธอไม่ได้สนใจข้าวผัดกับกุ้งย่างตัวโตบนถาดอาหารแม้ท้องจะหิวแค่ไหน ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นคนตัวเล็กสูดหายใจก่อนจะปีนออกไปทางหน้าต่าง ดีที่บ้านหลังนี้ไม่สูงมากไม่เช่นนั้นเธอคงได้เจ็บตัวก่อนที่จะหนีไปหาคนอีกฝั่งของเกาะแน่นอนราเดนกลับมานั่งหน้าเศร้าที่เก้าอี้หน้าชานบ้าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะผูกโบว์ ไม่ชอบเวลาที่เห็นปารวีเมินเฉยต่อตัวเองแม้แต่น้อย ทว่าก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรให้เธอได้ยอมเปิดใจให้อภัยไม่ทันที่จะได้คิดตก ความหูไวของเขาก็หูทำให้รู้สึกถึงสัญญาณไม่ดีบางอย่างที่ข้างบ้าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้องนอนใหญ่มีหน้าต่าง เขารีบสาวเท้าไปชะโงกหน้ามองตามเสียงกิ่งไม้หักก็เห็นหลังไวๆ ของปารวี ตอนนี้เธอวิ่งหนีเขาเข้าป่าไปแล้ว“ลูกปลา มันอันตราย” ราเดนตะโกนจนสุดเสียง เขาไม่น่าประมาทเธอเลย“อ๊าย...”ตะโกนยังไม่ทันขาดคำเสียงกรีดร้อง ของหญิงสาวก็ดังขึ้นเขาจึงรีบสาวเท้าสับวิ่งไปหาเธอทันที วิ่งตามได้ไม่กี่วินาทีเขาก็อยู่ชะงัก อ้าป