Semua Bab จารใจทุรยศ : Bab 41 - Bab 50

ซูเหยี่ยนต้องรักษาตนเอง การฝึกฝ่ามืออัคคีส่งผลให้เขาใกล้เคียงมารร้าย แม้ซูหลี่น่ารู้ว่าซูเหยี่ยนรักและเอ็นดูนางมากเพียงใด แต่หากยามที่สติเลอะเลือนถึงขั้นวิปริตนั้น เขาก็อาจพลั้งมือฆ่านางทั้งที่ยังยิ้มอยู่ก็เป็นได้ มีเพียงมู่หญงที่ดูแลใกล้ชิดซูเหยี่ยนที่สุด ทุกสิบวันพี่ชายจะออกมาจากหอฝึกตนเพื่อกินอาหารหนึ่งมื้อ เป็นเช่นนี้มานานจนเด็กคนนั้นเติบโตเป็นเด็กซุกซนวัยเจ็ดขวบแล้วสินะเด็กหนุ่มเห็นนายหญิงเปลี่ยนทางเดิน แม้สงสัยแต่ไม่มีสิทธิ์เอ่ยถาม เขาเดินตามนางไปเงียบๆ จนถึงห้องที่ส่งเสียงดังอยู่เสิ่นฉางซียืนนิ่งด้วยท่าทีสงบ ใบหน้าเรียบเฉยมีเพียงรอยยิ้มบางๆ ข้างกายนางคือ ‘ผู้คุมกฎแห่งหอวสันต์รัญจวน’ แต่ทุกคนในที่นี้เรียกนางว่า ‘เหมยกุ้ย’“ข้ามีกำลังวังชาขึ้นเพราะเต่าตุ๋นยาจีนสูตรพิเศษของเจ้า” เศรษฐีกู่รูปร่างอ้วนท้วนเหมือนก้อนแป้งเดินได้ หลายปีมานี่เพียรพยายามกินยาสารพัด แต่ไม่อาจทำให้ร่างกายมีเรี่ยวแรงได้เท่าวัยหนุ่ม แต่เมื่อเพื่อนฝูงแนะให้มาหาความสำราญที่หอวสันต์รัญจวน ไม่เพียงแต่มีหญิงงามนางบำเรอที่ปรนนิบัติอย่างรู้ใจ แต่อาหารการกินที่เรียกมาบริการนั้นบำรุงกำลังวังชาให้เขาคึกคัก ความรู้

อาจไม่ได้หวังเอาชีวิต แต่ต้องการต่อรองบางสิ่ง สวินเย่ว์เดินหลบสตรีกลุ่มหนึ่งที่ก้มหน้าก้มตาเดินผ่าน สตรีนางหนึ่งสวมหมวกปีกกว้างมีผ้าโปร่งปิดบังใบหน้า หญิงรับใช้ที่เดินเคียงข้างหันมากล่าวขอโทษกับเขาเร็วๆ แล้วเดินไปกระซิบข้างหญิงผู้นั้น “ไม่มีทางเลือกแล้ว ฮูหยินน้อยอย่าได้ลังเลเลยเจ้าค่ะ” “ให้ข้าไปสถานที่สกปรกเช่นนั้นได้อย่างไร” หญิงสาวใต้หมวกคลุมผ้าโปร่งเอ่ยขึ้นน้ำเสียงไม่พอใจยิ่ง “แต่ท่านทำทุกวิถีทางแล้วยังไร้บุตร เกรงว่าต่อไปภายภาคหน้าจะลำบากยิ่งแล้ว” “เจ้ากล้าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าผู้อื่นรึ!” จูเอ๋ออิ่งตอบกลับอย่างเดือดดาล นางเป็นถึงฮูหยินน้อยของสำนักคุ้มภัยราชสีห์คำราม แต่งงานมาหลายปียังไร้วี่แววจะมีทายาทสืบทอดสกุล ตอนนี้แม่สามีหาหญิงงามรับเป็นอนุให้สามีของนาง แม้ตามหลักนางควรใจกว้างยอมรับเรื่องเหล่านี้ แต่แท้จริงแล้ว หัวใจของนางราวกับถูกมีดกรีด “บ่าวมิกล้า” หญิงรับใช้เอ่ยเสียงสั่นเครือ “บ่าวติดตามฮูหยินน้อยออกเรือนมา บ่าวอยู่กับฮูหยินน้อยมาสิบกว่าปี บ่าวไม่เคยคิดร้ายกับฮูหยินน้อย แต่เรื่องนี้...บ่า

“มารบกวนเจ้านานไปแล้ว เห็นทีข้าต้องขอตัวกลับ” “เจ้านี่นะ!” หวังข่ายหัวเราะอย่างรู้ทัน เป็นสหายมานานเรื่องแค่นี้ทำไมเขาจะดูไม่ออก “แค่ก้มหัวยอมรับความพ่ายแพ้มันยากนักเรอะ” “ก็ข้าไม่ยอมรับนี่!” หมอหวังข่ายได้แต่ส่ายหน้าไปมา สหายรักอายุเท่าใดแล้วยังทำตัวเหมือนเด็กอีก เกาเทียนฉีทำโวยวายแล้วเดินออกมา ทว่าส่งเสียงหัวเราะอารมณ์ดี เมื่อเดินออกจากโรงหมอ บ่าวรับใช้จูงม้ามาให้เขารับบังเหียนแล้วปีนขึ้นหลังม้า หลายปีก่อนเขามาหาหวังข่ายพร้อมเสิ่นฉางซี นางมักแอบไปดูบ้านเดิมที่ถูกเผาจนไม่เหลือสิ่งใด นางชอบทำอาหารและศึกษาสมุนไพรเป็นเพื่อนเขา หลายปีมานี้นางไปอยู่ที่ไหนกันหนอ เงินทองที่เขาทิ้งไว้ให้นางจะพอให้เด็กสาวพาตัวเองออกจากปัญหาทั้งหลายทั้งปวงได้หรือไม่ นึกถึงฝีมือทำอาหารของนาง นางช่างรู้จักเอาใจใส่ผู้อื่น ชอบรสชาติอย่างไร อาหารประเภทไหนเหมาะกับวัยใด นางมักยิ้มน้อยๆ ไม่มีปากเสียง เรื่องนี้ทำให้พี่สะใภ้อยากรั้งเสิ่นฉางซีไว้ แต่มิอาจให้ฐานะที่ดีแก่นางได้ เขาเชื่อว่านางมีชายในดวงใจ แม้เขาไม่รู้ว่าเป็นใครก็ตาม เกาเที

บุรุษหนุ่มที่แอบสังเกตเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ เด็กตัวแค่นั้นกลับปากกล้า กล้าพูดจาใหญ่โตถึงเพียงนั้น สวิ่นเย่ว์ถึงกับกระตุกยิ้มด้วยความพึงพอใจ เขาขยับกายนั่งบนกิ่งไม้มองเหตุการณ์เบื้องล่างด้วยใจจดจ่อ คุณชายน้อยทะลึ่งกายขึ้นชี้นิ้วไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยความโกรธที่ถูกยอกย้อนและไม่มีท่าทีจะเจ็บแค้นแต่อย่างใด “ขงจื๊อกล่าวว่า คนจนหากทำมาหากินโดยสุจริต เขาเรียกว่าสุจริตชนหรือคนดี คนรวยหากทำมาหากินโดยทุจริตเขาเรียกว่าคนโกง คนทุจริต เป็นทุจริตชนหรือคนชั่ว” หยางหยางพูดน้ำเสียงเนิบช้าเลียนแบบอาจารย์ พวกเขายังเด็กอยู่ไม่ได้เรียนถึงจุดนี้ แต่เขาจำได้เพราะได้ยินท่านอาจารย์สั่งสอนรุ่นพี่ในห้องเรียนขณะที่เขาบังเอิญเดินผ่านเพื่อไปห้องสุขา แม้เด็กชายสวมเสื้อผ้าเก่าจนสีซีดจาง แต่กลับยืนหลังตั้งตรงราวคุณชายในตระกูลสูงศักดิ์ การเดินเข้าไปหาฝ่ายตรงข้ามกดดันให้พวกนั้นล่าถอยจนแผ่นหลังประชิดต้นไม้ใหญ่ “เจ้า! เจ้ามันลูกไม่มีพ่อ!” คุณชายน้อยรวบรวมความกล้าที่เหลือน้อยนิดตะโกนใส่ ในขณะที่เด็กคนอื่นกลัวจนหัวหดหมดแล้ว “อ

จวนแม่ทัพสวินเย่ว์มีสุราเลิศรสเก็บไว้มาก ครอบครัวของเขาเป็นทหารรับใช้แผ่นดินมังกรมาเนิ่นนาน เขาไม่อยากคิดเรื่องหยุมหยิมในบ้าน แม้รู้ดีว่าปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับจางรั่วเวยนั้นควรได้รับการแก้ไข แต่เขากลับพอใจให้เป็นเช่นนั้น เมื่อสุราถูกนำมาวางในห้องแล้ว เขาไล่ผู้อื่นออกไปหมด มือใหญ่หยาบกร้านรินสุราดื่มด้วยตนเอง หลังจากดื่มสุราไปหลายจอก ดวงตาเริ่มปิดลงอย่างผ่อนคลาย ในห้วงความทรงจำที่ไม่เคยเลือนราง มือที่จับกระบี่เคยสัมผัสผิวกายนุ่มละมุนดุจแพรไหม เสียงครวญหวานยามเขาเคลื่อนไหวอยู่บนร่างของนางยังแจ่มชัดเป็นเพราะเขาติดค้างนางหรือไร ผ่านมาแปดปีแล้ว เขามิอาจลืมเลือนนางได้เลย.หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายสีเขียวนั่งสงบเสงี่ยม ด้านหน้ามีฉากกั้นปักลายดอกเสาเย่าเบ่งบานบ่งบอกถึงการมาเยือนของฤดูใบไม้ผลิ บุรุษในอาภรณ์บางเบาสีดำนั่งกินอาหารอย่างเงียบเชียบ บรรดาคนรับใช้ต่างก้มหน้าแทบไร้เสียงลมหายใจ“อาหารวันนี้ดูเรียบง่ายไปหรือไม่” มู่หญงถามปนหัวเราะเบาๆเสิ่นฉางซีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วเอ่ยตอบ“ขาหมูแมงกะพรุนยำน้ำมันงา หอวสันต์รัญจวนเลือกใช้แมงกะพรุนอย่างดี หลังจากผ่านกระบวนการนำแมงกะพรุนมาซอยให้เป็นเ