“ถ้าเป็นฝีมือยัยพิ้งค์กี้จริง ฉันว่านางก็กล้ามากเลยนะ” ไก่หวานอ้าปากค้าง รู้ว่าพันแพรวาไม่ใช่คนยอมคน อีกทั้งตอนนี้มีสามีหนุนหลังอยู่ด้วยก็คงจะกล้าหาญที่จะทำเรื่องผิดๆ มากกว่าเดิมหลายเท่า แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำให้คนอื่นเสียหายมากขนาดนี้
“กล้าสิ เพราะผัวนางมีอิทธิพลนี่ แต่ฉันว่าถ้านางทำจริงน่าไม่รอดง่ายๆ เพราะคุณราเดนไม่เอาไว้แน่” มุขรินทร์ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวพันแพรวาบ้างหากเธอทำผิดจริง
“เออ ว่าไปฉันก็ลืมถามแก คุณราเดนเค้ามีอิทธิพลที่โน่นมากเลยเหรอ” ไก่หวานก็แค่รู้กิตติศัพท์ของสามีของเพื่อนมาคร่าวๆ ไม่เคยได้ไปเห็นอะไรๆ กับตาของตัวเองเช่นมุขรินทร์
“อืม ถือว่าเป็นระดับหัวแถวเลยล่ะ”
“แล้วแกไปอยู่ที่โน่นตั้งนาน ไม่มีใครมาสนใจบ้างอ๋อ”
“ไม่อะ ฉันไม่ได้สนใจใคร” พูดจบมุขรินทร์ก็ก้มหน้าก้มตาคีบลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก ไม่ได้อยากพูดถึงคนที่เธอเจอเท่าไร เพราะมันทำให้เธอนึกถึงตอนที่ถูกซีโวลอดหลอก เธออุตส่าห์ไว้ใจให้ใจเขา คิดว่าเป็นเสมือนเพื่อนสนิทไปแล้ว ทว่าเขาก็ทำลายความไว้ใจของเธอด้วยการโกหกทำให้เธอเป็นตัวตลกในสายตาของเขา และคนที่เธอเกลียดที่สุดก็คือคนโกหก เพราะพ่อของเธอเคยโกหกว่าจะกลับมาหาเธอ แต่เขาก็ไม่เคยกลับมาจนถึงทุกวันนี้
ไก่หวานเห็นมุขรินทร์รีบก้มหน้าก้มตารับประทานก๋วยเตี๋ยวไม่พูดไม่จาก็หันไปส่งสายตากับอารยา จู่ๆ คนที่ชอบพูดมากกลับเงียบลงไปเช่นนี้ ทั้งกลับมาจากเที่ยวที่รัสเซียก็ไม่คิดจะเล่าอะไรให้ฟัง พวกเธอก็เริ่มเห็นว่ามันมีอะไรบางอย่างแปลกไป ทว่าก็ยังไม่ใช่เวลาที่จะเค้นถามในตอนนี้ รอเรื่องที่ไร่ของปารวีคลี่คลายเสียก่อน วันนั้นเธอได้จับมุขรินทร์มานั่งสอบปากคำแน่
ปารวีมาถึงโรงพยาบาลในช่วงหัวค่ำ เมื่อมาเห็นคนเป็นพ่อถูกพันแทบจะทั้งตัวน้ำตาของความสงสารก็พรั่งพรูออกมาเป็นหยาดฝน
“เจ็บมากไหมจ๊ะพ่อ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปนสะอื้นและเข้าไปกอดคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย
“ไม่หรอกลูก พ่อขอโทษที่พ่อรักษาไร่เราไว้ไม่ได้” วิทย์ตอบกลับลูกสาวของเขาทั้งน้ำตาเช่นกัน เพราะรู้ว่าลูกของเขารักไร่แห่งนี้มากแค่ไหน เขาพยายามที่จะเข้าไปดับไฟจนถูกไฟลวกแทบไปทั้งตัว แต่ก็ไม่สามารถหยุดเพลิงที่มันโหมกระหน่ำได้จริงๆ
“คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะสร้างให้ไร่นี้กลับมาสวยงามเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด รวมถึงคนในไร่ผมก็จะดูแลให้ครับ”
“คุณเหมือนเทวดามาโปรดผมอีกแล้ว”
“อย่ายกย่องผมขนาดนั้นเลยครับ อะไรที่ผมช่วยได้ผมก็จะช่วย”
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เปรมยิ้มทั้งน้ำตา ชีวิตของครอบครัวเธอมีราเดนเป็นเทวดามาโปรดเช่นที่สามีรของเธอพูดจริงๆ ดีใจเหลือเกินที่ตอนนี้ลูกสาวของเธอมีราเดนเป็นคู่ชีวิต
ปารวีอยู่พูดคุยกับพ่อและแม่ของเธอได้ครู่หนึ่งก็ขอตัวกลับ เพราะอยากให้พ่อของเธอได้พักผ่อนให้เต็มที่ หลังจากนี้งานที่ไร่เธอก็ขอรับหน้าที่ดูแลจัดการฟื้นฟูขึ้นมาใหม่เองทั้งหมด
รถตู้คันหรูแล่นมาจนถึงปากทางเข้าไร่ ตอนนี้ที่ไร่ยังมีผู้คนพลุกพล่านไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่หรือคนงานที่เข้ามาช่วยกันหาสาเหตุว่าการเกิดเพลิงไหม้ในไร่ในเวลาอันรวดเร็วมันเกิดจากสาเหตุอะไร
“คุณมักซิมจอดก่อนค่ะ”
“ครับ”
“ฉันขอลงไปดูก่อนนะคะ” ปารวีกำมือแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลหลังจากเห็นสภาพของไร่ที่ถูกเผา
“ผมไปด้วย” ประตูรถเปิดออกราเดนก็เดินจูงมือปารวีตรงไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินอยู่รอบๆ ไร่
“คุณลูกปลา” ประไพที่เห็นปารวีเดินมาพร้อมกับผู้ชายต่างชาติร่างสูงใหญ่ก็รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาหา
“ที่ไร่เสียหายเยอะไหมจ๊ะป้าไพ”
“เกือบทั้งหมดเลยจะ เว้นแต่หน้าบ้านคุณลูกปลา เพราะคุณวิทย์พยายามไม่ให้ที่นั่นไฟไหม้ แล้วนี่คุณลูกปลามากับใครจ๊ะ”
ปารวียิ่งรู้ว่าคนเป็นพ่อทำเพื่อเธอขนาดนี้ก็แทบจะมีน้ำตาออกมาอีกรอบ แต่เธอก็ต้องพยายามกลั้นเอาไว้เพราะจะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนในไร่ให้ขวัญเสียไปอีกไม่ได้
“ผมชื่อราเดนเป็นสามีลูกปลาครับ” ราเดนที่มองออกว่าปารวีกำลังข่มอารมณ์ไม่ให้มีน้ำตาจึงเอ่ยตอบแทนคนตัวเล็ก
“อ๋อ...สวัสดีจะ” ตั้งแต่มาทำงานอยู่ที่ไร่นี้ รู้มาตลอดว่าปารวีมีสามีแล้ว แต่เธอก็เพิ่งจะเคยเห็นหน้าค่าตาวันนี้นี่เอง อยากรู้เหลือเกินว่าก่อนหน้านี้เขาไปอยู่ไหนเลยไม่เคยมาที่นี่ ทว่าก็ไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างเธอจะเอ่ยถาม
ราเดนรับไหว้หญิงวัยกลางคนร่างท้วมอย่างนอบน้อม “คุณป้าช่วยบอกทุกคนนะครับ ว่าทุกคนยังจะได้รับรายได้ปกติในระหว่างที่ไร่กำลังฟื้นฟู”
“จริงเหรอจ๊ะ” สีหน้าของประไพเริ่มมีประกายของความหวัง คราแรกคิดว่าเธอและสามีจะตกงานเสียแล้ว
“จริงครับ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”
ปารวีหันมายิ้มน้อยๆ ให้ราเดน ขอบคุณที่เขาได้จัดการพูดทุกอย่างที่เธออยากจะพูดออกไปแล้ว ตอนนี้นอกจากไร่ที่ต้องฟื้นฟู คนงานทุกคนในไร่ก็ต้องมีกำลังใจด้วยเหมือนกัน
“แล้วตำรวจว่ายังไงบ้างครับ”
“บอกว่าเป็นเหตุเพลิงไหม้ปกติจะ แต่พวกเราเจอคราบน้ำมันอยู่ทั่วไร่” ประไพอยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้ ทว่าก็กลัวว่าจะทำให้ปารวีใจเสีย
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ ไม่นานความจริงต้องกระจ่างแน่นอนว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมกับลูกปลาขอตัวก่อนนะครับ”
“จะ”
ราเดนรีบเดินจูงมือปารวีมาที่รถก่อนที่กำลังยืนกลั้นน้ำตา ยอมรับว่าเขาประมาทในความใจแข็งและการมีวุฒิภาวะเป็นผู้นำของหญิงสาวไปมากจริงๆ คิดว่าเธอจะเผลอน้ำตาไหลในตอนที่ลงมาดูไร่ แต่ไม่เลย“ถ้าตำรวจไม่คิดทำคดีให้แล้วบอกว่าเป็นไฟไหม้ปกติ ลูกปลาก็พอจะเดาออกค่ะว่าเป็นฝีมือของใคร” ดวงตาคู่สวยแดงก่ำเบิกกว้างด้วยความโกรธ เธอปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงอาบแก้ม มือทั้งสองกำจิกกันแน่นกว่าเดิมหลายเท่า ราเดนปล่อยให้ปารวีได้อยู่กับตัวเองจนรถแล่นมาถึงบ้านสีขาวสองชั้นหลังเล็กสไตล์มินิมอลริมธารน้ำตกท้ายไร่สาวเจ้าก้าวขาลงจากรถมองเหล่าต้นองุ่นที่อยู่ในไร่หน้าบ้านก็ยืนสะอึกสะอื้นพูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกเสียใจ โกรธแค้นมันจุกอกไปหมด เธอไม่เคยมีศัตรูที่ไหน อีกทั้งเกิดเหตุขนาดนี้แล้วตำรวจไม่คิดจะตั้งใจทำคดีให้เธอก็พอจะรู้ว่าคนร้ายจะต้องเกี่ยวข้องกับพันแพรวาและหมวดตะวันแน่นอนราเดนเดินเข้ามายืนข้างๆ ปารวีและโอบไหล่ของเธอเอาไว้“รู้ไหมคะว่าต้นองุ่นแทบทุกต้น พ่อกับแม่เป็นคนปลูกกันเองแทบทั้งหมดเลยนะคะ” ทุกคำพูดเต็มไปด้วยเสียงสะอื้น “มันเป็นคุณค่าทางจิตใจของลูกปลากับครอบครัว ฮือ ฮือ ฮือ...”ราเดนดึงตัวปารวีที่กำลังตัวสั่นเ
ร่างสูงใหญ่เดินขึ้นมาเปิดประตูห้องนอนใหญ่ของบ้านได้ก็ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู มองไปยังคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกว้างด้วยแววตาว่างเปล่า เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะเข้าไปนอนกับเธอหรือไม่ ทว่าก็ดึงประตูปิดเอาไว้เช่นเดิมจากนั้นก็เดินกลับลงมาที่ห้องนั่งเล่นเมื่อเห็นว่ามักซิมไม่อยู่ตรงนี้แล้วก็เข้าไปทิ้งตัวนอนที่โซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะยกแขนก่ายหน้าผากและหลับตาลง คิดเรื่องที่มักซิมเอ่ยค้านขึ้นมา เขาตัดสินใจไปแล้วว่าจะทำทุกอย่างตามที่เคยได้คิดเอาไว้ และมันจะเป็นตามแบบแผนไม่เปลี่ยนแปลงปารวีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ เปลือกตาคู่สวยเปิดกว้างได้ความรู้สึกและเรื่องราวของเมื่อวานก็ถาโถมเข้ามาในหัวสมองจนเริ่มมีสีหน้าห่อเหี่ยวตั้งแต่ตื่นนอน พลันนึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เธอจะหลับลงไปราเดนได้นอนอยู่ข้างๆ แต่พอหันไปมองข้างตัวกลับไม่มีใครอยู่ที่นี่หญิงสาวรีบลุกออกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วก็ลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน แล้วก็พอจะโล่งอกที่เห็นราเดนนั่งจิบกาแฟอยู่ที่เก้าอี้สีขาวหน้าบ้าน“ออกมาจากห้องตั้งแต่เมื่อไรคะ” ปารวีเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามราเดน“สักพักแล้ว”“เหรอคะ” คิ้วเรียวบางเริ่มขมวดเข้าหากันเ
“พ่อ!” สาวเจ้ายืนหน้าหงึกงอบอกบุญไม่รับ ทั้งโมโหที่คนเป็นพ่อไม่คิดช่วยเหลือ ทั้งกลัวที่จะถูกดำเนินคดี ใครจะไปคิดว่าสามีของเธอจะถูกจับง่ายๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทำผิดกี่เรื่องก็รอดตัวอยู่ตลอด นี่เธอกำลังจะแพ้ปารวีจริงๆ อย่างนั้นเหรอ อย่าหวังเลยว่าเธอจะอยู่ให้ตำรวจจับง่ายๆ ถึงตายยังไงเธอก็จะไม่ยอมเป็นอีขี้แพ้ให้คนอื่นได้หัวเราะเยาะปารวีได้โจ๊กหมูกับต้มเลือดหมูมาอย่างละสองถุง จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในโรงพยาบาลด้วยสีหน้าระรื่น เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องก็เห็นชวินกับสามภพที่กำลังเดินถือกระเช้าผลไม้อยู่ที่หน้าห้องของพ่อเธอพอดี“พี่โชน พี่สาม” เธอเรียกชื่อชายหนุ่มทั้งสองสียงใส ทั้งสองได้ยินเสียงของเธอก็หันหลังกลับมายิ้มให้“สามมันบอกเรื่องที่ไร่ลูกปลากับพี่ พี่ก็เลยมาเยี่ยมพ่อลูกปลา มีเรื่องอะไรไม่บอกพี่เลยนะ” ชวินเดินเข้ามาดึงของในมือของปารวีไปถือเอาไว้“ลูกปลายังไม่มีเวลาคุยกับใครเลยค่ะ ขอโทษทีนะคะ”“ที่ไร่ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้เลยนะลูกปลา” สามภพ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มตามแบบชายไทยยื่นมือมาแตะบ่าปารวี เขาเป็นเพื่อนกับชวิน และเป็นลูกชายเจ้าของไร่สหายเสือที่อยู่ข้างๆ กับไร่ผูกรักริมธา
“โถ่โว้ย” หมวดตะวันลุกขึ้นอาละวาดอยู่ในห้องสอบสวน ดวงตาคมแดงก่ำ กัดฟันกรอด นี่เขากำลังจะหมดอำนาจในมือจริงๆ หรือ เพียงแค่อยากร่วมมือกับภรรยากลั่นแกล้งไร่ของปารวี เป็นเหตุบานปลายถึงขั้นถูกสาวไส้คดีของเขาจนเบื้องสูงรับรู้ เขาประมาทพวกมันเกินไปจริงๆกลับออกจากโรงพยาบาลในช่วงบ่ายปารวีก็ขับรถแวะเข้าไปที่บ้านของไก่หวานตามนัดของเพื่อนๆ รถเก๋งสีขาวเข้ามาจอดในรั้วบ้านจัดสรรค์ที่อยู่ด้านในสุดของโครงการ ปารวีพอดับเครื่องยนต์ได้ก็เห็นเพื่อนๆ ทั้งสามออกมายืนรอกันที่หน้าประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว“ได้ข่าวว่าหมวดตะวันถูกตำรวจรวบไปแล้วจริงไหม แล้วแกว่ามันจะรอดอีกรึเปล่า” คำถามแรกจากมุขรินทร์เอ่ยขึ้นตั้งแต่ปารวียังไม่ทันที่จะได้ถอดรองเท้าเสร็จเรียบร้อย“จริง มาคุยกันข้างใน เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทุกอย่างเลย” ปารวีเดินผ่านหน้าเพื่อนทั้งสามเข้าไปยังห้องนั่งเล่น พอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาสีแดงราคาแพงของไก่หวานได้ เพื่อนทั้งสามก็นั่งเรียงหน้ากระดานมองจ้องมายังเธอกันตาไม่กระพริบ และแล้วปารวีก็ได้เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เพื่อนๆ ของเธอได้ฟังในรวดเดียวจนจบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เพราะงานนี้สามีของเธอด
“โอ้ย...ถ้าเป็นฉัน ชอบไม่ชอบ หล่อรวยขนาดนี้ฉันคบไปก่อนย่ะ ฉันจะสูบเงินให้ตั้งตัวได้เลยล่ะ เรื่องเข้ากันได้ไหมค่อยว่ากันอีกที” ไก่หวานรู้มาตลอดว่ามุขรินทร์ไม่ชอบคนโกหก แล้วการที่ซีโวลอดเสี่ยงตายเพื่อช่วยชีวิตนั้นไม่ได้ทำให้เพื่อนเธอเห็นความดีของเขาบ้างเลยหรือไง“ฉันไม่ใช่แกนี่” มุขรินทร์นั่งหน้ามุ่ย ก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาเพื่อนๆ จะว่าเธอไม่เห็นความดีของซีโวลอดสักนิดก็ไม่ใช่ ทว่าเธอไม่ชอบการโกหกเป็นที่สุด มันผิดด้วยหรือที่เธอจะโกรธเขา อุตส่าห์ไม่อยากจะต้องพูดถึงเขาแล้วเชียวแต่ก็ต้องพูดขึ้นมาจนได้ ไม่น่ามานั่งอยู่ตรงนี้เลยจริงๆหญิงสาวในเดรสชุดนอนสีชมพูหวานนั่งกอดเข่ามองท้องฟ้าในคืนเดือนหงาย ยิ่งมองไร่องุ่นที่ถูกไฟไหม้อยู่ไกลๆ เธอก็อดที่จะน้ำตาไหลอีกครั้งไม่ได้ แต่หัวใจของเธอก็เข้มแข็งกว่าวันที่มาเห็นไร่หลังจากถูกไฟไหม้มาก คิดว่าอีกไม่นานเธอก็จะได้เห็นไร่ผูกรักริมธารกลับมาเขียวขจีสลับสีสันของลูกองุ่นเหมือนเดิมแล้ว“แอบมาร้องให้คนเดียวอีกแล้ว” ได้ยินเสียงทุ้มจากด้านหลังก็รีบปาดน้ำตาลวกๆ“ดื่มกันหน่อยไหม” ราเดนในชุดเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงนอนขายาวลายสก็อตขาวเทา เขาย่อตัวนั่งข้างๆ คนตัวเล็กก่อน
สาวเจ้าตอบสนองกับสัมผัสของเขาได้เป็นอย่างดี เมื่อครู่ใครว่าตัวเขาไม่น่ามอง เธอเพียงเขินอายกับการที่จะต้องจ้องกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ กับตัวตนใหญ่ยาวเต็มตาต่างหาก จะเจ็บมากเหมือนครั้งก่อนหน้าไหมหากเขาจะเอาตัวตนมาสอดประสานกับช่องทางรักของเธอ“อือ...อื้อ” ไม่ทันที่จะหายสงสัยราเดนก็ยัดความใหญ่โตเข้ามาในตัวของเธอแล้วกดแช่เอาไว้ไม่ยอมขยับ เสียงร้องของความเจ็บปนจุกถูกกลืนเข้าไปในลำคอของเขา ความรู้สึกแน่นที่หน้าท้องทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ และแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลรินล่วงหล่นมาจากหางตา มันเจ็บไม่ได้ต่างจากการร่วมสวาทกับเขาครั้งแรกสักนิด“โอเคไหม” เขาผละจูบหันมาก่ายกระซิบข้างใบหูขาว คนที่กำลังมีน้ำตาได้แต่ส่ายหัวน้อยๆ “เจ็บจังเลยค่ะ” สิ้นเสียงสั่นเครือราเดนต้องข่มใจกัดฟันเอาไว้แน่น เขาพยายามสูดลมหายใจลึกๆ สองสามรอบจนสุดท้ายรู้สึกว่าทนที่จะรออีกต่อไปไม่ไหว เขาจึงบดจูบคนตัวเล็กด้วยลีลาเร่าร้อน จากนั้นก็เริ่มขยับสะโพกแกร่งส่งตัวตนใหญ่ยาวเข้าออกช่องทางรักอันคับแคบโดยไม่สนเสียงร้องท้วงของคนตัวเล็ก ราเดนกระแทกกระทั้นช่วงล่างของปารวีครั้งแล้วครั้งเล่าหนักๆ เน้นๆ เต็มอารมณ์สวาทในกาย ยิ่งได้ใกล้ยิ่งหลงไหล ยิ่งล
มือที่กำลังหยิบไข่ไก่ใบที่สามต้องหยุดแล้ววางของในมือลง ชายหนุ่มเงียบไปดื้อๆ ดวงตาคมเริ่มหลี่ลง ลูกอย่างงั้นเหรอ? จะว่าไปเขาก็ไม่เคยมีเรื่องลูกอยู่ในหัวแม้สักครั้งเดียว เพราะมันจำกัดเรื่องนั้นตั้งแต่เขาไม่ได้คิดอยากจะมีครอบครัวแล้ว“เป็นอะไรคะ” ความเงียบของเขาทำเอารอยยิ้มบนใบหน้าของปารวีเริ่มเจื่อนลง“เปล่าหรอก พี่ยังไม่เคยนึกถึงตัวเองตอนที่มีลูก”คราวนี้รอยยิ้มไม่หลงเหลือบนใบหน้าของปารวีแม้แต่น้อย เขาพูดเช่นนี้หมายความว่าไม่เคยนึกถึงอนาคตของชีวิตคู่ในวันข้างหน้าเลยงั้นเหรอ“แล้วพี่เรอยากมีลูกไหมคะ” ปารวีอ้อมแอ้มถามด้วยหัวใจเต้นไม่ค่อยเป็นจังหวะสักเท่าไร“ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าไม่มีก็ไม่ใช่ปัญหา ถ้ามีก็คงจะเลี้ยงได้มั้ง”“เหรอคะ แต่ลูกปลาอยากมีลูกกับพี่เรนะคะ”ราเดนมองใบหน้าหวานด้วยสีหน้าราบเรียบ “เรื่องนั้นค่อยว่ากัน จะสอนพี่ทำไข่เจียวไม่ใช่เหรอ”“ค่ะ” ปารวีหันมาสนใจถ้วยที่ราเดนตอกไข่ใส่เอาไว้ เธอจะพักเรื่องลูกเอาไว้ก่อน จะว่าไปอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้จะปฏิเสธเรื่องนี้เสียทีเดียว เธอจึงยังพอใจชื้นได้บ้าง หากผ่านเวลาไปนานกว่านี้อีกสักหน่อยเขาอาจจะตัดสินใจเรื่องลูกเด็ดขาดได้ แต่เธอก็ยังภาวนาใน
“ลูกปลาได้ข่าวพิ้งค์กี้กับหมวดตะวันมาค่ะ” เธอเอ่ยกับราเดนขณะนั่งรับประทานของว่างยามบ่ายแก่ๆ อยู่ในห้องนั่งเล่น“อะไรเหรอ” ราเดนพอจะรู้ว่าเรื่องราวมันจะดำเนินเดินไปเช่นไร ทว่าก็ยังทำไขสือไม่รู้ไม่ชี้“สองคนนั้นพากันหนีไปแล้วค่ะ”“หึ่...” ราเดนรู้ว่าการหลบหนีมันไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นไปกว่าเดิมสักนิด แม้ไม่ได้ลำบากในคุก ทว่าก็ต้องระหกระเหินอยู่ไม่ติดที่ และไม่สามารถใช้ชีวิตอิสระได้ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการติดคุกอยู่ดี ดีไม่ดีหากสองคนนั้นยอมรับผลของกฎหมาย ก็อาจจะได้กลับมาใช้ชีวิตอิสระเช่นเดิมภายในเวลาไม่นานก็ได้ ทว่าคนโง่ก็ย่อมเลือกวิธีโง่ๆ อยู่แล้ว“ตอนแรกลูกปลาก็สมน้ำหน้าสองคนนั้นที่โดนจับนะคะ แต่ตอนนี้เวทนายังไงก็ไม่รู้”“เลิกคิดเรื่องคนพวกนั้นได้แล้ว”“ค่ะ อืม... แล้วคุณมักซิมเค้ากลับไปทำธุระอะไรเหรอคะ แล้วจะกลับมาที่นี่วันไหนเหรอ”“บอกได้แค่ว่าแม็กซ์จะกลับมาอาทิตย์หน้า ส่วนธุระเรื่องอะไร เดี๋ยวแม็กซ์กลับมาลูกปลาก็รู้เอง”“โอเค...ไม่อยากรู้ตอนนี้ก็ได้ค่ะ”“แต่ตอนนี้รู้ตัวรึเปล่าว่าจะถูกทำอะไร” ราเดนพุ่งตัวขึงคนตัวเล็กเอาไว้กับโซฟาดวงตาคู่สวยเริ่มเบิกกว้าง กลืนน้ำลายไม่ลงคอ เมื่อ
“อ้าวพี่เร ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงคะ”“ธุระเสร็จไวพี่ก็เลยรีบกลับ ลูกๆ บ่นคิดถึงพี่บ้างรึเปล่า” ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำเข้ามาสวมกอดพร้อมกอดหอมพวงแก้มนวลของคนเป็นภรรยาฟอดใหญ่“คนตามใจไม่อยู่ทั้งคนจะไม่บ่นถึงได้ยังไงล่ะคะ”“รู้สึกเหมือนกำลังโดนบ่นยังไงก็ไม่รู้”“แล้วทานอะไรมารึยังคะ”“เรียบร้อยครับ แล้วสิ่งที่อยากทานตอนนี้ก็คือเมีย” เขาช้อนก้นอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะก่อนจะแทรกตัวกึ่งกลางขาเรียวทั้งสอง จากนั้นก็รวบใบหน้าหวานด้วยมือทั้งสองประคองบดจูบด้วยความโหยหาปารวียกแขนทั้งสองคล้องคอคนเป็นสามีอย่างรู้งานก่อนจะแลกลิ้นอุ่นนุ่มกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใช่ว่าเขาโหยหาเธอเพียงฝ่ายเดียว เธอเองก็เฝ้าคิดถึงสัมผัสของเขาแทบทุกวินาทีที่ต้องห่างเช่นกันราเดนละมือจากใบหน้าหวานเลื่อนลงมาปลดกางเกงปลดปล่อยแท่งร้อนที่กำลังผงาดหัวปูดเป่งออกมาเผชิญโลกกว้างก่อนจะถลกชุดคลุมตัวบางจากหัวไหล่มนคนเป็นภรรยาให้ไปกองอยู่กับหน้าโต๊ะเมื่อคนตัวเล็กล่อนจ้อนเผยผิวเนื้อนวลเนียนชวนสัมผัสเขาก็วาดแขนประคองแผ่นหลังบางไล่พรมจูบตั้งแต่ลำคอระหงส์สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้เต็มปอดจนมาบรรจบอยู่ที่เนินอกอวบ
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันนานร่วมสามปีกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายโดยเฉพาะชีวิตของปารวี จากก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงเจ้าของไร่ผูกรักริมธาร มีหน้าที่บริหารไร่ และต้อนรับนักท่องเที่ยวตอนนี้เธอกลายเป็นคุณแม่ลูกสองที่ทำหน้าที่ดูแลลูก และเป็นผู้บริหารรีสอร์ทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงของจังหวัดไปแล้ว หลังจากที่เธอคืนดีกับราเดนได้ เขาก็เข้ามาพัฒนาไร่ของเธออย่างเต็มที่ ส่วนงานที่คลังอาวุธก็ยังคงบินไปดูแลอยู่บ่อยๆ แต่ส่วนใหญ่เขาก็จะใช้ชีวิตอยู่กับเธอที่ไร่ส่วนเพื่อนๆ ของเธอตอนี้ต่างคนต่างก็มีชีวิตเช่นที่ฝัน ไก่หวานเปิดธุรกิจร้านเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วดูท่าทุกอย่างก็กำลังไปได้สวย ส่วนอารยาก็เป็นเภสัชอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือร้านยาของเธอได้ขยายไปอีกสามสาขาส่วนมุขรินทร์ตอนนี้ก็เลิกทำงานเป็นบัญชีฟรีแลนซ์ แล้วเข้าไปช่วยสามีบริหารงานอยู่ที่รัสเซีย ใช่แล้ว ตอนนี้สองคนนั้นแต่งงานกันเรียบร้อย และตอนนี้ก็กำลังจะมีโซ่ทองคล้องใจออกมาลืมตาดูโลกแล้วด้วยส่วนสามภพก็กลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัว ไหนจะดูแลไวน์ที่โรงบ่ม และยังเป็นนักขายตัวยงที่หาลูกค้าได้เก่งมากๆ จนราเดนไม่ต้องเข้าไปช่วยทำอะไรในส่วนของชวิน ต
ราเดนได้แต่ก้มหน้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แม้จะเห็นว่าปารวีไม่ได้อยากจะเชียร์เขาสักนิด ทว่าเขาก็ยังอยากจะทำในสิ่งที่รับคำท้าชวิน วันนี้เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เขา หรือ ชวิน ที่จะเป็นผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้พักใหญ่แล้วที่เสียงของท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ดังลั่นสนั่นไปทั้งสนาม บีบให้หัวใจของคนที่เฝ้ามองไม่ละสายตาได้เต้นแรงตามเสียงนั้นไปด้วยปารวีแทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นว่าราเดนแทบจะหลุดโค้งทุกครั้งที่เข้าโค้ง ทว่าชวินกลับขับรถในสนามได้อย่างชำนาญ แต่ก็ทิ้งห่างราเดนได้ไม่ไกลมากนัก“รอบสุดท้ายแล้ว ใครจะชนะล่ะเนี่ย”เสียงของไก่หวานยิ่งทำให้ปารวีใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอกลืนน้ำลายไม่ลงคอและจับจ้องไปยังรถของราเดนตาไม่กระพริบ ยอมรับกับหัวใจตัวเองเลยว่าตอนนี้เขาอยากให้เป็นราเดนที่เข้าเส้นชัยไม่ใช่ชวิน ทว่าเหมือนเธอจะมองไม่เห็นโอกาสนั้นเลยและในโค้งสุดท้ายก่อนจะเข้าเส้นชัย รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันก็ได้ตีคู่กันมาติดๆ เล่นเอาคนที่เกาะขอบสนามแทบจะหยุดหายใจเพราะลุ้นไปตามๆ กัน ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น“อ๊าย...พี่เร!...” ปารวีร้องเสียงหลงเมื่อรถของราเดนพุ่งออกไปจากสนามแข่งแล้วไ
หวังว่าการยอมลงทุนเรียกคะแนนความสงสารจากคนตัวเล็กจะทำให้เธอกลับมาเป็นของเขาได้โดยเร็ว เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกับไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนที่พยายามจะขโมยหัวใจของเขาไปเช้านี้ชวินเลือกที่จะไปเยี่ยมราเดนพร้อมกับทุกคน เพราะเมื่อคืนเขาเจอหลักฐานเด็ดที่ทำให้เห็นว่าการที่ราเดนต้องเข้าโรงพยาบาลมันไม่ใช่เหตุสุดวิสัย ทว่าเขาเชื่อว่าราเดนต้องการเรียกร้องความสนใจจากปารวีต่างหาก“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”ทุกคนมองไปยังชวินกันเป็นตาเดียวที่เห็นเขาเข้าไปหาราเดนเป็นคนแรกทั้งที่ก็ไม่ค่อยจะชอบหน้ากันสักเท่าไร“อืม ก็ดีขึ้นมากแล้ว” ราเดนพยักหน้าน้อยๆ ตอบชวินเสียงห้วน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหนถึงได้แสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยเขาก่อนทุกคน“เมื่อวานผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว ผมเห็นว่าคุณเข้าไปเล่นกับลูกหมาตัวนั้นเอง ไม่ใช่ลูกหมาตัวนั้นวิ่งมาหาคุณ เรียกคะแนนสงสารจากลูกปลาสินะครับ” เมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ ชวินก็ไม่รีรอที่จะเผยธาตุแท้ของราเดน โดยเฉพาะปารวี เขาอยากให้เธอรู้ว่าราเดนกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออีกแล้ว ดูสิว่าหากหญิงสาวรู้แล้วมันจะเป็นยังไง“จริงเหรอคะ” ปารวีมองจ้องคนตัวโตที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงด้วยแววตาผิ
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าไปร่วมโต๊ะล่ะ”“ไม่ กลัวอดใจกระทืบคนไม่ได้”“หึ่...” ซีโวลอดขำพรืดกับคำตอบของเพื่อนรัก นับว่าไม่ผิดหวังกับคำตอบที่ออกมาจากปากของราเดน“ขำอะไรของนายนักหนา”“ก็ตั้งแต่คบกันมาฉันไม่เคยเห็นแกหึงผู้หญิงนี่หว่า เอาน่า... ฉันเชื่อว่าแกเอาลูกปลากลับคืนมาได้อยู่แล้ว แต่อย่าใจร้อนทำให้เธอโกรธอีก ห้ามบังคับ แต่ควรหัดใช้สมองให้เป็น”“พูดให้มันเข้าใจง่ายๆ หน่อยสิ” ราเดนเริ่มขมวดคิ้วระหว่างส่งเครื่องดื่มให้ซีโวลอด“เรื่องอื่นล่ะเก่งเหลือเกิน มาตกม้าตายเพราะเรื่องผู้หญิง” พูดจบก็ยกแก้วดื่มน้ำเมาสีสวยอึกใหญ่ ทั้งอมยิ้มน้อยๆ ให้เพื่อนที่ดูจะไร้เดียงสาเรื่องหัวใจ“ขอความเห็น ไม่ใช่ให้มาด่าฉัน”“ฉันว่ายังไงลูกปลาก็ยังหลงเหลือความรักให้นายอยู่ แค่ทำตัวน่าสงสารให้เธอเห็นใจนาย เดี๋ยวเธอก็ใจอ่อนกับนายเอง แต่ตอนนี้ห้ามทำอะไรให้เธอโกรธเด็ดขาดถึงจะหมั่นไส้หมอนั่นแค่ไหนก็ช่าง เข้าใจไหม”ราเดนนั่งเงียบ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่ร่วมโต๊ะดินเนอร์กันที่ริมชายหาด ไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นปารวีนั่งหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับชวิน เพราะรอยยิ้มที่เธอให้ชวินมันควรจะเป็นของเขา เขาหลี่ตามากขึ้นเรื่
“ก็ฉันจะอยู่รีสอร์ทพี่โชน ทำไมคะ หรือจะบังคับเอาฉันไปขังที่อื่นอีก บอกเลยนะคะว่าให้ฉันเจ็บตัวมากกว่านี้เพื่อหนีไปจากคุณฉันก็ยอม” สาวเจ้าในชุดมินิเดรสคอบัวแขนสั้นสีชมพูนั่งกอดอกบุ้ยปาก ดวงตามีแต่ความแข็งกร้าว ทำเอาคนที่มองจ้องอยู่ต้องถอนหายใจอ่อน“จะให้พี่ทำยังไงถึงจะหายโกรธพี่” ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้เขาก็อดไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเริ่มที่จะประชดประชันเขาขึ้นมา“ก็แค่เซ็นใบหย่ากัน แล้วก็ต่างคนต่างอยู่ค่ะ”“ถ้าพี่บอกว่าจะยอมเซ็นใบหย่าให้ จะไปอยู่รีสอร์ทอื่นได้ไหม”“คุณมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉันคะ”ราเดนยืนกัดฟันถอนหายใจและเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ต้องทำตามใจปารวี เมื่อเก็บของเรียบร้อยก็พาเธอไปที่รีสอร์ทของชวินเมื่อมาถึงเขาก็ต้องพยายามสงบอารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่เคยทำมา เพราะหลังจากชวินรู้ว่าปารวีกลับมาพักที่รีสอร์ทของตัวเองก็รับเดินทางจากบ้านมาหาภรรยาของเขาทันที แถมยังทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ พูดคุยกันอย่างออกรสทำเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ด้วย จนเขาต้องเดินหนีมาหาที่สงบอารมณ์ดีที่เขารู้ว่าซีโวลอดกับมุขรินทร์ยังเที่ยวด้วยกันอยู่แถวนี้เลยได้โทรตามให้ทั้งสองมาที่นี่ อย่างน้อยเขาก็ยังมีซีโวลอดเป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก สองสายตามองไปยังประตูห้องหลังจากได้ยินเสียงเคาะ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นมุขรินทร์ก็เดินนำหน้าซีโวลอดเข้ามาข้างใน“แกเป็นไงบ้าง” หญิงสาวหน้าสวยในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวเดินพุ่งตรงมายังเตียงคนป่วยทันที มุขรินทร์กวาดสายตามองบริเวณของของปารวีที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้จนหนาก็อดรู้สึกเจ็บแทนเพื่อนไม่ได้“ไม่เป็นไรมากแล้ว” ปารวีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ใจชื้นที่เห็นเพื่อนเธออยู่ตรงนี้ จะได้ถือโอกาสนี้ให้มุขรินทร์อยู่เฝ้าเธอเสียเลย“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ซีโวลอดเขายื่นกระเป๋าที่เตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ในนั้นให้กับราเดน“อืม” ราเดนรับของจากซีโวลอดได้ก็พุ่งตัวไปที่ห้องน้ำทันทีให้หลังราเดนไปได้ซีโวลอดก็หันมายิ้มให้ปารวี “แล้วต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนานไหมครับ”“คุณเรบอกว่าประมาณอาทิตย์นึงค่ะ แล้วนี่คุณเรโทรให้มาเยี่ยมเหรอคะ”“เปล่าครับ ผมรู้เรื่องจากเรก็เลยรีบมา”“แล้วทำไมเพิร์ลมาด้วย หรือว่าทุกคนรู้เรื่องที่ฉันเจ็บตัวหมดแล้วคะ” ใบหน้าหวานซีดเซียวเริ่มมีสีหน้าของความกังวล เธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะรู้เรื่องนี้ด้วย“เปล่าครับที่เพิร์ลมาด้วยเพราะผมไปหาเธอที่บ้านพอดี ตอนนี้คนอื่นๆ ยังไม่รู้เรื่อง
หลังจากซีโวลอดวางสายจากราเดนได้ มุขรินทร์ก็รู้ว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์เอาไว้ไม่ผิด ตอนนี้ปารวีบาดเจ็บจนต้องนอนโรงพยาบาลเพราะต้องการหนีจากราเดน เธอจึงรีบเดินทางไปหาราเดนและปารวีพร้อมกับซีโวลอดในทันทีชวินบินจากภูเก็ตได้ก็ตรงมายังไร่ผูกรักริมธารเพราะคิดว่าปารวีจะอยู่ที่นี่ ทว่ามาถึงเขาก็ไม่เจอใคร เขาจึงขับรถเข้ามาหาสามภพที่ไร่สหายเสือ แล้วก็ได้รู้เรื่องที่น่าหงุดหงิดใจที่เพื่อนของเขากำลังร่วมหุ้นหับราเดนทำโรงบ่มไวน์โดยที่ไม่คิดจะปรึกษากับเขาสักคำ“แกกำลังจะทำโรงบ่มไวน์กับราเดนทำไมไม่บอกฉัน”“แล้วแกโมโหไรวะ” สามภพเท้าเอวขมวดคิ้ว มองเพื่อนตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงน เพราะไม่รู้ว่าทำไมชวินถึงได้มาอารมณ์เสียกับเรื่องแค่นี้ เพราะไม่ช้าไม่นานเขาก็ต้องบอกให้ชวินรับรู้อยู่แล้ว“ฉันไม่ชอบหน้าหมอนั่น” ชวินสบถเสียงแข็ง“ฉันมองออกว่าแกคิดอะไรกับลูกปลา แต่ก็ไม่ควรพาลมาเรื่องงานของฉันนะโว้ย”“แกไม่รู้หรือไงว่าราเดนทำอะไรกับลูกปลาไว้ เค้าทำให้เธอเสียใจ หลอกเธอให้เธอจดทะเบียนด้วยแล้วก็หักหลังเธอจะไปแต่งงานกับคนอื่น” ชวินละล่ำละละลัก เรื่องไม่พอใจที่ราเดนได้ปารวีไปครอบครองเขายอมรับ ทว่าเขาก็ไม่อยากให้เ
ปารวีมองตามหลังคนตัวโตจนเขาเดินออกไปพ้นประตูจากนั้นเธอก็รีบเดินไปล็อคกลอนแน่นหนาก่อนจะสาวเท้ามาที่หน้าต่างเพื่อดูทางหนีทีไล่ เธอไม่ได้สนใจข้าวผัดกับกุ้งย่างตัวโตบนถาดอาหารแม้ท้องจะหิวแค่ไหน ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นคนตัวเล็กสูดหายใจก่อนจะปีนออกไปทางหน้าต่าง ดีที่บ้านหลังนี้ไม่สูงมากไม่เช่นนั้นเธอคงได้เจ็บตัวก่อนที่จะหนีไปหาคนอีกฝั่งของเกาะแน่นอนราเดนกลับมานั่งหน้าเศร้าที่เก้าอี้หน้าชานบ้าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะผูกโบว์ ไม่ชอบเวลาที่เห็นปารวีเมินเฉยต่อตัวเองแม้แต่น้อย ทว่าก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรให้เธอได้ยอมเปิดใจให้อภัยไม่ทันที่จะได้คิดตก ความหูไวของเขาก็หูทำให้รู้สึกถึงสัญญาณไม่ดีบางอย่างที่ข้างบ้าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้องนอนใหญ่มีหน้าต่าง เขารีบสาวเท้าไปชะโงกหน้ามองตามเสียงกิ่งไม้หักก็เห็นหลังไวๆ ของปารวี ตอนนี้เธอวิ่งหนีเขาเข้าป่าไปแล้ว“ลูกปลา มันอันตราย” ราเดนตะโกนจนสุดเสียง เขาไม่น่าประมาทเธอเลย“อ๊าย...”ตะโกนยังไม่ทันขาดคำเสียงกรีดร้อง ของหญิงสาวก็ดังขึ้นเขาจึงรีบสาวเท้าสับวิ่งไปหาเธอทันที วิ่งตามได้ไม่กี่วินาทีเขาก็อยู่ชะงัก อ้าป