ตอนที่44

“ถ้าคุณยอมรับที่จะเป็นที่สองได้ผมก็โอเค” ราเดนเริ่มยกยิ้มมุมปาก ยิ่งเห็นนาทาเลียประสาทเสียมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งสาแก่ใจมากเท่านั้น เพราะคนที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องเจ็บปวดจนคิดฆ่าตัวตาย บทเรียนแค่นี้ยังน้อยไป

“แล้วผมก็อยากจะบอกให้คุณได้รับรู้เอาไว้ว่าผมไม่ใช่นักธุรกิจ ผมเป็นหัวหน้าคุมคลังอาวุธขององค์กร จะเรียกผมว่ามาเฟียก็ได้ แล้วผมก็เป็นอดีตพี่เขยของแพทริค พูดแค่นี้เข้าใจใช่ไหม”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณหลอกใช้ฉันสินะ!”

“ผมไม่เอาชีวิตคุณก็ถือว่าปราณีมากแล้ว ต่อไปนี้อย่าคิดจะมายุ่งกับผมหรือทำลายชื่อเสียงของผม เพราะไม่อย่างงั้นข่าวที่คุณทำตัวเป็นนกสองหัวทรยศแฟนเก่าตัวเองได้แพร่ถึงหูนักธุรกิจหลายคนแน่ อีกอย่างถ้าเกิดผมเรื่องถึงหูจนผมไม่พอใจเข้า ก็อาจจะทำให้คุณสูญชื่อไปง่ายๆ เลยก็ได้”

“ไอ้คนเฮงซวย!” นาทาเลียชี้หน้าราเดน เธอโกรธเกรี้ยวจนสั่นไปทั้งตัวเมื่อรู้ว่าไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้

“ส่งเธอกลับ”

“ครับ”

ออกคำสั่งมักซิมเรียบร้อยราเดนก็หันหลังเดินออกไป ก่อนหน้านี้เขาแค่ทำดีกับนาทาเลีย คอยส่งของขวัญแพงๆ พร้อมช่อดอกไม้ให้กับหญิงสาวโดยให้เธอเข้าใจว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่กำลังจีบเธอ

เมื่อเห็นว่าเธอเล่นด้วยอย่างรวดเร็วก็ได้ใช้โอกาสให้เธอทำตัวเป็นนกสองหัวหักหลังแพทริค เมื่อเขาได้ทุกอย่างของแพทริคเข้ามาอยู่ในมือพร้อมกับแย่งนาทาเลียมาได้ แพทริคก็แทบเป็นบ้าอย่างที่เขาคิด และแล้ววันนี้เขาก็ได้ทำให้นาทาเลียประสาทเสียได้เสร็จสิ้นตามแผนการเสียที อีกทั้งนาทาเลียก็ยังเป็นเหยื่อชิ้นสำคัญที่ทำให้เขายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เพราะเขาใช้นาทาเลียทำให้ปารวีเกลียดเขาได้สำเร็จ เช่นที่คาดการณ์เอาไว้

ชายหนุ่มที่กำลังเหยียบคันเร่งรถสปอร์ตคันหรู เขาใช้ความเร็วสูงที่สุดเท่าที่เคยเหยียบมาในสนามแข่งโดยที่สายตาของเขาไม่มีความล่อกแล่กแม้แต่น้อย ปกติเขาจะปลดปล่อยอารมณ์ความอึดอัดในสนามแข่งรถไม่นานก็จะดีขึ้น ทว่าวันนี้ขับรถรอบสนามเข้ารอบที่สิบแล้วทว่าเขาก็ยังกำจัดเรื่องที่วุ่นวายใจไปไม่ได้เสียที

“ผมว่าพอได้แล้วครับนาย” เป็นเสียงของเมเลอร์ที่ดังขึ้น หลังจากเจ้านายของเขากำลังจะขับรถรอบที่สิบเอ็ด ด้วยกลัวว่ายางรถยนต์ของเจ้านายตนจะเสื่อมสภาพทำให้เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดได้

ราเดนพารถสปอร์ตคันหรูกลับมาเข้าในอู่ของสนามเพื่อให้พนักงานได้เปลี่ยนยางรถยนต์ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำลงจากรถด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่พูดไม่จา จากนั้นก็เดินเข้าไปหยิบไวน์ราคาแพงในตู้แช่ขึ้นมาเปิดแล้วกระดกดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในห้องพัก เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เมเลอร์เข้ามาหาพอดี

เมเลอร์มองหน้าเจ้านายตนก็พอจะรู้ว่าตอนนี้เจ้านายของเขายังขจัดเรื่องที่ทุกข์และอึดอัดใจออกไปไม่ได้ แล้วเขาก็พอจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องอะไร

“ผมเข้าใจสิ่งที่นายทำกับคุณนาทาเลียนะครับ แต่กับคุณลูกปลา...”

“เห็นใช่ไหมว่าเธอรักฉันแค่ไหน” ราเดนตัดบทเมเลอร์ รู้ว่าทั้งมือซ้ายและมือขวาของเขาค่อนข้างรู้ใจเขาพอสมควร “สั่งให้เธอไปจากชีวิตของฉันดีๆ เธอก็คงไม่เลิกรักฉันง่ายๆ ทำให้เธอเกลียดฉันแบบนี้ดีแล้ว เธอจะได้ไม่อยากมายุ่งกับฉันอีก”

“แล้วนายล่ะครับ ไม่รู้สึกอะไรกับเธอจริงๆ เหรอ”

ราเดนยังคงเงียบและยกขวดไวน์ขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ เขาไม่จำเป็นจะต้องตอบคำถามนอกเหนือจากเรื่องงานกับเมเลอร์ “นายมีงานอะไรไปทำก็ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านแล้ว”

“ครับ” เมเลอร์ส่ายหัวน้อยๆ หลังจากหันหลังออกมาจากห้องพักราเดน เขาอยู่กับราเดนมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่นมีหรือเขาจะมองไม่ออกว่าเจ้านายของเขาสนใจใครหรือไม่สนใจใคร สายตาของเจ้านายของเขามองปารวีต่างจากผู้หญิงคนอื่นชัดเจนขนาดนั้น ยังไงเขาก็มั่นใจว่าเจ้านายของเขาก็ต้องมีใจให้ปารวีบ้าง

ทว่าก็ไม่คิดว่าเจ้านายตนจะเลือกทางที่ทำให้ตัวเองและปารวีจะต้องเจ็บเพียงเพราะความกลัวผิดหวังเรื่องความรักในอนาคต แล้วตอนนี้เจ้านายของเขาไม่ได้เสียใจเรื่องความรักหรืออย่างไรถึงได้มีอาการทุกข์ใจอยู่เช่นตอนนี้

หญิงสาวหน้าสวยในชุดนอนเจ้าหญิงเสื้อแขนสั้นกางเกงขายาวสีฟ้านั่งเกยคางกับแขนที่วางพาดอยู่กับขอบหน้าต่าง เธอเหม่อมองท้องฟ้าด้วยสีหน้าลำบากใจ กลับมาจากรีสอร์ทพร้อมเพื่อนๆ ตั้งแต่ช่วงเย็นจนตอนนี้ฟ้ามืดลงแล้วเธอก็ยังทำใจโทรหาซีโวลอดไม่ได้ ทำไมต้องเป็นเธอที่ต้องติดต่ออีกตานั่นไปด้วย

ไม่ทันที่จะได้ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเลื่อนดูรายชื่อของเขา พลันสายตาของเธอก็เห็นชายหนุ่มมายืนอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว  เธอดีดผึงนั่งตัวตรงขยี้หูขยี้ตาอีกครั้ง ด้วยกลัวว่าเมื่อครู่อาจจะนึกถึงชายหนุ่มมากเกินไปจนเห็นภาพหลอน ทว่าเมื่อกลับมาเพ่งมองให้ดีอีกครั้ง ก็เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอไม่ได้ตาฝาด ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาสายตากวนอารมณ์ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์สีดำกำลังยืนยิ้มโบกไม้โบกมือให้เธออยู่ เขาหายดีแล้วเหรอถึงได้มาอยู่ที่นี่

เธอก้มหน้ามองโทรศัพท์มือถือตัวเองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยกโทรศัพท์มือถือราคาแพงของเขาโบกไปมาอยู่ด้านล่าง

“ผมส่งข้อความหาคุณไม่ได้”

“นี่” มุขรินทร์ไม่อยากให้คนเป็นแม่รู้ว่ามีคนมาหาจึงรีบยกนิ้วชี้ป้องปากให้อีกฝ่ายเงียบก่อนจะรีบปลดบล็อกช่องทางการติดต่อกับเขาและเริ่มพิมพ์ข้อความหาอีกฝ่าย