Tous les chapitres de : Chapitre 71 - Chapitre 80

อย่างไรหยางหยางก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา นางไม่อาจสร้างเวรกรรมพรากลูกพรากพ่อมิให้พบกันได้อีก นางรู้ว่าหยางหยางเป็นเด็กเฉลียวฉลาดหลักแหลมและมีพรสวรรค์ หากได้ฝึกยุทธ์อย่างจริงจังย่อมเป็นเรื่องดีกับลูก ถ้ายังอยู่กับนาง เด็กคนนี้คงเป็นได้แค่คนขายแรงงานในตลาด นางไม่อาจเห็นลูกชายไร้อนาคตได้ ส่วนนางขออยู่ในที่ที่มองเห็นลูกชายเติบโตก็พอ สวินเย่ว์ไม่อาจบอกนางได้ว่า ที่เขาอยู่ดูแลนางและลูกไม่ได้ด้วยเหตุที่ต้องไปจัดการเรื่องคนลอบสังหารองค์ชายน้อยให้เสร็จสิ้น การข่าวของหอวสันต์รัญจวนนับว่าคุ้มค่านัก ขอเพียงสะสางปัญหานี้ให้ฮ่องเต้เกเรนั่นได้ เขาคงมีเวลาอยู่กับนางและลูก จัดการฐานะให้นาง จางรั่วเวยเป็นภรรยาที่ดี นางคงไม่ทำร้ายฉางซีอย่างแน่นอน หากบิดามารดาได้พบหยางหยางต้องรักใคร่เด็กคนนี้เป็นแน่ ครั้งแรกที่เขาพบนาง เขาไม่รู้ว่านางเป็นใคร เหตุใดครอบครัวของนางจึงถูกคนไล่ล่าถูกคนของพรรคมารสังหารจนตายและตัวนางบาดเจ็บสาหัส ครั้งนั้นเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ที่คิดเพียงอยากประมือของชายในชุดดำผู้นั้น ต่อมาไต้ซือซูรักษานาง เขายังไม่ใคร่สนใจนัก เพราะใกล้จะถึงกำหนดที่เขาจะได้กล

“หยางเอ๋อร์ อย่าแกล้งน้อง” “ข้าไม่ได้แกล้งเสียหน่อย” หยางหยางรีบปฏิเสธ “ท่านแม่ดูซิ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่บ้านใหม่นี้ อันอันน่ารักขึ้นมากเลย ประเดี๋ยวต้องหล่อเหลากว่าข้าแน่” หญิงสาวมองเด็กน้อยที่นั่งบนเก้าอี้ตรงหน้านาง เด็กคนนี้จะ ‘หล่อเหลา’ ได้หรือ แม้เป็นเด็กผู้ชายแต่ใบหน้าละมุนละไม ผิวพรรณเนียนดุจหยกใส ครั้งแรกที่ได้พบกันเด็กคนนี้ผอมกะหร่องและหิวโซ มิรู้ว่าหลบหนีเอาชีวิตรอดมาได้อย่างไรกัน จากเดิมที่ทุกคนเข้าใจว่าอันอันเป็นใบ้พูดไม่ได้ จนวันที่บิดาของเขามาปรากฏตัวจึงร้องเรียกนางว่า ‘แม่’ อย่างสุดเสียง สร้างความงุนงงให้ผู้คนในวันนั้น แต่หลังจากนั้น อันอันก็แทบไม่พูดอีกเลย ไม่ว่าจะชวนคุยอย่างไรก็ปิดปากแน่นสนิท มีเพียงคำเดียวที่อันอันยอมส่งเสียงคือเรียกนางว่า ‘แม่’ “อันอัน” หยางหยางจ้องหน้าน้องชาย แม้รู้ว่าน้องชายไม่แท้คนนี้เป็นถึงองค์ชายน้อยแต่เขามิได้สนใจ เขาเก็บอันอันมาเลี้ยง เขาต้องรับผิดชอบดูแลให้ถึงที่สุด! องค์ชายน้อยเบิกตากลมโต จ้องมองหยาง หยางที่ยกปลายนิ้วชี้ที่ริมฝีปากตนเอง “หยางหยาง” หยางหยางพูดชื่อตนเองพร้อมทั้งอ้าปาก

สวินเย่ว์ตระเตรียมที่อยู่ให้นางและลูกอย่างดีตามที่เคยพูดไว้จริง เรือนหลังนี้อยู่ทางทิศเหนือ หลังไม่ใหญ่โตนักแต่นับว่าสะดวกสบาย และอยู่ห่างจากเรือนอื่นๆ จึงค่อนข้างสงบไม่มีผู้ใดมารบกวน ฐานะของนางมีเรือนของตนเองนับว่าไม่เลวเลยทีเดียว เสื้อผ้าอาหารการกินและบ่าวรับใช้ถูกส่งมาให้นางพร้อมสรรพ แต่ด้วยความเคยชินในชีวิตที่เรียบง่าย นางไม่ได้ขอบ่าวรับใช้ไว้ปรนนิบัติตนเอง ให้พวกเขาทำหน้าที่ของตนเองไม่จำเป็นต้องอยู่วุ่นวายในเรือนของนาง สวินเย่ว์ส่งนางและฝากฝังนางกับนายท่านทั้งสองแล้ว เขาจึงหายตัวไปทำภารกิจลับ คนในจวนคุ้นชินกับการหายตัวไปมาเช่นนี้ ผิดแต่ครั้งนี้ที่เขาพานางมาอยู่ด้วย หากไม่มีลูก นางคงไม่ได้เข้ามาอยู่ในจวนท่านแม่ทัพเช่นนี้ “ท่านแม่” เสิ่นฉางซีได้สติเพราะเสียงลูกชาย นางส่งยิ้มแล้วเอ่ยถาม “มีเรื่องใดรึ” หยางหยางเดินเข้ามากอดมารดา “ข้าคิดถึงอาหารรสมือท่านแม่” นางมองใบหน้าลูกชายแล้วมองอันอันที่เงยหน้าขึ้นสบตากับนางด้วยดวงตาสุกใส “อาหารที่ห้องครัวส่งมาไม่ถูกปากพวกเจ้ารึ” นางเพิ่งมาอยู่ใหม่จะทำสิ่งใดก็เก

“เจ้าทำอะไร! กล้าแตะตัวฮูหยินน้อยรึ! อย่าได้คิดรังแกฮูหยินน้อยเด็ดขาด”“ข้าไม่ได้...”“บังอาจ!” เสี่ยวจูตวัดมือตบหน้าของเสิ่นฉางซีเต็มแรง บรรดาบ่าวรับใช้ที่เสี่ยวจูตามมาให้ช่วยพยุงจางรั่วเวยถึงกับตกตะลึงฝ่ามือกระทบซีกหน้าทำให้เสิ่นฉางซีเผลอยกมือขึ้นแตะแก้มของตน อยู่มาจนอายุยี่สิบสามยังไม่มีผู้ใดตบหน้านางเช่นนี้ นางตวัดสายตาจ้องมองอย่างดุดันทำเอาเสี่ยวจูถึงกับผงะ ไม่คิดว่าจะถูกจ้องมองด้วยแววตาเอาเรื่อง“อย่าคิดว่าตนเองเป็นคนใหม่แล้วจะทำอะไรก็ได้”เสี่ยวจูได้สติ รีบพูดดักคอ “เจ้าเป็นแค่อนุ ฐานะไม่ต่างจากบ่าวไพร่ ยามพูดจากับฮูหยินน้อยต้องเรียกตัวเองว่า ‘บ่าว’”เสิ่นฉางซีกัดฟันแน่น แม้รู้ว่าเสี่ยวจูพูดถูกแต่นางไม่อาจยอมรับฐานะเช่นนี้ได้ โดยเฉพาะการถูกบังคับให้ต้องฝืนใจทำเช่นนี้“เสี่ยวจู ไม่ ไม่เป็นไร” จางรั่วเวยเกรงเรื่องจะถึงหูแม่ทัพสวินเย่ว์ แม้เขาไม่อยู่ที่จวนก็อาจมีคนไปรายงาน ฉางซีเป็นอนุคนโปรดและมีบุตรชายให้ท่านแม่ทัพ ย่อมเป็นที่โปรดปราน และที่สำคัญ นางไม่ต้องการให้สวินเย่ว์เข้าห้องหอกับนางอย่างเด็ดขาด ให้หญิงผู้นี้พลีกายรับใช้สวินเย่ว์ไปเพียงผู้เดียวเถิด!“เห็นแก่ความเมตตาที่ฮูหยิน

“อ๊ะ!จริงซิ! ลูกของเจ้าเล่า อย่างไรพามาให้ข้าเห็นหน้าหน่อยเถิด”“ครั้งหน้าฉางซีจะพาลูกชายมาคารวะท่านหมอเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มบางๆ แล้วหยิบตลับสีเงินออกมาจากแขนเสื้อ ยังไม่ทันเอ่ยถาม เสียงคุ้นเคยโวยวายดังมาก่อนที่เจ้าของเสียงจะมาถึง“ฉางซี! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” “นายท่านรอง” เสิ่นฉางซีไม่แปลกใจที่พบเกาเทียนฉีที่โรงหมอของท่านหมอหวังข่าย เห็นเสื้อผ้าการแต่งกายแบบลำลองแล้ว อดตั้งคำถามในใจไม่ได้“หยุดความคิดของเจ้าประเดี๋ยวนี้!” เกาเทียนฉีขึงตาใส่ “เพราะเจ้านั่นแหละ ข้าจึงอยู่ในสภาพบอบช้ำเช่นนี้”ดวงตาคู่งามกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง ทว่าหมอหวังข่ายกลับแหงนหน้าหัวเราะเยาะใส่“เป็นเจ้าที่พลาดท่าเสียทีนางมารแล้วโทษผู้อื่น เจ้านี่นะ เล่นหมากกระดานกับข้ายังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างไรก็อย่างนั้น!”“เกิดเรื่องใดขึ้น?” เสิ่นฉางซีเกรงว่า ซูหลี่น่าวางยาพิษกับเกา-เทียนฉี จึงทำให้นายท่านรองต้องมารักษาตัวที่นี่“เจ้านี่” หมอหวังข่ายชี้หน้าเกาเทียนฉีที่ยื่นมือมาหมายจะปิดปาก แต่หมอหวังข่ายชิงพูดออกมาก่อน “นายท่านรองของเจ้า ถูกนายหญิงซูกักขังในหอวสันต์รัญจวนเจ็ดวันเจ็ดคืนจนสิ้นสภาพ แล้วถูกส่งตัวออกมานะส