Chapter 45. อาหารเป็นยา

“ไม่! ปล่อยข้า”

“ปล่อยเขาไปเถิด เราได้ถุงเงินของเราแล้ว”

เด็กชายยังปล่อยหมัดเหวี่ยงใส่ไม่หยุด เสียงร้องโอดครวญก็ดังไม่แพ้กัน หญิงวัยกลางคนจึงเรียกให้คนแถวนั้นมาช่วยแยกคนทั้งคู่ออก สวินเย่ว์ที่ยืนมองอยู่กลับรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองในวัยเด็กที่ไม่ยอมผู้ใด เขากลั้นหัวเราะจนไหล่สะเทือน เป็นฝ่ายสาวเท้าเข้าไปยื่นมือหิ้วคอเสื้อของเด็กน้อยจนตัวลอยขึ้นจากร่างชายที่ถูกทุบตี

“ปล่อยข้านะ! เจ้าเป็นพวกเดียวกับมันเรอะ!”

เด็กชายวัยเจ็ดขวบหันขวับมาตวาด แม้อีกฝ่ายสูงใหญ่หิ้วเขาได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว เด็กชายก็ไร้ความหวาดกลัวยังคงดิ้นรนไปมาเพื่อให้หลุดลงมายืนได้ ชายที่ถูกเด็กซ้อมไม่รอช้า ยันกายขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้ววิ่งหนีเตลิดไปไม่เหลียวกลับมามองด้านหลัง

“คนชั่วหนีไปแล้ว!” นิ้วป้อมๆ ชี้ไปยังขโมยผู้นั้น

“หยางหยางปล่อยเขาไปเถิด ป้าได้ถุงเงินคืนแล้ว”

“แต่ท่านป้า! กว่าท่านจะขายเต้าหู้ได้เงินมาแสนยากลำบาก จะให้ขโมยผู้นั้นลอยนวลไปอย่างนั้นรึ”

“เจ้ายังเด็กอยู่ เอาไว้โตกว่านี้ค่อยจับเขาไปส่งทางการ จริงสิ เจ้าต้องไปรับแม่ของเจ้าไม่ใช่รึ ”