All Chapters of จารใจทุรยศ : Chapter 51 - Chapter 60

ผ่านไปครู่หนึ่ง ใจของนางจึงกลับมาสงบอีกครั้ง นางคลายมือที่บีบกันแน่นออกแล้วค่อยๆ ยกขึ้นแตะบริเวณหน้าผาก ผ่านมาสิบสามปีรอยแผลเป็นจางลงไปมาก อาจเพราะทำงานในครัวและต้องฝึกฝนทำอาหารให้อดีตประมุขพรรคเงาอสูร ทำให้นางพลอยได้ ‘ชิม’ อาหารดีๆ ไปด้วย ช่วงที่อุ้มท้องลูกชายอยู่นั้น มู่หญงนำตำราการปรุงอาหารและสมุนไพรให้นางศึกษา ซูหลี่น่าเป็นคนใจกว้าง ไม่หวงวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร ขอเพียงถูกปากซูเหยี่ยนเป็นเพียงใช้ได้ อาหารของนางเคยถูกมือใหญ่กวาดลงจากโต๊ะกลายเป็นเพียงเศษขยะน่ารังเกียจ บางครั้งถูกกินเพียงแค่สองสามคำ นางจดจำและเรียนรู้ไปทีละเล็กละน้อย จากที่เคยหวาดกลัวและตื่นตระหนกกลายเป็นสงบนิ่ง พร้อมเผชิญอารมณ์คุ้มดีคุ้มร้ายของซูเหยี่ยน ถึงการอุ้มท้องแก่ใกล้คลอดทำงานในครัวจะเป็นอุปสรรค แต่เพื่อให้ลูกในท้องปลอดภัย นางสู้อดทนได้ เมื่อใกล้คลอด ซูหลี่น่าจ้างหมอตำแยให้นาง ซูหลี่น่าไม่ชอบเสียงเด็กร้อง ลูกชายของนางก็ไม่ค่อยส่งเสียงนัก ปีถัดมานางจึงได้ย้ายไปทำงานที่หอนางโลม แผ่นหลังของนางมีเจ้าผักกาดขาวอวบอ้วนที่ต้องดูแล ในสถานที่เช่นนั้นไม่มีผู้ใดสนใจว่านางมีลูกกับผู้ใด สามีนางเป็นใคร เมื่อไม่มีใครเอ่

เสิ่นฉางซีเห็นเขาเหม่อลอยปล่อยมือจากนางแล้ว นางรีบหมุนตัววิ่งไปหาลูกชายทั้งสองกอดพวกเขาไว้อย่างปกป้อง เพียงสายลมพัดผ่าน ร่างที่เปียกปอนถึงกับสั่นสะท้าน อันอันตัวสั่นจนหยางหยางนึกได้ว่าน้องชายไม่ได้สวมเสื้อ เขารีบคว้าเสื้อผ้าที่วางไว้ริมตลิ่งมาสวมให้อันอัน หยางหยางเป็นเด็กแข็งแรงเพียงแค่นี้ไม่รู้สึกหนาว แต่ก็รีบสวมเสื้ออย่างรวดเร็วเห็นท่าทางรังเกียจอย่างเปิดเผยของนางแล้ว หัวใจของเขาเจ็บปวดราวถูกมีดกรีด ครั้งนี้เขาไม่ยอมปล่อยนางหลุดมือไปแน่ และไม่สนใจว่านางจะมีผู้ใดเพราะไอเย็นเข้าร่างกาย หญิงสาวเผลอไอแรงๆ ออกมาหลายครั้ง แต่กระนั้นนางกลัวอันอันจะเหน็บหนาว เดิมทีคิดว่าเด็กๆ เล่นน้ำแล้วจะก่อไฟให้ไออุ่นพร้อมย่างปลาที่จับขึ้นมา กลายเป็นว่าตอนนี้ตัวสั่นงันงกเพราะแรงลมที่พัดผ่านระลอกแล้วระลอกเล่าเสื้อคลุมตัวหนาถูกปลดออกแล้วคลี่คลุมร่างบอบบาง เสิ่นฉางซีเบิกตากว้าง ครั้นจะปัดออกแต่นางสู้แรงเขาไม่ได้“ไม่เจอกันแปดปี เจ้าทักทายพี่ชายอย่างนี้รึ” เขาคลี่ยิ้มให้นางแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ไปถึงดวงตา สายตาที่มองไปยังเด็กชายตัวน้อยมีร่องรอยความรังเกียจแฝงอยู่ อันอันถึงกับผงะ เด็กน้อยไวต่อสัมผัสเช่นนี้เสม

“อย่างนั้นรึ” เขาพอเข้าใจ วัยเด็กของเขาไม่ค่อยผูกพันกับมารดานัก หลังจากครบกำหนดไต้ซือซูส่งตัวเขากลับ เขาก็เข้ากองทัพเป็นทหารทันที เขาใช้ชีวิตที่ชายแดน ในหนึ่งหรือสองปีจะกลับบ้านเพียงหนึ่งครั้ง บางคราวการรบติดพันก็ไม่ได้กลับบ้านถึงสามปีก็มี สวินเย่ว์เอื้อมมือคว้าไหล่ของเด็กชายรั้งไว้ก่อนแล้วเอ่ยถาม “เจ้าจะรีบกลับบ้าน?” “ใช่” หยางหยางตอบ พยายามสะบัดไหล่ออกจากมือใหญ่ที่เกาะกุม “ข้าไปส่งเอง” เขาพยักพเยิดไปด้านหนึ่ง “ม้าของข้าผูกอยู่ตรงโน้น” เด็กชายใช้สายตาสำรวจอีกฝ่าย วันนี้เขาไม่ได้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าเนื้อหยาบแต่เป็นผ้าไหมสีน้ำเงินเข้ม ดูผิดแผกกว่าทุกครั้งที่พบเจอ “มาเถอะ เจ้ารีบไม่ใช่รึ” สวินเย่ว์หมุนตัวและเป็นฝ่ายเดินนำหน้า ปรายตามองเด็กชายที่มีความลังเลเล็กน้อยแล้วค่อยเป็นฝ่ายเดินตามเขามา เด็กรับใช้จำเขาได้ รีบจูงม้าของท่านแม่ทัพมาให้ อาชางามสง่าถูกจูงมาเบื้องหน้า สวินเย่ว์ฝากคำสั่งไปยังลูกน้องที่ยังหาความสำราญกันอยู่พร้อมกำชับเรื่องค่าใช้ต่างๆ ให้คนไปเก็บที่จวนของเขา เด็กน้อยเดินเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มหมุนตัวมาจับเอ

“เจ้าจำข้าได้แล้วใช่หรือไม่” ฝูหรงนั่งลงที่เก้าอี้กลมแล้วมองไปยังบุตรชายของหญิงสาว ท่าทางของเด็กชายดูองอาจไม่น้อย เขายิ้มอย่างพอใจ นางอายุเท่าใดแล้ว จะมีสามีก็มิใช่เรื่องแปลก แต่เขาเข้ามาตั้งนานยังไม่เห็นมีผู้อื่นปรากฏตัว “เจ้าค่ะ เอ่อ เพคะ หม่อมฉันจำได้แล้วเพคะ” “ไม่ต้อง” ฝูหรงยื่นมือไปจับมือเรียวเล็กของหญิงสาว “ไม่ต้องพูดกับข้าเป็นคนอื่นไกล ข้าเคยให้คนออกติดตามหาเจ้าแต่กลับไม่พบ วันนี้ได้เจอกันอีกครั้ง ซ้ำเจ้ายังช่วยข้าถึงสองครั้งสองครา เป็นข้าที่ควรตอบแทนเจ้าอย่างยิ่ง” ดวงตาของสวินเย่ว์กระตุกเล็กน้อย เขาแสร้งกระแอมไอออกมา ทำให้ฝูหรงได้สติปล่อยมือจากมือของหญิงสาว ฮ่องเต้ฝูหรงยื่นมือหมายจะอุ้มบุตรชายมาไว้ในอก เด็กตัวน้อยมีท่าทีลังเลแต่เมื่อเห็นเสิ่นฉางซีพยักหน้าให้ อันอันยอมลุกจากตักเดินไปหาบิดา แต่กระนั้นยังพะวักพะวนเหลียวมองทางเสิ่นฉางซีและหยางหยาง หยางหยางยืนมองน้องชายเข้าสู่อ้อมกอดบิดา พลันหัวใจน้อยๆ เจ็บปวด แต่ก่อนเขาไม่เคยสนใจว่าตัวเองจะมีบิดาหรือไม่ บิดาเป็นใคร แต่เวลานี้เขากลับอยากถูกบิดากอดสักครั้ง แต่เพียงแวบเดียวที่ความคิดน

“ทำไม?” หยางหยางได้ยินคำถาม น้ำเสียงที่คุ้นหูนี้ทำเขาย่นจมูกเบ้ปากแล้วหมุนตัวกลับไปมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงกรอบประตูก็แทบบดบังแสงจากด้านนอกแล้ว “ข้าต้องตอบท่านเรอะ” เด็กชายทำท่ายียวน ไม่สนใจคำถามแล้วนั่งลงก่อไฟในเตา สวินเย่ว์มองเด็กชายที่ก่อไฟอย่างคล่องแคล่ว มุมปากยกยิ้มกลั้นหัวเราะกับท่าทางใหญ่โตเกินวัยของเด็กชายตัวน้อย หยางหยางก่อไฟเสร็จแล้วเตรียมต้มน้ำ เขาเดินมายกถังน้ำ แต่สวินเย่ว์ฉวยถังน้ำแล้วเทใส่หม้อบนเตาให้เอง “มารดาเจ้าให้ทำเรื่องอันตรายเช่นนี้ทุกวันรึ” หากเป็นน้ำร้อนมิลวกเด็กคนนี้ไปแล้วหรือไง “ข้าไม่เดือดร้อน ผู้อื่นเดือดร้อนแทนรึ” หยางหยางวาดมาดใหญ่ “ท่านแม่ของข้าดีที่สุด นางไม่เคยให้ข้าต้องลำบาก” สวินเย่ว์พยักหน้ารับ หากนางไม่ดีจริง องค์ชายน้อยที่ทุกคนเข้าใจว่าเป็นใบ้คงไม่เรียกขานนางว่า ‘แม่’ ซ้ำยังกอดไม่ปล่อย ไม่ยอมกลับวังหลวง ทำให้ฮ่องเต้ฝูหรงจำใจปล่อยองค์ชายน้อยไว้ที่นี่กับนางก่อน แต่ทิ้งองครักษ์ลับไว้คอยปกป้องดูแลตามที่เขาเสนอแนะไว้ ‘ทำเช่นนี้จะดีรึ?’ ‘เรายังหา