All Chapters of จารใจทุรยศ : Chapter 61 - Chapter 70

มู่หญงแสร้งทำเป็นถอนหายใจหนักหน่วง “พวกข้าเข้าใจดีว่าท่านแม่ทัพเป็นคนสำคัญมีหน้ามีตา คงไม่อาจลดตัวลงมารับนางที่หอนางโลมได้ แต่อย่าได้กังวลไป อย่างไรถ้าเสิ่นฉางซีทนไม่ไหว ข้าน้อยจะให้บรรดานายบำเรอที่หอวสันต์รัญจวนช่วยถอนพิษให้นางเอง” “เจ้ากล้า!” “สามวัน” มู่หญงคลี่ยิ้มอ่อนหวานราวกับใบหน้าของสตรี “ท่านแม่ทัพมีเวลาสามวัน” สวินเย่ว์พุ่งตัวไปหมายคว้าร่างของเสิ่นฉางซี แต่กลับมีกระแสลมหมุนพัดแรงใบไม้ปลิวว่อนคล้ายเกราะกำบัง เขาชักกระบี่ออกมาฟาดกรีดอากาศแหวกเป็นสองส่วน แต่เบื้องหน้าไร้เงาผู้คนแล้ว เกาเทียนฉียืนอ้าปากค้างอยู่นาน พอได้สติวิ่งมายืนหมุนตัวไปมาจุดที่เสิ่นฉางซีเคยอยู่แต่ยามนี้ไม่มีเงาคน แม้กระทั่งคนของพรรคเงาอสูรที่เมื่อครู่ปรากฏกายก็หายวับไร้ร่องรอยราวกับภูตผีวิญญาณร้าย “หายไปได้อย่างไรกัน” “วิชาของพวกพรรคมาร!” สวินเย่ว์กัดฟันกรอด เขาตวัดสายตามองทางเการุ่ยเฉียง “อย่าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก!” “ทำไมรึ! ข้าจะไปช่วยฉางซี” “นางเป็นของข้า! ไม่ต้องให้เจ้าช่วย” “เป็นของเจ้

สวินเย่ว์ที่กลับเข้ามาเรือน หลายวันมานี้เขายุ่งจนแทบไม่ได้เห็นหน้าคนในครอบครัว บิดามารดาล้วนชินชากับเขาแล้ว แต่ภรรยาของเขาเล่า ทั้งที่ตั้งใจจะหาเวลาชดเชยให้นาง จนป่านนี้เขายังไม่ได้ใกล้ชิดนางเลย แค่คิดถึงอาการตัวเกร็งจนเป็นตะคริวของจางรั่วเวยแล้ว เขาก็ได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วง ตัวเขาเองรู้สึกสงสารและเห็นใจนางที่ต้องมาแต่งงานกับบุรุษหยาบกระด้างเช่นเขาชายหนุ่มเห็นภรรยาสาวยืนนิ่งงันอยู่ในห้องพลันเกิดความสงสัย เขายื่นมือไปแตะไหล่นางเบาๆ แต่หญิงสาวกลับสะดุ้งสุดตัว เบิกตากว้างมองเขาอย่างตื่นตระหนก“รั่วเวย เจ้าเป็นอะไร ไม่สบายรึ” สวินเย่ว์ถามอย่างกังวล ปกติตนเองแทบไม่เคยอยู่จวน กับภรรยาที่แต่งงานมาสามปีพบหน้ากันแทบนับครั้งได้ ยังไม่ทันชดเชยวันเวลาให้นาง เขากลับกำลังจะไปช่วยหญิงอีกคนที่นับได้ว่าเป็นภรรยาของเขาเช่นกันความรู้สึกผิดต่อจางรั่วเวยแล่นเข้ามากระทบหัวใจ แม้ผู้อื่นมีภรรยาเอก ภรรยารอง อนุอีกนับไม่ถ้วนและด้วยฐานะของเขาย่อมทำได้ไม่ผิดจารีต แต่เขายังมีมโนธรรมอยู่ เขารู้สึกผิดต่อรั่วเวยไม่น้อย นางเป็นฮูหยินที่ดี ดูแลปรนนิบัติพ่อแม่สามีไม่มีขาดตกบกพร่อง เรื่องต่างๆ ในจวนล้วนได้นางดูแลเป็นร

ซูเหยี่ยนเดินเข้ามาใกล้ โน้มหน้าลงไปใกล้หญิงสาวที่ดวงตาเริ่มเป็นฝ้าขาว ลมหายใจร้อนระอุของเขาทำให้นางผงะไป“หากเจ้าต้องการให้ข้าถอนพิษให้ ข้าก็จะเมตตาเจ้าสักครา”เสิ่นฉางซีกระถดกายไปด้านหลัง เพื่อลูกแล้ว นางต้องอดทนให้ถึงที่สุด ทว่านางไม่รู้ว่าตนเองจะอดทนได้ถึงสามวันหรือไม่ นี่เพียงแค่วันเดียวยังไม่ทันผ่านราตรีกาล นางทุรนทุรายจนอยากฆ่าตัวตายเสียอา...จริงสิ นางต้องหาวิธีครองสติไว้ ไม่ปริปากร้องขอความเมตตาจากผู้ใดดวงตาคมมองเห็นมือเรียวเปะปะไปข้างตัวคล้ายควานหาบางสิ่ง เขากระตุกยิ้ม ยื่นมือไปกระชากม่านมุ้งโปร่งบางมาใช้แทนเชือกรวบข้อมือของหญิงสาวมัดไว้อย่างแน่นหนา“ท่าน! ท่านทำอะไร!”“ไม่ให้เจ้าใช้ความเจ็บปวดเรียกสติตนเองอย่างไรเล่า” ซูเหยี่ยนหัวเราะเสียงแหบพร่าเจตนาเป่าลมหายใจใส่ใบหูของนางเสิ่นฉางซีกระถดกายถอยหนี เพราะมองไม่เห็นนางถึงเสียหลักหงายหลังพลาดเกือบตกเตียง ทว่าฝ่ามือร้อนระอุยื่นมือโอบไหล่นางไว้ได้ทัน“วิงวอนข้า ขอร้องข้า”“ไม่!”แม้มองเห็นไม่ชัด แต่แววตาวาวโรจน์ดุจลูกเพลิงจ้องมองนางทำให้นางได้แต่เบือนหน้าหนี นางควรทำอย่างไรดี หากต้องถูกย่ำยีเช่นนี้สู้ตายเสียยังดีกว่า! แต่ลูกขอ

มือที่จับกระบี่แม้ได้รับการบำรุงแต่ยังมีจุดที่หยาบกระด้าง ซูหลี่น่าเผลอขมวดคิ้วมุ่น นางลูบคลำแท่งหยกอยู่ครู่เดียวมันก็ผงาดขึ้นมาอย่างซื่อสัตย์ แต่ขนาดของมันไม่ได้เล็กจิ๋วอย่างที่นางคิด“หรือจะเพราะเสื้อผ้าที่สวมอยู่” นางพึมพำพลางผลักไสเสื้อผ้าบุรุษให้พ้นทาง เมื่อไม่มีสิ่งใดขวางกั้นแท่งหยกของบุรุษนั้นก็ดีดเด้งออกมาเกาเทียนฉีอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายนัก เหตุใดสวรรค์ต้องส่งข้ามาพบนางหรือให้นางมาพบข้าเช่นนี้ด้วย!หญิงรับใช้พาบุรุษหนุ่มเดินตรงไปห้องที่ตระเตรียมไว้สำหรับรับรองแขกพิเศษเท่านั้น กลิ่นกำยานหอมอ่อนจางลอยออกมาทั้งที่ยังไม่เปิดประตู “บริเวณนี้จะไม่มีผู้ใดอยู่รบกวน แต่ถ้าต้องการสิ่งใด ในห้องมีกระดิ่งเงินอยู่ ท่านสามารถสั่นกระดิ่งในห้องได้ จะมีบ่าวรับใช้มารับคำสั่งเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้ฝีเท้าเบาเดินออกไปลับตาแล้ว สวินเย่ว์สูดลมหายใจลึก คล้ายมีความลังเลอยู่เล็กน้อย เขาไม่ได้หวั่นเกรงเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียง ความกังวลที่เกิดขึ้นคือเขาไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ควรโกรธนางหรือไม่? นางมีลูกแต่ปิดบัง นางรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขา แต่เขาไม่รู้จักนางเลย สวรรค์!

ริมฝีปากและลิ้นเปียกร้อนปรนเปรอทรวงอก ฝ่ามือข้างหนึ่งนวดเคล้น อีกข้างนั้นแยกกลีบดอกไม้งามแทรกนิ้วเรียวเข้าไปแตะความชุ่มฉ่ำในช่องทางรักที่อ่อนนุ่ม ร่างเย้ายวนหยัดกายเข้าหา ปรารถนาให้เขารับรู้ความต้องการของนาง เรียวขาถูไถกับขาของเขา มือเล็กเปะปะไปบนกายหนา ไม่พอใจที่เขายังสวมเสื้อผ้าครบแทบทุกชิ้น เสียงหัวเราะดังขึ้นแผ่วเบาชิดทรวงอก นิ้วมือนั้นเร่งเร้ารัวเร็วจนดอกไม้สาวหลั่งน้ำหวานเปื้อนเปรอะ ระลอกความเสียวซ่านแล่นผ่านไปทั่วร่าง นางหวีดร้องเพราะถูกเขาปรนเปรอจนถึงจุดสุดยอดชายหนุ่มค่อยๆ ถอนนิ้วออกมาอย่างเชื่องช้า มองนางหอบหายใจแรง ร่างบอบบางอ่อนระทวยบนเตียงนอน เขาหยัดกายขึ้นเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกจนหมด ด้วยเกรงว่านางจะตื่นกลัวจนเกินไปจึงโน้มหน้าลงจุมพิตริมฝีปากเล็กที่เผยอขึ้นหอบหายใจอยู่ แทรกเรียวลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของนาง เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อลิ้นเล็กๆ นั้นไล่ต้อนเขาเช่นกัน แมวป่าแท้ๆ แต่เขากลับเห็นเป็นแมวบ้านแสนเชื่อง เขาอยากหัวเราะออกมานัก ในเมื่อนางกล้าจุมพิตเขากลับเช่นนี้ เขาจึงทาบทับร่างกายกับจุดอ่อนไหวของนางที่สั่นระริก แท่งหยกร้อนระอุคลอเคลียกลุ่มไหมอ่อ