Semua Bab จารใจทุรยศ : Bab 11 - Bab 20

“ข้าไม่เลิกล้มความตั้งใจง่ายๆ แน่” นางตวัดแส้ในมือลงพื้นระบายอารมณ์ แต่ปลายแส้ถูกปลายเท้าของชายหนุ่ม ทำเอาอีกฝ่ายกระโดดหลบแทบไม่ทัน “ช่างเถอะ คนผู้นั้นต้องพิษของข้าคงไปได้ไม่ไกล พวกเจ้าลองหาอีกสักรอบ ถ้าไม่เจอ เราก็มุ่งหน้าไปตามเป้าหมายเดิม” “นี่เจ้า!” “เจ้านี่ก็เกะกะสายตาข้าเสียจริง” หญิงสาวเก็บแส้แล้วเหยียดยิ้มมองด้วยสายตาเวทนา “เอาเถิด เห็นแก่ที่เจ้าเป็นปัญญาอ่อน ข้าจะไม่ถือสา หลีกทาง!” “ปัญญาอ่อน?” ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเบิกตากว้าง “มารดาเถอะ! เจ้าด่าข้าเรอะ!”เกาเทียนฉีชี้นิ้วใส่อีกฝ่ายด้วยความโมโห ไม่คิดว่าจะถูกสตรีบอบบางคนหนึ่งด่าว่าเอาเช่นนี้ ด้วยความโมโหจึงพุ่งตัวไปหมายสั่งสอนอีกฝ่าย แต่หญิงสาวพลิ้วกายหลบหลีกได้ไม่ยากเย็น ซ้ำยังอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายรุกอย่างไร้ท่วงท่าจี้สกัดจุดอีกฝ่ายแล้วยกเท้าถีบร่างสูงโปร่งกลิ้งไปบนพื้น “หญิงบ้า! เจ้ากล้า!” “ถ้าไม่หุบปาก ข้าจี้จุดใบ้เจ้าแน่” นางใช้ปลายเท้าเขี่ยร่างที่แข็งทื่ออยู่บนพื้นดิน “ทำข้าเสียเวลา อยู่นิ่งๆ สักสองสามชั่วยามเถอะ! ว่าที่สามีของข้าไม่

“ไฉนตัวท่านร้อนเช่นนี้!” ขนาดอยู่ในน้ำเขายังตัวร้อนราวเปลวเพลิง นางกังวลเรื่องของเขามากกว่าเรื่องที่ตนเองแทบจะเปลือยเปล่า เขาไม่เอ่ยตอบแต่หมุนตัวหมายจะว่ายน้ำไปขึ้นฝั่ง แต่นางว่ายตามมาใกล้ๆ“ท่านไม่สบายหรือ?”“พูดมาก!เจ้าเป็นหมอหรือไร!” สวินเย่ว์ตวาด หวังให้หญิงแปลกหน้าหวาดกลัว ไม่เข้ามาใกล้เขา ทว่ากลิ่นอายของหญิงสาวกลับยิ่งปลุกเร้าจนเขาเจ็บปวดไปทั่วร่าง“ข้ามิใช่หมอ” นางว่ายน้ำตามเขาจนทัน “แต่ท่าทางของท่านหากไม่เจ็บป่วยก็ต้องพิษเป็นแน่”ถ้อยคำของหญิงแปลกหน้าทำให้ชายหนุ่มชะงักไป เขามองร่างบอบบางที่ว่ายน้ำมาทันเขาแล้วคว้าข้อมือเขาไปจับไว้ แม้ดวงตาของเขาเห็นไม่กระจ่างชัด ทว่าความจริงใจของนางนั้นเขาสัมผัสได้เสิ่นฉางซียังจับชีพจรไม่แม่นยำเหมือนเกาเทียนฉี แต่กระนั้นนางรู้สึกได้ว่าชีพจรของเขาสับสนยิ่งนัก นางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ทนกลั้น หัวใจของนางพลันเจ็บปวดไปกับเขาด้วยนางผู้เคยผ่านความเจ็บปวดอันแสนสาหัสทุรนทุรายมาแล้ว ย่อมไม่ต้องการให้ผู้ใดมาเผชิญความเจ็บปวดอีก โดยเฉพาะคนผู้นี้คือ...ผู้มีพระคุณของนาง “ท่านเดินไหวหรือไม่ จากนี้ไม่ไกลจะถึงบ้านของข้า”

เสิ่นฉางซีไม่กล้าเอ่ยชื่อเกาเทียนฉี นางเกรงว่าจะนำความเดือดร้อนมาสู่สกุลเกา หากจะมีเรื่องเลวร้ายใดเกิดขึ้น ก็เกิดกับนางผู้เหลือเพียงคนเดียวเถิด เพราะมองไม่เห็นแต่จับน้ำเสียงที่คล้ายไม่อยากเอ่ยอะไรมากนัก สวินเย่ว์จึงไม่เอ่ยปากซักไซ้ เพียงแค่ประหลาดใจที่นางสามารถหาเสื้อผ้าของบุรุษให้เขาผลัดเปลี่ยนได้ แรกทีเดียวคิดว่านางมี ‘สามี’ แต่นึกอีกที ‘พรหมจรรย์’ของนางนั้น เขาได้พรากมันมาแล้ว ควรนับได้ว่านางเป็นผู้หญิงของเขา “ร่างกายท่านยังไม่ฟื้นตัวดีนัก กินข้าวต้มกับผัดกุยช่ายขาวกุยช่ายขาวช่วยบำบัดอาการฟกช้ำและบำรุงสายตา เอ่อ...ท่านฝืนกินสักนิดเถิดนะ” สวินเย่ว์นิ่งไปเล็กน้อย ท่าทางนางไม่เหมือนหญิงชาวบ้านทั่วไป ถูกเขาย่ำยีแล้วยังมีเรี่ยวแรงดูแลปรนนิบัติช่วยเช็ดเนื้อตัวและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า สองมือของนางช่างคล่องแคล่วราวกับทำเรื่องเช่นนี้จนคุ้นชิน หรือนางเป็นสาวใช้ข้างห้อง หรือเป็นสตรีที่ถูกเลี้ยงดูไว้เผื่อ... “ท่านแม่ทัพ?” หญิงสาวเรียกเขาเบาๆ เข้าใจไปว่าคนผู้นี้คงกินดีอยู่ดี ไม่ชินกับอาหารการกินเรียบง่าย นางเม้มริมฝีปากครุ่นคิด นางเกรง

น้ำเสียงแหบพร่าเปี่ยมด้วยความปรารถนาเอ่ยปลอบ ค่อยๆ กดแก่นกายเข้าไปในโพรงที่คับแคบและอุ่นร้อน ความปรารถนาที่กลายเป็นเปลวเพลิงผลักดันให้เขาขยับกายดุนดันเข้าไปจนสุดทาง กดแช่ไว้เพื่อให้ร่างกายของนางปรับตัวรับกับแท่งหยกร้อนของเขา ร่างบางสั่นระริกพร้อมกับเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาถอนกายออกมาอย่างเชื่องช้าแล้วผลักดันกลับเข้าไปใหม่ ให้กลีบดอกไม้ค่อยๆ เบ่งบานรับความรัญจวนที่เกิดขึ้น ช่องท้องของนางอุ่นร้อนและเสียวซ่าน เหงื่อหลั่งออกมาจนเสื้อผ้าของนางเปียกชุ่ม การเคลื่อนไหวที่แรกเริ่มเชื่องช้าค่อยๆ เร็วขึ้น รุนแรงขึ้น และลึกล้ำจนร่างกายของนางแทบกระเด็นกระดอนเพราะแรงกระแทกกระทั้น ลมหายใจร้อนระอุรินรดอยู่บนไหล่ของนาง และเสียงหอบครางหนักหน่วงของเขา นำพาให้นางมึนเมากับรสสัมผัสร้อนแรงและหวามไหว ครั้งนี้นางสัมผัสได้ถึงความซ่านเสียวที่ทำให้ร่างกายอ่อนระทวยแทบไร้เรี่ยวแรง ปล่อยให้ร่างแกร่งจ้วงลึกดุดันจนกระทั่งร่างกายของนางสัมผัสความสุขสมที่ไม่คุ้นเคย นางหลุดปากหวีดร้องเป็นจังหวะเดียวกับที่กระแสธารชีวิตอันอุ่นร้อนหลั่งรินในกายของนางพร้อมเสียงคำรามของชายหนุ่มที่ซ้อนกายอยู่ด้านหลัง

นางหมุนตัวเดินไปเตรียมทำอาหาร เมื่อวานนางทำอาหารหลายจาน หนึ่งในนั้นมีกบนึ่งเห็ดหอม เดิมทีนางทำไว้ให้ตนเอง อย่างไรกบสองตัวนั้นก็ถูกส่งมาให้นางทำเป็นอาหารอยู่แล้ว นางกินเองก็ไม่เห็นเป็นไร แล้วทำไก่ตุ๋นเครื่องยาจีนให้เขาแทน แต่พอเขาออกมากินมื้อเที่ยง กลับถามหากบนึ่งเห็ดหอมเสียนี่ ‘ข้าทำไก่ตุ๋นเครื่องยาจีนให้ท่าน’ ‘แล้วข้าจะกินกบนึ่งเห็ดหอมของเจ้าไม่ได้รึ’ ‘แต่มันเป็นกบ’ ‘แล้วอย่างไร’ นางเห็นท่าทางของเขาเหมือนสั่งการทหารอย่างไรอย่างนั้น นางจึงได้แต่ทำตามที่เขาสั่ง คีบเนื้อกบที่เลาะกระดูกออกแล้วส่งเข้าปากของเขา ‘อืม ไม่เลว’ นางอมยิ้มแล้วป้อนเนื้อไก่จริงๆ ให้เขาอีกคำ ‘คล้ายแต่ก็แตกต่างกัน’ ‘ประสาทรับรสของท่านแม่ทัพดีเยี่ยม’ นางเอ่ยแล้วป้อนอาหารให้เขาต่อ เห็นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยจึงชะงักไป ‘ข้าเป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้’ ‘ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ’ ‘เจ้าไม่มีอะไรจะถามข้ารึ’ ‘ข้าควรถามอะไรเจ้าคะ’ นางถามกลับ นิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนเ