LOGINShare
Chapter 64. บ่าวไม่พูด
Last Updated:
2025-03-24 12:38:54
Related chapters
จารใจทุรยศ Chapter 65. อย่างเจ้าจะไปรู้อะไร
‘หากเจ้ายังดื้อรั้น ก็อย่าหวังว่าจะได้พบลูกของเจ้าอีก’‘นายหญิงซู’ นางมองไปทิศทางที่ได้ยิน แม้จะเริ่มเห็นเลือนราง แต่ยังพอมองเห็นว่าคนที่กล่าวมีสีหน้าเช่นไร นางจึงไม่กล้าต่อรองสิ่งใด ‘ข้ายินดีทำทุกอย่าง แต่อย่าทำร้ายลูกทั้งสองของข้า’‘ลูกทั้งสอง?’ ซูหลี่น่าหัวเราะเยาะหยัน ‘เจ้ายังเรียกเด็กคนนั้นว่าลูกรึ เขาเป็นถึงองค์ชายน้อย หรือเจ้าหวังตำแหน่งในวังหลังแล้วใช้เด็กมาเป็นเครื่องมือ’‘ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้น’ นางส่ายหน้าไปมา ‘ข้าขอร้องท่าน อย่าทำอะไรเด็กๆ’‘ได้ ข้าจะเมตตาเจ้าไม่ทำอะไรเด็กสองคนนั้น แต่เจ้าอย่าดื้อรั้นนัก ปล่อยให้ผู้อื่นทำงานได้สะดวกเถอะ’เสิ่นฉางซีจำใจให้ผู้อื่นปรนนิบัติอาบน้ำขัดผิวและแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่นางไม่เคยสวมใส่ แล้วพานางมานั่งบนเตียงในห้องพิเศษของหอวสันต์รัญจวน กลิ่นกำยานในห้องทำให้นางอึดอัด นางพยายามกระถดกายหนีมือที่ยื่นมาแตะต้องกายนาง เพียงสัมผัสแผ่วเบาแต่ทำให้นางต้องกัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางออกมา เสียงหัวเราะเงียบหายไป ไม่มีมือมาสัมผัสนางอีก หญิงสาวพยายามมองเงาร่างที่ก้าวเข้ามาใกล้ แม้มองเห็นไม่ชัด แต่พอคาดเดาได้ว่าผู้ใดก้าวมาหยุดยืนเบื้องหน้านาง ปลายนิ้วชี้แตะริ
Last Updated : 2025-03-24จารใจทุรยศ Chapter 66. นางจะทำอย่างไรดี
ซูเหยี่ยนเดินเข้ามาใกล้ โน้มหน้าลงไปใกล้หญิงสาวที่ดวงตาเริ่มเป็นฝ้าขาว ลมหายใจร้อนระอุของเขาทำให้นางผงะไป“หากเจ้าต้องการให้ข้าถอนพิษให้ ข้าก็จะเมตตาเจ้าสักครา”เสิ่นฉางซีกระถดกายไปด้านหลัง เพื่อลูกแล้ว นางต้องอดทนให้ถึงที่สุด ทว่านางไม่รู้ว่าตนเองจะอดทนได้ถึงสามวันหรือไม่ นี่เพียงแค่วันเดียวยังไม่ทันผ่านราตรีกาล นางทุรนทุรายจนอยากฆ่าตัวตายเสียอา...จริงสิ นางต้องหาวิธีครองสติไว้ ไม่ปริปากร้องขอความเมตตาจากผู้ใดดวงตาคมมองเห็นมือเรียวเปะปะไปข้างตัวคล้ายควานหาบางสิ่ง เขากระตุกยิ้ม ยื่นมือไปกระชากม่านมุ้งโปร่งบางมาใช้แทนเชือกรวบข้อมือของหญิงสาวมัดไว้อย่างแน่นหนา“ท่าน! ท่านทำอะไร!”“ไม่ให้เจ้าใช้ความเจ็บปวดเรียกสติตนเองอย่างไรเล่า” ซูเหยี่ยนหัวเราะเสียงแหบพร่าเจตนาเป่าลมหายใจใส่ใบหูของนางเสิ่นฉางซีกระถดกายถอยหนี เพราะมองไม่เห็นนางถึงเสียหลักหงายหลังพลาดเกือบตกเตียง ทว่าฝ่ามือร้อนระอุยื่นมือโอบไหล่นางไว้ได้ทัน“วิงวอนข้า ขอร้องข้า”“ไม่!”แม้มองเห็นไม่ชัด แต่แววตาวาวโรจน์ดุจลูกเพลิงจ้องมองนางทำให้นางได้แต่เบือนหน้าหนี นางควรทำอย่างไรดี หากต้องถูกย่ำยีเช่นนี้สู้ตายเสียยังดีกว่า! แต่ลูกขอ
Last Updated : 2025-03-25จารใจทุรยศ Chapter 67. เหตุใดสวรรค์ต้องส่งข้ามาพบนาง
ซูหลี่น่าหมดสนุกกับบุรุษหน้าตายที่มักยิ้มอยู่เสมอ แน่นอนว่ารอยยิ้มนั้นไม่เคยไปถึงดวงตาของคนผู้นี้ นางลุกขึ้นยืนกวาดตามองหยามเหยียดคนสนิทของพี่ชาย “อยู่กับเจ้าก็น่าเบื่อพอๆ กัน ไม่รู้เหตุใดพี่ใหญ่จึงเก็บคนน่าเบื่อเช่นเจ้าไว้” นางโคลงศีรษะไปมาแล้ว เดินถือสุราที่ยังเหลืออยู่ครึ่งกาออกมา เมื่อพ้นจากห้องรับรองแล้ว นางปรายตามองผู้คนที่เข้ามาหาความสำราญในหอวสันต์รัญจวน ภาพเหล่านี้นางเห็นจนชินตา จะว่าไปนางเคยสงสัยว่าคนเหล่านั้นมีความสุขจริงหรือ? แม้แต่นางเองที่เสพสุขกับบุรุษก็สุขสมเพียงชั่วครั้งชั่วคราว คล้ายเพียงกะพริบตาความสุขนั้นพลันเลือนหายนางคิดถึงแม่ครัวของนาง นางเห็นฉางซีตั้งแต่ตอนที่นางอุ้มท้องคลอดลูกเพียงลำพัง แต่หญิงอัปลักษณ์ผู้นั้นก็ยังคงยิ้มแย้มอย่างเปี่ยมสุข งานในครัวไม่ใช่งานสบาย นางต้องยืนอยู่หน้าเตาเป็นเวลานาน ซ้ำหลังของนางยังแบกลูกอ่อนไว้ด้วย แต่กระนั้นหญิงอัปลักษณ์นั่นก็ผ่านแต่ละวันคืนมาได้ นางเคยคิดว่าเมื่อใดที่ฉางซีจะเผยธาตุแท้ออกมา ล้างแค้นคนที่ทำให้ใบหน้านางมีแผลเป็นและยังต้องเดินลากเท้า แต่ผ่านมาแปดปี ไม่เห็นวี่แววที่หญิงคนนี้จะทำอย่างที่นางคิดหากใครทำนางมีรอยแผลเล็ก
Last Updated : 2025-03-25จารใจทุรยศ Chapter 68. ก็ไม่แน่
มือที่จับกระบี่แม้ได้รับการบำรุงแต่ยังมีจุดที่หยาบกระด้าง ซูหลี่น่าเผลอขมวดคิ้วมุ่น นางลูบคลำแท่งหยกอยู่ครู่เดียวมันก็ผงาดขึ้นมาอย่างซื่อสัตย์ แต่ขนาดของมันไม่ได้เล็กจิ๋วอย่างที่นางคิด“หรือจะเพราะเสื้อผ้าที่สวมอยู่” นางพึมพำพลางผลักไสเสื้อผ้าบุรุษให้พ้นทาง เมื่อไม่มีสิ่งใดขวางกั้นแท่งหยกของบุรุษนั้นก็ดีดเด้งออกมาเกาเทียนฉีอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายนัก เหตุใดสวรรค์ต้องส่งข้ามาพบนางหรือให้นางมาพบข้าเช่นนี้ด้วย!หญิงรับใช้พาบุรุษหนุ่มเดินตรงไปห้องที่ตระเตรียมไว้สำหรับรับรองแขกพิเศษเท่านั้น กลิ่นกำยานหอมอ่อนจางลอยออกมาทั้งที่ยังไม่เปิดประตู “บริเวณนี้จะไม่มีผู้ใดอยู่รบกวน แต่ถ้าต้องการสิ่งใด ในห้องมีกระดิ่งเงินอยู่ ท่านสามารถสั่นกระดิ่งในห้องได้ จะมีบ่าวรับใช้มารับคำสั่งเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้ฝีเท้าเบาเดินออกไปลับตาแล้ว สวินเย่ว์สูดลมหายใจลึก คล้ายมีความลังเลอยู่เล็กน้อย เขาไม่ได้หวั่นเกรงเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียง ความกังวลที่เกิดขึ้นคือเขาไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ควรโกรธนางหรือไม่? นางมีลูกแต่ปิดบัง นางรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขา แต่เขาไม่รู้จักนางเลย สวรรค์!
Last Updated : 2025-03-25จารใจทุรยศ Chapter 69. หนึ่งครั้งที่เขาช่วยนาง หนึ่งครั้งที่นางช่วยเขา
“เจ้าคิดแค่นี้?” เขาเลิกคิ้วประหลาดใจ “หลายปีที่เจ้าปิดบังข้าเพราะเรื่องนี้หรือ?” สวินเย่ว์อยากเขย่าตัวนางแรงๆ ให้นางได้สตินัก แปดปีที่เขาลอบตามหาหญิงสาวที่ไม่รู้จักชื่อแซ่ซึ่งสุดท้ายแล้วโชคชะตาลิขิตให้เขากับนางได้พานพบกันหลายต่อหลายครั้ง หนึ่งครั้งที่เขาช่วยนาง หนึ่งครั้งที่นางช่วยเขา เรื่องเช่นนี้มีเทพองค์ใดเล่นตลกกับโชคชะตาของเขากัน “ข้ามีสิ่งใดที่ท่านต้องใส่ใจกัน” เอาเถอะ! หากนางไม่ตายเพราะต้องพิษกำหนัดนี้ อาจตายเพราะเพลิงโทสะของเขาก็เป็นได้ ความตายนะหรือ? นางหาได้กลัวสิ่งนั้นไม่ สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตนางคือลูกชาย ดวงใจของนาง “เหตุใดเจ้าคิดเช่นนั้น” เขามองนางอย่างประหลาดใจ สตรีอ่อนแอผู้นี้กลับกล้าใช้ท่าทีแข็งกร้าวกับเขา “วันนั้นเจ้าทิ้งข้าไว้ที่กระท่อม คนของข้ามารับตัวข้า ข้าสั่งให้คนของข้าติดตามหาเจ้า แต่เจ้าต่างหากที่หายตัวไป คนที่หมู่บ้านนั้นไม่มีใครพูดถึงเจ้าหรือแม้แต่เจ้าของแปลงสมุนไพร เจ้าไม่คิดหรือว่าข้าตามหาเจ้ามาตลอด” เสิ่นฉางซีเม้มปากแน่น คนในหมู่บ้านเชิงเขาแห่งนั้น แต่ละคนล้วนมีที่มาที่ไปไม่ชัดเจน ใ
Last Updated : 2025-03-26จารใจทุรยศ Chapter 70. ปรนเปรอ
ริมฝีปากและลิ้นเปียกร้อนปรนเปรอทรวงอก ฝ่ามือข้างหนึ่งนวดเคล้น อีกข้างนั้นแยกกลีบดอกไม้งามแทรกนิ้วเรียวเข้าไปแตะความชุ่มฉ่ำในช่องทางรักที่อ่อนนุ่ม ร่างเย้ายวนหยัดกายเข้าหา ปรารถนาให้เขารับรู้ความต้องการของนาง เรียวขาถูไถกับขาของเขา มือเล็กเปะปะไปบนกายหนา ไม่พอใจที่เขายังสวมเสื้อผ้าครบแทบทุกชิ้น เสียงหัวเราะดังขึ้นแผ่วเบาชิดทรวงอก นิ้วมือนั้นเร่งเร้ารัวเร็วจนดอกไม้สาวหลั่งน้ำหวานเปื้อนเปรอะ ระลอกความเสียวซ่านแล่นผ่านไปทั่วร่าง นางหวีดร้องเพราะถูกเขาปรนเปรอจนถึงจุดสุดยอดชายหนุ่มค่อยๆ ถอนนิ้วออกมาอย่างเชื่องช้า มองนางหอบหายใจแรง ร่างบอบบางอ่อนระทวยบนเตียงนอน เขาหยัดกายขึ้นเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกจนหมด ด้วยเกรงว่านางจะตื่นกลัวจนเกินไปจึงโน้มหน้าลงจุมพิตริมฝีปากเล็กที่เผยอขึ้นหอบหายใจอยู่ แทรกเรียวลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของนาง เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อลิ้นเล็กๆ นั้นไล่ต้อนเขาเช่นกัน แมวป่าแท้ๆ แต่เขากลับเห็นเป็นแมวบ้านแสนเชื่อง เขาอยากหัวเราะออกมานัก ในเมื่อนางกล้าจุมพิตเขากลับเช่นนี้ เขาจึงทาบทับร่างกายกับจุดอ่อนไหวของนางที่สั่นระริก แท่งหยกร้อนระอุคลอเคลียกลุ่มไหมอ่อ
Last Updated : 2025-03-26จารใจทุรยศ Chapter 71. ดีหรือไม่
“เจ้าคิดว่าทำสิ่งใดเล่า” เขาถามพร้อมทั้งวางร่างเย้ายวนลงในอ่างน้ำ เขามองนางยกมือขึ้นปิดทรวงอกคู่งาม ดวงตาของเขาจ้องมองร่างเปลือยเปล่าที่มีรอยจุมพิตประทับไว้ มือใหญ่ที่จับกระบี่จนเกิดรอยด้านที่กลางฝ่ามือ หยิบหวีหยกขึ้นมาสางผมให้นางอย่างเบามือ ร่างกายของเสิ่นฉางซีนิ่งงันไปชั่วขณะก่อนค่อยๆ ผ่อนคลายลง ไม่คิดว่าจะมีวันที่นางได้ลิ้มรสความรู้สึกถูกทะนุถนอมเช่นนี้ สวินเย่ว์ไม่คุ้นเคยกับการทำเช่นนี้ โดยเฉพาะกับสตรี เกรงว่าตนเองใช้แรงมากเกินไป จึงพยายามผ่อนแรงตนเองมากกว่าปกติ กล่าวตามจริงคือ เขาไม่เคยสางผมให้สตรีมาก่อน แม้นางเป็นฝ่ายต้องพิษแต่เขานั้นกลับอิ่มเอม นางถูกเขาเคี่ยวกรำจับกินหลายครั้งหลายครา เสียงแว่วหวานครวญครางวิงวอนปลุกเร้าเลือดในกายของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยามนางหลับใหลด้วยความอ่อนเพลียจึงได้ลอบสังเกต เด็กหญิงตัวเล็กๆ ผู้นั้นเติบโตเป็นหญิงสาวแล้วจริงๆ โชคชะตาใดเล่านำพาให้เขาและนางพบกัน มีชะตาผูกพันจนมิอาจพรากจาก เขาเอื้อมมือหยิบปิ่นอันหนึ่งเพื่อรวบผมนางขึ้นมิให้ตกลงไปในน้ำ ถอดเสื้อคลุมของตนออกแล้วพากายเปลือยเปล่าลงไปในอ่างเดียวกัน น้ำอุ่
Last Updated : 2025-03-26จารใจทุรยศ Chapter 72 พร้อมรบ
อย่างไรหยางหยางก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา นางไม่อาจสร้างเวรกรรมพรากลูกพรากพ่อมิให้พบกันได้อีก นางรู้ว่าหยางหยางเป็นเด็กเฉลียวฉลาดหลักแหลมและมีพรสวรรค์ หากได้ฝึกยุทธ์อย่างจริงจังย่อมเป็นเรื่องดีกับลูก ถ้ายังอยู่กับนาง เด็กคนนี้คงเป็นได้แค่คนขายแรงงานในตลาด นางไม่อาจเห็นลูกชายไร้อนาคตได้ ส่วนนางขออยู่ในที่ที่มองเห็นลูกชายเติบโตก็พอ สวินเย่ว์ไม่อาจบอกนางได้ว่า ที่เขาอยู่ดูแลนางและลูกไม่ได้ด้วยเหตุที่ต้องไปจัดการเรื่องคนลอบสังหารองค์ชายน้อยให้เสร็จสิ้น การข่าวของหอวสันต์รัญจวนนับว่าคุ้มค่านัก ขอเพียงสะสางปัญหานี้ให้ฮ่องเต้เกเรนั่นได้ เขาคงมีเวลาอยู่กับนางและลูก จัดการฐานะให้นาง จางรั่วเวยเป็นภรรยาที่ดี นางคงไม่ทำร้ายฉางซีอย่างแน่นอน หากบิดามารดาได้พบหยางหยางต้องรักใคร่เด็กคนนี้เป็นแน่ ครั้งแรกที่เขาพบนาง เขาไม่รู้ว่านางเป็นใคร เหตุใดครอบครัวของนางจึงถูกคนไล่ล่าถูกคนของพรรคมารสังหารจนตายและตัวนางบาดเจ็บสาหัส ครั้งนั้นเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ที่คิดเพียงอยากประมือของชายในชุดดำผู้นั้น ต่อมาไต้ซือซูรักษานาง เขายังไม่ใคร่สนใจนัก เพราะใกล้จะถึงกำหนดที่เขาจะได้กล
Last Updated : 2025-03-27
Latest chapter
จารใจทุรยศ Chapter 111. จบ.
“เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด ข้าไม่ได้คิดมีอนุหรือรับหญิงใดเข้ามาอีก” เขาสารภาพเสียงเบา “เจ้าก็รู้ ข้าไม่คุ้นเคยกับสตรี เป็นข้าต่างหากที่เกรงจะเอาใจใส่เจ้าไม่เพียงพอ”“ท่านพี่ใส่ใจข้าดียิ่ง” เพราะรู้ว่าอยู่กับเพียงลำพัง นางจึงยื่นมือไปไล้เส้นผมของเขาเบาๆ “หากท่านพี่ไม่ใส่ใจข้า ในครรภ์ของข้าจะมีเด็กอยู่ได้อย่างไร”“เจ้าพูดให้ข้าสบายใจอย่างนั้นหรือ?” เขาถอนหายใจเบาๆ “ข้าใช้ชีวิตอยู่กับทหาร อยู่ในสนามรบ ไม่รู้ว่าควรดูแลเจ้าอย่างไร”“ท่านพี่ดูแลข้าดียิ่งจริงๆ” นางหัวเราะเบาๆ ไม่คิดว่าเขาจะกังวลกับเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ “เมื่อครั้งที่ตั้งครรภ์หยางหยาง ข้าอยู่เพียงลำพัง แต่ครั้งนี้มีท่านพี่อยู่ด้วย กลางดึกข้าอยากถ่ายเบา ท่านพี่ก็ช่วยประคองข้าไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจหรือรำคาญ มือเท้าของข้าก็เป็นท่านที่คอยบีบนวดอย่างไม่สนใจว่าผู้อื่นจะมองท่านพี่เป็นคนเช่นไร”“เรื่องเล็กน้อยทั้งนั้น” เขาทำหน้ายุ่ง เขาหาได้ใส่ใจว่าผู้ใดจะคิดกับเขาเช่นไร นางอุ้มท้องลูกของเขา เขาย่อมต้องดูแลนาง มีอะไรผิดกัน ฮึ!“เล็กน้อยสำหรับท่านพี่แต่สำคัญมากสำหรับข้า” นางเชื่อแล้วว่าเขาไม่คุ้นเคยกับสตรีจริงๆ “มิใช่บุรุษทุกคนจะยอมทำเ
จารใจทุรยศ Chapter 110. สะใภ้ที่โชคดีที่สุดในเมืองหลวง
“เอาไปศึกษาดู” สวินเย่ว์ผลักหนังสือเล่มนั้นออก แต่ฝูหรงยัดใส่อกเสื้ออีกฝ่ายซ้ำยังจับสาบเสื้อให้อย่างดีราวกับไม่ได้ซุกซ่อนสิ่งใดไว้ “เรื่องฉลองวันเกิดนาง ข้าย่อมต้องมีส่วนร่วม อย่างไรนางก็เป็นผู้มีคุณของข้าและฝูเจี๋ย” “รู้แล้ว” “เจ้ามาปรึกษาแค่นี้รึ” “อืม” “เช่นนั้นก็ดื่มสุราเป็นเพื่อนข้าสักกาสิ” “ไม่ ข้ามีธุระ” “อ้าว” “ขอตัว” “เฮ้ย!” ฮ่องเต้ฝูหรงได้แต่อ้าปากค้างมองแผ่นหลังของแม่ทัพสวินเย่ว์เดินจ้ำออกไปอย่างรวดเร็วนี่เพราะเป็นสหายใช่ไหม? ถึงได้ทำตัวไร้มารยาทเช่นนี้หลายวันมานี้ เสิ่นฉางซีเห็นท่าทางแปลกๆ ของสวินเย่ว์ จะเรียกว่าแปลกก็ไม่เชิงนัก เพียงแต่มีบางอย่างที่นางรู้สึกว่าเขาปิดบังนางอยู่ หญิงสาวหยุดหน้าห้องหนังสือ นางลังเลอยู่ครู่ก่อนตัดสินใจผลักบานประตูเข้าไป สวินเย่ว์เงยหน้าขึ้นหมายจะตำหนิคนที่เข้ามา แต่พอเห็นว่าเป็นเสิ่นฉางซี เขารีบลุกขึ้นเข้าไปประคองภรรยารัก เป็นเพราะเขาออกคำสั่งไว้ หากนางมาหาเขา สามารถเข้ามาได้ไม่ต้องให้คนรายงาน
จารใจทุรยศ Chapter 109. อยากเป็นองครักษ์
“จิ้นฝานเก่งมากใช่ไหมถึงได้เป็นองครักษ์ของอันอัน” “เจ้าอยากเป็นองครักษ์?” “ข้าอยากปกป้องอันอัน” สวินเย่ว์ตักน้ำราดตัวลูกชาย หยิบผ้ามาซับน้ำให้ ตอนเกิดไม่ได้เลี้ยงดู มาชดเชยเอาตอนนี้แทนก็แล้วกัน “ท่านพ่อ!” เมื่อไม่ได้รับคำตอบ เด็กชายก็ขึ้นเสียง “พ่อเจ้าเก่งกว่าเจ้าองครักษ์นั่นเยอะ” เขาหัวเราะในลำคอ “ไม่ต้องห่วง ข้าจะสอนให้เจ้าแข็งแกร่งกว่าจิ้นฝาน ว่าแต่เจ้าจะทนไหวเรอะ” “ข้าฝึกท่านั่งม้าตั้งแต่ห้าขวบแล้ว” หยางหยางคุยโต เมื่อครั้งที่ติดตามมารดาไปพรรคเงาอสูร ระหว่างมารดาปรุงอาหารอยู่นั้น เขาเล่นสนุกกับคนในพรรคมาร ได้ฝึกท่าพื้นฐานต่างๆ มาบ้าง “เจ้าไม่ค่อยเชื่อฟังคำสั่งข้านี่” เขาจัดการชำระล้างตนเองให้หมดกลิ่นเหงื่อ แต่กระนั้นยังได้ยินเสียงลูกชายบ่นพึมพำ “ท่านยังไม่ค่อยเรียกข้าว่าลูกเลยนี่” “ก็” จะบอกว่าลืมก็กลัวลูกน้อยใจ “ลูกผู้ชายเขาพูดคุยกันเช่นนี้แหละ” “ก็ได้ ข้าเชื่อท่านก็ได้” “หยาง” “อืม” คนเป็นลูกขานรับห้วนๆ เหมือนกับบิดาที่ชอบเ
จารใจทุรยศ Chapter 108. แววตาวิบวับ
“เรื่องเอาใจสตรี ถามเสด็จพ่อของข้าก็ได้” อันอันแย้มยิ้มทำตาวิบวับไร้เดียงสา “ฮ่องเต้มีสนมมากมาย เมื่อถึงวันเกิดของผู้ใดก็จัดสรรของกำนัลให้กงกงนำไปมอบให้ทุกครั้ง” ‘ต้องปรึกษาเรื่องนี้กับคนเช่นนั้นนะรึ? จะได้เรื่องหรือไม่เล่า’ “ไปหาแม่บุญธรรมกันเถอะ ข้าหิวมากเลยพี่หยางหยาง” “อืม”หยางหยางพยักหน้ารับ หันไปสบตากับบิดาอีกครั้ง เห็นเพียงอีกฝ่ายโบกมือไล่ก็เข้าใจความหมาย เขาหันหลังย่อตัวลงให้อันอันปีนขึ้นหลังอย่างคุ้นเคย เด็กน้อยก็ทำตัวเป็นลูกลิงเกาะทันที สวินเย่ว์ได้แต่นวดขมับตนเองไม่รู้จะเตือนลูกชายอย่างไรไม่ให้ตามใจองค์ชายน้อยนัก แต่ช่างเถอะ ประเดี๋ยวมี ‘น้อง’ ของตัวเองแล้วก็คงเลิกใส่ใจองค์ชายฝูเจี๋ยไปเอง “ช่วงนี้ในวังเป็นอย่างไร” สวินเย่ว์เอ่ยถามองครักษ์ที่กำลังจะเดินตามองค์ชายฝูเจี๋ยไป จิ้นฝานชะงักเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น “ในวังเรียบร้อยดีขอรับ” “ดี” เขาพยักหน้ารับ “ดูแลเจ้าเด็กนั่นดีๆ อย่าไปตามใจนัก” “ขอรับ” จิ้นฝานได้แต่ลอบโอดครวญในอก เขาเป็นองครักษ์ไม่ต่างจากคนรับใช้ จะมีสิทธิ์อะไรไปห้ามเจ้านา
จารใจทุรยศ Chapter 107. จารใจทุรยศ ตอนพิเศษ
สวินเย่ว์เลิกคิ้วรอถ้อยคำจากริมฝีปากสีชาดของหญิงสาว ไม่น่าเชื่อเลยว่า หัวใจดุจน้ำแข็งของเขาจะถูกหลอมละลายอยู่ในอุ้งมือของนางได้ “ข้าชอบท่านที่สุด” นางยื่นริมฝีปากไปประกบริมฝีปากที่เจือรสสุราชวนมึนเมา วงแขนแข็งแกร่งรวบร่างนางเข้ามากอดแนบแน่น เขาจูบไล้กลีบปากของนางช้าๆ แล้วแทรกเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดด้วยเสน่หาลึกล้ำ ทำเอาร่างของนางอ่อนระทวยจนต้องเอนกายเข้าหา เขาจึงยอมละริมฝีปากแล้วเลื่อนมาประทับจูบที่รอยแผลเป็นของนางอย่างทะนุถนอม พลางกระซิบเสียงพร่า “ข้าชอบเจ้ามากกว่า” ‘แต่ข้ารักท่าน’ เสิ่นฉางซีไม่ได้พูดในสิ่งที่ใจคิด แต่นางเชื่อว่าเขารับรู้เสียงในหัวใจของนางได้ บางครั้งการกระทำสำคัญกว่าคำพูด เห็นทีว่าประโยคนี้จะใช้กับบุรุษตัวโตเอาแต่ใจได้ดี สวินเย่ว์ก้มมองหญิงสาวที่ช้อนตาขึ้นมองเขาพอดี สิบสามปีก่อน เขาถูกดวงตาสุกใสของนางตราตรึงจนยากจะลืมเลือน หนึ่งครั้งที่เขาช่วยชีวิตนาง หนึ่งครั้งที่นางช่วยชีวิตเขา ชะตานำพาใจสองดวงให้พานพบและผูกพัน เกิดสายใยโยงหัวใจสองดวง แม้ต้องไกลห่างก็นำพาให้หวนคืน ลมหายใจของนาง ไออุ่นจากกายของเขา ทุกส
จารใจทุรยศ Chapter 106. ประตูห้องหอ
“ไมต้องเขินอายไป เรื่องแบบนี้ข้ารู้ว่าพูดยาก แต่ข้าเป็นคนคุยง่าย เจ้าอยากแต่งงานใหญ่โตกว่าท่านแม่ทัพสวินเย่ว์ ข้าก็จัดการให้เจ้าได้”“ใครบอกว่าข้าจะแต่งกับเจ้า”“ก็ข้าพูดออกไปเมื่อครู่ไง” นางทำตาปริบๆ “แต่งกับข้าเถอะน่า ข้าอยากได้ยินคนบ่นข้างหูแบบนี้ทุกวัน”“นี่เจ้าชอบข้าเรอะ!” เขาควรรู้สึกยินดีใช่ไหมที่สตรีประหลาดอย่างซูหลี่น่ามาชอบเขา“อืม” นางพยักหน้า “อยู่กับเจ้าก็เหมือนเลี้ยงนกแก้วให้มันส่งเสียงเจื้อยแจ้วข้างหู”“เจ้ากล้าเปรียบเทียบข้ากับนกแก้วเรอะ!”“อืม” นางพยักหน้าขึ้นลง “ไม่ต้องอาย ข้าจะไปสู่ขอเจ้าเอง”ซูหลี่น่านั่งลงบนตักของเกาเทียนฉี สะโพกกลมกลึงบดเบียดเย้ายวนจนส่วนที่หลับใหลตื่นฟื้น นางยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่เกาเทียนฉีได้แต่หลับตาโอดครวญอยู่ในอกที่ไม่สามารถบังคับ ‘ส่วนนั้น’ ของร่างกายได้เลยเอาเถอะ! บางทีชีวิตของเขาอาจรอผู้หญิงบ้าๆ อย่างนางอยู่ก็เป็นได้.เด็กชายวัยเจ็ดขวบยืนตาโตมองมารดาของตนในชุดสีแดงงดงามจับตา เสิ่นฉางซีอยู่ในชุดเจ้าสาว แม้มีผ้าคลุมหน้าอยู่ก็รับรู้ได้ว่าถูกลูกชายจ้องมองจนรู้สึกเขินอาย “เลิกมองแม่ได้แล้ว” “ท่านแม่สวยมาก” หยางหยางพูดขึ
จารใจทุรยศ Chapter 105. หน้าที่ภรรยา
เสิ่นฉางซีหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยื่นหน้าไปประทับริมฝีปากกับชายที่นางรัก นางเคยบอกตัวเองไม่ให้รักชายผู้นี้ แต่หัวใจกลับทรยศนางไม่เชื่อฟัง แม้จะเห็นภาพที่เขาสวมชุดเจ้าบ่าวแต่งงานกับผู้อื่น หัวใจของนางก็ยังรักเขาเรื่อยมา ความรักที่นางเก็บซ่อนไว้ในอกมาตลอดสิบสามปี ความรักที่นางไม่คิดจะให้เขาได้รับรู้ ทว่าโชคชะตานำพาเขากลับมาให้ได้พบกับนาง ด้ายแดงผูกมัดไม่ให้นางกับเขาได้คลาดกันไปไกลอีกแล้วในวันที่เสิ่นฉางซีอายุย่างยี่สิบสี่ นางได้ครอบครองชายที่รัก บุตรชายอันประเสริฐและตำแหน่งองค์หญิงอันเล่อ แต่ไม่มีสิ่งใดมีความหมายมากเท่าชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ริมฝีปากอุ่นของเขาย้ำเตือนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน จากนี้ไป นางจะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว.บุรุษหนุ่มในอาภรณ์สีแดงมงคลอยู่บนหลังอาชางามสง่า ใบหน้าคมคายนั้นประดับรอยยิ้มน้อยๆ ที่ยากจะได้เห็นนัก ใครเลยจะรู้ว่าแม่ทัพสวินเย่ว์ยามยกมุมปากเป็นรอยยิ้มจะหล่อเหลาถึงเพียงนี้ บรรดาหญิงสาวที่มาชมขบวนพิธีแต่งงานต่างพากันใจสั่นไหว ไม่คาดคิดว่าบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมร้ายกาจในสนามรบจะมีเสน่ห์ถึงเพียงนี้ บนชั้นสองระเบียงของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง หญิงสาวในชุดสีม่วงเย้ายวน ม
จารใจทุรยศ Chapter 104 เลื่อนฐานะ
“เหตุใดไม่ได้เล่า ข้าจะได้เป็นพี่น้องกับพี่หยางหยาง” อันอันเบ้ปากทำหน้าจะร้องไห้เสิ่นฉางซีส่ายหน้าไปมาแล้วพูดขึ้น “หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงสามัญชน ไม่อาจเป็นแม่บุญธรรมให้องค์ชายฝูเจี๋ยได้เพคะ”อันอันทำหน้าเศร้าแล้วยื่นมือไปโอบรอบคอบิดา ฝูหรงจึงตบหลังเด็กน้อยเบาๆ อาจกล่าวได้ว่าเขารักลูกลำเอียงก็ได้ มีเพียงฝูเจี๋ยที่เขาโอบอุ้มเช่นนี้ บุตรชายบุตรสาวหลายคนของเขามักไม่ค่อยสนิทสนมใกล้ชิดนัก“ได้สิ” ฝูหรงเอ่ยขึ้น “นางไม่ใช่สามัญชนธรรมดา นางเป็นถึงบุตรสาวคนเดียวขององครักษ์เสิ่นที่ยอมใช้ชีวิตปกป้องอดีตรัชทายาท โดยให้บุตรสาวเพียงคนเดียวสวมเสื้อคลุมของรัชทายาท เบี่ยงเบนนักฆ่า ให้มีโอกาสหลบหนีรอดชีวิตมาเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก ไม่คิดว่าเรื่องที่นางปิดบังมานานจะมีผู้อื่นล่วงรู้ นางมองสีหน้าของฮ่องเต้ แล้วย้ายสายตามองไปทางสวินเย่ว์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน “พวกท่านรู้? รู้ว่าข้าเป็นใคร?”“เจ้าอย่าได้โกรธสวินเย่ว์ในเรื่องนี้” ฝูหรงรีบพูดขึ้น แต่สวินเย่ว์หัวคิ้วกระตุกที่ถูกป้ายความผิดให้ แท้จริงเป็นเขาทั้งสองคนที่ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด และจากที่ให้คนไปสืบประวัตินางจ
จารใจทุรยศ Chapter 103. พ้นเคราะห์กรรม
หยางหยางจ้องมองอันอันที่เวลานี้แต่งกายด้วยอาภรณ์งดงามราวองค์ชายน้อย เอ่อ...ไม่สิ อันอันเป็นองค์ชายอยู่แล้วนี่น่า “พี่หยางหยาง” อันอันยื่นมือไปกระตุกมือของหยางหยางเบาๆ ดวงตากลมมีแววกังวลใจ “เจ้าเป็นองค์ชายจริงๆ สินะ” หยางหยางเกาศีรษะแก้เขินไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหน แม้รู้อยู่เต็มอกว่าอันอันคือองค์ชายฝูเจี๋ย แต่ในความรู้สึกของเขา อันอันคือน้องชายตัวน้อยที่คอยจับมือของเขาตลอดเวลา “พี่หยางหยางไม่รักข้าแล้วหรือ?” เด็กน้อยทำตาปริบๆ น้ำเสียงสั่นเครือทำให้เด็กชายตัวโตกว่ายื่นมือไปโอบเจ้าตัวเล็กมากอดแล้วตบหลังเบาๆ “เจ้าเป็นน้องชายของข้า! และข้าจะเป็นพี่ชายของเจ้าตลอดไป!” หยางหยางให้คำสัญญา สวินเย่ว์มองดูเด็กชายต่างวัยแล้วกลอกตามองบน “ลูกชายเจ้ามันเจ้าเล่ห์!” “หือ?” ฝูหรงที่มารับอันอันเลิกคิ้วแล้วหัวเราะออกมา “นั่นเรียกมิตรภาพระหว่างลูกผู้ชาย” “เฮอะ!” สวินเย่ว์ทำเสียงรำคาญในลำคอ เห็นชัดว่าเจ้าเด็กขี้แยนั่นเหนี่ยวรั้งหยางหยางด้วยท่าทีอ่อนแอ เจ้าเด็กนั่นก็ใจอ่อนเหมือนแม่ไม่มีผิด เห็นใครเดือดร้อนก็จะยื่นมือช่วยเหล
